«Επαναστατημένα Ποιήματα» [10]

• του Vasile Datcu
  μετφρ.: Badea Florentina
  ——————–———–—–

Φτάνουν οι δισταγμοί, βγαίνω στα μεσάνυχτα
Στην ώρα που κοιμούνται τα βρέφη και ανάβουν οι ηλίθιοι
Να δω σε ποιο κομμάτι τ’ ουρανού μαζεύονται οι θεοί
Να διαπραγματευτώ με αυτούς ή τους λακέδες!
Νιώθω τελευταία αποκομμένος, στα δυο κομμένος
Ανάμεσα στην ξινή αυστηρότητα και το «γλυκό αμάρτημα».
Θα ήθελα να ξέρω: το πρόβλημα είναι συστατικό;
Ή έχει να κάνει, με έναν τετριμμένο τρόπο, με τον γευστικό αδένα.
Κοιτάζω τον ανέφελο ουρανό, είναι γεμάτος από φώτα
Είναι φωτιές που κάηκαν κάποτε στους μαντύες
Φωνάζω δυνατά στον ουρανό, περιμένω τη σκληρή απάντηση
Αλλά κανένας δεν μ’ ακούει, ο ουρανός παραμένει γυμνός.
Μπαίνω σε υποψίες, οσμίζομαι μια ύποπτη μυρουδιά
Στην καρδιά της φύσης μια βίδα είναι χαλασμένη
Καταλαβαίνω με θλίψη: έγιναν αδέλφια οι παλιάνθρωποι
Γιατί κοιμούνται μαζί στον στάβλο και λακέδες και θεοί.