- του Νίκου Ράπτη
——————–——–
Στιγμιαίο πρόσωπο του κεραυνού
λάμψη ακαριαία του σώματος.
Βαδίζοντας σιωπηλά
με τον αιώνιο ρυθμό του κύματος
αναπνέοντας μετρημένα το θάρρος
της πρώτης θαλασσοταραχής.
Με τις πτυχώσεις του φωτός εκτοξεύοντας
το ένδυμα και το όνειρο
της παρθενίας.
Βαδίζοντας μουσικά
σε γάμου σφαγή αόρατη,
καρατομώντας ένα λουλούδι
απο το βυθό του πελάγους,
τον τελευταίο λειμώνα.
Σαν άγαλμα που κινάει
βαδίζοντας προσηλωμένο στο άτοπο
του ορίζοντα.
Ας είναι μόνο η ομορφιά
που να μπορεί να μας σκοτώσει.
