Η «Ιντιφάντα της ενότητας»

Ενώ η διεθνής προσοχή είχε στραφεί κυρίως στον πόλεμο στη Γάζα, ο Μάης χαρακτηρίστηκε από έναν συγκλονιστικό ξεσηκωμό του Παλαιστινιακού λαού που διαπέρασε την «πράσινη γραμμή», αγκάλιασε όλη την ιστορική Παλαιστίνη και διέρρηξε την προσπάθεια του Ισραήλ να κατακερματίσει την παλαιστινιακή αντίσταση, επιφυλάσσοντας άλλο καθεστώς για τη Δυτική Όχθη, άλλο για τη Γάζα κι άλλο για τα εδάφη που κατέλαβε το 1948.

Πάνος Πέτρου

Έπαι­ξε κομ­βι­κό ρόλο το γε­γο­νός ότι στο επί­κε­ντρο βρέ­θη­κε η Ιε­ρου­σα­λήμ, που έχει εξε­λι­χθεί ως κέ­ντρο της σιω­νι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, με στόχο να «εβραιο­ποι­η­θεί» πλή­ρως και να γίνει «ενιαία κι αδιαί­ρε­τη πρω­τεύ­ου­σα» του Ισ­ρα­ήλ. Η ανα­γνώ­ρι­σή της από τις ΗΠΑ ως τέ­τοια (με την με­τα­φο­ρά της αμε­ρι­κα­νι­κής πρε­σβεί­ας στο Ισ­ρα­ήλ εκεί) και οι σχε­τι­κές προ­βλέ­ψεις της τρα­μπι­κής «Λύσης του Αιώνα» (που δεν έχουν αμ­φι­σβη­τη­θεί ακόμα από την κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν), βρή­καν το συ­μπλή­ρω­μά τους στις νέες ισ­ραη­λι­νές προ­κλή­σεις στο Τέ­με­νος Αλ Άκσα (4 στρα­τιω­τι­κές ει­σβο­λές στη διάρ­κεια του Ρα­μα­ζα­νιού), την απα­γό­ρευ­ση στους Πα­λαι­στι­νί­ους της Ανα­το­λι­κής Ιε­ρου­σα­λήμ να συμ­με­τέ­χουν στις εκλο­γές για την Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή (που τε­λι­κά ανα­βλή­θη­καν) και κυ­ρί­ως την από­πει­ρα ξε­ρι­ζω­μού πολ­λών Πα­λαι­στι­νια­κών οι­κο­γε­νειών από την συ­νοι­κία «Sheikh Jarrah» για να εγκα­τα­στα­θούν στη θέση τους Εβραί­οι έποι­κοι.

Η «μάχη της Ιε­ρου­σα­λήμ» υπήρ­ξε κάτι που ένωσε τους Πα­λαι­στί­νιους πρό­σφυ­γες, τους Πα­λαι­στί­νιους υπό κα­το­χή και τους Πα­λαι­στί­νιους πο­λί­τες του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ καθώς υπεν­θύ­μι­ζε ξανά ότι το σχέ­διο εθνο­κά­θαρ­σης και προ­σπά­θειας εξά­λει­ψης της πα­λαι­στι­νια­κής ταυ­τό­τη­τας πα­ρα­μέ­νει ενερ­γό. Η κλι­μά­κω­ση της ισ­ραη­λι­νής επι­θε­τι­κό­τη­τας προ­κά­λε­σε μια γε­νι­κευ­μέ­νη αντι­συ­σπεί­ρω­ση, όπου η «Αλ Κουντς» έπαψε να είναι ένα πα­ρα­δο­σια­κό σύν­θη­μα, αλλά μια ζω­ντα­νή υπό­θε­ση που ενερ­γο­ποί­η­σε τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό σε όλα τα εδάφη του 1948.

Ασφα­λώς, τον τόνο έδωσε η πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση στην ίδια την Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ. Οι μα­χη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις των κα­τοί­κων της Sheikh Jarrah ενά­ντια στην προ­σπά­θεια να εκτο­πι­στούν, η συ­γκλο­νι­στι­κή υπε­ρά­σπι­ση του Αλ Ακσά από χι­λιά­δες αν­θρώ­πους ενά­ντια στον ισ­ραη­λι­νό στρα­τό, απέ­δει­ξε ότι ήρθε στο προ­σκή­νιο μια νέα γενιά, που ξε­περ­νά την ήττα που είχε προ­κα­λέ­σει η ισ­ραη­λι­νή κα­τα­στο­λή της Δεύ­τε­ρης Ιντι­φά­ντα (2000-2005) στην πόλη.

Πα­ράλ­λη­λα, οι σιω­νι­στές έποι­κοι γε­νί­κευαν τις επι­θέ­σεις τους. Τα πο­γκρόμ φα­να­τι­κών υπό το σύν­θη­μα «θά­να­τος στους Άρα­βες!» στις πα­λαι­στι­νια­κές συ­νοι­κί­ες της Ιε­ρου­σα­λήμ, εξα­πλώ­θη­καν και σε άλλες πό­λεις του Ισ­ρα­ήλ. Οι Πα­λαι­στί­νιοι των εδα­φών που κα­τα­λή­φθη­καν το 1948 ενερ­γο­ποι­ή­θη­καν με τέ­τοια μα­ζι­κό­τη­τα για πρώτη φορά μετά από πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες. Οι πρώ­τες δια­δη­λώ­σεις κα­ταγ­γε­λί­ας της εθνο­κά­θαρ­σης στην Ιε­ρου­σα­λήμ συ­γκέ­ντρω­σαν με­ρι­κές εκα­το­ντά­δες δια­δη­λω­τές. Οι σκλη­ρές κα­τα­σταλ­τι­κές επι­θέ­σεις αστυ­νο­μί­ας-ένο­πλων εποί­κων μα­ζι­κο­ποί­η­σαν την αντί­στα­ση. Συ­γκρο­τή­θη­καν λαϊ­κές επι­τρο­πές υπε­ρά­σπι­σης των πα­λαι­στι­νια­κών γει­το­νιών στις πε­ρισ­σό­τε­ρες «μι­κτές» πό­λεις του Ισ­ρα­ήλ που κι­νη­το­ποιού­νταν μα­ζι­κά για να απο­τρέ­ψουν τα σιω­νι­στι­κά πο­γκρόμ. Η Να­ζα­ρέτ, η Χάιφα, η Γιάφα, η Λοντ και πολ­λές άλλες πό­λεις έζη­σαν ορ­γι­σμέ­νες πα­λαι­στι­νια­κές δια­δη­λώ­σεις που συ­γκρού­στη­καν με τις επι­θέ­σεις των εποί­κων. Κα­τέ­βη­καν ισ­ραη­λι­νές ση­μαί­ες για να υψω­θεί η πα­λαι­στι­νια­κή, 73 χρό­νια μετά την εθνο­κά­θαρ­ση της Νάκ­μπα, σε πό­λεις που για πρώτη φορά από τότε συμ­με­τέ­χουν τόσο ενερ­γά στον αγώνα.

Η Χαμάς απο­φά­σι­σε να «μπει στη σκηνή» εκτο­ξεύ­ο­ντας εκα­το­ντά­δες ρου­κέ­τες προς το Ισ­ρα­ήλ, στο όνομα της υπε­ρά­σπι­σης της Ιε­ρου­σα­λήμ, για να συν­δε­θεί με αυτή τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση και να διεκ­δι­κή­σει το ρόλο της ηγε­σί­ας της πα­λαι­στι­νια­κής αντί­στα­σης. Η Φατάχ δεν άντε­χε να  λει­τουρ­γή­σει ξανά ως «αστυ­νο­μία» κι έδωσε «χώρο» στο λαϊκό αί­σθη­μα να εκρα­γεί. Ενώ η Γάζα πο­λε­μού­σε για την Ιε­ρου­σα­λήμ, όλη η Δυ­τι­κή Όχθη -από τη Να­μπλούς ως την Ιε­ρι­χώ- ζούσε δια­δη­λώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε μέ­γε­θος που δεν είχε υπάρ­ξει σε προη­γού­με­νους πο­λέ­μους, με συ­γκρού­σεις με τον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό, εκα­το­ντά­δες τραυ­μα­τί­ες και αρ­κε­τούς νε­κρούς.

Οι μέρες του Μάη χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν ως «Ιντι­φά­ντα της Ενό­τη­τας». Ένας ακτι­βι­στής από την Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ έγρα­ψε πως «δεν θυ­μά­μαι εδώ και πολλά χρό­νια, τους Πα­λαι­στί­νιους από κάθε υπό­βα­θρο και πο­λι­τι­κή πτέ­ρυ­γα, μου­σουλ­μά­νους, χρι­στια­νούς, άθε­ους, να είναι ενω­μέ­νοι για ένα στόχο». Πολ­λοί ανα­κα­λούν τη Δεύ­τε­ρη Ιντι­φά­ντα ως τε­λευ­ταίο πα­ρά­δειγ­μα τέ­τοιου ξε­ση­κω­μού όλων των Πα­λαι­στι­νί­ων. Άλλοι εκτι­μούν ότι ούτε τότε υπήρ­ξε τέ­τοιος ξε­ση­κω­μός στους Πα­λαι­στί­νιους που ζουν στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ.

Η Γε­νι­κή Απερ­γία

Η εντυ­πω­σια­κή ενό­τη­τα απο­τυ­πώ­θη­κε στην Γε­νι­κή Απερ­γία σε όλη την ιστο­ρι­κή Πα­λαι­στί­νη, που είχε συ­γκλο­νι­στι­κή επι­τυ­χία (και σύμ­φω­να με ανα­φο­ρές έθιξε και κλά­δους της ισ­ραη­λι­νής οι­κο­νο­μί­ας όπως η οι­κο­δο­μή, όπου απα­σχο­λού­νται συ­ντρι­πτι­κά Πα­λαι­στί­νιοι). Η λε­γό­με­νη «Απερ­γία της Αξιο­πρέ­πειας» θε­ω­ρεί­ται η πρώτη απερ­για­κή δράση τέ­τοιας κλί­μα­κας που ση­μεί­ω­σε τόσο με­γά­λη επι­τυ­χία σε όλη την Πα­λαι­στί­νη, για πρώτη φορά μετά το 1936, στην έναρ­ξη του αντια­ποι­κια­κού αγώνα που λει­τούρ­γη­σε ως «γε­νέ­θλιο γε­γο­νός» του πα­λαι­στι­νια­κού εθνι­κού κι­νή­μα­τος. Με τα λόγια μιας Πα­λαι­στί­νιας που ζει στο Ισ­ρα­ήλ αλλά τα­ξί­δε­ψε στη Δυ­τι­κή Όχθη τη μέρα της απερ­γί­ας για να με­τα­φέ­ρει την αλ­λη­λεγ­γύη της: «Εί­μα­στε ένας λαός και θα πα­ρα­μεί­νου­με για πάντα ένας λαός… Επι­μέ­νουν να μας απο­κα­λούν Ισ­ραη­λι­νούς Άρα­βες, αλλά εί­μα­στε Πα­λαι­στί­νιοι. Και σή­με­ρα τους το θυ­μί­σα­με».

Μια νέα γενιά Πα­λαι­στι­νί­ων αγω­νι­στών γεν­νή­θη­κε. Υπε­ρα­σπί­στη­κε το Αλ Ακσά απέ­να­ντι στον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό, ύψωσε ανά­στη­μα απέ­να­ντι στα πο­γκρόμ των εποί­κων στις γει­το­νιές της, δια­δη­λώ­νει και συ­γκρού­ε­ται σε όλη την ιστο­ρι­κή Πα­λαι­στί­νη. Τα χα­μό­γε­λα των εκα­το­ντά­δων νε­α­ρών συλ­λη­φθέ­ντων υπεν­θυ­μί­ζουν ότι οι Πα­λαι­στί­νιοι και μόνο με την ύπαρ­ξή τους αντι­στέ­κο­νται, αλλά και ότι μόνο αντι­στε­κό­με­νοι απο­κτούν τη χαρά της επι­βε­βαί­ω­σης της ύπαρ­ξής τους, απέ­να­ντι σε ένα κρά­τος που πα­λεύ­ει να τους εξα­φα­νί­σει.

Άλλοι υπό απο­κλει­σμό, άλλοι υπό στρα­τιω­τι­κή-κα­το­χι­κή διοί­κη­ση, άλλοι στην εξο­ρία, άλλοι υπό κα­θε­στώς δια­κρί­σε­ων, υπο­φέ­ρουν από την ίδια δύ­να­μη, αυτή που η ισ­ραη­λι­νή αν­θρω­πι­στι­κή ορ­γά­νω­ση B’Tselem πε­ρι­γρά­φει πλέον επί­ση­μα ως «ένα ενιαίο κα­θε­στώς Εβραϊ­κής Ανω­τε­ρό­τη­τας, από τον Ιορ­δά­νη Πο­τα­μό ως τη Με­σό­γειο Θά­λασ­σα».

Πα­ράλ­λη­λα, όλοι αυτοί συ­γκε­ντρώ­νουν πι­κρές εμπει­ρί­ες. Η διε­θνής κοι­νό­τη­τα και τα αρα­βι­κά κράτη τους έχουν εγκα­τα­λεί­ψει, το ισ­ραη­λι­νό απαρτ­χάιντ έχει βα­θύ­νει, οι πα­λαι­στι­νια­κές ηγε­σί­ες δεν τους προ­σφέ­ρουν ούτε προ­ο­πτι­κή ούτε καν λόγο. Με τα λόγια ενός αγω­νι­στή από τη Χάιφα, «αυτό ακρι­βώς το απο­μο­νω­μέ­νο και συ­ντρι­πτι­κό πε­ρι­βάλ­λον επι­χει­ρεί να γκρε­μί­σει αυτό το νε­ο­γέν­νη­το πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα».

Σε άλλο άρθρο εξη­γού­με ότι η πο­λε­μι­κή επι­χεί­ρη­ση του Ισ­ρα­ήλ στη Γάζα απο­δει­κνύ­ε­ται «άσκο­πη». Με μια άλλη έν­νοια, κάθε πό­λε­μος στη Γάζα, κάθε επί­θε­ση στα πα­λαι­στι­νια­κά δι­καιώ­μα­τα έχει «σκοπό» για το σιω­νι­στι­κό κρά­τος.Τον είχε πε­ρι­γρά­ψει ο Ισ­ραη­λι­νός στρα­τη­γός Μοσέ Για­λόν το 2003, όταν έλεγε ότι οι Πα­λαι­στί­νιοι (εφό­σον δεν γί­νε­ται να εξο­λο­θρευ­θούν), πρέ­πει να νιώ­σουν «στα πιο βαθιά έγκα­τα της συ­νεί­δη­σής τους ότι είναι ένας ητ­τη­μέ­νος λαός». Απέ­τυ­χε πα­νη­γυ­ρι­κά και με αυτή την έν­νοια. Όπως φώ­να­ζαν οι δια­δη­λω­τές στα προ­ά­στια της Χάιφα: «Κάτω από τα ερεί­πια ση­κω­νό­μα­στε… κάτω από την κα­τα­στρο­φή ξα­να­γεν­νιό­μα­στε…».

Το «αρα­βι­κό πε­ζο­δρό­μιο» μί­λη­σε
Το «αρα­βι­κό πε­ζο­δρό­μιο» άδρα­ξε την ευ­και­ρία να δη­λώ­σει ότι δε στοι­χί­ζε­ται πίσω από την τάση εγκα­τά­λει­ψης της Πα­λαι­στι­νια­κής Υπό­θε­σης από τα κα­θε­στώ­τα της πε­ριο­χής.

Στη Βα­γδά­τη και σε άλλες πό­λεις του Ιράκ, εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι, που αντι­με­τω­πί­ζουν τα δικά τους άγρια βά­σα­να που τους έχουν οδη­γή­σει στους δρό­μους επα­νει­λημ­μέ­να τα τε­λευ­ταία χρό­νια, έκα­ναν σαφές ότι δεν ξε­χνούν την Πα­λαι­στί­νη.

Συ­γκλο­νι­στι­κές ήταν και οι δια­δη­λώ­σεις στην Υε­μέ­νη, για πα­ρεμ­φε­ρείς λό­γους με τις ιρα­κι­νές. Αφε­νός λόγω με­γέ­θους, που κι εκεί ήταν θη­ριώ­δεις. Αφε­τέ­ρου λόγω των συν­θη­κών. Ο λαός μιας εμπό­λε­μης χώρας, που υπο­μέ­νει κι αντι­στέ­κε­ται στους βομ­βαρ­δι­σμούς της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας ενώ λι­μο­κτο­νεί από τον εγκλη­μα­τι­κό απο­κλει­σμό που της έχει επι­βά­λει το Ριάντ, βγήκε μα­ζι­κά στους δρό­μους να δια­δη­λώ­σει για την Πα­λαι­στί­νη. Ίσως η μα­ζι­κό­τη­τα κι η μα­χη­τι­κό­τη­τα των δια­δη­λώ­σε­ων να προ­έ­κυ­ψε όχι παρά τα όσα ζουν οι Υε­μέ­νιοι, αλλά εξαι­τί­ας όσων ζουν, που ενι­σχύ­ουν την «ταύ­τι­ση» με τη Γάζα.

Μι­κρό­τε­ρου με­γέ­θους, αλλά ισχυ­ρό­τα­του συμ­βο­λι­σμού, ήταν οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε χώρες με ισχυ­ρή πα­λαι­στι­νια­κή πα­ρου­σία -στο Λί­βα­νο και στην Ιορ­δα­νία. Πα­λαι­στί­νιοι πρό­σφυ­γες και Λι­βα­νέ­ζοι πο­λί­τες συ­γκε­ντρώ­νο­νταν κα­θη­με­ρι­νά στα σύ­νο­ρα με το Ισ­ρα­ήλ, ανε­μί­ζο­ντας ση­μαί­ες της Πα­λαι­στί­νης και της Χεζ­μπο­λά, χει­ρο­κρο­τώ­ντας τους λί­γους νε­ο­λαί­ους που επι­χει­ρού­σαν να σκαρ­φα­λώ­σουν στα συ­νο­ρια­κά τείχη ενώ δέ­χο­νταν πλα­στι­κές σφαί­ρες από Ισ­ραη­λι­νούς συ­νο­ριο­φύ­λα­κες και παρά την προ­σπά­θεια του λι­βα­νέ­ζι­κου στρα­τού να τους κρα­τή­σει σε από­στα­ση. Ένας Λι­βα­νέ­ζος μά­λι­στα δο­λο­φο­νή­θη­κε στα σύ­νο­ρα.

Αντί­στοι­χα ενερ­γο­ποι­ή­θη­καν στην Ιορ­δα­νία. Στο κέ­ντρο του Αμάν, μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις κά­λε­σαν σε κα­τάρ­γη­ση της ει­ρη­νευ­τι­κής συμ­φω­νί­ας με το Ισ­ρα­ήλ. Μι­κρό­τε­ρη, αλλά ισχυ­ρό­τε­ρη συμ­βο­λι­κά, υπήρ­ξε μια άλλη κι­νη­το­ποί­η­ση. Τρεις-τέσ­σε­ρις χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές, με πα­λαι­στι­νια­κές ση­μαί­ες, συ­γκε­ντρώ­θη­καν στο μνη­μείο των μαρ­τύ­ρων της Μάχης του Κα­ρα­μέχ (η εμ­βλη­μα­τι­κή νι­κη­φό­ρα μάχη που «έβαλε στο χάρτη» τους αντάρ­τες της PLO, λίγο μετά την ήττα των αρα­βι­κών τα­κτι­κών στρα­τών το 1967). Από εκεί, πο­ρεύ­τη­καν προς τη γέ­φυ­ρα που οδη­γεί στην κα­τε­χό­με­νη από το Ισ­ρα­ήλ Δυ­τι­κή Όχθη, απαι­τώ­ντας από τον Βα­σι­λιά Αμπ­ντά­λα να ανοί­ξει τα σύ­νο­ρα για να «επι­στρέ­ψουν». Αντι­με­τώ­πι­σαν την κα­τα­σταλ­τι­κή βία των ιορ­δα­νι­κών αστυ­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων.

Αλλού λι­γό­τε­ρο κι αλλού πε­ρισ­σό­τε­ρο, έγινε πά­ντως σαφές ότι η πα­να­ρα­βι­κή αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στι­νια­κή Υπό­θε­ση πα­ρα­μέ­νει ένας εκρη­κτι­κός πα­ρά­γο­ντας που δεν μπο­ρούν να αγνο­ούν οι εμπνευ­στές και κα­θο­δη­γη­τές της εξο­μά­λυν­σης των σχέ­σε­ων με το Ισ­ρα­ήλ…

Διε­θνής αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη​
Τις μέρες του ανη­λε­ούς βομ­βαρ­δι­σμού της Γάζας, ξε­δι­πλώ­θη­κε και η διε­θνής αλ­λη­λεγ­γύη στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό. Το πλή­θος και η μα­ζι­κό­τη­τα των διε­θνών δια­δη­λώ­σε­ων υπο­γράμ­μι­σαν εμ­φα­τι­κά την ισχυ­ρο­ποί­η­ση του διε­θνούς κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Για αυτή τη νέα και ελ­πι­δο­φό­ρα τάση, θε­ω­ρεί­ται συχνά ση­μείο κα­μπής η μα­ζι­κή αντί­δρα­ση στη φο­νι­κή ισο­πέ­δω­ση της Γάζας το 2014, ως «στιγ­μή» που άλ­λα­ξε τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση και τη στάση σο­βα­ρού τμή­μα­τος της κοι­νής γνώ­μης. Όπως φαί­νε­ται, το αντα­να­κλα­στι­κό «να μην επι­τρέ­ψου­με να ξα­να­συμ­βεί» υπήρ­ξε ισχυ­ρό στις γε­νιές ακτι­βι­στών που ευαι­σθη­το­ποι­ή­θη­καν ιδιαί­τε­ρα στη διάρ­κεια εκεί­νης της σφα­γής. Σε μια σειρά ευ­ρω­παϊ­κές πρω­τεύ­ου­σες, οι δια­δη­λω­τές αντι­με­τώ­πι­σαν κα­τα­στο­λή, με τις ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις να απο­κα­λύ­πτουν τις προ­τι­μή­σεις τους πίσω από τα κού­φια ευ­χο­λό­για για «απο­κλι­μά­κω­ση» και στο εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο. Ασφα­λώς κά­ποιες ει­δή­σεις από όλη αυτή την κι­νη­το­ποί­η­ση ξε­χώ­ρι­σαν πε­ρισ­σό­τε­ρο από άλλες, πχ οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο Πα­ρί­σι είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν κρα­τι­κές απα­γο­ρεύ­σεις από την κυ­βέρ­νη­ση Μα­κρόν.

Ίσως που­θε­νά αλλού δεν υπήρ­ξε πιο συ­γκλο­νι­στι­κή η κι­νη­το­ποί­η­ση αυτών των ημε­ρών από ότι στη Βρε­τα­νία. Το Λον­δί­νο έζησε μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις εδώ και πολλά χρό­νια γε­νι­κό­τε­ρα -για οποιο­δή­πο­τε ζή­τη­μα, με πάνω από 100.000 αν­θρώ­πους να πλημ­μυ­ρί­ζουν τους δρό­μους. Τις ίδιες μέρες με­γά­λες φι­λο­πα­λαι­στι­νια­κές δια­δη­λώ­σεις έγι­ναν σε μια σειρά από βρε­τα­νι­κές πό­λεις. Αυτό το κλίμα υπήρ­ξε διά­χυ­το και προ­κά­λε­σε διά­φο­ρες ρωγ­μές: Παί­κτες της Λέ­στερ και της Μάν­τσε­στερ Γιου­νάι­τεντ ύψω­σαν την πα­λαι­στι­νια­κή ση­μαία, σε μια εποχή που καλ­πά­ζει (και με κυ­ρώ­σεις) η επι­βο­λή του «no politica». Στο Λέ­στερ, κα­τα­λή­φθη­κε ένα ερ­γο­στά­σιο πα­ρα­γω­γής drones για τον ισ­ραη­λι­νό στρα­τό -με το συν­δι­κά­το των πυ­ρο­σβε­στών να αρ­νεί­ται να συν­δρά­μει την αστυ­νο­μία σε από­πει­ρες σπα­σί­μα­τος της κα­τά­λη­ψης. Ένα δια­δι­κτυα­κό αί­τη­μα για επι­βο­λή κυ­ρώ­σε­ων στο Ισ­ρα­ήλ είχε συ­γκε­ντρώ­σει εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες υπο­γρα­φές μέσα στις πρώ­τες 3 μέρες, υπο­χρε­ώ­νο­ντας (βάση νο­μο­θε­σί­ας) το αγ­γλι­κό κοι­νο­βού­λιο να το εντά­ξει στην ατζέ­ντα του και να ορ­γα­νώ­σει σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση στις 14 Ιούνη.

Γί­νε­ται σαφές ότι οι πρό­ο­δοι του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, όπως είχαν απο­τυ­πω­θεί σε ψη­φί­σμα­τα κι απο­φά­σεις συν­δι­κά­των, πα­νε­πι­στη­μί­ων, του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος κλπ απο­δει­κνύ­ο­νται «βα­θιές» καθώς με­τα­τρέ­πο­νται σε δράση. Γί­νε­ται επί­σης σαφές ότι όλος αυτός ο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κός «χώρος» περ­νά­ει σε μια μα­ζι­κή αντε­πί­θε­ση, ως αντί­δρα­ση στο ακραίο κυ­νή­γι μα­γισ­σών που εξα­πέ­λυ­σε τα προη­γού­με­να χρό­νια η νέα ηγε­σία του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος (μαζί με τα ΜΜΕ και το βρε­τα­νι­κό κρά­τος) απέ­να­ντι στον Κόρ­μπιν, την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του κόμ­μα­τος και κάθε φωνή αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη.

Ξε­χω­ρί­ζει επί­σης μια εί­δη­ση από την Ιτα­λία, γιατί δεί­χνει ένα δρόμο για το διε­θνές κί­νη­μα. Οι λι­με­νερ­γά­τες του Λι­βόρ­νο, αρ­νή­θη­καν να φορ­τώ­σουν όπλα σε ένα πλοίο όταν ανα­κά­λυ­ψαν ότι κα­τευ­θύ­νο­νται προς το Ισ­ρα­ήλ. Ο συ­ντο­νι­στής του USB (Συν­δι­κα­λι­στι­κή Ένωση Βάσης), Τζο­βά­νι Τσε­ρα­ό­λο, δή­λω­σε ότι το συν­δι­κά­το «απο­φά­σι­σε να πει ως εδώ» και προ­α­νήγ­γει­λε ότι τα ιτα­λι­κά λι­μά­νια όπου έχει δύ­να­μη θα πά­ψουν να διευ­κο­λύ­νουν τη με­τα­φο­ρά «όπλων που δο­λο­φο­νούν αμά­χους, ακόμα κι αν μας κο­στί­σει με­ρο­κά­μα­τα». Αυτή η απο­φα­σι­στι­κή στρά­τευ­ση ισχυ­ρών τμη­μά­των του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει υπερ-πο­λύ­τι­μη βο­ή­θεια για το διε­θνές κί­νη­μα BDS, ενερ­γο­ποιώ­ντας την   κοι­νω­νι­κή δύ­να­μη που μπο­ρεί να το κάνει απο­τε­λε­σμα­τι­κά πράξη.

Τέλος, ει­δι­κή ανα­φο­ρά χρειά­ζε­ται να γίνει στις ΗΠΑ. Αφε­νός, γιατί το κί­νη­μα εκεί έχει να παί­ξει τον ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ρόλο από όλους μας διε­θνώς. Αφε­τέ­ρου, γιατί τα πράγ­μα­τα δεί­χνουν να αλ­λά­ζουν προς το κα­λύ­τε­ρο. Οι δια­δη­λώ­σεις ξέ­σπα­σαν στις πε­ρισ­σό­τε­ρες αμε­ρι­κα­νι­κές πό­λεις και ήταν μα­ζι­κές -με εμ­βλη­μα­τι­κή τη δια­δή­λω­ση 250.000 αν­θρώ­πων στο Ντι­τρόιτ, το οποίο είχε την ατυ­χία να επι­σκέ­πτε­ται ο Τζο Μπάι­ντεν εκεί­νη την ημέρα.

Ξε­κι­νώ­ντας από πολύ χα­μη­λό ση­μείο (η στή­ρι­ξη στο Ισ­ρα­ήλ υπήρ­ξε συ­ντρι­πτι­κά πλειο­ψη­φία και εμπε­δω­μέ­νη στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία), το κί­νη­μα εκεί έχει πε­τύ­χει ση­μα­ντι­κές προ­ό­δους, που απο­τυ­πώ­νο­νται στα­δια­κά στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση. Με τις άο­κνες προ­σπά­θειες των Πα­λαι­στι­νί­ων της δια­σπο­ράς και την πο­λύ­τι­μη συμ­βο­λή των αντι­σιω­νι­στών Εβραί­ων (που αυ­ξά­νο­νται και «υψώ­νουν φωνή» όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τα τε­λευ­ταία χρό­νια), το κλίμα στα­δια­κά αλ­λά­ζει. Για αρ­κε­τούς ανα­λυ­τές, έπαι­ξε κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο το Black Lives Matter. Αφε­νός ενι­σχύ­ο­ντας τα αντι­ρα­τσι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά γε­νι­κό­τε­ρα, ευ­νο­εί την κα­τα­νό­η­ση του πα­λαι­στι­νια­κού ζη­τή­μα­τος και διευ­κο­λύ­νει την ταύ­τι­ση με τους κα­τα­πιε­σμέ­νους απέ­να­ντι σε ένα Κρά­τος-Απαρτ­χάιντ. Αφε­τέ­ρου, η συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια ακτι­βι­στών του BLM να συν­δε­θούν με τους Πα­λαι­στί­νιους και αντί­στρο­φα, έπαι­ξε ρόλο να εμπε­δω­θεί αυτός ο πα­ραλ­λη­λι­σμός. Σε συμ­βο­λι­κό επί­πε­δο, πολ­λοί θυ­μού­νται την εξέ­γερ­ση του Φέρ­γκιου­σον το 2014, όταν έγινε γνω­στό ότι οι μαύ­ροι στο Μι­ζού­ρι έτρω­γαν τα ίδια δα­κρυ­γό­να με τους Πα­λαι­στί­νιους στη Δυ­τι­κή Όχθη, όταν Πα­λαι­στί­νιοι έστελ­ναν στο twitter οδη­γί­ες αντι­με­τώ­πι­σής τους στους δια­δη­λω­τές του Φέρ­γκιου­σον.

/rproject.gr/