Γάζα: Μετά το πολύ πυκνό καλοκαίρι στη Μέση Ανατολή

Οι νεκροί στη Γάζα έχουν ξεπεράσει πλέον τους 40.000 και ο μακάβριος και απρόσωπος αριθμός αυξάνει αδιάκοπα καθώς δεν περνά μέρα που να μην περιλαμβάνει ειδήσεις νέων πολύνεκρων Ισραηλινών πληγμάτων στην μία ή την άλλη πόλη, σε εκείνο το σχολείο, στο άλλο στρατόπεδο προσφύγων κ.ο.κ.

Η διε­θνής κι­νη­το­ποί­η­ση για τον εμ­βο­λια­σμό των παι­διών της Γάζας για να προ­στα­τευ­τούν από την πο­λυ­μυ­ε­λί­τι­δα έριξε φως στις πιο αδιό­ρα­τες απει­λές, πέρα από τις βόμ­βες. Μα­κά­ρι να κα­τα­φέ­ρουν οι εθε­λο­ντές να ολο­κλη­ρώ­σουν το δύ­σκο­λο έργο τους σε ακραί­ες συν­θή­κες, αλλά η πο­λυ­μυ­ε­λί­τι­δα δεν είναι η μόνη απει­λή: Ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός έχει με­τα­τρέ­ψει τη Γάζα σε θερ­μο­κή­πιο επι­δη­μιών. Ο λαός της Γάζας ζει έναν αδιά­κο­πο εφιάλ­τη, καθώς επί μήνες πε­ρι­πλα­νιέ­ται από τη μια -τά­χα- «ασφα­λή ζώνη» στην άλλη, χωρίς να μπο­ρεί να στα­θεί που­θε­νά, με τις IDF να ανα­κοι­νώ­νουν διαρ­κώς νέους στό­χους και νέες επι­χει­ρή­σεις, απαι­τώ­ντας νέες εκ­κε­νώ­σεις. Αυτό το σα­δι­στι­κό «παι­χνί­δι τέ­τρις» με τον άμαχο πλη­θυ­σμό έχει φτά­σει πλέον σε πα­ρο­ξυ­σμό. Ποιος θυ­μά­ται σή­με­ρα τις εκ­κλή­σεις διά­φο­ρων διε­θνών αξιω­μα­τού­χων προς το Ισ­ρα­ήλ να μην ει­σβά­λει στη Ράφα, την -τό­τε- τε­λευ­ταία ασφα­λή πόλη; 

Πάνος Πέτρου

O Ισ­ραη­λι­νός στρα­τός ανα­κοι­νώ­νει διαρ­κώς νέες «εκ­κα­θα­ρι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις» αλλά μετά από 10 μήνες ανε­λέ­η­της βίας, οι ορ­γα­νώ­σεις της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης συ­νε­χί­ζουν να δια­τη­ρούν τη δυ­να­τό­τη­τα ανταρ­το­πο­λέ­μου σε όλη τη λω­ρί­δα της Γάζας. Ποιος θυ­μά­ται τον Νε­τα­νιά­χου να δια­τάσ­σει την ει­σβο­λή στη Ράφα, προ­α­ναγ­γέ­λο­ντας ότι αυτή θα κα­τέ­στρε­φε «τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα τάγ­μα­τα της Χαμάς»;

Είναι πλέον εμ­φα­νές ότι καμιά ένο­πλη δύ­να­μη δεν μπο­ρεί να «εξο­λο­θρεύ­σει» έτσι απλά ένα πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό κί­νη­μα με ρίζες στον ντό­πιο πλη­θυ­σμό. Είναι επί­σης εμ­φα­νές ότι ο μόνος τρό­πος να επι­διω­χθεί αυτός ο στό­χος είναι η γε­νο­κτο­νι­κή βία κατά του πλη­θυ­σμού και η ολο­σχε­ρής κα­τα­στρο­φή του τόπου όπου ζει. Αυτό ασφα­λώς το γνώ­ρι­ζε η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία όταν εξα­πέ­λυε την εκ­δι­κη­τι­κή της μανία πάνω στη Γάζα, δη­λώ­νο­ντας ότι στό­χος είναι «η κα­τα­στρο­φή της Χαμάς». Το γνώ­ρι­ζαν και όσοι της άνα­ψαν το πρά­σι­νο φως, δη­λώ­νο­ντας μετά την 7η Οκτώ­βρη ότι «στέ­κο­νται με το Ισ­ρα­ήλ».

Κλι­μά­κω­ση στη Δυ­τι­κή Όχθη

Οι IDF έχουν πλέον κλι­μα­κώ­σει κα­τα­κό­ρυ­φα την επι­θε­τι­κό­τη­τά τους και στη Δυ­τι­κή Όχθη. Έχου­με ση­μειώ­σει ότι έχει υπάρ­ξει κλι­μά­κω­ση από πα­λιό­τε­ρα, με το Ισ­ρα­ήλ να επι­χει­ρεί να συ­ντρί­ψει τις νέες ένο­πλες πο­λι­το­φυ­λα­κές που γεν­νή­θη­καν μέσα από την «Ιντι­φά­ντα της Ενό­τη­τας» το 2021, κα­θι­στώ­ντας το 2022 την πιο φο­νι­κή χρο­νιά στη Δυ­τι­κή Όχθη μετά το τέλος της Δεύ­τε­ρης Ιντι­φά­ντα. Έχου­με επί­σης γρά­ψει ότι αξιο­ποιώ­ντας την στρο­φή της προ­σο­χής στη Γάζα, βρήκε ευ­και­ρία τους τε­λευ­ταί­ους 10 μήνες να κλι­μα­κώ­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την επι­θε­τι­κό­τη­τά του εκεί. Οι πυ­κνές στρα­τιω­τι­κές επι­δρο­μές κα­τέ­λη­γαν σε μα­ζι­κές συλ­λή­ψεις Πα­λαι­στι­νί­ων με διπλό στόχο τον «απο­κε­φα­λι­σμό» της νέας Αντί­στα­σης αλλά και την κυ­νι­κή δη­μιουρ­γία «επι­πλέ­ον απο­θέ­μα­τος» αιχ­μα­λώ­των ενό­ψει μιας πι­θα­νής ανταλ­λα­γής. Την ίδια ώρα οι έποι­κοι εξα­πέ­λυαν πο­γκρόμ, καί­γο­ντας ελαιό­δε­ντρα, κλέ­βο­ντας κο­πά­δια, κα­τα­στρέ­φο­ντας οι­κι­σμούς. Τον Ιούλη, αυτές οι αρ­πα­γές έγι­ναν επί­ση­μη κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή, με την ανα­κοί­νω­ση της με­γα­λύ­τε­ρης προ­σάρ­τη­σης Πα­λαι­στι­νια­κών εδα­φών εδώ και 30 χρό­νια. Με την ατι­μω­ρη­σία που βλέ­πει ότι απο­λαμ­βά­νει για αυτά που κάνει στη Γάζα και τη σιωπή που επι­κρα­τεί για όσα έκανε στη Δυ­τι­κή Όχθη, πλέον ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός ανε­βά­ζει τα­χύ­τη­τα. Έχει πλέον ξε­πε­ρά­σει το στά­διο των «επι­δρο­μών» ή της δια­κρι­τι­κής κά­λυ­ψης της δρά­σης των εποί­κων. Πο­λιορ­κεί πό­λεις όπως η Τζε­νίν, επι­βάλ­λο­ντας ένα βάρ­βα­ρο απο­κλει­σμό, συ­νο­δεύ­ει μπουλ­ντό­ζες στην Τουλ­κα­ρέμ για να ρη­μά­ξουν γει­το­νιές και υπο­δο­μές, ενώ μαί­νο­νται σκλη­ρές μάχες με τις ορ­γα­νώ­σεις της Αντί­στα­σης (πα­ρο­ξύ­νο­ντας την κρίση και την απα­ξί­ω­ση της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής του Μαχ­μούντ Αμπάς). Με την Κνε­σέτ να εγκρί­νει ψή­φι­σμα που απορ­ρί­πτει τη λύση των δύο κρα­τών, χωρίς φύλλα συκής πλέον, το σιω­νι­στι­κό κρά­τος συ­νε­χί­ζει να προ­ω­θεί ενερ­γά την αρ­πα­γή όλης της Πα­λαι­στί­νης και τον στόχο του «Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ» που φα­ντα­σιώ­νο­νται οι ακρο­δε­ξιοί υπουρ­γοί του…

Δια­πραγ­μα­τεύ­σεις

Καθώς γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, συ­νε­χί­ζο­νταν και οι προ­σπά­θειες των δι­πλω­μα­τών (ΗΠΑ, Κατάρ, Αί­γυ­πτος) για μια κα­τά­παυ­ση του πυρός. Η ισ­ραη­λι­νή εφη­με­ρί­δα Χά­α­ρετζ απο­κά­λυ­ψε πρό­σφα­τα ότι ο Νε­τα­νιά­χου σα­μπο­τά­ρει συ­στη­μα­τι­κά αυτές τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις όλους αυ­τούς τους μήνες, με αιφ­νι­δια­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις στο πε­ριε­χό­με­νο των συ­νο­μι­λιών, με διαρ­κείς τρο­πο­ποι­ή­σεις των οδη­γιών στην εκά­στο­τε ισ­ραη­λι­νή αντι­προ­σω­πεία κ.ο.κ. Πέρα από αυτό το «πα­ρα­σκη­νια­κό» σα­μπο­τάζ, είναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νες και κά­ποιες πολύ πιο «δη­μό­σιες» ενέρ­γειες που τορ­πί­λι­ζαν το κλίμα. Το Γε­νά­ρη ήταν η δο­λο­φο­νία του Σάλεχ αλ Αρού­ρι, δεύ­τε­ρου στην ιε­ραρ­χία της Χαμάς που εμπλε­κό­ταν με κε­ντρι­κό ρόλο στις -τό­τε- δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Το Μάη ήταν η ει­σβο­λή στη Ράφα, την -τό­τε- τε­λευ­ταία «ασφα­λή πόλη». Τον Ιούλη ήρθε η δο­λο­φο­νία του ηγέτη της Χαμάς, Ισμα­ήλ Χα­νί­γιε.

Οι δο­λο­φο­νί­ες αυτές έχουν και άλλα κί­νη­τρα. Εδώ και 50 χρό­νια η Μο­σάντ επι­δί­δε­ται σε αυτή την εγκλη­μα­τι­κή δράση συ­στη­μα­τι­κά και οι δο­λο­φο­νί­ες αυτές πα­ρου­σιά­ζο­νται ως «θρί­αμ­βοι» στην ισ­ραη­λι­νή κοινή γνώμη («κό­πη­κε το κε­φά­λι του φι­διού»). Ασφα­λώς το «φίδι» έχει απο­δει­χθεί «Λερ­ναία Ύδρα», αλλά αυτό δεν στα­μα­τά τις ισ­ραη­λι­νές μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες, που ει­δι­κά μετά την τα­πεί­νω­σή τους στις 7 Οκτώ­βρη έχουν ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη διά­θε­ση να πα­ρου­σιά­σουν «έργο», όπως και ο Νε­τα­νιά­χου που θέλει να πα­ρου­σιά­σει οτι­δή­πο­τε μπο­ρεί να θυ­μί­ζει μια κά­ποια πρό­ο­δο στο στόχο «κα­τα­στρο­φής της Χαμάς». Όμως στη ση­με­ρι­νή συν­θή­κη, είναι προ­φα­νές ότι δο­λο­φο­νώ­ντας τον… συ­νο­μι­λη­τή σου, μάλ­λον ξε­κα­θα­ρί­ζεις ότι δεν εν­δια­φέ­ρε­σαι και πολύ για την έκ­βα­ση των συ­νο­μι­λιών…

Ακόμα και μπρο­στά στην ανά­γκη να προ­χω­ρή­σει ο εμ­βο­λια­σμός των παι­διών, ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός απο­δέ­χτη­κε μόνο κά­ποιες πολύ στο­χευ­μέ­νες και πε­ριο­ρι­σμέ­νες (χρο­νι­κά και γε­ω­γρα­φι­κά) «αν­θρω­πι­στι­κές παύ­σεις», για να απο­φύ­γει το μή­νυ­μα που θα εξέ­πε­μπε μια μο­νο­με­ρής κα­τά­παυ­ση του πυρός, έστω ολι­γο­ή­με­ρη, αλλά γε­νι­κευ­μέ­νη. Όχι, οι στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις συ­νε­χί­ζο­νται…

Σή­με­ρα, στο πεδίο των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, το Πο­λε­μι­κό Συμ­βού­λιο του Ισ­ρα­ήλ έχει «ανε­βά­σει» κα­τα­κό­ρυ­φα την νέα απαί­τη­ση να δια­τη­ρή­σει ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός τον έλεγ­χο του Δια­δρό­μου Φι­λα­ντέλ­φι, δη­λα­δή τα σύ­νο­ρα της Γάζας με την Αί­γυ­πτο. Θυ­μί­ζει μια κλασ­σι­κή σιω­νι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, από την εποχή των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τον Αρα­φάτ: Τη διαρ­κή επι­βο­λή νέων, όλο και πιο μα­ξι­μα­λι­στι­κών, όλο και πιο τα­πει­νω­τι­κών όρων στην πα­λαι­στι­νια­κή πλευ­ρά, μέχρι να υπο­χρε­ω­θεί αυτή να απορ­ρί­ψει τη συμ­φω­νία, για να μπο­ρέ­σει μετά η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία να κα­ταγ­γεί­λει την «πα­λαι­στι­νια­κή αδιαλ­λα­ξία» και την «απου­σία συ­νο­μι­λη­τή για την ει­ρή­νη». Αυτό το έργο παί­ζε­ται σή­με­ρα, με τις κα­τη­γο­ρί­ες περί «αδιαλ­λα­ξί­ας» της Χαμάς, η οποία επι­μέ­νει να υπεν­θυ­μί­ζει ότι από τα τέλη Μάη υπάρ­χει η πρό­τα­ση Μπάι­ντεν, που πα­ρου­σιά­στη­κε ως ισ­ραη­λι­νής έμπνευ­σης, που υιο­θε­τή­θη­κε από το Συμ­βού­λιο Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ (14 υπέρ και μία αποχή) και της οποί­ας τα κε­ντρι­κά ση­μεία τα έχει απο­δε­χτεί από τότε το Ισλα­μι­κό Κί­νη­μα…

Η πα­λαι­στι­νια­κή πο­λι­τι­κή

Στο διά­λο­γο για το πε­ριε­χό­με­νο μιας συμ­φω­νί­ας κα­τά­παυ­σης του πυρός, έχουν εν­δια­φέ­ρον δύο ει­δή­σεις που προ­έ­κυ­ψαν μέσα στο κα­λο­καί­ρι και αφο­ρούν την πα­λαι­στι­νια­κή πο­λι­τι­κή σκηνή.

Στις 23 Ιούλη στο Πε­κί­νο, 14 πα­λαι­στι­νια­κές πα­ρα­τά­ξεις υπέ­γρα­ψαν μια συμ­φω­νία ενό­τη­τας. Η συμ­φω­νία προ­βλέ­πει πολλά βή­μα­τα προς τον τερ­μα­τι­σμό της διαί­ρε­σης Γάζας/Δυ­τι­κής Όχθης και Φατάχ/Χαμάς. Το πιο άμεσο αφορά τον ορι­σμό μιας «τε­χνο­κρα­τι­κής» κυ­βέρ­νη­σης εθνι­κής ενό­τη­τας, που θα ανα­λά­βει να επο­πτεύ­ει και τη Δυ­τι­κή Όχθη και τη Λω­ρί­δα της Γάζας μετά το τέλος του πο­λέ­μου και η οποία θα οδη­γή­σει κά­ποια στιγ­μή τα Κα­τε­χό­με­να Πα­λαι­στι­νια­κά Εδάφη σε νέες εκλο­γές. Πιο φι­λό­δο­ξοι στό­χοι αφο­ρούν την επί­τευ­ξη μιας «γε­νι­κευ­μέ­νης εθνι­κής ενό­τη­τας υπό το πλαί­σιο της PLO» που θα είναι «δε­σμευ­μέ­νη στην ίδρυ­ση ενός ανε­ξάρ­τη­του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους με πρω­τεύ­ου­σα την Ιε­ρου­σα­λήμ». Είναι πολύ νωρίς και η συμ­φω­νία πολύ γε­νι­κό­λο­γη για να κρί­νου­με τις πι­θα­νό­τη­τες υλο­ποί­η­σης όλων όσων προ­βλέ­πει. Άλ­λω­στε η «Συμ­φω­νία του Πε­κί­νου» έρ­χε­ται να επα­να­δια­τυ­πώ­σει πολλά από όσα προ­έ­βλε­πε η «Συμ­φω­νία του Κα­ΐ­ρου» (2012), η «Συμ­φω­νία του Αλ­γε­ρί­ου» (2020) κ.ο.κ.

Αυτή η προϊ­στο­ρία επι­βά­λει μια επι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα ως προς την υλο­ποί­η­ση των συμ­φω­νιών. Αλλά η με­γα­λύ­τε­ρη άμεση αξία που έχει η Δια­κή­ρυ­ξη του Πε­κί­νου είναι το μή­νυ­μα που εκ­πέ­μπει ως προς το ακαν­θώ­δες ζή­τη­μα της «επό­με­νης μέρας στη Γάζα». Όπου πα­ρου­σιά­ζε­ται ένα ενιαίο μέ­τω­πο απόρ­ρι­ψης κάθε σχε­δί­ου που δια­φο­ρο­ποιεί­ται από την στάση αρχής ότι είναι υπό­θε­ση των ίδιων των Πα­λαι­στι­νί­ων (σε μια συ­γκυ­ρία που εμ­φα­νί­ζο­νται διαρ­ρο­ές για την προ­θυ­μία των Ηνω­μέ­νων Αρα­βι­κών Εμι­ρά­των να «ανα­λά­βουν ρόλο»).

Η δεύ­τε­ρη με­γά­λη εί­δη­ση αφορά την δο­λο­φο­νία Χα­νί­γιε στις 31 Ιούλη και την επα­κό­λου­θη ανά­δει­ξη του Για­χία Σι­νουάρ ως νέου επι­κε­φα­λής του Πο­λι­τι­κού Γρα­φεί­ου της Χαμάς. Είναι νωρίς να κρί­νου­με αν η επι­λο­γή προ­σώ­που ση­μα­το­δο­τεί (ή όχι) κά­ποιες αλ­λα­γές στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή. Η με­γα­λύ­τε­ρη αξία της επι­λο­γής του Σι­νουάρ αφορά και εδώ το μή­νυ­μα της επό­με­νης ημέ­ρας μετά τον πό­λε­μο. Η επι­λο­γή ενός στε­λέ­χους που ζει στην πο­λιορ­κη­μέ­νη Λω­ρί­δα για την κο­ρυ­φαία θέση στην ιε­ραρ­χία του Κι­νή­μα­τος υπο­γραμ­μί­ζει εμ­φα­τι­κά ότι το μέλ­λον της Γάζας θα είναι υπό­θε­ση της Γάζας και ανα­βαθ­μί­ζει συμ­βο­λι­κά τη ση­μα­σία που έχει για την Χαμάς ο αγώ­νας που δίνει εκεί ενά­ντια στην ει­σβο­λή.

Οι εσω­τε­ρι­κοί τριγ­μοί στο Ισ­ρα­ήλ

Στο εσω­τε­ρι­κό του Ισ­ρα­ήλ, η ανά­κτη­ση 6 νε­κρών ομή­ρων βά­θυ­νε το ρήγμα με­τα­ξύ του μπλοκ που αρ­νεί­ται τη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους «τρο­μο­κρά­τες» και του μπλοκ που κι­νη­το­ποιεί­ται για την επι­στρο­φή των ομή­ρων ως πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα. Όπως ση­μειώ­νει ο Γκι­ντε­όν Λεβί σε συ­νέ­ντευ­ξή του στον Πέτρο Πα­πα­κων­στα­ντί­νου, δεν πρό­κει­ται για «μα­ζι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στον πό­λε­μο αυτόν καθ’ εαυ­τόν, δεν υπάρ­χει μα­ζι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στην κα­το­χή». Αλλά δη­λώ­νει επί­σης ότι αυτό το τμήμα της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας, «είναι έτοι­μο να πλη­ρώ­σει οποιο­δή­πο­τε τί­μη­μα αν πρό­κει­ται να απε­λευ­θε­ρω­θούν οι όμη­ροι».

Με την εί­δη­ση του εντο­πι­σμού των 6 νε­κρών Ισ­ραη­λι­νών, το μπλοκ αυτό ορ­γά­νω­σε τη μα­ζι­κό­τε­ρη και πιο μα­χη­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­σή του μέχρι σή­με­ρα, ενώ για πρώτη φορά εμ­φά­νι­σε βή­μα­τα κλι­μά­κω­σης. Είναι πράγ­μα­τι εντυ­πω­σια­κό το γε­γο­νός ότι ο θά­να­τος 6 Ισ­ραη­λι­νών προ­κά­λε­σε ό,τι αδυ­να­τεί να προ­κα­λέ­σει ο θά­να­τος 40.000 Πα­λαι­στι­νί­ων.

Η Χι­στα­ντρούτ (η συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­νο­μο­σπον­δία) κά­λε­σε σε γε­νι­κή απερ­γία με αί­τη­μα την απο­δο­χή μιας συμ­φω­νί­ας κα­τά­παυ­σης του πυρός κι ανταλ­λα­γής αιχ­μα­λώ­των, η ερ­γο­δο­τι­κή Ένωση Κα­τα­σκευα­στών εξέ­φρα­σε την υπο­στή­ρι­ξή της με ανα­κοί­νω­ση, ενώ πιο «σιω­πη­λά» αλλά ενερ­γά στή­ρι­ξε την απερ­γία και τμήμα των επι­χει­ρη­μα­τιών στις υψη­λές τε­χνο­λο­γί­ες. Οι εβδο­μα­διαί­ες δια­δη­λώ­σεις για τους ομή­ρους έχει απο­δει­χθεί ότι δεν επη­ρε­ά­ζουν τον Νε­τα­νιά­χου, με τον Λεβί να εξη­γεί ότι «συμ­με­τέ­χουν αυτοί που έτσι κι αλ­λιώς τον μι­σούν και άρα δεν τον εν­δια­φέ­ρει». Τη μέρα της απερ­γί­ας, ο Λεβί δή­λω­σε στο Αλ Τζα­ζί­ρα ότι η απερ­γία θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει μια αλ­λα­γή σε αυτή τη συν­θή­κη, μόνο αν απο­δει­χθεί «το πρώτο βήμα μιας απο­φα­σι­στι­κής κλι­μά­κω­σης». Ως προς αυτό, το πρώτο δείγ­μα δεν δεί­χνει τέ­τοια ση­μά­δια. Η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση προ­σέ­φυ­γε στα δι­κα­στή­ρια που έκρι­ναν την απερ­γία πα­ρά­νο­μη ως «πο­λι­τι­κή» και ο επι­κε­φα­λής της Χι­στα­ντρούτ πει­θάρ­χη­σε άμεσα, δη­λώ­νο­ντας ότι «ζούμε σε κρά­τος με νό­μους» και κα­λώ­ντας «όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους να επι­στρέ­ψουν στις δου­λειές τους ως τις 2μιση». Όμως η έντα­ση που εκ­δη­λώ­θη­κε στις 1-2 Σε­πτέμ­βρη από το αντι­πο­λι­τευ­τι­κό μπλοκ ίσως με­τα­φρα­στεί σε νέα επει­σό­δια εσω­τε­ρι­κής κρί­σης στο Ισ­ρα­ήλ, καθώς το μίγμα εν­δο-σιω­νι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, που προ­ϋ­πήρ­χε της 7ης Οκτώ­βρη, γί­νε­ται όλο κι πιο εκρη­κτι­κό τους μήνες μετά από αυτήν…

Ο «Άξο­νας της Αντί­στα­σης»

Η διαρ­κής έντα­ση με τη Χεζ­μπο­λά και με το Ιράν συ­μπλη­ρώ­νουν το τοπίο της τα­λά­ντευ­σης με­τα­ξύ συμ­φω­νί­ας για κα­τά­παυ­ση του πυρός και κλι­μά­κω­σης-γε­νί­κευ­σης του πο­λέ­μου.

Η δο­λο­φο­νία του ηγε­τι­κού στε­λέ­χους του στρα­τιω­τι­κού βρα­χί­ο­να της Χεζ­μπο­λά, Φουάντ Σουκρ, εξώ­θη­σε την λι­βα­νέ­ζι­κη ορ­γά­νω­ση σε αντί­ποι­να και ακο­λού­θη­σε η πιο έντο­νη ανταλ­λα­γή χτυ­πη­μά­των ανά­με­σα στη Χεζ­μπο­λά και τις IDF σε αυ­τούς τους 10 μήνες «πο­λέ­μου χα­μη­λής έντα­σης». Η σπου­δή και της ισ­ραη­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης και του Νασ­ρά­λα να ανα­κοι­νώ­σουν «από­λυ­τη επι­τυ­χία» των στό­χων τους, ίσως αντα­να­κλά την έλ­λει­ψη διά­θε­σης για άμεση συ­νέ­χεια. Όμως οι διαρ­κείς εχθρο­πρα­ξί­ες (και ο πα­ρα­τε­τα­μέ­νος εσω­τε­ρι­κός εκτο­πι­σμός χι­λιά­δων Ισ­ραη­λι­νών από τα βό­ρεια σύ­νο­ρα) επί­σης πιέ­ζουν το σιω­νι­στι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, ανά­με­σα σε όσους θε­ω­ρούν ότι μια κα­τά­παυ­ση του πυρός στη Γάζα θα φέρει την ηρε­μία και στα βό­ρεια σύ­νο­ρα και εκεί­νους που θε­ω­ρούν ότι ο νό­τιος Λί­βα­νος «πρέ­πει να υπο­στεί την μοίρα της Γάζας». Απο­τρε­πτι­κά στους σχε­δια­σμούς των δεύ­τε­ρων λει­τουρ­γεί μέχρι σή­με­ρα η δυ­σκο­λία των IDF να επι­βλη­θούν στην ίδια τη Γάζα μετά από 10 μήνες μαχών…

[Rp: οι μα­ζι­κές τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις στο Λί­βα­νο απο­τε­λούν μια νέα πρό­κλη­ση, που μένει να φανεί αν είναι πρε­λού­διο στρα­τιω­τι­κής επί­θε­σης, καθώς το Ισ­ραη­λι­νό Πο­λε­μι­κό Συμ­βού­λιο ανε­βά­ζει διαρ­κώς τις ανα­φο­ρές και τις εμ­φά­σεις στο “βό­ρειο μέ­τω­πο”]

Ασφα­λώς τα αντί­ποι­να που πλα­νιό­νται πιο απει­λη­τι­κά πάνω από τη διε­θνή συ­ζή­τη­ση για τις προ­ο­πτι­κές του πο­λέ­μου είναι τα ιρα­νι­κά. Η δο­λο­φο­νία του Χα­νί­γιε υπήρ­ξε μια θη­ριώ­δης πρό­κλη­ση για την Τε­χε­ρά­νη: Ένα κο­ρυ­φαίο ηγε­τι­κό στέ­λε­χος της πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης δο­λο­φο­νή­θη­κε μέσα σε ιρα­νι­κό έδα­φος. Η ισορ­ρο­πία ανά­με­σα στην απρο­θυ­μία του ιρα­νι­κού κα­θε­στώ­τος να προ­κα­λέ­σει γε­νι­κευ­μέ­νο πό­λε­μο με το Ισ­ρα­ήλ και την πίεση να δοθεί μια απά­ντη­ση που αρ­μό­ζει στο μέ­γε­θος της πρό­κλη­σης απο­τε­λεί μια δύ­σκο­λη σπα­ζο­κε­φα­λιά. Αυτή προ­έ­κυ­ψε αμέ­σως μετά την ανά­λη­ψη των κα­θη­κό­ντων του νέου προ­έ­δρου, του Μα­σούντ Πε­ζε­σκιάν που ανή­κει στην πτέ­ρυ­γα των λε­γό­με­νων «με­ταρ­ρυθ­μι­στών», οι οποί­οι θε­ω­ρού­νται πιο προ­ση­λω­μέ­νοι στην ομαλή έντα­ξη του ιρα­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού στο διε­θνές σύ­στη­μα. Ασφα­λώς ο Ανώ­τα­τος Ηγέ­της (Χα­με­νεΐ) δια­θέ­τει πολύ με­γα­λύ­τε­ρη εξου­σία από τον πρό­ε­δρο. Όμως η κυ­βέρ­νη­ση δια­θέ­τει πε­ρι­θώ­ρια ελιγ­μών ενώ συ­νή­θως, η πα­ρά­τα­ξη που κερ­δί­ζει τις εκλο­γές το πε­τυ­χαί­νει με την (λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο ανοι­χτή) ευ­λο­γία του Ανώ­τα­του Ηγέτη. Με αυτή την έν­νοια, η νίκη του Πε­ζε­σκιάν μπο­ρεί να ση­μαί­νει αλ­λα­γή τα­κτι­κής από την ιρα­νι­κή ηγε­σία. Συ­νή­θως αυτή αφορά το εσω­τε­ρι­κό -οι «με­ταρ­ρυθ­μι­στές» προ­κρί­νο­νται όταν φου­ντώ­νει η αμ­φι­σβή­τη­ση σε ζη­τή­μα­τα δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Αλλά στην καυτή συ­γκυ­ρία στη Μέση Ανα­το­λή και με την άσχη­μη κα­τά­στα­ση της ιρα­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, η άνο­δος των «με­ταρ­ρυθ­μι­στών» μπο­ρεί να προ­έ­κυ­ψε και με το βλέμ­μα στο εξω­τε­ρι­κό, την προ­σπά­θεια εξο­μά­λυν­σης σχέ­σε­ων και άρσης κυ­ρώ­σε­ων. Στον αντί­πο­δα αυτής της προ­ο­πτι­κής, ο (όχι-τό­σο) κρυ­φός πόθος του Νε­τα­νιά­χου είναι μια κλι­μά­κω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης Ιράν-Ισ­ρα­ήλ που θα σύρει τις ΗΠΑ να πα­ρέμ­βουν πιο ενερ­γά στο πλευ­ρό του σιω­νι­στι­κού κρά­τους. Προς το παρόν, η Τε­χε­ρά­νη κερ­δί­ζει χρόνο για να ζυ­γί­σει τις επι­λο­γές της, δη­λώ­νο­ντας ότι κα­θυ­στε­ρεί γιατί δεν θέλει να επι­δει­νώ­σει τις σε εξέ­λι­ξη δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για κα­τά­παυ­ση του πυρός στη Γάζα, ενώ δεν απο­μα­κρύ­νει από το τρα­πέ­ζι το εν­δε­χό­με­νο «αιφ­νι­δια­σμού» του Ισ­ρα­ήλ (σε αντί­θε­ση με την προ­α­να­κοι­νω­μέ­νη επί­θε­ση της πε­ρα­σμέ­νης άνοι­ξης).

Και στο βάθος… αμε­ρι­κα­νι­κές εκλο­γές

Όπως εξη­γεί­ται και σε άλλες σε­λί­δες, δεν υπάρ­χουν πραγ­μα­τι­κές δια­φο­ρές με­τα­ξύ Δη­μο­κρα­τι­κών και Ρε­που­μπλι­κά­νων όσον αφορά τη στρα­τη­γι­κή στή­ρι­ξη στο Ισ­ρα­ήλ. Αλλά για τους πε­ρι­φε­ρεια­κούς παί­κτες, η ανα­μο­νή για το απο­τέ­λε­σμα του Νο­έμ­βρη είναι πραγ­μα­τι­κή. Οι τα­κτι­κές δια­φο­ρές που μπο­ρεί να φέρει στο τρα­πέ­ζι ο «Τυ­φώ­νας Τραμπ» είναι σί­γου­ρα στο μυαλό του Νε­τα­νιά­χου, που είχε πο­ντά­ρει εμ­φα­νώς στο να αντέ­ξει την εξω­τε­ρι­κή κι εσω­τε­ρι­κή πίεση μέχρι τις κάλ­πες του Νο­έμ­βρη, ελ­πί­ζο­ντας σε νίκη του φίλου κι αδερ­φού Ντό­ναλντ. Είναι επί­σης στο μυαλό του Χα­με­νεΐ, που γνω­ρί­ζει από την πρό­σφα­τη προϊ­στο­ρία ότι απέ­να­ντι στους «ιρα­νο­φά­γους» Ρε­που­μπλι­κα­νούς δεν έχει νόημα η πα­ρα­μι­κρή προ­σπά­θεια ευ­ε­λι­ξί­ας…

https://rproject.gr/article/gaza-meta-poly-pykno-kalokairi-sti-mesi-anatoli