Λαϊκή αλληλεγγύη με τις/τους πληγέντες από την Dana. Υπεύθυνες οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες. Οικοσοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

Ανακοίνωση της οργάνωσης Αντικαπιταλίστας από το Ισπανικό Κράτος

Δη­μο­σιεύ­ου­με την ανα­κοί­νω­ση της ισπα­νι­κής ορ­γά­νω­σης Αντι­κα­πι­τα­λί­στας που κυ­κλο­φό­ρη­σε την 31η Οκτώ­βρη, μετά την κα­τα­στρο­φι­κή κα­ται­γί­δα Dana που έπλη­ξε το λαό της Βα­λέν­θια. Τα τε­λευ­ταία 24ωρα έχει ξε­δι­πλω­θεί μια συ­γκλο­νι­στι­κή ορ­γα­νω­μέ­νη λαϊκή αλ­λη­λεγ­γύη. Έχουν κα­τα­γρα­φεί με­γά­λες πο­ρεί­ες αν­θρώ­πων που κα­τα­φθά­νουν στη Βα­λέν­θια για να προ­σφέ­ρουν βα­σι­κά είδη ανά­γκης αλλά και να ανα­λά­βουν άμεση δράση στα ανοι­χτά μέ­τω­πα που αντι­με­τω­πί­ζει ο λαός. Ανά­με­σα στους αν­θρώ­πους που κα­τα­φθά­νουν στη πε­ριο­χή βρί­σκο­νται πολ­λές/οι με­τα­νά­στριες/ες, προ­σφύ­γισ­σες/ες, κό­σμος της ερ­γα­σί­ας που θέλει να προ­σφέ­ρει το χρόνο και να μοι­ρα­στεί τους λι­γο­στούς του πό­ρους με τους αν­θρώ­πους που έχουν πλη­γεί. Συλ­λο­γι­κό­τη­τες, ομά­δες, εθε­λό­ντριες/ες ορ­γα­νώ­νουν τη φρο­ντί­δα και την ανα­κού­φι­ση των χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται σε κα­τά­στα­ση επεί­γου­σας ανά­γκης. Ερ­γα­ζό­με­να άτομα στις με­τα­φο­ρές έχουν ανα­λά­βει την με­τα­φο­ρά αγα­θών και αν­θρώ­πων ενώ τα ερ­γα­ζό­με­να άτομα στην υγεία βρί­σκο­νται στην πρώτη γραμ­μή. Την ίδια στιγ­μή αγω­νί­στριες και αγω­νι­στές της αρι­στε­ράς επι­ση­μαί­νουν τον κίν­δυ­νο ανό­δου ακρο­δε­ξιών και νε­ο­φα­σι­στι­κών μορ­φω­μά­των που επι­χει­ρούν να συμ­με­τά­σχουν σε δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης προ­κει­μέ­νου να κερ­δί­σουν πο­λι­τι­κή επιρ­ροή και να δια­δώ­σουν το μίσος ανά­με­σα στον λαό της Βα­λέν­θια.

 

 

Λαϊκή αλ­λη­λεγ­γύη με τις/τους πλη­γέ­ντες από την Dana. Υπεύ­θυ­νες οι κυ­βερ­νή­σεις και οι εται­ρεί­ες. Οι­κο­σο­σια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα.
Οι Αντι­κα­πι­τα­λί­στας  θέ­λου­με να εκ­φρά­σου­με όλη μας τη συ­μπα­ρά­στα­ση και την αλ­λη­λεγ­γύη σε όλες και όλους  όσοι έχουν πλη­γεί από την κα­ται­γί­δα DANA. Σχε­δόν εκατό άν­θρω­ποι [Σ.τ.Μ.: ο αριθ­μός των νε­κρών συ­νέ­χι­σε να αυ­ξά­νε­ται μετά τη δη­μο­σί­ευ­ση αυτής της ανα­κοί­νω­σης φτά­νο­ντας τις εκα­το­ντά­δες]  έχουν χάσει τη ζωή τους λόγω των πλημ­μυ­ρών που έπλη­ξαν την πε­ριο­χή της Βα­λέν­θια, την Κα­στίλ­λη-Λα Μάν­τσα, την Αν­δα­λου­σία, την Κα­τα­λο­νία και τη Μούρ­θια, ενώ δε­κά­δες ακόμη αγνο­ού­νται, και οι υλι­κές ζη­μιές είναι τε­ρά­στιες. Ελ­πί­ζου­με οι αγνο­ού­με­νοι να βρε­θούν το συ­ντο­μό­τε­ρο δυ­να­τόν και να προ­χω­ρή­σουν οι ερ­γα­σί­ες ανα­συ­γκρό­τη­σης το τα­χύ­τε­ρο. Ωστό­σο, δεν μπο­ρού­με να αντι­με­τω­πί­σου­με αυτήν την τρα­γω­δία ως μια απλή κα­κο­τυ­χία.

Οι φυ­σι­κές κα­τα­στρο­φές δεν είναι τυ­χαία φαι­νό­με­να· δεν ήταν το νερό αυτό που σκό­τω­σε αυ­τούς τους αν­θρώ­πους. Καμιά ισχυ­ρή βροχή δεν συμ­βαί­νει στο κενό — πέ­φτει πάνω σε μια συ­γκε­κρι­μέ­νη κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Εκεί πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σου­με και να κα­τα­δεί­ξου­με τους υπεύ­θυ­νους αυτής της τρα­γι­κής κα­τά­στα­σης. Για εμάς είναι σαφές ότι οι κυ­βερ­νή­σεις, οι εται­ρεί­ες και το κε­φά­λαιο των ορυ­κτών καυ­σί­μων φέ­ρουν ξε­κά­θα­ρη ευ­θύ­νη.

Κυ­βερ­νή­σεις

Η πε­ρι­φε­ρεια­κή κυ­βέρ­νη­ση του Κάρ­λος Μαθόν επέ­δει­ξε εγκλη­μα­τι­κή αμέ­λεια, για την οποία δεν πρέ­πει μόνο να ζη­τη­θούν πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες αλλά και ποι­νι­κές. Το 2023 δια­λύ­θη­κε η Μο­νά­δα Έκτα­κτης Ανά­γκης της Βα­λέν­θια, η οποία χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε ως «κομ­μα­τι­κό συμ­φέ­ρον» και πα­ρα­δό­θη­κε σε μια ακρο­δε­ξιά που αρ­νεί­ται την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή. Στις 29 Οκτω­βρί­ου, η κυ­βέρ­νη­ση της Βα­λέν­θια δεν κή­ρυ­ξε το αντί­στοι­χο επί­πε­δο συ­να­γερ­μού ούτε ει­δο­ποί­η­σε τον πλη­θυ­σμό παρά μόνο αργά το από­γευ­μα, πα­ρό­τι υπήρ­χαν προει­δο­ποι­ή­σεις από με­τε­ω­ρο­λο­γι­κές υπη­ρε­σί­ες τις προη­γού­με­νες μέρες αλλά και το ίδιο πρωί. Αυτό άφησε εκα­το­ντά­δες αν­θρώ­πους εκτε­θει­μέ­νους σε έναν ακραίο κίν­δυ­νο, που ήταν από­λυ­τα γνω­στός. Δεν μπο­ρού­με να χα­ρα­κτη­ρί­σου­με μια σειρά από συ­νει­δη­τές απο­φά­σεις ως «λάθος», όταν αυτές οδή­γη­σαν στον θά­να­το εκα­το­ντά­δες αν­θρώ­πους. Πα­ράλ­λη­λα, πα­ρα­κο­λου­θού­με με ανη­συ­χία τις δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζουν πολ­λές το­πι­κές κοι­νό­τη­τες, όπου έχουν δια­κο­πεί βα­σι­κές πα­ρο­χές ενέρ­γειας, νερού και τρο­φί­μων. Η άμεση επί­λυ­ση αυτής της κα­τά­στα­σης είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας για να μην αυ­ξη­θεί πε­ρε­ταί­ρω ο κοι­νω­νι­κός αντί­κτυ­πος. Οι πε­ρι­φε­ρεια­κές και κε­ντρι­κές κυ­βερ­νή­σεις είναι υπεύ­θυ­νες γι’ αυτή την κα­τά­στα­ση.

Εται­ρεί­ες

Πολ­λές από τις νε­κρές/ους και αγνο­ού­με­νες/ους δεν θα βρί­σκο­νταν εκεί τη λάθος στιγ­μή, αν οι εται­ρεί­ες δεν τους ανά­γκα­ζαν να πα­ρα­μεί­νουν στο χώρο ερ­γα­σί­ας τους, παρά τον ακραίο κίν­δυ­νο. Η εκ­με­τάλ­λευ­ση και η από­σπα­ση κέρ­δους είναι πιο ση­μα­ντι­κά από την ίδια τη ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων τους. Ήταν πάντα έτσι και θα είναι πάντα έτσι. Δεν έχει νόημα να ζη­τά­με από τις εται­ρεί­ες να μην εκ­θέ­τουν τους ερ­γα­ζο­μέ­νους τους σε κίν­δυ­νο. Οποια­δή­πο­τε νο­μο­θε­σία για την πρό­λη­ψη των επαγ­γελ­μα­τι­κών κιν­δύ­νων είναι χωρίς ουσία, αν δεν υπάρ­χει ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό αντί­βα­ρο που θα επι­βά­λει την δύ­να­μη του και θα εμπνέ­ει εμπι­στο­σύ­νη.  Αυτό που χρεια­ζό­μα­στε είναι να προ­χω­ρή­σου­με στην οι­κο­δό­μη­ση αυτής της συν­δι­κα­λι­στι­κής δύ­να­μης, που θα κάνει ξε­κά­θα­ρο πως η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν θα πα­ρα­μέ­νει στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας  όσο η απλη­στία των αφε­ντι­κών θέτει τη ζωή της σε κίν­δυ­νο. Πα­ράλ­λη­λα, πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στού­με για τον οι­κο­νο­μι­κό και ερ­γα­σια­κό αντί­κτυ­πο που θα έχει η πε­ριο­χή στο προ­σε­χές μέλ­λον. Η ισπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει ήδη ζη­τή­σει από τις εται­ρεί­ες να εφαρ­μό­σουν τα ERTEs (προ­σω­ρι­νή ανα­στο­λή ερ­γα­σί­ας). Από την παν­δη­μία έχου­με μάθει ένα πράγ­μα: κάθε με­τα­φο­ρά δη­μό­σιων πόρων πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από αυ­στη­ρούς όρους, τόσο σε επί­πε­δο ερ­γα­σί­ας όσο και πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης. Αν οι απο­φά­σεις ανα­συ­γκρό­τη­σης πα­ρα­μεί­νουν στα χέρια των ίδιων εται­ρειών που μας έφε­ραν ως εδώ, εί­μα­στε κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι να επα­να­λά­βου­με την ιστο­ρία τρα­γι­κά.

Κε­φά­λαιο ορυ­κτών καυ­σί­μων

Όπως συμ­βαί­νει με τους καύ­σω­νες και τις πυρ­κα­γιές, οι ισχυ­ρές βρο­χο­πτώ­σεις και οι πλημ­μύ­ρες που ζή­σα­με συν­δέ­ο­νται άμεσα με το κλι­μα­τι­κό χάος στο οποίο μας έχει κα­τα­δι­κά­σει το κε­φά­λαιο των ορυ­κτών καυ­σί­μων. Επει­σό­δια που παλιά συ­νέ­βαι­ναν κάθε 100 χρό­νια τώρα συμ­βαί­νουν κάθε 10, κάθε 5, ακόμα και κάθε 3. Η ευ­θύ­νη εντο­πί­ζε­ται στο οι­κο­νο­μι­κό και εξου­σια­στι­κό πλέγ­μα που επι­βάλ­λει ένα σύ­στη­μα που καίει αχόρ­τα­γα τε­ρά­στιες πο­σό­τη­τες ορυ­κτών καυ­σί­μων. Την ώρα που η Repsol δια­μαρ­τύ­ρε­ται για τους φό­ρους, κα­τα­γρά­φει κέρδη 3,168 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ. Την ώρα που η ισπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση πα­ρου­σιά­ζε­ται ως υπέρ­μα­χος της οι­κο­λο­γι­κής με­τά­βα­σης, κα­τευ­θύ­νει πάνω από 10,5 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δη­μό­σιων επι­δο­τή­σε­ων στα ορυ­κτά καύ­σι­μα. Το κε­φά­λαιο αυτό χαί­ρει άκρας υγεί­ας, και όσο συμ­βαί­νει αυτό θα εί­μα­στε εμείς, η ερ­γα­τι­κή τάξη, που θα συ­νε­χί­ζου­με να πλη­ρώ­νου­με με τη ζωή μας.

Ίσως δεν μπο­ρού­σα­με να απο­φύ­γου­με τη βροχή. Ίσως ούτε και με­γά­λο μέρος των υλι­κών ζη­μιών. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τέ­τοια επει­σό­δια θα τα συ­να­ντά­με όλο και συ­χνό­τε­ρα στο μέλ­λον και με αυ­ξα­νό­με­νη έντα­ση. Γι’ αυτό, το κρί­σι­μο ζή­τη­μα είναι να δια­σφα­λί­σου­με ότι οι συ­νέ­πειές τους δεν θα είναι τόσο τρα­γι­κές ούτε τόσο ολέ­θριες.

Σε θε­ω­ρη­τι­κό επί­πε­δο, γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά πώς να επι­τύ­χου­με αυτόν τον στόχο. Γνω­ρί­ζου­με ότι η οι­κι­στι­κή φού­σκα, από την οποία λίγοι απο­κό­μι­σαν εκα­τομ­μύ­ρια, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με δό­μη­ση σε πλημ­μυ­ρι­κές πε­ριο­χές. Απαι­τού­νται αστι­κές πα­ρεμ­βά­σεις που να απο­μα­κρύ­νουν τα κτί­ρια από τις κοί­τες των πο­τα­μών, κα­τα­σκευή φραγ­μά­των και μέτρα απο­κα­τά­στα­σης της φύσης, καθώς και ενί­σχυ­ση και πολ­λα­πλα­σια­σμός των πόρων των μο­νά­δων έκτα­κτης ανά­γκης, εφαρ­μο­γή όλων των προει­δο­ποι­ή­σε­ων και ανα­στο­λή της δρα­στη­ριό­τη­τας των επι­χει­ρή­σε­ων όταν υπάρ­χει άμε­σος κίν­δυ­νος. Πα­ράλ­λη­λα, πρέ­πει να ξε­φύ­γου­με από την εξάρ­τη­ση από τα ορυ­κτά καύ­σι­μα, με δρα­στι­κούς με­τα­σχη­μα­τι­σμούς στην πα­ρα­γω­γι­κή δομή, που να επι­τρέ­πουν μεί­ω­ση της ενερ­γεια­κής κα­τα­νά­λω­σης και των εκ­πο­μπών CO2. Ωστό­σο, βλέ­που­με ότι τί­πο­τα από όλα αυτά δεν συμ­βαί­νει.

Ενώ ανα­γνω­ρί­ζε­ται ότι επί­κει­νται νέες κα­τα­στρο­φές και ότι απαι­τού­νται τε­ρά­στιες προ­σπά­θειες για την απο­τρο­πή τους, ενώ  το λένε και το ανα­γνω­ρί­ζουν  όλοι,  δεν λαμ­βά­νε­ται κα­νέ­να μέτρο.

Ούτε η κλι­μα­τι­κή προ­σαρ­μο­γή ούτε ο πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός μπο­ρούν να πε­ρι­μέ­νουν. Αλλά χρόνο με τον χρόνο βλέ­που­με ότι η οι­κο­λο­γι­κή με­τά­βα­ση, κα­θο­δη­γού­με­νη από την αγορά, τον αντα­γω­νι­σμό και το προσ­δο­κώ­με­νο κέρ­δος, είναι υπερ­βο­λι­κά αργή, υπερ­βο­λι­κά ανε­παρ­κής και υπερ­βο­λι­κά άδικη. Γι’ αυτό, τώρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, οφεί­λου­με να συ­νε­χί­σου­με να προ­χω­ρά­με προς την οι­κο­δό­μη­ση μιας οι­κο­σο­σια­λι­στι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης.

https://rproject.gr/article/laiki-allileggyi-me-tistoys-pligentes-apo-tin-dana-ypeythynes-oi-kyverniseis-kai-oi