Die Linke: Ελπίδες και φόβοι µετά το «comeback της χρονιάς»

Το γερµανικό κόµµα της Αριστεράς Die Linke είχε ανακηρυχθεί από φίλους και εχθρούς νεκρό.

Οι δη­µο­σκο­πή­σεις το έδι­ναν κοντά στο 3%, µε το πλα­φόν της γε­ρµα­νι­κής βου­λής να βρί­σκε­ται στο 5%. Με την πρό­σφα­τη διά­σπα­σή του µε το BSW της Σάρα Βά­γκεν­κνε­χτ, το κόµµα φαι­νό­ταν να πα­λεύ­ει για την επι­βί­ω­σή του. Κι όµως, την Κυ­ρια­κή των εκλο­γών, κα­τά­φε­ρε το εντυ­πω­σια­κό 8,8%, ενώ δη­µο­σκο­πή­σεις µετά τις εκλο­γές το δεί­χνουν µέχρι και στο 12% και να προη­γεί­ται των Πρα­σί­νων.

Κωστής Μπέννινγκ*

Πολ­λές ανα­λύ­σεις για την επι­τυ­χία του υπερ­θε­µα­τί­ζουν στο τε­χνι­κό και ορ­γα­νω­τι­κό σκέ­λος, όπως στην πα­ρου­σία του κό­µµα­τος στα social media κ.ο.κ. Παρ’ ότι η δου­λειά του κό­µµα­τος σε αυ­τούς τους το­µείς ήταν πα­ρα­δει­γµα­τι­κή, ως αρι­στε­ροί και αρι­στε­ρές οφεί­λου­µε να δούµε όµως πρώτα το πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­µε­νο και την συ­γκυ­ρία στην οποία αυτά συ­νέ­βη­σαν.

Για το εκλο­γι­κό του πρό­γρα­µµα το Linke κα­τά­φε­ρε να δη­µιουρ­γή­σει µια σειρά αι­χµών, οι οποί­ες αφε­νός είναι κα­τα­νοη­τές και µα­χη­τι­κές, αφε­τέ­ρου κα­τα­φέρ­νουν να απο­κρυ­σταλ­λώ­σουν µια τα­ξι­κή γρα­µµή για υπε­ρά­σπι­ση των από τα κάτω από τις επι­θέ­σεις των από πάνω. Ενοί­κια, ακρί­βεια, φο­ρο­λο­γία, ερ­γα­σία, ασφά­λι­ση, πε­ρι­βάλ­λον, ει­ρή­νη, αντι­ρα­τσι­σµός είναι οι θε­µα­τι­κές που βάζει το πρό­γρα­µµα του Linke.[1]

Πα­ράλ­λη­λα, η εκλο­γι­κή του επι­τυ­χία έλαβε τόπο σε µια συ­γκυ­ρία δε­ξιάς στρο­φής του κο­µµα­τι­κού γί­γνε­σθαι. Λίγο πριν τις εκλο­γές, η Δεξιά των Χρι­στια­νο­δη­µο­κρα­τών του Μέρτς, κα­τα­θέ­τει νο­µο­σχέ­διο πε­ριο­ρι­σµού της µε­τα­νά­στευ­σης και των αι­τού­ντων άσυλο, ένα νό­µο-έκτρω­µα ακρο­δε­ξιάς έµπνευ­σης στα χνά­ρια τoυ ΑfD, µε το οποίο και προ­σπα­θούν να το υπερ­ψη­φί­σουν, εγκα­λώ­ντας µά­λι­στα τα κε­ντρώα κό­µµα­τα, πως όποιος δεν το ψη­φί­σει δεν µπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει κυ­βερ­νη­τι­κό εταί­ρο του CDU. Αξί­ζει να ση­µειω­θεί, πως το BSW, το οποίο χαί­ρει µιας προ­βλη­µα­τι­κής ανα­γνώ­ρι­σης στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά, υπερ­ψη­φί­ζει το ακρο­δε­ξιό νο­µο­σχέ­διο και δι­καί­ως κα­τα­βα­ρα­θρώ­νε­ται από το δη­µο­σκο­πι­κό 7 και 8% σε ένα ορια­κό 4,97% και εκτός βου­λής.

Στο ση­µείο αυτό, το Linke ση­κώ­νει το θέµα του Brandmauer (firewall, πύ­ρι­νο τοί­χος), το οποίο ανα­φέ­ρε­ται σε ένα µέ­τω­πο των δη­µο­κρα­τι­κών κο­µµά­των απέ­να­ντι στην ακρο­δε­ξιά, εγκα­λώ­ντας µά­λι­στα τα προ­ο­δευ­τι­κά κό­µµα­τα, δη­λα­δή τους Σο­σιαλ­δη­µο­κρά­τες και τους Πρά­σι­νους, πως όποιος συ­νερ­γα­στεί µε αυτήν την Δεξιά είναι συ­νέ­νο­χος. Οι προ­γρα­µµα­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες, η τε­χνι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή προ­ε­τοι­µα­σία συ­να­ντούν την συ­γκυ­ρία, και η οµι­λία της Χάι­ντι Ράι­χι­νεκ στη βουλή γί­νε­ται viral, φτά­νο­ντας τις 30 εκα­το­µµύ­ρια προ­βο­λές σε µια σειρά από πλατ­φό­ρµες, ση­µα­το­δο­τώ­ντας της επό­µε­νη µέρα για την γε­ρµα­νι­κή αρι­στε­ρά.

Μετά τις εκλο­γές, τι;

Ένας µήνας και µια εβδο­µά­δα έχουν πε­ρά­σει από τις εκλο­γές της 23ης Φε­βρουα­ρί­ου, ενώ η νέα βουλή έχει ορ­κι­στεί µόλις στις 25 Μαρ­τί­ου. Παρ’ όλα αυτά, ο πο­λι­τι­κός χρό­νος είναι πυ­κνός. Μόνο στο Βε­ρο­λί­νο έχει χρεια­στεί πολ­λα­πλές φορές να ανα­µε­τρη­θεί το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­µα µε την ακρο­δε­ξιά στους δρό­µους. Και πολύ επι­τυ­χώς βλέ­πει κα­νείς τις κόκ­κι­νες ση­µαί­ες του Linke στα­θε­ρά στην πρώτη γρα­µµή του αγώνα.

Αντί­στοι­χα, τόσο µε κι­νη­µα­τι­κές δρά­σεις, όσο µε κα­µπά­νιες πόρ­τα-πόρ­τα, το αρι­στε­ρό κόµµα βρί­σκε­ται στην πρώτη γρα­µµή της µάχης απέ­να­ντι στην λι­τό­τη­τα, κά­νο­ντας κα­τα­νοη­τό στα µάτια του κό­σµου πως η Αρι­στε­ρά είναι εδώ για να αγω­νι­στεί κα­θη­µε­ρι­νά και όχι µόνο στις εκλο­γές.

Η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη είναι ένα δύ­σκο­λο πο­λι­τι­κό ζή­τη­µα στη Γε­ρµα­νία. Η Γε­ρµα­νι­κή ευ­θύ­νη απέ­να­ντι στο Ολο­καύ­τω­µα και οι σχέ­σεις µε το Ισ­ρα­ήλ, συ­νει­σφέ­ρουν ώστε η αλ­λη­λεγ­γύη στον Πα­λαι­στι­νια­κό λαό να κα­τη­γο­ρεί­ται ως αντι­ση­µι­στι­σµός και πολ­λές φορές να αντι­µε­τω­πί­ζε­ται µε αυ­ταρ­χι­σµό από την αστυ­νο­µία. Ακόµα και σε αυτό το ζή­τη­µα, το κόµµα φαί­νε­ται να οδεύ­ει σε µια κα­λύ­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση.

Εκ­πρό­σω­ποί του στο κοι­νο­βού­λιο εµφα­νί­ζο­νται δη­µό­σια µε κου­φί­γιες, ενώ πιο «πα­ρα­δο­σια­κά» κο­µµά­τια του κό­µµα­τος, όπως ο Γκύζι και ο Ρά­µε­λο, µι­λά­νε είτε σε υπε­ρά­σπι­ση του Πα­λαι­στι­νια­κού Λαού, είτε των συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών που εγκα­λού­νται για αντι­ση­µι­τι­σµό από τον αστι­κό Τύπο. Από αυτά τα πρώτα λόγια, µέχρι και µια συ­νε­πή έκ­φρα­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον δρόµο, υπάρ­χει µια από­στα­ση. Αλλά από την άλλη βλέ­πει κα­νείς πρω­το­βου­λί­ες όπως η νε­οϊ­δρυ­θεί­σα Οµάδα Ερ­γα­σί­ας Αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη, οι οποί­ες πα­ρά­γουν συ­νε­πή αγω­νι­στι­κή δράση, πλη­ρο­φό­ρη­ση και δι­κτύ­ω­ση για τον σκοπό αυτό.

Ακόµα και στο ζή­τη­µα των εξο­πλι­στι­κών, για το οποίο επι­κρα­τεί µια πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση στα ελ­λη­νι­κά κεί­µε­να, το Linke βρί­σκε­ται στα­θε­ρά στην σωστή µεριά. Στο γε­ρµα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο κα­τα­ψή­φι­σε το πα­κέ­το, το οποίο η Δεξιά πέ­ρα­σε µε την σύν­θε­ση της πα­λιάς βου­λής, µά­λι­στα µε την στή­ρι­ξη κο­µµά­των που βρί­σκο­νται τώρα εκτός κοι­νο­βου­λί­ου όπως το φι­λε­λεύ­θε­ρο FDP, γε­γο­νός που η Αρι­στε­ρά κα­τήγ­γει­λε ως αντι­δη­µο­κρα­τι­κή εκτρο­πή στο Συ­ντα­γµα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της Καρλσ­ρού­ης. Εν­δει­κτι­κά, αυτές τις µέρες, το­πι­κή ορ­γά­νω­ση του κό­µµα­τος ηγεί­ται µιας πρω­το­βου­λί­ας για τον συ­ντο­νι­σµό δρά­σε­ων ενά­ντια στην Rheinmetall, η οποία σχε­διά­ζει να πα­ρά­γει σφαί­ρες σε ερ­γο­στά­σιό της στο Βε­ρο­λί­νο. Ακόµα και τα στε­λέ­χη που το υπερ­ψή­φι­σαν στα κρα­τί­δια της Βρέ­µης και του Με­κλε­µβούρ­γου-Δυ­τι­κής Πο­µε­ρα­νί­ας, το­πο­θε­τή­θη­καν ενά­ντια στο πα­κέ­το, ενώ υπέ­κυ­ψαν σε οι­κο­νο­µι­κό εκ­βια­σµό, καθώς το πα­κέ­το συν­δέ­ε­ται και µε εκα­το­µµύ­ρια σε το­πι­κά κον­δύ­λια.

Η ανά­λυ­ση αυτή δεν έχει να κάνει µε την υπε­ρά­σπι­ση των στε­λε­χών του Die Linke που υπερ­ψή­φι­σαν ένα οι­κο­νο­µι­κό πα­κέ­το ιστο­ρι­κής ση­µα­σί­ας. Έχει να κάνει µε τον σωστό εντο­πι­σµό των πρα­γµα­τι­κών  ελ­λει­µµά­των του. Και αυτό είναι η τάση κυ­βερ­νη­τι­σµού από µε­ρί­δα του κό­µµα­τος. Το Die Linke φαί­νε­ται να ξέρει να χει­ρί­ζε­ται καλά τον ρόλο του ως αντι­πο­λί­τευ­ση. Όταν βρί­σκε­ται όµως σε θέ­σεις εξου­σί­ας, φαί­νε­ται συχνά η «κρα­τι­δια­κή πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη» να υπερ­τε­ρεί των κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων του κό­µµα­τος, η ευ­θύ­νη απέ­να­ντι σε κυ­βερ­νη­τι­κούς εταί­ρους απέ­να­ντι σε αυτήν προς το κί­νη­µα.

Εντός Μαΐου θα συ­νε­δριά­σει το κόµµα τόσο σε επί­πε­δο Βε­ρο­λί­νου, όσο και σε εθνι­κό επί­πε­δο. Στα κεί­µε­νά του, το κόµµα σωστά µιλά για focus στην πο­λι­τι­κή του δράση. Εφό­σον µπρο­στά του έχει το επό­µε­νο διά­στη­µα µια σειρά από το­πι­κές εκλο­γι­κές µάχες, µε ση­µα­ντι­κό­τε­ρη ίσως το Βε­ρο­λί­νο, στο οποίο βγήκε στις εθνι­κές εκλο­γές πρώτο κόµµα, οφεί­λει να επε­ξερ­γα­στεί µια πο­λι­τι­κή για τις εκλο­γές αυτές, η οποία να αντι­τί­θε­ται σε µια λο­γι­κή εν­σω­µά­τω­σης. Μια ανά­λυ­ση του πώς µπο­ρεί κα­νείς να δια­χει­ρι­στεί τα υπο­χρη­µα­το­δο­τη­µέ­να τα­µεία των κρα­τι­δί­ων και των πό­λε­ων. Αλλά πάνω απ’ όλα, πώς µπο­ρεί η συ­νε­πής τα­ξι­κή µε­ρο­λη­ψία να απο­τε­λέ­σει οδικό άξονα για εξει­δι­κευ­µέ­να σε το­πι­κό επί­πε­δο πο­λι­τι­κά σχέ­δια, τα οποία έχουν αι­χµές, αλλά και κόκ­κι­νες γρα­µµές, πίσω από τις οποί­ες δεν µπο­ρούν να πάνε τα µέλη του κό­µµα­τος. Γιατί εκτός από focus, η πο­λι­τι­κή ει­σή­γη­ση εκ­φρά­ζει και την πρό­θε­ση το Linke να απο­τε­λέ­σει το µο­ντέρ­νο σο­σια­λι­στι­κό κόµµα της ερ­γα­τι­κής τάξης. Και γι’ αυτό η γε­νί­κευ­ση της τα­ξι­κής µο­νο­µέ­ρειας είναι προ­ϋ­πό­θε­ση.

*Μέλος του Die Linke

https://rproject.gr/article/die-linke-elpides-kai-fovoi-ueta-comeback-tis-hronias