Ο φιλόσοφος Jean-Claude Michéa μόλις δημοσίευσε στο site «Οι φίλοι του Bartleby» μια επιστολή σχετικά με τα «κίτρινα γιλέκα». Βλέπει σε αυτό το κίνημα την εξέγερση “των κάτω” και ανιχνεύει “ένα επαναστατικό κίνημα” λέγοντας ότι “αυτή η οργή που υποστηρίζεται από το 75% του πληθυσμού δεν θα εξατμιστεί για μία ακόμη φοράα”.
Το κίνημα των «κίτρινο γιλέκων» είναι, κατά κάποιο τρόπο, το ακριβώς αντίθετο του «Night Stand» (οι ολονυχτίες στην πλατεία της Βαστίλης), που κατηύθυνε την πολιτική προσοχή στην μόνη δύναμη (αν και κρίσιμη) της Wall Street και το περίφημο «1%». Η κίνηση του Night Stand αντλούσε τη δυναμική της από τους νέους της μεσαίας αλλά και της αστικής τάξης, που, από την εποχή του Μιτεράν, ήταν η κεντρική δεξαμενή από την οποία αντλούσε τα στελέχη της η αριστερά. «Στα κίτρινα γιλέκα» αντίθετα, είναι οι «κάτω», είναι πρωτίστως οι κάτοικοι της περιφέρειας που εξεγείρονται, με μία επαναστατική συνείδηση που αρνείται να επιλέξει τους εκμεταλλευτές ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η συστηματική εφαρμογή, εδώ και 40 χρόνια, του φιλελεύθερου προγράμματος από τις διαδοχικές κυβερνήσεις αριστεράς και δεξιάς, που μετέτρεψε σταδιακά την ύπαιθρο σε μια ιατρική έρημο, χωρίς εμπορικά, ενώ η πρώτη εταιρεία που εξακολουθεί να είναι σε θέση να τους προσφέρει μία εργασία χαμηλού μισθού βρίσκεται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Κι ενώ υπάρχουν “προαστιακά σχέδια”, δεν υπάρχουν σχέδια για την ύπαιθρο, για μικρά χωριά και κοινότητες, όπου ζει η πλειοψηφία του γαλλικού πληθυσμού.
Να γιατί εδώ η αύξηση των καυσίμων είναι ζωτικής σημασίας, καθώς το μεταχειρισμένο πετρελαιοκίνητο αυτοκίνητο (το οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί ήδη να απομακρύνει με τη συνεχή επινόηση νέων προτύπων “τεχνικού ελέγχου”) αντιπροσωπεύει για τους ανθρώπους αυτούς τη μόνη ευκαιρία επιβίωσης, δηλαδή το να έχουν σπίτι, μία δουλειά και τη δυνατότητα να ανεφοδιάσουν με τρόφιμα και άλλα αναγκαία τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους.
Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες το κίνημα κατάφερε να κατεβάσει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλους που διαμαρτύρονται για τις υψηλές τιμές της βενζίνης και του ντίζελ. Χωρίς επίσημους εκπροσώπους, όπως συνδικάτα ή κόμματα, το κίνημα αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση για τις αρχές αφού είναι ουσιαστικά απρόβλεπτο. Σχεδόν καμία διαδήλωση δεν είχε δηλωθεί προηγουμένως στις αρμόδιες αρχές, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν πόσοι και πού θα διαδηλώσουν.
Ποιοι είναι λοιπόν τα «κίτρινα γιλέκα»; Είναι οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί αντιδρούν. Αλλά ποια είναι η προοπτική τους;
Στο μυαλό μου, έρχεται ο χαρακτηρισμός του Καρλ Μαρξ για τους αγρότες που τους παρομοίαζε σαν «ένα σακί πατάτες», και οι οποίοι λειτουργούσαν αντεπαναστατικά έναντι της μεγάλης επανάστασης των αστών. Τώρα οι άνθρωποι που έρχονται από την περιφέρεια και οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τι είναι; Μήπως μια επανάσταση που θα σώσει τον κόσμο από τον κατήφορο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης; Η ζωή θα δείξει. Όλα είναι ανοιχτά, καθώς για κάποιους «τα κίτρινα γιλέκα» παραπέμπουν στους Podemos του πρώτου καιρού (2011), αλλά για κάποιους άλλους είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε κάτι ανάλογο με το λαϊκίστικο κίνημα του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, που συνεργάζεται πλέον με τους φασίστες της Λέγκας του Σαλβίνι.
/artinews.gr
