Οι άνθρωποι την φυλής Aché είναι παραδοσιακοί κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες που ζουν στα δάση των ακτών του Ατλαντικού Ωκεανού, ανατολικά την Παραγουάης. Οι Aché είναι επίσης γνωστοί σαν οι άνθρωποι Τσεκούρι. Στο παρελθόν έχουν ονομαστεί Guaiaqui, Guayakí, Guayaki-Ache, και Guoyagui από τους πρώιμους ανθρωπολόγους, ωστόσο, οι όροι αυτοί θεωρούνται πλέον υποτιμητικοί. (Στη φωτογραφία της ανάρτησης διαδηλωτές της φυλής Aché στην Παραγουάη – Φωτογραφία © Mathias P Müller)
- του
Πριν από τη δεκαετία του 1960, οι Aché ζούσαν σε μικρές νομαδικές ομάδες. Συμμαχικά σύνολα με κοινή διάλεκτο, κοινές τελετές, επισύναπταν γάμους μεταξύ τους σχηματίζοντας μια μεγαλύτερη πολιτική οντότητα. Υπήρχαν τέσσερις από αυτές τις ομάδες που ζουν στην ανατολική Παραγουάη κατά τη στιγμή της ειρηνικής επαφής το 1959: η Βόρεια Ache, η Aché ua, η Aché pura, και η Ñacunday Aché. Η Βόρεια Ache περιπλανιόταν σε μια έκταση περίπου 18.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων μεταξύ του ποταμού Acaray και τα συστήματα αποχέτευσης του ποταμού Jejui, εν
ώ η Aché ua και η Aché pura κατέλαβαν μια πολύ μικρότερη περιοχή στα νότια της οροσειράς που ήταν η έδρα της Βόρεια Ache στους πρόποδες του όρους Yvytyruzu. Η κεντρική περιοχή της Ñacunday Ache ήταν διακόσια περίπου χιλιόμετρα ανατολικά από τα όρη Yvytyruzu στις πηγές του ποταμού Ñacunday.
Οι Ache έχουν υποστεί επανειλημμένες παραβιάσεις από αποίκους αγρότες της Παραγουάης, κτηνοτρόφους και μεγαλοκτηματίες. Για παράδειγμα, στον 20ο αιώνα, η Βόρεια Ache περιορίστηκε σε δύο καταυλισμούς που καταλάμβαναν συνολικά 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Πριν από αυτή την εδαφική περιστολή, ήταν οι μόνοι κάτοικοι μιας περιοχής που απλώνονταν σε 20.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τον τελευταίο καιρό, έχουν αντιμετωπίσει σφαγές, υποδούλωση, σύνθλιψη και απομόνωση, προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για τους επενδυτές (κυρίως της Βραζιλίας) που θέλουν να εκμεταλλευτούν αναπτυξιακά, να καθιερώσουν δηλαδή τον πολιτισμό τους, στα εδάφη των Ache.
Δεδομένου ότι η γεωργική επέκταση στην ανατολική Παραγουάη επιταχύνθηκε από τη δεκαετία του 1950, οι Ache βρέθηκαν υποχρεωμένοι να υπερασπιστούν τη γη τους από έναν συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό άποικων. Αυτοί οι άποικοι σύντομα άρχισαν να εξαπολύσουν επιδρομές σκοτώνοντας του άντρες της φυλής, ενώ οι γυναίκες και παιδιά συνήθως φυλακίζονταν για να πουληθούν ως σκλάβοι.
Ένας από τους πιο διαβόητους κυνηγούς των Ache ήταν ο Manuel Jesús Pereira, ένας τοπικός γαιοκτήμονας. Ήταν υπάλληλος του Τμήματος Ιθαγένειας της Παραγουάης, πράμα που του έδινε απόλυτη εξουσία με αποτέλεσμα να αρπάζει μέλη της φυλής και να τα πουλάει σαν σκλάβους για προσωπικά οφέλη, αφού πρώτα τους βασάνιζε και τους ανάγκαζε να ζούνε σε απάνθρωπες συνθήκες επιφέροντας προβλήματα υγείας στα οποία υπέκυπταν.
Η κατάσταση αυτή καταγγέλθηκε από πολλούς ανθρωπολόγους στην Παραγουάη, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να απελαθούν ή να χάσουν τις δουλειές τους. Τα δεινά της φυλής τράβηξε την προσοχή των ξένων με αποτέλεσμα τη δεκαετία του ’70 πολλοί ιδιώτες, αλλά και οργανισμοί να απαιτήσουν να αναγνωριστεί η γενοκτονία των Ache.
Ωστόσο, ο τότε πρόεδρος της Παραγουάης, Στρατηγός Αλφρέντο Στρέσνερ, θεωρήθηκε ως ένας βασικός σύμμαχος των Δυτικών στην περιοχή, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις της Δυτικής Γερμανίας, της Βρετανία και των ΗΠΑ να αρνηθούν τη γενοκτονία.
Τώρα, οι επιζώντες της γενοκτονίας και των απογόνων τους, αναζητούν επανόρθωση. Ο οργανισμός Ache και η Εθνική Ομοσπονδία Ache, έχουν ξεκινήσει μια δικαστική διαδικασία στην Αργεντινή με σύμβουλο έναν από τους κορυφαίους δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον Baltasar Garzón. Οι Aché κάνουν χρήση της «οικουμενικής διακαιοδοσίας», σύμφωνα με την οποία τα σοβαρότερα εγκλήματα, όπως η γενοκτονία και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μπορούν να δικαστούν και να τιμωρηθούν σε μια άλλη χώρα από εκείνη στην οποίο έλαβαν χώρα, αν τα θύματα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη δικαιοσύνη στη χώρα τους.
Σήμερα οι Ache κατοικούν σε πέντε καταυλισμούς. Δύο κοινότητες έχουν αντιπροσώπους καθολικούς ιεραπόστολους, δύο συνδέονται με προτεστάντες ιεραπόστολους και μία ζει ανεξάρτητη.
Σαν επικεφαλής κράτους μπορείς να είσαι όσο βάναυσος και άδικος θέλεις με τους πολίτες της επικράτειάς σου, και ιδιαίτερα με τις μειονότητες, αρκεί να ικανοποιείς τις απαιτήσεις των ισχυρών που πάντα είναι η Γερμανία, η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Η καλή σχέση του Στρατηγού Αλφρέντο Στρέσνερ με τα τρία δυναστικά κράτη είναι από μόνη της αρκετή ώστε τα κοινά συμφέροντά τους να υπερβούν κάθε κανόνα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε καν στην κατάπτυστη υποκρισία των τριών μεγάλων που κρύβεται πίσω από τις υπογραφές τους για τους Διεθνείς Νόμους των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων μέσω του ΟΗΕ. Αυτό όμως που είναι χειρότερο από την υποκρισία και την καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι η επίκλησή τους. Αυτοί οι ίδιοι που υποστηρίζουν τις στυγνές πράξεις εγκληματικών κυβερνήσεων, εμφανίζονται στη διεθνή κοινότητα σαν προασπιστές αυτών των δικαιωμάτων. Δικαιολογούν την άδικη και στυγερή στάση τους απέναντι στις μειονότητες σαν αποτέλεσμα διατήρησης της ειρήνης και ισορροπίας, τοποθετώντας παράλληλα αυτούς τους ανθρώπους απέναντι σε εμάς σαν απειλή, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την υποστήριξη και εν τέλει, τη συνενοχή μας.
