Τρίτη 22 Αυγούστου 2017, ώρα 6 το απόγευμα ο Παντελής Βούλγαρης έχει μόλις φτάσει στο σπίτι του στην Αθήνα από την αγαπημένη του Άνδρο.
- Της Άννας Σταματιάδου
Πριν αδειάσει τις βαλίτσες του που είναι γεμάτες… όμορφες αναμνήσεις και εικόνες, θέλησε να μοιραστεί με το star.gr, όλα όσα έζησε ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου,αποκαλύπτοντας παράλληλα ενδιαφέροντα στοιχεία για τη νέα του ταινία, με τίτλο “Το τελευταίο σημείωμα” που αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους στις 26 Οκτώβριου 2017.
Το φεστιβάλ της Άνδρου, αν και μετρά μόλις 3 χρόνια ζωής, κατάφερε να ξεχωρίσει και φέτος με σημαντικές παραστάσεις θεάτρου, μουσικής και χορού, προσελκύοντας χιλιάδες κόσμο στο νησί που συνδυάζει τη φυσική ομορφιά και την ποιότητα διαμονής, με τα υψηλού επιπέδου πολιτιστικά δρώμενα. Ο σκηνοθέτης των μεγάλων και αγαπημένων από τον κόσμο κινηματογραφικών επιτυχιών «Νύφες», «Ψυχή Βαθιά», «Η Φανέλα με το 9», «Πέτρινα Χρόνια» εξέφρασε την ικανοποίησή του για όλες τις εκδηλώσεις που διεξήχθησαν στο Ανοιχτό Θέατρο του νησιού.
“Το Φεστιβάλ της Άνδρου θα γίνεται κάθε χρόνο και καλύτερο!
Αυτός είναι ο στόχος μας”
«Στόχος μας από την πρώτη χρονιά ήταν ότι έρχεται και παρουσιάζεται στο θέατρο της Άνδρου να είναι υψηλής ποιότητας. Αυτό, το τηρήσαμε και φέτος, διότι είχαμε τρία θεατρικά σχήματα από τα καλύτερα! Είχαμε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με τους “Επτά Επί Θήβας”, το Θέατρο Τέχνης με τη “Μήδεια” και το Θέατρο του Νέου Κόσμου με ένα εγγλέζικο έργο το “Πέτρες στις Τσέπες του”.
Και τις τρεις βραδιές το θέατρο που είναι 900 θέσεων ήταν γεμάτο ακόμη και στους διαδρόμους, ενώ πολύ καλά πήγαν και οι δύο σημαντικές συναυλίες του Σταμάτη Κραουνάκη και του Νίκου Πορτοκάλογλου. Επίσης, φιλοξενήσαμε την Καμεράτα με ένα πρόγραμμα από οπερέτες, αλλά και το Ναμπούκο του Τζουζέπε Βέρντι μια υπερπαραγωγή της Metropolitan Opera. Παράλληλα, παρουσιάσαμε τη Φιλαρμονική της Άνδρου και 20 χορευτές από τη Ρωσία σε ένα ρεπερτόριο πολύ ενδιαφέρον! Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος για όλες τις παραγωγές. Πήγαμε πολύ καλά, όμως δεν ησυχάζουμε. Η πρόθεση μας είναι κάθε χρόνο να είναι και καλύτερο το φεστιβάλ που γίνεται κυρίως για τη νεολαία, η οποία με βοηθάει και της χρωστάω πολλά», δήλωσε ο Παντελής Βούλγαρης.
“Βλέπω τον κόσμο να συγκινείται
και να κουβεντιάζει τα θεάματα
και αυτό μου αρέσει”
Με τη διεισδυτική και στοχαστική του ματιά από τις 29 Ιουλίου που ξεκίνησε το Φεστιβάλ μέχρι και λίγο πριν φύγει από την Άνδρο, ο σκηνοθέτης δεν σταματούσε να παρατηρεί τις αντιδράσεις του κοινού…
«Αυτό που παρατηρώ κυρίως ως θεατής και διοργανωτής είναι η συγκίνηση του κόσμου, όταν τελειώνουν τα θεάματα. Μου κάνει εντύπωση που ο κόσμος δεν φεύγει από το θέατρο αμέσως, αλλά κάθεται εκεί μετά το τέλος των παραστάσεων και κουβεντιάζει για όλα όσα είδε και άκουσε. Μου αρέσει που οι θεατές περπατούν στη συνέχεια στα δρομάκια του νησιού, κάθονται στα ταβερνάκια και συνεχίζουν τη κουβέντα. Και όλο αυτό επαληθεύει, αυτό που έλεγα και για τις κινηματογραφικές ταινίες, ιδιαίτερα τις δικές μου, ότι δηλαδή δεν πιστεύω πως μια κινηματογραφική ταινία αλλάζει τη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά ακόμη και αν κουβεντιάσει κανείς 20 λεπτά μετά την προβολή, αυτό είναι κέρδος. Αυτό το μπόλιασμα που κάνει η τέχνη πολύ βαθιά μέσα μας, έχει το ενδιαφέρον του» εξήγησε ο ίδιος.
“Ήμουν παιδί της Κατοχής,
δεν πήγαινα στη θάλασσα,
δεν μου άρεσαν τα νησιά”
Η σχέση του διακεκριμένου σκηνοθέτη και σεναριογράφου με την Άνδρο ξεκίνησε πριν 28 χρόνια, όταν ο ίδιος και η σύζυγος του Ιωάννα Καρυστιάνη αποφάσισαν να αγοράσουν ένα μικρό σπίτι στο νησί των Κυκλάδων.
«Ο λόγος που αγαπώ τόσο πολύ την Άνδρο είναι μάλλον γιατί δεν έχω πατρίδα, ενώ είμαι από την Σάμο και τη Νάξο, οι γονείς μου και οι πατεράδες του είχαν φύγει πολύ νωρίς και δεν είχα ρίζες! Δεν μου άρεσαν και τα νησιά, ήμουν ένα παιδί της κατοχής, αδυνοπαθούσαμε τότε και φοβόντουσαν μέχρι την εφηβεία μας να μας πάνε στη θάλασσα. Έτσι μου άρεσαν τα βουνά. Η Άνδρος έγινε η δεύτερη μου πατρίδα όταν πήραμε σπίτι εκεί με τη σύζυγο μου. Δεν την ξεχωρίζω από άλλα όμορφα μέρη της Ελλάδας. Ο Γράμμος και το Βίτσι, η Αλεξανδρούπολη, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα μου αρέσουν εξίσου»,εξομολογήθηκε ο σπουδαίος καλλιτέχνης.
“Ο κόσμος νομίζει ότι επειδή βγαίνουμε στην τηλεόραση
έχουμε σπίτια με πισίνες, αλλά δεν είναι έτσι”
Όσο μιλούσαμε ο σπουδαίος κινηματογραφιστής προσπαθούσε παράλληλα να συνέλθει από το σοκ των φόρων που αντίκρισε στον υπολογιστή του. Έτσι η κουβέντα δεν μπορούσε να μην πάει στην κρίση και τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που όλοι βιώνουμε..
«Τώρα κοίταζα το κομπιούτερ μου και πρέπει να τρέχω στις εφορίες. Πολλές φορές ο κόσμος νομίζει ότι επειδή βγαίνουμε στην τηλεόραση έχουμε λύσει και το πρόβλημα μας, πως έχουμε σπίτια με πισίνες, και υπηρετικό προσωπικό. Αυτό δεν είναι αλήθεια, το δικό μας κέρδος, και όλων όσων υπηρετούν την Τέχνη, δεν μετριέται με λεφτά, είναι η ψυχική ικανοποίηση για το έργο που κάνουμε», εξήγησε.
Παρά τη μαυρίλα και τη μιζέρια που υπάρχουν έντονες γύρω μας, ο Παντελής Βούλγαρης ως γνήσιος εκφραστής της Έβδομης Τέχνης δεν χάνει τον ρομαντισμό και την αισιοδοξία του. Τουναντίον υποστήριξε ότι «όταν είμαστε αποκλεισμένοι από παντού, μια φωνή του Ευρυπίδη, του Αισχύλου, του Κραουνάκη, του Πορτοκάλογλου ή του Σαββόπουλου μπορεί να μας κάνει να σηκωθούμε λίγο πιο ψηλά και να αντιμετωπίσουμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει γύρω μας». Αυτό κάνει και ο ίδιος, γι’αυτό και δεν σταματά να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο και να δημιουργεί κινηματογραφικά διαμάντια.
Το “τελευταίο σημείωμα” έρχεται στους κινηματογράφους
Στη νέα ταινία του, με τίτλο “Το τελευταίο σημείωμα”, ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με μια από τις πιο γνωστές σελίδες της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, την εκτέλεση από τους Γερμανούς κατακτητές 200 αγωνιστών την 1η Μαΐου 1944 στην Καισαριανή, ως αντίποινα για τη δράση της ελληνικής αντίστασης. Ο Παντελής Βούλγαρης και η σύζυγος του, Ιωάννα Καρυστιάνη, η οποία υπογράφει το σενάριο, θα μας μεταφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου το διάστημα πριν την Πρωτομαγιά του ’44, και θα μας γνωρίσουν τους ανθρώπους πίσω από τα τραγικά γεγονότα.
Τρεις μήνες διήρκησε η προετοιμασία της ταινίας, ενώ για τα γυρίσματα χρειάστηκαν 8 εβδομάδες, όπως είπε οσκηνοθέτης, εκφράζοντας την ικανοποίηση του για το αισθητικό αποτέλεσμα του έργου.
“Ευχαριστώ πολύ τους Χανιώτες και όλη την Κρήτη.
Ευχαριστώ πολύ τους άξιους συνεργάτες μου”
«Η ταινία γυρίστηκε στα Χανιά, στις φυλακές Ιτζεδίν, σε ένα καταπληκτικό κτίριο, όπου παλιότερα είχε κάνει ο Αγγελόπουλος τις “Μέρες του ’36” και μετά έκανα εγώ εκεί, ορισμένες σκηνές από τα “Πέτρινα Χρόνια”…Το κτίριο μας δόθηκε με ενοίκιο, το πιο σημαντικό όμως ήταν η ανθρώπινη συμμετοχή των Χανιωτών και των ανθρώπων της Κρήτης γενικότερα…Πήγαμε πολύ καλά, γιατί είχαμε άξιους συνεργάτες. Οι κινηματογραφιστές που είχα ήταν δίπλα μου, είναι φίλοι μου, τους ξέρω χρόνια. Μια ταινία δεν γίνεται μόνο με τον σκηνοθέτη, πρέπει να έχει αποφασισμένους ανθρώπους να σε αγαπούν και να αγαπούν αυτό που κάνουν….Καταφέραμε λοιπόν να κινηματογραφήσουμε πολύ αυθεντικά πρόσωπα, μάτια, φιγούρες, εκφράσεις ανθρώπων που παραπέμπουν σε εκείνη τη μαρτυρική περίοδο της Κατοχής. Οφείλω πολλά στους Χανιώτες, μου στάθηκαν πολύ», σημείωσε ο σκηνοθέτης.
“Δεν θέλω τώρα να κάνω μια ταινία για την οικονομική κρίση”
Πριν ακόμη βγει στις αίθουσες “Το τελευταίο σημείωμα”, ο Παντελής Βούλγαρης πλάθει στο μυαλό του νέες ιστορίες που θα μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. «Βαθιά επιθυμία έχω να ξεκινήσω και αύριο μια νέα ταινία, μετά το τηλεφώνημα μας μάλιστα» είπε χαμογελώντας και πρόσθεσε «επειδή δεν υπάρχει μια οργανωμένη κινηματογραφική πραγματικότητα στην Ελλάδα, επιμένουν μέσα μου κάποιες ιστορίες (από δημοσιεύματα που διαβάζω, από ηθοποιούς που θαυμάζω)και κάποια στο τέλος κερδίζει».
Στο ερώτημα “αν θα έκανε ταινία για την οικονομική κρίση 2010-2017”, o σκηνοθέτης είναι κατηγορηματικός. «Θέλω πάντα να έχω μια απόσταση από τα γεγονότα. Ίσως το βάρος ότι τα προβλήματα αυτά που έχει ο καθένας σήμερα, είναι και δικά μου προβλήματα, δεν μου δημιουργούν την απόσταση για να φτάσω σε ένα πιο ουσιαστικό σημείο και να δω καθαρά κάτι που να αφορά μια κινηματογραφική ταινία. Αυτή είναι ανάγκη κυρίως της νεότερης γενιάς», ξεκαθάρισε.
“Την ήξερα την Ζωίτσα, είχε ένα έντιμο και ξεκάθαρο πρόσωπο”
Πριν κλείσουμε, του ζήτησα να μου πει δύο κουβέντες για τον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη. Τότε ο τόνος της φωνής του κατάλαβα πως άλλαξε… «Την ήξερα την Ζωή, την Ζωίτσα… Και οι δύο μάθαμε τον κινηματογράφο από την Φίνος Φίλμ, από τον Φίνο. Την είχα γνωρίσει και είχα δουλέψει για λίγο μαζί της, όταν εργάστηκα ως βοηθός του Δαλιανίδη. Ήταν ένα ζωντανό πλάσμα η Ζωίτσα, είχε ένα πολύ έντιμο και ξεκάθαρο πρόσωπο. Η Ζωή ήταν πολύ έντιμη και γενναία. Ήταν πολύ καλή ηθοποιός, αλλά το ηθοποιός το βάζω στην άκρη, επειδή μου αρέσει να εκτιμώ περισσότερο την ανθρωπιά από την τέχνη», είπε χαρακτηριστικά.
“56 χρόνια κάνω ταινίες, αλλά ακόμη δεν έχω καταλάβει τον άνθρωπο”
Για τον Παντελή Βούλγαρη ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα… «Κάνω ταινίες για να καταλάβω καλύτερα τους ανθρώπους και τον τρόπο που ζω» είχε δηλώσει ο μεγάλος σκηνοθέτης παλιότερα. Όταν τον ρώτησα αν μετά από μισό αιώνα καριέρας κατέληξε σε κάποιο συμπέρασμα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια είπε, «56 χρόνια είμαι στον κινηματογράφο και ακόμη και δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα και αυτό είναι το καταπληκτικό. Νομίζεις ότι θα καταλήξεις κάπου, αλλά η ομορφιά της τέχνης και της ζωής είναι ότι συνεχώς σου αποκαλύπτει καινούργια δεδομένα και προκλήσεις. Δεν έχει τέλος αυτό το ταξίδι».
