Mε 175 σελίδες πλουσιότατες σε ύλη και ποιότητα κυκλοφόρησε το τεύχος 58 του περιοδικού Μανδραγόρας. Ξεχωρίζει αμέσως το αφιέρωμα στον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό [1919-1998], με αφορμή τα είκοσι χρόνια από τον θάνατό του. Ανθρωποι που αγάπησαν τον ίδιο και το ποιητικό του έργο γράφουν για τον μοναχικό και αιρετικό αυτόν ποιητή, αδίκως κυνηγηθέντα και βασανισθέντα.
Δημοσιεύονται ανέκδοτα και αθησαύριστα ποιήματά του και συνεντεύξεις του, κριτικογραφία από τον ελληνικό Τύπο, νέες προσεγγίσεις στο έργο του, η απήχηση αυτού του έργου, μια περιδιάβαση σ’ αυτό του γιου του, Στάθη. Ουσιαστικό και «χορταστικό» θα έλεγα, αν και δεν θέλεις να τελειώνουν τέτοια αφιερώματα. Γράφουν οι: Αλέξης Ζήρας, Στάθης Κατσαρός, Κώστας Α. Κρεμμύδας, Γιάννης Δ. Στεφανάκις, Βιβή Τουρόγιαννη.
Γιώργος Σταματόπουλος
Αφιέρωμα όμως, εξίσου σπουδαίο, υπάρχει και για τα 50 χρόνια από τον Μάη του ’68, με κείμενα των Περικλή Κοροβέση, Σάββα Μιχαήλ, Γιώργου-Ικαρου Μπαμπασάκη, Δημήτρη Μπελαντή, Κατερίνας Παναγιωτοπούλου, Μιχάλη Παπαμακάριου, Τέλλου Φίλη και Νίκου Φωτόπουλου.
Κι άλλα ενδιαφέροντα: Η πνευματική προϊστορία του Εικοσιένα, ο ρόλος του Αδαμάντιου Κοραή και η στάση του απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Η τουρκοκυπριακή ποίηση και το «βίωμα της διαίρεσης ή της διχοτόμησης, Η Ερημη Γη του Ηλία Λάγιου, Ο ψευδαισθητικός κόσμος του Homo Sapiens. Μια οργανωμένη προβολή της νεοελληνικής λογοτεχνίας στη Γαλλία μέσω του περιοδικού Graecia, H παρωδία και ο λογοτεχνικός συγκρητισμός στον Γιώργο Παναγιωτίδη, Ακαδημαϊκές Βιβλιοθήκες, Μετάφραση, Θέατρο, Εικαστικά, Ποιητικές Αναγνώσεις.
Μερικοί άνθρωποι στην Ελλάδα επιμένουν, σε πείσμα της άνυδρης πνευματικής ζωής της χώρας, να δημιουργούν και να μας θυμίζουν το χρέος μας απέναντι σε όλους εκείνους που σημάδεψαν με τη ζωή τους και το έργο τους τον πολιτισμό μας, αλλά και να αναδεικνύουν τους σύγχρονους δημιουργούς, που διακηρύσσουν και διατρανώνουν ότι είμαστε ακόμη εδώ, ότι σεβόμαστε και τιμάμε το παρελθόν μεν, αλλά παλεύουμε και με το παρόν, αγναντεύοντας το μέλλον, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Ισχνή ίσως η παρουσία μας ως χώρας, ικανή όμως να πυρπολήσει κοιμισμένες ή αποχαυνωμένες συνειδήσεις.
Να θυμηθούμε λοιπόν λίγους στίχους από το ποίημα «Η διαθήκη μου» [1950] με τις γνωστές περιπέτειες [αριστερής] λογοκρισίας: «Αντισταθείτε…/σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε/ πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι/ σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή/ δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα/ στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις/ από γραφιάδες δειλούς για το σοφό αρχηγό τους/ Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων/ στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία/ στα εργοστάσια πολεμικών υλών/… Τότε μπορεί βέβαια να περάσουμε προς την ελευθερία».
Διαχρονικό, βέβαια και ζητούμενο όπως είναι κάθε μεγάλο ποίημα αλλά και κάθε μεγάλο γενικά. Μια ευχάριστη έκπληξη το περιοδικό, μια δροσιστική αύρα κατακαλόκαιρο, για όσους τουλάχιστον «δέρνονται» ακόμη, τρυφερά και εναγώνια από πνευματικούς αέρηδες, από τα παιχνιδίσματα των συλλαβών και των λέξεων, από την ποίηση εννοώ. Δυο λόγια από το σημείωμα της σύνταξης: «Η ποίηση, όπως και η εξέγερση, δεν γράφεται και δεν πραγματώνεται καθημερινά. Ισως γιατί δεν της αρέσει ο ευάλωτος άνθρωπος. Ισως γιατί το ίδιο το σύστημα μας ωθεί στα βατά… όχι να ρισκάρουμε ανατροπές». Διαφωνώ βεβαίως· αλλά είναι καλοκαίρι…
efsyn.gr
