«TRANSIT» ή Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ

Η ταινία «Transit»,παραγωγής 2018, είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Άννα Σέγκερς, το οποίο γράφτηκε το 1942 και αναφέρεται σε ένα Γερμανό κομμουνιστή, τον Γκέοργκ Γκλάσερ, ο οποίος διέφυγε στη Γαλλία διωκόμενος από τους Ναζί.

Η ται­νία, ανα­φέ­ρε­ται κυ­ρί­ως στην τραυ­μα­τι­κή εμπει­ρία της ανα­γκα­στι­κής με­τα­νά­στευ­σης και προ­σφυ­γιάς, όπου οι άν­θρω­ποι δεν μπο­ρούν να γυ­ρί­σουν πίσω ή βρί­σκο­νται με­τα­ξύ ζωής και θα­νά­του, ενώ μέσω αυτών αγ­γί­ζει και τα γε­νι­κό­τε­ρα ζη­τή­μα­τα των με­τα­βα­τι­κών φά­σε­ων στη ζωή μας.

Δημήτρης Κατσορίδας

Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση δεί­χνει τον Γκέ­οργκ, ο οποί­ος είναι πο­λι­τι­κός φυγάς στη Γαλ­λία, να προ­σπα­θεί να το σκά­σει μετά τη να­ζι­στι­κή ει­σβο­λή εκεί. Τυ­χαία, υιο­θε­τεί την ταυ­τό­τη­τα ενός,επί­σης φυγά,συγ­γρα­φέα που έχει αυ­το­κτο­νή­σει, του Βάι­ντελ, και απο­κτά τα χαρ­τιά πι­στο­ποί­η­σης και μια βίζα από τη με­ξι­κά­νι­κη πρε­σβεία.

Εγκλω­βι­σμέ­νος στη Μασ­σα­λία, πε­ρι­μέ­νο­ντας να φύγει με πλοίο για το Με­ξι­κό, συ­να­ντά μια νεαρή και γοη­τευ­τι­κή γυ­ναί­κα, τη Μαρί, η οποία όμως είναι η σύ­ζυ­γος του νε­κρού συγ­γρα­φέα, τον οποίο παρ’ ότι η ίδια έχει εγκα­τα­λεί­ψει, εντού­τοις τον ανα­ζη­τά ενα­γω­νί­ως, μη γνω­ρί­ζο­ντας ότι τον υπο­δύ­ε­ται οΓκέ­οργκ. Με­τα­ξύ τους ανα­πτύσ­σε­ται μια έλξη και η κα­τά­στα­ση πε­ρι­πλέ­κε­ται. Γι’ αυτό, ένα στα­θε­ρό ερώ­τη­μα που πλα­νά­ται στην ται­νία είναι το εξής: Τε­λι­κά, ποιοι ξε­χνούν πιο εύ­κο­λα; Αυτοί που φεύ­γουν, που εγκα­τα­λεί­πουν ή οι εγκα­τα­λειμ­μέ­νοι; Επί­σης, η ιστο­ρία της ται­νί­ας είναι «το­πο­θε­τη­μέ­νη όχι τόσο σε μια συ­γκε­κρι­μέ­νη χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, αλλά μέσα σε ένα αμάλ­γα­μα δια­φο­ρε­τι­κών δε­κα­ε­τιών», ενώ δεν είναι τυ­χαίο που έχει χα­ρα­κτη­ρι­σθεί και ως «Μία Αντι-΄΄Κα­ζα­μπλάν­κα΄΄».

Σε ένα βα­θύ­τε­ρο ψυ­χο­λο­γι­κό επί­πε­δο θεωρώ ότι η ται­νία δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται διά­φο­ρες διτ­τές κα­τα­στά­σεις: Τον μό­νι­μο διά­λο­γο ανά­με­σα στο πα­ρελ­θόν και το παρόν, τα ζη­τή­μα­τα του εγκλω­βι­σμού και της εν­διά­με­σων κα­τα­στά­σε­ων (Transit), τις με­τα­βα­τι­κές φά­σεις ανα­μο­νής και των διε­ξό­δων δια­φυ­γής, της ευ­τυ­χί­ας και της δυ­στυ­χί­ας («δεν μας αρέ­σει η ευ­τυ­χία των άλλων όταν εί­μα­στε δυ­στυ­χι­σμέ­νοι», λέει σε κά­ποια στιγ­μή), τα θέ­μα­τα της ταυ­τό­τη­τας και της ανοι­χτό­τη­τας στο και­νού­ριο στη ζωή μας, καθώς επί­σης τους τρό­πους με τους οποί­ους αντι­με­τω­πί­ζου­με τις δύ­σκο­λες κα­τα­στά­σεις. Όπως λέει ο σκη­νο­θέ­της της ται­νί­ας, Κρί­στιαν Πέ­τζολντ, «Δεν μιλάω για το χρόνο εδώ, μιλάω για τον χώρο της εν­διά­με­σης κα­τά­στα­σης, τον χώρο όπου λαμ­βά­νει χώρα μια με­τά­βα­ση». Με τη δια­φο­ρά πως όταν η δια­δι­κα­σία με­τά­βα­σης δεν ολο­κλη­ρώ­νε­ται τότε υπάρ­χει εγκλω­βι­σμός, με ότι αυτό συ­νε­πά­γε­ται.

rproject.gr