Αυτό είναι από τα καλά νέα: παρατείνονται έως τις 27 Μαΐου οι παραστάσεις του θεατρικού έργου του Περικλή Κοροβέση «Tango Bar», στο θέατρο Αβατον (Ευπατρίδων 3, Γκάζι, μετρό Κεραμεικού, Δευτέρες και Τρίτες στις 21:00 -διάρκεια 90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα). Είναι γνωστός ο λιτός και αντιεξουσιαστικός, αντικομφορμιστικός λόγος του Περικλή Κοροβέση αλλά, επιπροσθέτως, το έργο ευτύχησε να παρασταθεί από έναν σκηνοθέτη (Σπύρο Μιχαλόπουλο) με οξεία αίσθηση της απλότητας και της δημιουργίας εσωτερικής και αντεργκράουντ ατμόσφαιρας [υποβλητικής και επιβλητικής].
Γιώργος Σταματόπουλος
Και πού να δει κανείς τι συμβαίνει στη σκηνή από δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς (Χρήστος Αυλωνίτης και Κώστας Κονταράτος), που γνωρίζουν καλά την τέχνη τους και σε παρασύρουν σε συνειρμούς και προβληματισμούς όχι μόνο περί την τέχνη αλλά για τη ζωή την ίδια. Ασε που την πρώτη βραδιά που τρέξαμε να το παρακολουθήσουμε κοντέψαμε να πάθουμε καρδιακή προσβολή βλέποντας τον Χρήστο Αυλωνίτη να μπαίνει στη σκηνή· μες στο μισοσκόταδο ήταν ολόιδιος ο Γιάννης Καλαϊτζής (!), ο μέγας σκιτσογράφος της εφημερίδας, που εγκατέλειψε πρόωρα τούτον τον κόσμο. Μερικοί πιστοί σταυροκοπήθηκαν…
Μες στο ημίφως ενός μπαρ που ξενυχτάει σημασία δεν έχουν τόσο οι διάλογοι όσο οι κινήσεις και η προσπάθεια των ηθοποιών να γίνουν πρόσωπα τα σώματά τους, να υπερπηδήσουν την αγωνία για την επιτυχία ή αποτυχία τους ως ηθοποιών, να μιλήσουν τα σώματα-πρόσωπα. Τα σκληρά λόγια που ανταλλάσσουν είναι στο βάθος αγαπησιάρικα, σαν να υπηρετούν κελεύσματα της υποκριτικής τέχνης, αλλά με τη δική τους πλέον κριτική ματιά, έξω από κατεστημένα και παγιωμένες αντιλήψεις για το τι σημαίνει θέατρο.
Εκδηλος ο εκνευρισμός του μπάρμαν, που δέχεται αξημέρωτα την επίσκεψη του επί χρόνια φίλου του, ο οποίος δεν φείδεται λεκτικών επιθέσεων εναντίον του, αξιώνοντας να παραμείνει το μπαρ ανοιχτό έως ότου τελειώσει η εν νηφαλία μέθη «εξομολόγησή» του, η ίδια και η ίδια τα τελευταία χρόνια.
Συγκινητικό αυτό το είδος της εξομολόγησης και το ίδιο συγκινητική η υπομονή του μπάρμαν, που στο τέλος υποκύπτει στις «πιέσεις» και συμμετέχει σε έναν διάλογο ώς το πρωί για την τέχνη και το νόημα της ζωής. Ακούς μεν αλλά κυρίως βλέπεις. Βλέπεις τα σώματα να λικνίζονται και να μετεωρίζονται ανάμεσα στη σταθερότητα και την αστάθεια των βημάτων, βλέπεις το συναίσθημα να ξεχειλίζει, το δράμα της επαφής να υψώνεται.
Συναίσθημα χωρίς γλυκύτητες ή συγγραφικούς εκβιασμούς· ο συγγραφέας δεν υποπίπτει σε ευκολίες και μελοδραματισμούς, χαράσσει λόγια σκληρά, που ταυτόχρονα είναι και τρυφερά και έτσι νομίζω κορυφώνεται η συγκίνηση και η συμμετοχή του θεατή στα δρώμενα. Ο θεατής νιώθει ότι συμμετέχει σε αυτήν την επίθεση φιλίας τού ενός ηθοποιού προς τον άλλο. Σημειωτέον: η χημεία μεταξύ τους στην αναζήτηση του φόβου αλλά και στον φόβο μπροστά στην επιτυχία ή την αποτυχία.
Οι δύο ηθοποιοί ξεγυμνώνονται και ξεγυμνώνουν και τα προσωπεία του ίδιου του θεάτρου. Ζωντανοί με γλώσσα λαϊκή, κατανοητή και συνάμα με πικρή βαθύτητα στην εκφορά της. Οι ηθοποιοί υπηρετούν γενναιοφρόνως την τέχνη τους, μυημένοι, λες, στη «θεϊκότητα» του Διόνυσου, του θεού των ορίων [μεταξύ λογικής και παράνοιας].
efsyn.gr
