Τα τέσσερα κοριτσάκια

Μετά τον κύκλο παραστάσεων στο «Tempus Verum – Εν Αθήναις», Τα Τέσσερα Κοριτσάκια πηγαίνουν στη Θεσσαλονίκη για δύο μοναδικές παραστάσεις, στις 17 και 18 Μαΐου.

Υπό­θε­ση: Στην συ­ντριμ­μέ­νη Ευ­ρώ­πη του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, ένας φα­ντα­στι­κός λα­χα­νό­κη­πος γί­νε­ται ο τόπος συ­νά­ντη­σης του ονεί­ρου και της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας για τέσ­σε­ρα κο­ρί­τσια. Δρα­μα­το­ποι­η­μέ­νη ποί­η­ση του Πά­μπλο Πι­κά­σο. Με αφορ­μή το κεί­με­νο του Πά­μπλο Πι­κά­σο, γρά­φε­ται ξανά από την αρχή ένα μα­νι­φέ­στο πάνω στον έρωτα και τις μάχες των λαών, έχο­ντας ως φόντο την κτη­νω­δία του Β Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου

Αλέξανδρος Θεοδωρίδης

Η επι­λο­γή του συ­γκε­κρι­μέ­νου θε­α­τρι­κού κει­μέ­νου, είναι εύ­στο­χη και πιο επί­και­ρη από ποτέ. Τα  4 Κο­ρι­τσά­κια, είναι γραμ­μέ­νο το 1948 και πραγ­μα­τεύ­ε­ται τον πό­λε­μο και τον φα­σι­σμό, τα δύο βα­σι­κά φαι­νό­με­νο που χα­ρα­κτή­ρι­σαν την με­λα­νή δε­κα­ε­τία του 40. Μέσα από τα δεινά, τα συ­ντρίμ­μια και το από­λυ­το χάος, τέσ­σε­ρα νεαρά κο­ρί­τσια προ­σπα­θούν να αντι­στα­θούν, να ξα­να­βρούν την προ­σω­πι­κό­τη­τα και τον εαυτό τους.

Το θε­α­τρι­κό κεί­με­νο της συ­γκε­κρι­μέ­νη πα­ρά­στα­σης βα­σί­ζε­ται σε δύο πυ­λώ­νες, αρ­χι­κά στην άσχη­μη ει­κό­να του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου και πα­ράλ­λη­λα στην ει­κό­να τεσ­σά­ρων αθώων κο­ρι­τσιών που τους δια­κρί­νει όλη η αφέ­λεια της νιό­της τους.

Η σκη­νο­θε­τι­κή επι­λο­γή ήταν να πα­ρου­σιά­σει αυ­τούς τους δύο πυ­λώ­νες. Από την ασχή­μια του πο­λέ­μου από την μια και την παι­δι­κή αθω­ό­τη­τα από την άλλη, όχι ως ξε­χω­ρι­στά κομ­μά­τια αλλά ως θε­μα­τι­κές που η μια εμπε­ριέ­χει την άλλη. Με αυτόν τον τρόπο πε­τυ­χαί­νει να πα­ρου­σιά­σει την ελ­πί­δα που αν­θί­ζει μέσα από τα συ­ντρίμ­μια του πο­λέ­μου, που είναι η νέα γενιά, αλλά και να προ­βά­λει την βίαιη και από­το­μη ωρί­μαν­ση των κο­ρι­τσιών. Είναι μια πα­ρά­στα­ση λοι­πόν, που είναι γειω­μέ­νη και δεν δι­στά­ζει να μι­λή­σει για την ωμή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Παρ’ όλα αυτά  δεν αφή­νει στον θεατή μια πε­σι­μι­στι­κή διά­θε­ση αλλά μια αί­σθη­ση ελ­πί­δας και αι­σιο­δο­ξί­ας.

Σ’ αυτό το κομ­μά­τι ση­μα­ντι­κός πα­ρά­γο­ντας ήταν, ότι οι τέσ­σε­ρεις ηθο­ποιοί, που βρι­σκό­ταν συ­νέ­χεια πάνω στην σκηνή, απευ­θύ­νο­νταν πολ­λές φορές προς το κοινό. Επι­πλέ­ον, οι έν­νοιες του κει­μέ­νου συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­θη­καν στο σή­με­ρα, κά­νο­ντας ανα­φο­ρά στην χρυσή αυγή. Πολύ βοη­θη­τι­κό ήταν επί­σης η χρήση του  πε­ρί­φη­μου λόγου του Τσά­πλιν από την ται­νία, ο δι­κτά­το­ρας. Επί­σης, υπήρ­χε πολύ συχνά το φαι­νό­με­νο, να σπάει  η δράση της πα­ρά­στα­σης, με μι­κρές εμ­βό­λι­μες πα­ρεμ­βά­σεις που ήταν όμως ενταγ­μέ­νες μέσα στην γε­νι­κή πα­ρά­στα­ση και όχι κάτι ξε­κομ­μέ­νο. Όλα αυτά τα στοι­χεία, είναι που κά­νουν την συ­γκε­κρι­μέ­νη πα­ρά­στα­ση, να έχει μια έντο­νη δυ­να­μι­κή και μπο­ρεί  να απευ­θύ­νε­ται άμεσα στο μυαλό του θεατή.

Η πα­ρά­στα­ση, όμως απευ­θύ­νε­ται και στο συ­ναι­σθη­μα­τι­κό κόσμο του θεατή. Είναι πολύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, η ποι­η­τι­κή χρήση του λόγου. Η ποί­η­ση έχει από την φύση της,  μια από­στα­ση από την κα­θη­με­ρι­νή χρήση του λόγου. Ο τρό­πος όμως που χρη­σι­μο­ποιεί­ται, είναι σω­στός και εύ­στο­χος και από την σκη­νο­θε­τι­κή πλευ­ρά, αλλά και από την μεριά των ηθο­ποιών, με απο­τέ­λε­σμα η πα­ρά­στα­ση να είναι άμεση και κα­τα­νοη­τή.

Τα 4 κο­ρι­τσά­κια, είναι μια πα­ρά­στα­ση που θέτει έν­νοιες  που έχουν σχέση με ση­με­ρι­νές κα­τα­στά­σεις. Οι έν­νοιες αυτές, προ­βάλ­λο­νται με τρόπο οι­κου­με­νι­κό αλλά και συ­γκε­κρι­μέ­νο. Ο θε­α­τής κα­τα­νο­εί ότι όλα αυτά που πραγ­μα­τεύ­ε­ται η πα­ρά­στα­ση, έρ­χο­νται από το πα­ρελ­θόν για να εμ­φα­νι­στούν στο σή­με­ρα. Πα­ράλ­λη­λα, είναι μια συ­γκι­νη­τι­κή πα­ρά­στα­ση με έντο­νες κο­ρυ­φώ­σεις. Είναι μια σύγ­χρο­νη αντι­πο­λε­μι­κή-αντι­φα­σι­στι­κή πα­ρά­στα­ση, που προ­βάλ­λε­ται με έναν ιδιαί­τε­ρο και ποι­η­τι­κό τρόπο.

 

Διαρ­κεια : 100 ‘

Κεί­με­νο – Σκη­νο­θε­σία – Μου­σι­κή επι­μέ­λεια: Χρή­στος Κα­ρα­σαβ­βί­δης

Παί­ζουν: Κρί­στελ Κα­πε­ρώ­νη, Τζωρ­τζί­να Λιώση, Δώρα Παρ­δά­λη, Έλενα Μεγ­γρέ­λη

Θέ­α­τρο Αυ­λαία ,  Πλα­τεία ΧΑΝΘ / Τσι­μι­σκή