του Γιάννη Τόλιου –
Αντάρτικο πολιτισμού κόντρα στη λαίλαπα των μνημονίων και στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να δω σε πρώτη προβολή την νέα ταινία του Θόδωρου Μαραγκού, «Πώς να σωπάσω». Στο τέλος της ταινίας σκέφτηκα ότι επί τέλους βγήκε κάποιος από τον χώρο του κινηματογράφου και μιλάει «έξω από δόντια», αδιαφορώντας για το «κόστος» και τα ποικίλα εμπόδια που βάζουν τα διάφορα κυκλώματα στη διακίνηση ιδεών που ενοχλούν το κατεστημένο. Ένοιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι, ως απλός «σκεπτόμενος» πολίτης και όχι ως ειδικός του κινηματογράφου.
Tρομακτική επίθεση
Η αφήγηση του Θόδωρου Μαραγκού είναι άμεση, επίκαιρη και αληθινή… Από το 2010 η Ελλάδα δέχεται μια τρομακτική επίθεση από τα αρπακτικά της ευρωπαϊκής εξουσίας και τους διεθνείς τοκογλύφους, με συνεργάτες την εγχώρια ολιγαρχία. Ο ελληνικός λαός προδομένος από την πολιτική ηγεσία αιφνιδιάζεται. Χιλιάδες Έλληνες από τη μια μέρα στην άλλη χάνουν τη δουλειά τους και πετάγονται στον δρόμο. Πάνω από 5.000 χιλιάδες αυτοκτονίες, δύο εκατομμύρια άνεργοι, ο μισός πληθυσμός της χώρας υποσιτίζεται, θεμελιώδη δικαιώματα συντρίβονται, η Ελλάδα ξεπουλιέται… Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το τρίτο Μνημόνιο, ακολουθεί την ίδια πολιτική, δίνοντας ουσιαστικά στον ελληνικό λαό τη… χαριστική βολή!
Ο Θόδωρος κι ο Θόδωρος από τους Αγίους Θεοδώρους, μαζί με άλλους πέντε βρίσκουν προσωρινό καταφύγιο σε έναν ξεχασμένο χώρο πολιτισμού, πάνω στο βουνό δίπλα σε γκρεμό. Θʼ αυτοκτονήσουν ή θα επαναστατήσουν; Αποφασίζουν να κάνουν… αντάρτικο πολιτισμού!
Το «Πώς να σωπάσω», είναι μια νέα ανεξάρτητη ταινία μηδαμινού προϋπολογισμού, αλλά υψηλής πολιτιστικής αξίας, που έγινε με τις δυνάμεις των δημιουργών. Δείχνει μια άλλη πραγματικότητα από αυτήν που παρουσιάζουν οι «πολιτικές δυνάμεις» του συστήματος και τα κυρίαρχα ΜΜΕ που αποπροσανατολίζουν τον ελληνικό λαό στο εσωτερικό και τον δυσφημούν στο εξωτερικό.
Φωνή διαμαρτυρίας
Το «Πώς να σωπάσω» είναι η εικόνα του δημοκρατικού και περήφανου λαού μας, σε αντίθεση με αυτήν που ακολουθούν προς τους ξένους επικυρίαρχους, οι προσκυνημένες στον ένα ή άλλο βαθμό «ελληνικές» κυβερνήσεις, όλης της μεταπολεμικής περιόδου ως σήμερα. Οι συμμετέχοντες στη δημιουργία της συγκεκριμένης ταινίας είχαν ως κίνητρο να καταθέσουν τον προσωπικό τους λόγο, σε αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα προβληματισμούς στην αναζήτηση μιας ελπιδοφόρας προοπτικής.
Πρόκειται για μια ταινία που μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με νατουραλιστική γραφή.
Οι δημιουργοί του έδωσαν μεγάλη σημασία στην καλλιτεχνική της μορφή και επιδίωξαν να έχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον, με πλοκή και δράση, χωρίς ωστόσο να λείπει και το χιούμορ. Είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε.
