Στα στενά όρια του εικονικού τοπίου- κυρίως γκρίζου αστικού- , λυρικές ευθυγραμμίσεις έμψυχων και άψυχων μορφών αποκτούν μια ευέλικτη ελευθερία κίνησης αναπλάθοντας την αστική καθημερινότητα σε πολύχρωμη ονειρική αναζήτηση. Το βλέμμα αιχμαλωτίζει άλλοτε η αισθητική περιπλάνηση στην ασπρόμαυρη εκδοχή της φύσης, άλλοτε η αφαιρετική και παραμορφωτική δύναμη του βρόχινου νερού που παντρεύει τον ορατό με τον σουρεαλιστικό κόσμο της καλλιτεχνικής εξερεύνησης, κι άλλοτε η πολύ κοντινή- σχεδόν ανατομική – οπτική του ανθρώπινου πορτρέτου. Στα μονοπάτια της φύσης, στους δρόμους της πόλης, στον κόσμο του ονείρου…,ας ταξιδέψουμε με τον φωτογραφικό φακό του Ανδρέα Καμουτσή.
Συνέντευξη- Παρουσίαση: Νικολέτα Γερολιμίνη
Πώς ορίζεις την φωτογραφία;
Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βάλεις σε καλούπι και να ορίσεις μια τέχνη, πόσο αυτήν της Φωτογραφίας. Τώρα, γι’ αυτό που θεωρώ πιο κοντά σε αυτό που αποκαλώ τέχνη στην Φωτογραφία, θα δανειστώ την ρήση του Γάλλου ζωγράφου & γλύπτη Edgar Degas: «τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν».
Πότε ξεκίνησε η φωτογραφική σου διαδρομή και ποιοι ήταν οι άνθρωποι ή τα γεγονότα που την επηρέασαν καθοριστικά;
Η γνωριμία μου με την φωτογραφική τέχνη υφίσταται από πολύ μικρή ηλικία, καθώς θυμάμαι τον εαυτό μου να χάνεται παρατηρώντας με τις ώρες κάθε λογής εικόνες , αντιστρόφως ανάλογα όμως με το θαυμασμό που είχα για αυτήν την τέχνη η πραγματική και ουσιαστική ενασχόλησή μου με αυτήν ξεκίνησε μόλις πριν λίγα χρόνια και συγκεκριμένα στα τέλη του 2012 όταν και άρχισα να αυτό-προσδιορίζω τον εαυτό μου καλλιτεχνικά. Η ενασχόληση με την φωτογραφία μού φανέρωσε ένα ανεξάντλητο πεδίο πειραματισμού και έκφρασης σε τόσο μεγάλο βαθμό που ανά πάσα στιγμή μου επιτρέπει να καταπιαστώ δημιουργικά με οτιδήποτε μας περιβάλει. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω οργανωμένα πάνω σε project με συγκεκριμένη θεματολογία εξερευνώντας ενδελεχώς καταστάσεις που με απασχολούσαν και δεν είχα την δυνατότητα νωρίτερα.
Στη φωτογραφική σου διαδρομή είσαι αυτοδίδακτος ή με κάποιο τρόπο διδάχτηκες τη φωτογραφία; Τελικά τι πιστεύεις : η φωτογραφία διδάσκεται;
Θεωρώ τον εαυτό μου κατά βάση ως αυτοδίδακτο φωτογράφο όμως στην πορεία έχω συναντήσει συναδέλφους που με βοήθησαν και μου έδωσαν την αυτοπεποίθηση να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο και κυρίως όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι.
Δεν νομίζω ότι η φωτογραφία διδάσκεται μόνο. Υπάρχουν όμως βασικά στοιχεία όπως η άρτια τεχνική κατάρτιση και η ενδυνάμωση της οπτικής αντίληψης, τα οποία προϋποθέτουν συνεχή εξάσκηση σε συνδυασμό με το υπάρχον ταλέντο. Το ζητούμενο για τον κάθε υποψήφιο φωτογράφο είναι να καταφέρει να αναπτύξει την δική του ματιά, το δικό του προσωπικό στυλ, επιδιώκοντας μια ιδανική ισορροπία σε όλα τα προαναφερθέντα.
Υπάρχει κάποιος λόγος που φωτογραφίζεις;
Αυτή η μοναδική τέχνη υφίσταται και ως καλλιτεχνική έκφραση του εαυτού μου, και λειτουργεί σαν ένα μεγάλο πεδίο της συνεχούς αυτό-ανακάλυψης, ένα μονοπάτι για την προσωπική δημιουργική ικανοποίηση μέσα από το συνεχώς μεταβαλλόμενο όραμα αυτού του κόσμου…
Κουβαλάς πάντα την κάμερα μαζί σου;
Ναι, η ευκολία που μου χαρίζουν οι μικρές μηχανές τύπου Mirrorless της Fujifilm μου έχουν προσφέρει την δυνατότητα να έχω πάντα μαζί μου μια και πολλές φορές μάλιστα και με δεύτερο ή τρίτο φακό! Αφού χωρούν όλα σε μια μικρή τσάντα ώμου.. πράγμα σημαντικό για εμένα και τον τρόπο που φωτογραφίζω.
Βάλε μας λίγο σε όλη τη φωτογραφική διαδικασία: λήψη, επιλογή, επεξεργασία …. Πώς ‘’γεννιούνται’’ οι φωτογραφίες σου;
Όταν φωτογραφίζω, δεν σκέφτομαι, αδειάζω, ελαφραίνω. Κάπως έτσι πιστεύω πρέπει να γίνεται για να έρθω πιο κοντά σε ένα μη επιτηδευμένο και όσο περισσότερο φυσικό αποτέλεσμα. Και όλα αυτά χωρίς να χάνω ποτέ το «σωστό» κάδρο, ώστε το αποτέλεσμα που θα παρουσιάζω να είναι πάντα όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτό που εξαρχής είχα φανταστεί… Αυτό με κάνει να ευχαριστιέμαι την διαδικασία γενικότερα της φωτογράφισης, γεγονός που με γεμίζει και με ανανεώνει.
Όσον αφορά στην επεξεργασία εκεί προσπαθώ να κάνω όσο λιγότερα και βασικότερα πράγματα γίνεται, καθώς η γνώμη μου είναι ότι αν θέλεις να λέγεσαι φωτογράφος οποιαδήποτε παρεμβολή κάνεις στην εικόνα σου πρέπει να το κάνεις ενώ φωτογραφίζεις και όχι μετά.
Η διαδικασία της επιλογής δεν είναι εύκολη. Δεν είναι λίγες οι φορές που κοιτώ τις φωτογραφίες μου μετά από καιρό ώστε να τις δω με περισσότερο αντικειμενικό μάτι ή έχω ζητήσει ακόμη και την βοήθεια συναδέλφων για τον ίδιο ακριβώς λόγο..
Μέσα στη φωτογραφική σου διαδρομή είδες τις φωτογραφίες σου να αλλάζουν; Τι θα έλεγες για το έργο σου τελικά;
Έχω καταπιαστεί με διάφορα είδη φωτογραφίας και αναπόφευκτα οι φωτογραφίες μου θα είναι διαφορετικές μεταξύ τους. Από την αρχή είδα την φωτογραφία ως μέσο έκφρασης αποφεύγοντας όσο περισσότερο γίνεται την διαδικασία του στημένου και συνηθισμένου κάδρου.
Βέβαια όμως ως άνθρωπος δεν παύω να εξελίσσομαι, αλλάζω διαρκώς, έτσι και οι φωτογραφίες μου, βελτιώνονται θαρρώ και ακολουθούν τις σκέψεις μου…
Αρέσκομαι να μην μιλώ εγώ για το έργο μου για το λόγο ότι δεν θέλω να θέτω όρια. Προτιμώ να αφουγκράζομαι αυτή την “σιωπηρή” συνομιλία που αναπτύσσει η φωτογραφία μου με τον θεατή, γιατί κάθε φορά έχει να σου πει και κάτι καινούργιο…
Ποια φωτογραφία σου είναι εξαιρετικά ‘’αγαπημένη’’ και γιατί;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια φωτογραφία μου από κάποια άλλη καθώς όλες αποτελούν ένα κομμάτι μου, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό για εμένα…
Τι κάνεις αυτό τον καιρό φωτογραφικά; Έχεις μελλοντικά σχέδια;
Όταν βρίσκω τον χρόνο δουλεύω πάνω σε τρέχοντα προσωπικά project, αυτό τον καιρό αφορά σε φωτογραφία δρόμου και συγκεκριμένα αυθόρμητο πορτραίτο, μη στημένο δηλαδή, το οποίο ευελπιστώ να ολοκληρώσω και να εκθέσω μελλοντικά…
Πώς βλέπεις την κύρια τάση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας σήμερα;
Παρατηρώ ότι από την μια πλευρά υπάρχει αρκετό ταλέντο, διάθεση για πειραματισμό, αγάπη για το μέσο και άνθιση της τέχνης της φωτογραφία όσο ποτέ. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω θαυμάσει φωτογραφίες νέων καλλιτεχνών. Από την άλλη όμως και στην πλειοψηφία του δυστυχώς ένας βομβαρδισμός από φωτογραφίες αδιάφορες ή επιφανειακές που θα σβηστούν από την μνήμη μας τα επόμενα λεπτά αναπόφευκτα, συνοδευόμενες από ατελείωτες λεζάντες για την κατανόηση του νοήματός τους…καθώς η ίδια η φωτογραφία αποτυγχάνει.
Εν κατακλείδι αυτό που παρατηρώ είναι ότι, σε μια εποχή έντονης ηθικής κρίσης παρά οικονομικής, όπως έχει ειπωθεί, ο αντίκτυπος που έχει αφήσει και στην τέχνη γενικότερα, είτε αυτό λέγεται Φωτογραφία, μουσική κτλ., είναι εμφανής και θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι παροδικό…
Ανδρέας Καμουτσής: ”Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, που τώρα επίσης χρησιμεύει ως επαγγελματική φωτογραφική μου βάση, παρόλο που ταξιδεύω εκτενώς σε διάφορες φωτογραφικές αποστολές σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό.
Είμαι επίσημος Φωτογράφος Fujifilm και οι φωτογραφίες μου έχουν κυκλοφορήσει σε πολυάριθμες ιστοσελίδες και περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο κύριος στόχος μου είναι να καταγράψω ισχυρά οπτικά στοιχεία, όπως μυστήριο, συναισθήματα, αρμονία και απλότητα.
Αυτή η μοναδική τέχνη υπάρχει ως καλλιτεχνική έκφραση του εαυτού μου, και συνάμα λειτουργεί ως ένα μεγάλο πεδίο συνεχούς αυτοανακαλύψεως, σαν μια πορεία για την προσωπική δημιουργική εκπλήρωση μέσα από το συνεχώς μεταβαλλόμενο όραμα αυτού του κόσμου” .
Website: http://www.andreaskamoutsis.gr
FB Page: https://www.facebook.com/AndreasKamoutsis.photographer/
Οποιαδήποτε αναδημοσίευση υλικού επιτρέπεται μόνο με την άδεια του φωτογράφου
και την ενημέρωση του red line
