Η μάχη του δήμου Αθήνας αρχή για την ανατροπή – Θέλουμε την πλειοψηφία και θα την διεκδικήσουμε

H «Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα» ξεκινάει τη μάχη της. Χτυπάει την πόρτα του Δήμου Αθήνας για να μετατρέψει τις αντιστάσεις σε πλειοψηφίες και να τις οδηγήσει σε νίκες.

Η βαριά ατμό­σφαι­ρα από τα απο­τε­λέ­σμα­τα των πρό­σφα­των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών αφε­νός απε­λευ­θε­ρώ­νει την κυ­βέρ­νη­ση για την απρο­κά­λυ­πτη και προ­κλη­τι­κή κλι­μά­κω­ση της επέ­λα­σης των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου με τε­λευ­ταίο δείγ­μα τις νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για το 13ωρο, την κατά πα­ραγ­γε­λία ερ­γα­σία και την ποι­νι­κο­ποί­η­ση της πε­ρι­φρού­ρη­σης της απερ­γί­ας ή και την απει­λή έξω­σης του Συλ­λό­γου Ελ­λή­νων Αρ­χαιο­λό­γων και αφε­τέ­ρου βυ­θί­ζει σε σο­βα­ρό ανα­στο­χα­σμό αγω­νι­στές της αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των που δεν βρή­καν την έκ­φρα­σή τους μέσα από την κάλπη. Κυ­ρί­ως όμως δη­μιουρ­γεί τον κίν­δυ­νο εμπέ­δω­σης της ψευ­δούς εντύ­πω­σης ότι η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή νο­μι­μο­ποιεί­ται από την κοι­νω­νι­κή ανοχή και την ψευδή πλειο­ψη­φία με τα τε­χνη­τά πο­σο­στά που δια­μόρ­φω­σε το πρω­τό­γνω­ρο κύμα απο­χής.

Ετσι πέ­ρα­σε ένα ακόμα κα­λο­καί­ρι που κά­η­καν εκα­τομ­μύ­ρια στρέμ­μα­τα δασών και όχι μόνο, με πολλά αν­θρώ­πι­να θύ­μα­τα και πάλι, αφού εκεί­νοι που ασκούν εξου­σία δεν πήραν κα­νέ­να μέτρο δα­σο­προ­στα­σί­ας και ενί­σχυ­σης της δα­σο­πυ­ρό­σβε­σης απέ­να­ντι στην κλι­μα­τι­κή κρίση (που δεν απο­τε­λεί φυ­σι­κό φαι­νό­με­νο, παρά ένα κα­πι­τα­λι­στι­κό έγκλη­μα που προ­κα­λεί­ται από την εντα­τι­κή και πολ­λα­πλή εκ­με­τάλ­λευ­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος σε όλο τον κόσμο για τα ιδιω­τι­κά κέρδη). Διότι τα χρή­μα­τα που χρειά­ζο­νται προ­τι­μούν να τα δια­θέ­τουν σε στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς και πα­ρο­χές στο κε­φά­λαιο,  αφή­νο­ντας τον τόπο μας ανυ­πε­ρά­σπι­στο απέ­να­ντι στον πραγ­μα­τι­κό πό­λε­μο και τις κα­τα­στρο­φές που προ­κα­λεί κάθε κα­λο­καί­ρι. Και για να με­τα­θέ­σουν τις δικές τους ευ­θύ­νες εφευ­ρί­σκουν εμπρη­στές χωρίς να στα­μα­τά­νε και όταν ακόμα η μια μετά την άλλη οι συλ­λή­ψεις και προ­σα­γω­γές απο­δει­κνύ­ο­νται αβά­σι­μες, απο­προ­σα­να­το­λί­ζουν συ­νει­δη­τά, εξα­πο­λύ­ουν ένα ακόμα κύμα επι­κίν­δυ­νου ποι­νι­κού λαϊ­κι­σμού και αυ­στη­ρο­ποί­η­σης των ποι­νών, δη­μιουρ­γούν κοι­νω­νι­κό κα­νι­βα­λι­σμό, έν­στο­λο και μη, και πα­ρα­δί­δουν στη βορά του τους συ­νή­θεις ύπο­πτους, τους πρό­σφυ­γες που δεν φτά­νει που τους πνί­γουν στη θά­λασ­σα και τους καίνε στη στε­ριά, αλλά τους βα­πτί­ζουν και εμπρη­στές. Τα σύ­νο­ρα βλέ­πε­τε, χερ­σαία και θα­λάσ­σια, είναι κλει­στά με φρά­χτες, Frontex, λι­με­νι­κές πε­ρι­πο­λί­ες και ει­δι­κά συ­νο­ρια­κά σώ­μα­τα ενά­ντια στους με­τα­νά­στες και πρό­σφυ­γες, αλλά ορ­θά­νοι­χτα απέ­να­ντι στους Κρο­ά­τες να­ζι­στές που έρ­χο­νται πράγ­μα­τι για να εγκλη­μα­τή­σουν μαζί με εγ­χώ­ριους συ­νερ­γούς τους.

«Κά­πο­τε…», όπως έλεγε και ο ποι­η­τής «..οι θά­λασ­σες αυτές θα εκ­δι­κη­θού­νε». Οι πραγ­μα­τι­κοί «αλη­τή­ριοι» θα δώ­σουν λόγο και θα τι­μω­ρη­θούν δί­καια. Και η αρχή έχει γίνει.

Τα προ­βλή­μα­τα της Αθή­νας είναι γνω­στά. Εδώ άλ­λω­στε συ­μπυ­κνώ­νο­νται όλες οι προ­τε­ραιό­τη­τες των δυ­νά­με­ων εξου­σί­ας που εκ­φρά­ζουν τα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα : Πρω­τό­γνω­ρη στε­γα­στι­κή κρίση και ανε­ξέ­λεγ­κτη εκτό­ξευ­ση των τιμών ενοι­κί­ων κα­τοι­κί­ας, απε­ριό­ρι­στη διά­θε­ση δια­με­ρι­σμά­των για Airbnb αντί για μα­κρό­χρο­νη μί­σθω­ση κύ­ριων κα­τοι­κιών, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση χώρων πρα­σί­νου και ανα­ψυ­χής, κα­τα­στρο­φή ελεύ­θε­ρων χώρων, υπο­βάθ­μι­ση κοι­νω­νι­κών δομών, υπη­ρε­σιών πρό­νοιας και φρο­ντί­δας παι­διών, ηλι­κιω­μέ­νων και ευά­λω­των ομά­δων, υπη­ρε­σιών κα­θα­ριό­τη­τας και πρα­σί­νου και ξε­πού­λη­μά τους σε κάθε εί­δους ιδιώ­τες, χο­ρη­γούς και ΜΚΟ, διά­λυ­ση κοι­νω­νι­κού ιστού και πα­ρά­δο­ση της πόλης στην του­ρι­στι­κο­ποί­η­ση και τις βι­τρί­νες που κα­λού­νται να λει­τουρ­γούν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες μέρες και ώρες.

Ακόμα, οι δρό­μοι της Αθή­νας είναι με την ευ­λο­γία του Δήμου ένα κα­θη­με­ρι­νό πεδίο απα­γο­ρεύ­σε­ων και κα­τα­στο­λής, πε­ριο­ρι­σμών, ξύλου, χη­μι­κών και αστυ­νο­μι­κής βίας δια­δη­λώ­σε­ων και κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, τσα­μπου­κά απέ­να­ντι σε νε­ο­λαί­ους και απερ­γούς. Ο ζήλος των δη­μο­τι­κών υπη­ρε­σιών για την αφαί­ρε­ση αφι­σών και πο­λι­τι­κού υλι­κού από τους δρό­μους (με πρό­σφα­τα τα βαριά πρό­στι­μα σε αρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις) ενι­σχύ­ει επι­δει­κτι­κά την πε­ρι­φρό­νη­ση  στη δη­μο­κρα­τι­κή δια­κί­νη­ση των πο­λι­τι­κών μη­νυ­μά­των και την προ­τε­ραιό­τη­τα της εμπο­ρι­κής δια­φή­μι­σης. Η προ­τε­ραιό­τη­τα της αστυ­νο­μι­κής κα­τα­στο­λής ανα­πτύσ­σε­ται εμ­φα­τι­κά στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, ενώ δίπλα της το ρα­τσι­στι­κό, σε­ξι­στι­κό, εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κό, αλλά και κοινό ακόμα έγκλη­μα ορ­γιά­ζει, ενώ η ρα­τσι­στι­κή και να­ζι­στι­κή βία αρ­χί­ζει να επα­νέρ­χε­ται. Την ίδια ώρα η «Δη­μο­τι­κή Αστυ­νο­μία» ασχο­λεί­ται με …..κλή­σεις σε πα­ρά­τυ­πα παρ­κα­ρι­σμέ­να αυ­το­κί­νη­τα λει­τουρ­γώ­ντας ως αβα­ντα­δό­ρος για τα ιδιω­τι­κά πάρ­κινγκ.

Η δη­μαρ­χία Μπα­κο­γιάν­νη προ­σέ­θε­σε εκτός από το φιά­σκο του «Με­γά­λου Πε­ρί­πα­του» – κλασ­σι­κό δείγ­μα αυ­το­σχε­δια­σμών και συ­μπε­ρι­φο­ράς ενός γόνου οι­κο­γε­νειο­κρα­τί­ας που αντι­λαμ­βά­νε­ται τον δη­μό­σιο χώρο ως την παι­δι­κή του χαρά – σειρά υλο­ποιού­με­νων η σχε­δια­ζό­με­νων κα­τα­στρο­φι­κών και βί­αιων πα­ρεμ­βά­σε­ων σε ελεύ­θε­ρους χώ­ρους πρα­σί­νου στις γει­το­νιές της Αθή­νας (Πάρκα Δρα­κο­πού­λου, Ια­κω­βά­των, Ακα­δη­μί­ας Πλά­τω­νος, Μετρό Αμπε­λο­κή­πων, Γουδή, Λόφοι Στρέ­φη και Φι­λοπ­πά­που, μετρό στην πλα­τεία Εξαρ­χεί­ων κ.α.) προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου. Ανί­κα­νη ακόμα και για ολο­κλή­ρω­ση έργων βι­τρί­νας που σπα­τα­λά­νε εκα­τομ­μύ­ρια από τα δη­μο­τι­κά τα­μεία την ώρα που ο Δήμος αρ­νεί­ται να μο­νι­μο­ποι­ή­σει χι­λιά­δες συμ­βα­σιού­χους που η ερ­γα­σία τους δίνει ανάσα σε σχο­λεία, ια­τρεία, κα­θα­ριό­τη­τα, η πλειο­ψη­φία της Δη­μο­τι­κής αρχής, με τη σύ­μπρα­ξη των συ­στη­μι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων είναι όχι απλά αδρα­νής, αλλά ενερ­γά συ­νέ­νο­χη στο κα­τά­ντη­μα της πόλης που ζούμε, δου­λεύ­ου­με και κυ­κλο­φο­ρού­με.

Μέσα σε αυτό το σκη­νι­κό η πα­ρά­τα­ξη Μπα­κο­γιάν­νη με τους μη­χα­νι­σμούς της ετοι­μά­ζε­ται, στην ουσία χωρίς αντί­πα­λο, για έναν εκλο­γι­κό πε­ρί­πα­το έχο­ντας με το μέρος της τον ού­ρειο πο­λι­τι­κό και δη­μο­σκο­πι­κό άνεμο και με το κο­στού­μι του 43% που οι εμπνευ­στές του, οι ίδιοι που θέ­σπι­σαν το όριο 3% για να απο­κλεί­σουν και από τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές τις ενο­χλη­τι­κές αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές φωνές, θε­ώ­ρη­σαν ικανό να τον εκλέ­ξει από τον πρώτο γύρο. Για μια Αθήνα που οι κά­τοι­κοί της δεν θα έχου­με τόπο να στα­θού­με, θα πλη­ρώ­νου­με ακόμα και για την ανα­πνοή μας και θα τρώμε ξύλο σε κάθε δια­μαρ­τυ­ρία.

Και όμως, εκεί που όλα φαί­νο­νται προ­δια­γε­γραμ­μέ­να, υπάρ­χουν φορές που η ελ­πί­δα γεν­νιέ­ται ακόμα και μέσα στις στά­χτες και στα απο­καϊ­δια, σαν ένα πρά­σι­νο που ξε­φυ­τρώ­νει πει­σμα­τι­κά για να ξα­να­φέ­ρει τη ζωή και να κάνει «το πτώμα γε­γο­νός ανα­στά­σι­μο».

Μέσα στην άθλια αυτή συ­γκυ­ρία τρείς δη­μο­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις της Αθή­νας, με την ιστο­ρία και προ­σφο­ρά τους η κα­θε­μία απο­φά­σι­σαν να κά­νουν το αυ­το­νό­η­το, να άρουν την πο­λυ­διά­σπα­ση των δυ­νά­με­ων που εκ­φρά­ζουν τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις στο Δήμο της Αθή­νας και να ενω­θούν στην κάλπη, όπως κά­νουν και στους κα­θη­με­ρι­νούς τους αγώ­νες.

Η «Ανταρ­σία στις Γει­το­νιές της Αθή­νας», η «Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Ανα­τρο­πή στην Αθήνα/Ανταρ­σία σε Κυ­βέρ­νη­ση, Ε.Ε, κε­φά­λαιο» και η «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» έκα­ναν ένα ιστο­ρι­κό βήμα.

Σε αυτές προ­στί­θε­νται κα­θη­με­ρι­νά δε­κά­δες συ­νερ­γα­ζό­με­νοι ανέ­ντα­χτοι και ενταγ­μέ­νοι κοι­νω­νι­κοί και πο­λι­τι­κοί αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες δη­μιουρ­γώ­ντας ένα ολο­έ­να διευ­ρυ­νό­με­νο πόλο στή­ρι­ξης και πε­ρι­γρά­φουν το εύρος της δυ­να­μι­κής της, που δεν αρ­κεί­ται στην εκλο­γι­κή επι­βί­ω­ση με την υπέρ­βα­ση του 3%, αλλά φι­λο­δο­ξεί ανοι­χτά στην έκ­φρα­ση της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας των δη­μο­τών της Αθή­νας και την ανα­τρο­πή – νίκη στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές. Γιατί δεν φτά­νει ένα πο­σο­στό κα­τα­γρα­φής για να αλ­λά­ξου­με τις ζωές μας. Θέ­λου­με την πλειο­ψη­φία και θα την διεκ­δι­κή­σου­με. Και ξέρω ότι είναι πολλά τα βή­μα­τα που νοιώ­θω πως χρειά­ζο­νται ακόμα στο χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Αλλά για να φτά­σου­με στο ικανό πρέ­πει να ξε­κι­νή­σου­με από το ανα­γκαίο. Και αυτό πλέον έγινε.

Η τιμή της ομό­φω­νης επι­λο­γής μου ως υπο­ψή­φιου Δη­μάρ­χου συ­γκι­νη­τι­κή, απρό­σμε­νη και ανεί­πω­τη. Όχι για τα 45 χρό­νια, από μα­θη­τής στο κί­νη­μα. Δεν είμαι τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο από χι­λιά­δες αγω­νι­στές που έχω γνω­ρί­σει όλα αυτά τα χρό­νια. Και η ανα­γνώ­ρι­ση δεν έρ­χε­ται από τα αξιώ­μα­τα, αλλά από τον κα­θη­με­ρι­νό σε­βα­σμό και την εκτί­μη­ση. Ούτε γιατί φι­λο­δο­ξού­σα ποτέ να κάνω κα­ριέ­ρα στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση η να την χρη­σι­μο­ποι­ή­σω ως εφαλ­τή­ριο για εξέ­λι­ξη στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, όπως τόσοι και τόσοι. Αλλά γιατί κρί­θη­κε ότι στο πρό­σω­πό μου συ­ντρέ­χουν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την εγ­γύ­η­ση της ενό­τη­τας, της σύν­θε­σης, της υπέρ­βα­σης και της προ­ο­πτι­κής των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών αντι­στά­σε­ων. Νο­μί­ζω πως και πολ­λοί άλλοι θα ήταν άξιοι, μί­λη­σα και εγώ σε με­ρι­κούς, αλλά καμ­μία προ­σω­πι­κή συ­στο­λή δεν θα μπο­ρού­σε να υπερ­νι­κή­σει την ανά­γκη να υπη­ρε­τη­θούν τα πα­ρα­πά­νω. Και είναι μία τιμή όχι μόνο στο πρό­σω­πο ενός κι­νη­μα­τι­κού ανέ­ντα­χτου και ενός συ­νη­γό­ρου πο­λι­τι­κής αγω­γής στη δίκη της Χ.Α., αλλά και στα πρό­σω­πα όλων των δι­κη­γό­ρων που κα­θη­με­ρι­νά αγω­νί­ζο­νται για να υπε­ρα­σπι­στούν δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες και να προ­στα­τέ­ψουν τα θύ­μα­τα της πα­ρα­βί­α­σής τους από τον αυ­ταρ­χι­σμό και την κα­τα­στο­λή. Κά­ποιοι από αυ­τούς έχουν ήδη αρ­χί­σει να κο­σμούν το ψη­φο­δέλ­τιό μας που συ­γκρο­τεί­ται. Κοντά τους εκα­το­ντά­δες «δια­μά­ντια» ήθους και αγω­νι­στι­κό­τη­τας σε πλειά­δα χώρων που έδω­σαν βρο­ντε­ρό παρόν τα προη­γού­με­να χρό­νια (ερ­γα­σία, υγεία, πο­λι­τι­σμός, εκ­παί­δευ­ση, έμ­φυ­λη βία, αντι­φα­σι­στι­κός αγώ­νας, δια­νό­η­ση, φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό κί­νη­μα, γει­το­νιές κ.α) και έπε­ται συ­νέ­χεια. Δι­στά­ζω να κα­το­νο­μά­σω οποιο(α)δή­πο­τε για να μην αδι­κή­σω τους υπό­λοι­πους.

Η υπο­ψη­φιό­τη­τά μου προ­τά­θη­κε χωρίς να έχει τεθεί από μένα. Και μόνη η συμ­φω­νία τους, όποιος και να ήταν ο τι­μώ­με­νος, θα με εύ­ρι­σκε στην πρώτη γραμ­μή της. Ούτε θα τολ­μού­σα να αμ­φι­σβη­τή­σω την πο­λύ­τι­μη ιστο­ρία και προ­σφο­ρά όσων προη­γή­θη­καν στην εκ­προ­σώ­πη­ση των τριών συ­νερ­γα­ζο­μέ­νων κι­νή­σε­ων. Αντί­θε­τα, το έργο τους απο­τε­λεί την αφε­τη­ρία για τη δική μας πα­ρέμ­βα­ση και μα­κά­ρι να το συ­νε­χί­σου­με επά­ξια. Και η τιμή που αι­σθά­νο­μαι δεν μου γεννά καμ­μία αί­σθη­ση υπε­ρο­χής. Το «πρώ­τος με­τα­ξύ ίσων» ση­μαί­νει και για μένα ότι η πα­ρά­τα­ξη που δη­μιουρ­γεί­ται δεν είναι προ­σω­πο­γα­γής και αρ­χη­γι­κή, αλλά συλ­λο­γι­κή και ότι η συμ­φω­νία της εναλ­λα­γής απο­τε­λεί αρχή που ισχύ­ει πρώτα και κύρια για μένα, όπως τα πα­λιό­τε­ρα χρό­νια στο Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. με την Εναλ­λα­κτι­κή Πα­ρέμ­βα­ση Δι­κη­γό­ρων Αθή­νας.

Και έτσι προ­χω­ρά­με.

Ορ­θώ­νου­με ανά­στη­μα απέ­να­ντι στο να­ζι­στή κα­τά­δι­κο που κο­μπά­ζει ότι θα πάρει την Αθήνα και βρο­ντο­φω­νά­ζου­με : «Ούτε στην Αθήνα, ούτε που­θε­νά».

Αντι­πα­λεύ­ου­με τον αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τού­με­νο κόσμο του αυ­το­διοι­κη­τι­κού προ­σω­πι­κού της πο­λυ­μέ­τω­πης επί­θε­σης των αστι­κών συμ­φε­ρό­ντων ενά­ντια στις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, της νε­ο­λαί­ας, του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, της γει­το­νιάς, της κοι­νω­νι­κής και αντι­ρα­τσι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των.

Συ­γκρο­τού­με τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές αντι­στά­σεις χωρίς αδρα­νείς υπο­ψη­φιό­τη­τες κομ­μα­τι­κής επε­τη­ρί­δας, αλλά με κρι­τή­ρια κι­νη­μα­τι­κά, συλ­λο­γι­κό­τη­τα και προ­ο­πτι­κή. Και με συ­γκρό­τη­ση της εκλο­γι­κής πα­ρέμ­βα­σης ενά­ντια στην κα­τα­στρο­φι­κή ρη­το­ρι­κή της απο­χής που εν τέλει στέλ­νει τον κόσμο στο σπίτι του και αλ­λοιώ­νει τους πραγ­μα­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς στην κοι­νω­νία.

Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε ερ­γα­σία, δη­μό­σιους χώ­ρους, πρά­σι­νο, γει­το­νιές, πο­λι­τι­σμό, δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και αντι­στε­κό­μα­στε στην κα­τα­στρο­φι­κή επέ­λα­ση ενα­ντί­ον τους.

Δεν θα πε­ρά­σουν ούτε το κε­φά­λαιο, ούτε οι φα­σί­στες !

Η «Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα» ξε­κι­νά­ει τη μάχη της. Χτυ­πά­ει την πόρτα του Δήμου Αθή­νας για να με­τα­τρέ­ψει τις αντι­στά­σεις σε πλειο­ψη­φί­ες και να τις οδη­γή­σει σε νίκες.

Ξέ­ρου­με ότι υπάρ­χουν μάχες που κερ­δί­ζο­νται και μάχες που χά­νο­νται. Αλλά οι άν­θρω­ποι, όπως και οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες, δεν κρί­νο­νται από τις μάχες που κερ­δί­ζο­νται η χά­νο­νται, αλλά από εκεί­νες που επι­λέ­γουν να δώ­σουν.

Επι­λέ­χθη­κε η συλ­λο­γι­κό­τη­τα και η υπέρ­βα­ση. Επι­λέ­χθη­κε η ενό­τη­τα αντί για το σε­χτα­ρι­σμό και την πο­λυ­διά­σπα­ση και η διεκ­δί­κη­ση αυτών που αντι­στοι­χεί στις ανά­γκες όλων όσων θέ­λου­με να εκ­φρά­σου­με, όχι απλά η διεκ­δί­κη­ση μιας κα­τα­γρα­φής. Θα τα υπη­ρε­τή­σω με όλες μου τις δυ­νά­μεις.

Τα μη­νύ­μα­τα που κα­τα­γρά­φουν την απή­χη­ση στις λίγες ώρες που έχουν πε­ρά­σει από την ανα­κοί­νω­ση του δελ­τί­ου τύπου των τριών συ­νερ­γα­ζο­μέ­νων κι­νή­σε­ων το επι­βε­βαιώ­νουν πα­νη­γυ­ρι­κά. Γιατί όλοι συ­νει­δη­το­ποιούν ότι «δεν πάει άλλο», ότι «όσο είναι ο λάκ­κος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να ση­κω­θείς» !

Η Αθήνα της αντί­στα­σης, του αγώνα, τη φτώ­χειας και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης μας καλεί να στα­θού­με άξιοι στο δρόμο της ιστο­ρί­ας της.

Προ­χω­ρά­με και σας κα­λού­με μαζί μας σε ένα ωραίο προ­ε­κλο­γι­κό και όχι μόνο αγώνα που μπο­ρεί και πρέ­πει να στεί­λει τα απο­καί­δια των κα­πι­τα­λι­στι­κών και ρα­τσι­στι­κών εγκλη­μά­των μαζί με τα μπάζα του «με­γά­λου πε­ρί­πα­του» στα απορ­ρίμ­μα­τα της ιστο­ρί­ας και να ανα­δεί­ξει κυ­ρί­αρ­χες τις πραγ­μα­τι­κές δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νί­ας.

Για τη ζωή που μας αξί­ζει, στην Αθήνα που μας ανή­κει !

Αθήνα, 28.8.2023

 

*Κώ­στας Πα­πα­δά­κης

Υπο­ψή­φιος Δή­μαρ­χος Αθή­νας με τον συν­δυα­σμό  «Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα»

rproject.gr/