«Και βέβαια είναι πιο εύκολο να φωνάζεις, να συμπεριφέρεσαι άσχημα, να βρίζεις από το να προσπαθείς να κατανοήσεις, να εξηγήσεις» (Λένιν)
Μέσα στο γενικό ορυμαγδό που δημιουργεί η υπόθεση της Πάτρας, αλλά και τον ευρύτερο αντίκτυπο του πολέμου στην Ουκρανία, η ελληνική κοινωνία βιώνει μία κατάσταση αρκετά πιεστική και δύσκολη. Η ακρίβεια καλπάζει, οι λογαριασμοί μοιάζουν με «καταδικαστικές αποφάσεις για εγκλήματα» που δεν έκανες ποτέ, όλα τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται επικίνδυνα. Άλλοι λένε πως φταίει ο πόλεμος. Άλλοι πως φταίει η κυβέρνηση. Υπάρχουν και εκείνοι που δίνουν, ευστόχως…, συστημικές διαστάσεις στην ενεστωτική κατάσταση κρίσης. Αλλά και αυτοί που καταλαβαίνουν πως φταίνε όλες οι προηγούμενες παράμετροι. Δίπλα και η κοινωνική-λαϊκή θυμοσοφία, που ενίοτε είναι ανίκητη, και η οποία έχει βγάλει το δικό της πόρισμα: «πάνε κάποιοι να βγάλουν τη χασούρα που είχαν στην πανδημία πάνω στις πλάτες του κοσμάκη»…
Κώστας Μαρούντας
Η Τετάρτη ήταν ημέρα απεργίας. Όχι όπως οι απεργίες παλιών δεκαετιών (1990 και 2000) που γίνονταν κυρίως για εργατοπατερικά κεκτημένα. Αλλά, απεργία για καθημερινά δεδομένα που φέρνουν την πλειοψηφία των ανθρώπων σε δυσχερέστερη θέση. Πάρα πολύς κόσμος κατέβηκε στους δρόμους. Για αυτούς είναι η ευκαιρία να μιλήσουν. Να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε όσα βιώνουν, να συλλογικοποιήσουν τις ατομικές αρνήσεις τους, να βρεθούν με άλλους ανθρώπους, να σκάψουν το έδαφος για κάτι καλύτερο μελλοντικά (μην «ξεχνώντας» τους σπόρους στις τσέπες τους…), να περάσουν μηνύματα στις κεντρικές εξουσίες πως δεν πρέπει να αντιλαμβάνονται τίποτα ως στατικό, ως μόνιμο. Πως οι συνθήκες μεταβάλλονται, πως το θράσος τιμωρείται, η αλαζονεία γεννοβολάει εκδικητικά συναισθήματα, πως το δίκιο των πολλών μπορεί να αργεί, αλλά πάντα βρίσκει διεξόδους. Στενότερες ή μη, πάντα κάπου εκδηλώνεται και επηρεάζει καταστάσεις. Μα, αλήθεια, πιστεύουν κάποιοι πως μπορούν να μη μεριμνούν για την προστασία των αδύναμων, να βγάζουν πολλαπλά κέρδη εις βάρος των πολλών, και αυτό να μη δημιουργεί αντιδράσεις; Και σε γυάλα να είσαι «προφυλαγμένος», κάτι θα πάρεις χαμπάρι. Η κοινωνική ανοχή βρίσκεται σε συνάρτηση με κάποια λεπτά όρια…
Το κλίμα δυσαρέσκειας που έχει αναπτυχθεί στην κοινωνία εσχάτως, «νομοτελειακά» κάποια στιγμή θα πάρει συγκεκριμένη μορφή. Ίσως να σημειωθεί κάποια καθοριστική εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς -κομμουνιστικής ή μη (π.χ. ΚΚΕ ή ΜΕΡΑ 25). Θα δείξει… Σαν ενδεχόμενο, το λέω πάντα. Από εκεί και πέρα, το να κατεβαίνει κάποιος στο δρόμο -αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως τη δική μου συνείδηση- είναι ένα πρώτο, σημαντικό βήμα, που όμως επιζητάει συνέχεια και ποιοτική αναβάθμιση. Χρειάζεται πολιτική ταυτότητα, μετωπικού χαρακτήρα και με όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία ριζοσπαστικότητας, σταθερότητας μέσα στο χρόνο και κεντρικών στόχων. Το υλικό υπάρχει, και διαμορφώνεται συνεχώς. Δεν το λέω με όρους χειριστικούς, αλλά διερευνώντας τα βλέμματα του υγιούς εκείνου κομματιού του πληθυσμού που εμπιστεύεται ακόμα τις δυνατότητες του λαού μας, που επιμένει να κατεβαίνει στο δρόμο, να αγωνίζεται, να αναγκάζει τα επιτελεία των κεντρικών εξουσιών να παρακολουθούν (χωρίς εισαγωγικά…), να καταμετρούν τάσεις, να (προ)υπολογίζουν συνέπειες και να κατασκευάζουν αφηγήματα. Αρκεί να εκμεταλλεύεται το κίνημα όλα τα διαθέσιμα «όπλα» του. Και το συνδικαλισμό, και τη μαχητική απεργία, και τους οργανωμένους κεντρικούς πολιτικούς φορείς του… Πείρα από το παρελθόν υπάρχει, το παρόν ζητάει σχεδόν επιτακτικά απαντήσεις στις ερωτήσεις που το μέλλον έχει ήδη θέσει…
Το πεδίο είναι πρόσφορο, μάλλον θα γίνει προσφορότερο τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, γιατί αυτό σημαίνει περισσότερα κοινωνικά προβλήματα… Γιατί όταν οι αντιθέσεις διευρύνονται, η εύρεση σημείου ισορροπίας γίνεται εξίσωση με πολλούς αγνώστους. Περισσότερους από όσους αντέχει ο ανθρωπισμός, οι ψυχικές αντοχές και οι νοητικές επιθυμίες μας. Ας αναπτυχθούν οι κατάλληλες προεργασίες για να μπορέσει, πρώτον, η κοινωνία -και το δημιουργικό-παραγωγικό της κομμάτι- να πάρει αναπνοές, ύστερα να ορθοποδήσει και στο τέλος να μεγαλουργήσει χτίζοντας ένα σοσιαλιστικό αύριο υπόδειγμα για όλη την ανθρωπότητα. Μεγαλεπήβολα, περισπούδαστα και ανεδαφικά όλα αυτά; Απόμακρα (προς το παρόν) ναι, υπαρκτά όμως για όσους τα αφουγκράζονται και τα βάζουν στην ατζέντα τους… Εξάλλου, πάντοτε στην ανθρώπινη προ-ιστορία οι ανάγκες όριζαν τις συνειδήσεις. Όταν οι δεύτερες πίστευαν πως καθοδηγούν με ασφάλεια και μονιμότητα τις πρώτες, τότε το ποτάμι ξεχείλιζε και έδινε στις όχθες τις μορφές που αυτό ήθελε κάθε φορά…
ΥΓ. Ένα μικρό σχόλιο για την πρόσφατη «εκκωφαντική συνδρομή» του Τάγματος Αζόφ στην ελληνική Βουλή, με συγκεκριμένους αποδέκτες: όταν επενδύεις στη δυτικότροπη προπαγάνδα, όταν επιμελείσαι την εικόνα σου σε πείσμα των συνθηκών, όταν ποντάρεις σε καμένα χαρτιά, όταν παραγνωρίζεις το είδος της εξαχρείωσης κάποιων συγκυριών, θα κάνεις πολύ πιο εύκολα μεγάλα λάθη που αποκαλύπτουν τους σκοπούς σου. Γιατί όπως είπε κάποιος πολύ γνωστός Έλληνας σε μία συνέντευξή του με αφορμή τη συνταρακτική υπόθεση της Πάτρας, όταν «υπηρετείς» πολλές αλήθειες ταυτόχρονα, κάποια στιγμή θα ξεχαστείς και θα σε υπερ-νικήσει η μία που είναι η πιο ισχυρή από όλες: η πραγματική…
efsyn.gr
