Γράφει κάπου η Σιμόν Βέιλ («Στοχασμοί για τις απαρχές του χιτλερισμού», εκδόσεις «διαλέγεσθαι») ότι κανένας από τους περασμένους αιώνες που γνωρίζουμε από την Ιστορία δεν παρουσιάζει έλλειψη σε φρικτά συμβάντα. Εχει δίκιο. Παρά τον ενθουσιασμό [ακριβέστερα: την πίστη] που επικράτησε από τον Διαφωτισμό και εντεύθεν, ότι τάχα θα εξευγενιστεί και θα εκπολιτιστεί η ανθρωπότητα και ότι θα συρρικνωθούν τα βίαια ξεσπάσματα λαών και κρατών, αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο άνθρωπος παραμένει, όπως αξιωματικά απεφάνθη ο Θουκυδίδης, αναλλοίωτος και επιρρεπής στη βαναυσότητα, στη βαρβαρότητα, εάν δεν μας τρομάζουν οι έννοιες.
Γιώργος Σταματόπουλος
Η Βέιλ θεωρούσε εσφαλμένη μια τέτοια πίστη – και πάλι είχε δίκιο. Ιδού η πρότασή της, κομψή και ευγενική, τρυφερή και σκληρή συνάμα: «Θα ήθελα να προτείνω να θεωρήσουμε τη βαρβαρότητα μόνιμο και οικουμενικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, που αναπτύσσεται περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τα μεγαλύτερα ή μικρότερα περιθώρια που αφήνουν οι περιστάσεις».
Εχει πει επίσης και το εξής, που δεν είναι άμοιρο του προηγούμενου: «Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από την πίστη σε μια φυλή, ένα έθνος, σε μια κοινωνική τάξη, σε ένα κόμμα». Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ετούτο: «…Δεν λείπουν οι άνθρωποι που, είτε από φιλοδοξία, είτε από ένα είδος ειδωλολατρίας της ιστορίας και ενός ονειρικού μέλλοντος, είτε επειδή συγχέουν το ψυχικό σθένος με την αναισθησία, είτε τέλος επειδή τους λείπει η φαντασία, συμβιβάζοντα πολύ άνετα με τη βαρβαρότητα και τη βλέπουν σαν αδιάφορη λεπτομέρεια ή σαν χρήσιμο εργαλείο».
Λοιπόν: μη συμβιβαστούμε με τη βαρβαρότητα είτε αυτή προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε από τη Ρωσία, είτε από οποιονδήποτε ορμάει να κατασπαράξει έναν πιο αδύναμο – γιατί αυτό είναι η πεμπτουσία της βαρβαρότητας: η δύναμη και όχι οποιοσδήποτε τρελαμένος κάνει χρήση αυτής της δύναμης, καλή ώρα [κακή, κάκιστη] ο Πούτιν. Δεν είναι αδιάφορη λεπτομέρεια η βαρβαρότητα μήτε χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του όποιου ηγέτη – είναι παραφροσύνη να εθιστούμε σε μια τέτοια εκτίμηση [δεν είναι εκτίμηση, είναι ανοησία και υποδούλωση, από όλους μας].
Πολλοί βαφτίζουμε τη βαρβαρότητα και της δίνουμε όποια ονόματα μας βολεύουν για να τη δικαιολογήσουμε, τη μετονομάζουμε σε αναγκαιότητα π.χ. ή σε άμυνα της Ρωσίας ή σε υποκρισία της Δύσης – και ίσως νεογεωπολιτικά να είναι έτσι· ναι, αλλά δεν παύει να είναι εξευτελισμός του ανθρώπινου σώματος, της ανθρώπινης ύπαρξης – για ποια αξιοπρέπεια μπορεί να γίνει λόγος όταν πεθαίνουν ή ακρωτηριάζονται αθώοι άνθρωποι. Γι’ αυτό γεννήθηκαν; Γιατί να είναι αυτή η τύχη τους επειδή σε μερικούς κάπνισε ότι μπορούν να επεμβαίνουν στη ροή της Ιστορίας; Είναι άθλιοι όλοι αυτοί. Και είναι απορίας άξιο πώς έχουν την επίνευση πολλών, που είναι έξω από τον χορό βέβαια [τον χορό του ολέθρου, εννοείται].
Ουδείς είναι σε θέση να πει κάτι διαφορετικό – το κράτος, από τον Ρισελιέ και εντεύθεν, είναι ένας παγερός, ανθρώπινος μηχανισμός. Ο κάθε Πούτιν απλώς κινεί τον μηχανισμό και εάν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος.
.efsyn.gr
