Φίλοι που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι γυρνώντας δώθε κείθε [Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αμερική, Ινδία, Αφρική], ζουν τα τελευταία χρόνια μακριά από την Αθήνα και καμιά φορά έρχονται και μένουν δυο τρεις μέρες. Εχουν ξεμάθει πια τους ρυθμούς της πρωτεύσας και αναρωτιούνται πώς έζησαν τόσα χρόνια μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες. Ακομμάτιστοι, ελεύθεροι δηλαδή, έχουν αφιερώσει τον πολύτιμο χρόνο τους στη διάσωση του αιγαιακού πολιτισμού, ζώντας σε πολύ όμορφο νησί της νερένιας ελληνικής γης.
Γιώργος Σταματόπουλος
Χρόνια είχαμε να τους δούμε, αλλά να, η ολιγόωρη συνύπαρξη ζωντανεύει μνήμες παλιότερων δεκαετιών -ξεχειλίζει η καλοσύνη τους, ο γλυκός τους λόγος. Χρόνια τώρα είναι αποτραβηγμένοι, αλλά καθόλου απομονωμένοι σε νησί των Κυκλάδων και υπερασπίζονται με πάθος και ενεργητικότητα, εντυπωσιακή για την ηλικία τους, τα αυτονόητα μιας ήπιας και ανθρώπινης ανάπτυξης, όχι μόνο στο νησί που ζουν, αλλά στον ευρύτερο ελληνικό χώρο του υδάτινου πολιτισμού [μας].
Θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες να αναφερθεί κανείς σε τι δραστηριότητες έχουν αφοσιωθεί, με πόσους από την τοπική εξουσία έχουν έλθει σε σύγκρουση και με πόσους συγκατοίκους τους είναι σε προστριβές διεκδικώντας το αυτονόητο: την ήπια ανάπτυξη, που δεν βασίζεται μόνο στον τουρισμό αλλά και στα πολύτιμα αγαθά της αιγαιακής γης, που είναι πολλά και πολύτιμα. Το νησί έχει παράδοση στον πολιτισμό, αλλά δεν έχουν έτσι τα πράγματα· πολλά τρομερά και φοβερά συμβαίνουν, μας λένε, ειδικά σε ό,τι αφορά την εκμετάλλευση των παιδιών, και μάλιστα των πατεράδων σε σχέση με τα ίδια τους τα παιδιά. Μας υποσχέθηκαν ότι θα κάνουμε σχετική δημοσιογραφική έρευνα όταν με το καλό τούς επισκεφτούμε στο νησί. Τι λοιπόν τους κρατάει στο νησί, δεκαετίες τώρα, αφού η συντήρηση και η βαναυσότητα επικρατούν;
Η απάντησή τους είναι καθοριστική: η επαφή με τη φύση. «Εσείς -λένε- δεν μπορείτε να το νιώσετε αυτό και ας έχετε μνήμες από την παιδική σας ηλικία κοντά στους αγρούς και την απομόνωση. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μεταδίδεται και ένας τρόπος ζωής που θέλει κότσια για να τον ακολουθήσει κανείς. Αμα όμως τα καταφέρει έχει κερδίσει πολλά πράγματα στη ζωή του, ανακαλύπτει σωματικούς και ψυχολογικούς θησαυρούς που ούτε καν φανταζόταν ότι μπορεί να υπάρχουν». Μένουμε με το στόμα ανοιχτό, παρότι ορεσίβιοι και μηδέποτε αποκοπέντες από τη γενέθλια γη. Το θέμα είναι, μας επεξηγούν, να είσαι εκεί κάθε μέρα και όχι τρεις τέσσερις φορές τον χρόνο, για λίγες μέρες, τότε που όλα σου φαίνονται ειλικρινή, αν και μουντζουρωμένα.
Εχει σημασία ότι όλα αυτά μας τα λέει ένας άνθρωπος του «δρόμου», από τους πρώτους Ελληνες μπίτνικ, θαυμαστός συγγραφέας, που έχει παραχωρήσει τα βιβλία του ελεύθερα στο διαδίκτυο. Ο δρόμος έχει χάσει πια την αίγλη που είχε στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 στη χαώδη αμερικανική γη -και κατ’ επέκταση στον ψυχισμό πολλών ανθρώπων στην οικουμένη που έψαχναν μια άλλη διάσταση της ζωής. Εχει ο καιρός γυρίσματα βέβαια. Ο δρόμος τελείωσε, όχι η φύση -στη φύση είναι το νόημα και μόνο εκεί. Με πείθει.
efsyn.gr/
