Δεν έχει κανείς απαιτήσεις από το «είδος» των πολιτικών μας να έχουν καλή σχέση με την αρχαιοελληνική γραμματεία –αυτό δα έλειπε· έχουν τόσες έγνοιες οι άνθρωποι: να λύσουν τα προβλήματα της χώρας, να υπερασπίσουν τα δίκαια των εργαζομένων, να σώσουν την πολιτεία από χρεοκοπίες και ξένους επίβουλους ώστε αδυνατούν να βρουν άλλο χρόνο από αυτόν που αφιερώνουν για να μας σώσουν. Δεν υπάρχουν και πολλοί φιλόλογοι ή ποιητές και συγγραφείς στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να έχουν γνώση των αρχαίων. Δεν τους ψέγει κανείς – ο καθείς εφ’ ω ετάχθη, αλλά μη φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν για να στολίσουν τάχα τον λόγο τους και να επιδείξουν την [ελλιπή ή ελαφρά ή εξ ακοής] αρχαιογνωσία τους, όπως έκανε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μπερδεύοντας τον Σωκράτη με τον δραματικό ποιητή Σοφοκλή. Οι αρχαίοι Ελληνες δεν είναι εύκολοι, όχι στην κατανόησή τους αλλά στην πρωτοπόρα, πολυπρισματική γλώσσα-σκέψη τους, άρα πρέπει κανείς να αφιερώσει πολύ χρόνο από τη ζωή του για να καταφέρει κάπως να «συνομιλήσει» μαζί τους.
Γιώργος Σταματόπουλος
Επίσης, όταν καταπιάνεται κανείς μαζί τους, ξεχνά τα γλυκανάλατα περί αρετής, δημοκρατίας, πολιτισμού, όπως τα εισπράττουμε από την απίστευτη κρατική παιδεία –δεν ζούσαν οι άνθρωποι σε ηρεμία, ευθυμία και γαλήνη, λουσμένοι στο δίκαιο και την ισότητα, ούτε είχαν καταφέρει το κάλλος, την ομορφιά και το «ήρεμο μεγαλείο»– έκαναν αγώνα για να τα κατακτήσουν διότι ήξεραν ότι μέσα τους κατοικούν άγρια θηρία ανέλεγκτα, εξώλογα, παράλογα, «έτοιμα –όπως σημειώνει ο νεαρός Νίτσε– να χυμήξουν να αλληλοσπαραχτούν –χωρίς το παραμικρό βάρος στη συνείδησή τους! Κι ο θαυμαστός εκείνος πολιτισμός τους, ο κ ά θ ε Πολιτισμός… –σίγουρα θέλετε να δείτε σε ποια βάση οικοδομήθηκε; Οι Ελληνες ήταν σκληροί σαν τη Φύση, ήσαν το παιδί που χτίζει και γκρεμίζει κόσμους κατά το κέφι τής κάθε του στιγμής».
Τα ως άνω ίσως προσβάλλουν το ιδανικό που έχουμε για αυτούς τους προγόνους, την αισθητική μας ίσως [σίγουρα ενόχλησε την αισθητική των Ευρωπαίων]. Εάν τους αναγνώσουμε με τη δέουσα προσοχή, θα δούμε την τιτάνια προσπάθεια να «σμιλέψουν» το τραγικό, διαμελίζοντας προς τούτο τον μύχιο ψυχισμό τους, φέρνοντας στην επιφάνεια τα άλογα που αναφέραμε. Από τέτοιες αγριότητες ξεπήδησαν οι τέχνες και ο πολιτισμός και όχι από χαζοχαρούμενους τεμπέληδες που δεν ήξεραν πώς να περάσουν την ώρα τους –ο φθόνος ήταν η κινητήρια δύναμη· ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον, έλεγε ο Θεμιστοκλής [είχε χάσει τον ύπνο του ο άνθρωπος], φθονώντας την επιτυχία του νικητή του Μαραθώνα. Μίσος από τον έναν δημιουργό για τους προηγούμενους, ακριβώς γιατί αυτοί ήθελαν να είναι καλύτεροι. Αφθονα τα παραδείγματα ζηλοφθονίας μεταξύ των ποιητών και φιλοσόφων, γλυπτών και άλλων.
Τι θέλει και μπλέκει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τέτοια ζητήματα; Καλύτερα να τους αφήσουμε στην ησυχία τους τους μακρινούς εκείνους προγόνους, εκτός εάν αποφασίσουμε να τους αγαπήσουμε, μπας και συνεννοηθούμε [όχι με αυτούς, αλλά με τους εαυτούς μας].
.efsyn.gr
