Θα ξεκινήσω το συγκεκριμένο σημείωμα δηλώνοντας δημοσίως πως αφουγκράζομαι τις παραδοχές των περισσοτέρων φοιτητικών παρατάξεων που συμφωνούν πως τις φετινές φοιτητικές εκλογές κέρδισε η Πανσπουδαστική, η παράταξη δηλαδή που πρόσκειται στο ΚΚΕ. Μάλιστα, κάπου διάβασα πως το πέτυχε αυτό για πρώτη φορά από το πολύ μακρινό 1986, δηλαδή όταν ακόμα υπήρχε η ΕΣΣΔ και καταλαβαίνει κάποιος πόσο πιο ευνοϊκό ήταν το έδαφος για παρεμφερείς αντιλήψεις όπως αυτές του ΚΚΕ στο τότε. Τις τελευταίες δεκαετίες στον εγχώριο φοιτητόκοσμο κυριαρχούσαν παρατάξεις με διαφορετικές ιδέες ως εκείνες που «θα οδηγούσαν στη γη της επαγγελίας» και τους νέους και το ευρύτερο κοινωνικό σώμα…
Κώστας Μαρούντας
Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών της Τετάρτης θα μου επιτρέψετε να πω πως είναι συνταρακτικό. Γιατί συνιστά ριζική «αλλαγή παραδείγματος», έστω και πρόσκαιρη αφού τα επόμενα χρόνια θα φανεί πόσο βαθιές ρίζες έχει μία τέτοια εξέλιξη. Πια, φαίνεται πως κάποιες αντιλήψεις δεν πείθουν, κάποιες συμπεριφορές απωθούν, κάποιες εφαρμοσμένες πολιτικές εξοργίζουν, κάποιες ιδεολογίες που αρέσκονταν να αυτοπαρουσιάζονται ως οι απόλυτες νικήτριες της ιστορίας οπισθοχωρούν, το εμπειρικό υλικό που συσσωρεύεται διδάσκει και δημιουργεί καινούριες συνειδήσεις. Είναι αλήθεια, ίσως και ως «παράπλευρη συνέπεια», πως μέσα από την επιτυχία της Πανσπουδαστικής (που δημιούργησε ντόρο σε διάφορα κοινωνικά μετερίζια) ανοίγει ξανά μετά από δεκαετίες -έστω και δειλά προς το παρόν- η συζήτηση για το σοσιαλισμό. Νέοι άνθρωποι διαβάζουν, συζητάνε με τους συμφοιτητές τους, με τους φίλους τους, με τις οικογένειές τους, για αυτόν. Σα να είναι κάτι που έχει αξία για το αύριο. Τον φέρνουν στο προσκήνιο. Το ιδεολογικό οπλοστάσιο μίας πρώτης δύναμης δεν μένει απαρατήρητο…
Προφανώς και δεν είναι όλοι όσοι ψήφισαν την Πανσπουδαστική σε αυτές τις εκλογές ακραιφνείς οπαδοί ή θιασώτες του σοσιαλισμού, ούτε οι ίδιοι κατασταλαγμένοι κομμουνιστές. Δεν είναι σίγουρο καν αν θα καρπωθεί το ίδιο το ΚΚΕ κάτι δυνατό από όλο αυτό. Πείστηκαν, όμως, από τους εκπροσώπους της φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ και την έκαναν με την ψήφο τους πρώτη δύναμη γιατί τους έβλεπαν μπροστά τους στα κρίσιμα και (πολύ) δύσκολα των τελευταίων ετών. Γιατί έκριναν πως αυτά που τους έλεγαν είναι αληθινά και τεκμηριωμένα. Γιατί οι σχέσεις εμπιστοσύνης σμιλεύονται εκεί που αναγνωρίζεται συνέπεια λόγων και έργων, εκεί που η λογική παράγει εξηγήσεις σχεδόν σε κάθε απορία, εκεί που χρεοκοπεί κάθε έντεχνος αποπροσανατολισμός. Μία νέα γενιά, λοιπόν, μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια «ψάχνεται αλλιώς» και τολμάει να υιοθετήσει λύσεις που ξεφεύγουν από τα κυρίαρχα αφηγήματα ή τις βολικές για τη συστημική τάξη επιλογές.
Μακάρι να εδραιωθεί αυτή η τάση, μακάρι να ενισχύονται οι διάφορες αριστερές-κομμουνιστικές δυνάμεις, και σε εκλογικές διαδικασίες, και στις κάθε λογής κοινωνικές-λαϊκές κινητοποιήσεις. Να προβληματίζεται, να σκέφτεται και να ριζοσπαστικοποιείται πολύς κόσμος σε διάφορες κοινωνικές εστίες. Το μέλλον δεν χωράει αναχωρητισμούς, μπερδέματα και ανεκτικότητες. Στηρίζεται, όπως έχουμε ξαναπεί, στις μικρές νίκες που βάζουν «στις ράγες του απτού» κάθε πρόταση αλλαγής της κοινωνίας προς όφελος των πολλών. Και μπορεί η ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας μετά τη μεταπολίτευση να έφερε συγκεκριμένα αποτελέσματα (και θετικά και αρνητικά), η σημερινή και η μελλοντική που έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται, θα έχουν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Γιατί το 1980 οι άνθρωποι μάλλον αναζητούσαν τους τρόπους για το ευ ζειν, σήμερα το ίδιο το ζειν έχει γίνει το ίδιο μία μεταβλητή…
Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το γεγονός πως η ΔΑΠ, αλλά και ο ευρύτερος μηχανισμός που σιγοντάρει σε διάφορα μέτωπα τη ΝΔ, επιμένουν πως νίκησε τις φετινές φοιτητικές εκλογές… η… ΔΑΠ… και μάλιστα με μεγάλη διαφορά… Aπό το συγκεκριμένο στρατόπεδο δεν υιοθετούν τυχαία μία τέτοια στάση-θέση. Δεν είναι το κυρίαρχο ερμηνευτικό στοιχείο πως δεν ξέρουν να χάνουν. Τα πρόσωπα που ηγούνται διάλεξαν συνειδητά να προτάξουν αυτή τη δημόσια τακτική-«υπερασπιστική γραμμή» της αποτυχίας τους για να μεταθέσουν τη συζήτηση αλλού: στο ανώδυνο έδαφος της αναζήτησης του ποιος έχει δίκιο στα δικά του αποτελέσματα… Για να μην ανοίξει ο φάκελος της ήττας, των αιτιών και των προεκτάσεων που έχει ένα τέτοιο γεγονός όπως το να αναδειχθεί μετά από δεκαετίες πρώτη δύναμη στα ελληνικά πανεπιστήμια (που θεωρούσαν οι θιασώτες της εγχώριας κεντροδεξιάς ως προνομιακό τους «φέουδο»), η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ. Αλλά, οτιδήποτε και να λέει ο καθένας και η κάθε μία, τα γεγονότα είναι γεγονότα και οι ερμηνείες τους γίνονται κτήμα του κάθε σοβαρού ανθρώπου ανεξαρτήτως ιδεολογικής, πολιτικής ή άλλης ταυτότητας…
Η αστική τάξη της χώρας δεν πρέπει να τρέμει, αλλά καλό είναι να αρχίσει σιγά σιγά να προβληματίζεται για το κατά πόσο ανεκτό μπορεί να γίνει από τους απλούς ανθρώπους το συνέχισμα των πιεστικών συνθηκών των τελευταίων (πολλών) ετών… Θα μπορούσα να θέσω με σκωπτικό τρόπο το εξής ερώτημα: «Ρε λες να πηγαίνουμε προς τον κομμουνισμό και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι;» Δεν ξέρω πού πηγαίνουμε επ΄ακριβώς, πάντως στις μέρες μας -σε Ελλάδα και σε διάφορα μέρη του εξωτερικού- κάτι το ελπιδοφόρο, που προκύπτει κατά την προσωπική μου άποψη ακόμα και από λανθασμένες «συλλήψεις», κυοφορείται. Και αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για τις επόμενες δεκαετίες. Οι αριστερές ιδέες, κάθε μορφής, μάλλον επιστρέφουν. Και αυτό δεν οφείλεται τόσο στα πολιτικά υποκείμενα που τις εκπροσωπούν, όσο στις ίδιες τις κοινωνικές συνθήκες και τα προβλήματα των καιρών που θυμίζουν παρελθούσες ιστορικές περιόδους. Αν, όντως, λάβει χώρα μία όξυνση των εσωτερικών αντιθέσεων, που θα επιφέρει άνοδο της ριζοσπαστικοποίησης, θα αναγκαστούν οι κάθε διαλογής αλλοιωτές και προπαγανδιστές να καταφεύγουν πιο συχνά ακόμα και σε πιο ακραίες από ένα φοιτητικό εκλογικό αποτέλεσμα παραποιήσεις… Τότε είναι που θα παίξει σημαντικό ρόλο το είδος των κινήσεων των συνειδητοποιημένων πολιτικών υποκειμένων…
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, εξάλλου, κάθε φοιτητική παράταξη δίνει τα δικά της αποτελέσματα όσον αφορά στις φοιτητικές εκλογές, συνθήκη που έχει καταντήσει ανέκδοτο (με το οποίο, βέβαια, δεν γελάνε και πολλοί…). Ο βολονταρισμός, ο παρτακισμός, η λογική του «τα δικά μου δικά μου, τα δικά σου πάλι δικά μου» βρίσκουν εφαρμογή σε όλο τους το μεγαλείο. Μέχρι του βαθμού που νέοι άνθρωποι, που θα έπρεπε να υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την καθαρότητα των προθέσεων, την αλήθεια και το δίκαιο, να αρνούνται-καταπατούν κάθε αντικειμενικότητα. Για λόγους τακτικής και συμφέροντος… Και να μην επεμβαίνει κανένας για να αντιστραφεί όλο αυτό. Ούτε οι πρόεδροι των κομμάτων, ούτε καν φορείς με μεγάλο θεσμικό εκτόπισμα… Λες και το να μη μπορούν σε μία χώρα όπως η δική μας να συμφωνήσουν όλοι για ένα εκλογικό αποτέλεσμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι κάτι το φυσιολογικό… Εδώ η σιωπή και η ανοχή είναι ξεκάθαρη συνενοχή σε φαινόμενα εκφυλισμού.
Άμα, όμως, στα χρόνια των σπουδών σου που καταρτίζεσαι επιστημονικά, διαμορφώνεσαι πνευματικά, εφοδιάζεσαι για τις πολύπλευρες μάχες που έπονται στη ζούγκλα της κοινωνικής εντροπίας, γαλουχείσαι με το «μονόδρομο» της επιδίωξης να (πιστεύεις πως) έχεις δικαίωμα να τα φέρνεις όλα στα μέτρα σου, σκεφτείτε τι είδους ανθρώπους εκτρέφουμε και παράγουμε, για να τους ρίξουμε μετά μέσα στο (ήδη επιβαρυμένο…) κοινωνικό πεδίο… Μην έχουμε αυταπάτες, το βρίσκουμε μπροστά μας όλο αυτό σε διάφορους τομείς εδώ και αρκετά χρόνια… Οι αγώνες του μέλλοντος θα πρέπει να αφορούν και στο υλικό κομμάτι, και σε αυτό της υπεράσπισης και της εδραίωσης αξιών που αναβαθμίζουν τον άνθρωπο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα συναντάμε προβλήματα που θα δρομολογούν απεχθείς παλινορθώσεις….
efsyn.gr
