Αυτό τον Νοέμβριο η άνοιξη και το φθινόπωρο βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση. Ξέρω, πολλοί μιλούν για κλιματική αλλαγή και καταστροφή του περιβάλλοντος. Ομως, αυτός ο ήλιος που μας λιγώνει τα πρωινά, ίσως να είναι ένα καλό αντιστάθμισμα για το μέσα μας μαύρο. Εστω για λίγο.
Εβαλα μαγιό και πήγα στο κολυμβητήριο της γειτονιάς. Την ώρα που κολυμπούσα, συνειδητοποίησα πως ο ήλιος του Νοέμβρη, όταν έχει το θάρρος να εμφανίζεται, δεν συγκρίνεται με κανέναν αυγουστιάτικο. Ηθελα με κάποιο τρόπο να απαθανατίσω τη στιγμή μα, προφανώς, μέσα στο νερό κινητά και φωτογραφικές μηχανές περιττεύουν. Εμεινα, λοιπόν, να κολυμπάω και απλά να απολαμβάνω αυτήν ακριβώς την εικόνα. Χωρίς κινητά και φωτογραφίες. Και να λέω μέσα μου: «Να θυμηθώ μετά να την περιγράψω και σε άλλους». Βγαίνοντας, στα αποδυτήρια έπιασα κουβέντα με μια κυρία και η ατάκα της ήταν ακριβώς αυτή: «Μα τι εικόνες του ουρανού ζήσαμε σήμερα! Αφού θέλω να τις θυμηθώ για να τις περιγράψω μετά στα παιδιά μου!».
Μαρία Μαθιουδάκη*
Τι ωραίο πράγμα είναι να απολαμβάνεις το εδώ και το τώρα. Και πόσο το ξεχνάμε συνεχώς. Ξέρω ότι ακούγεται τετριμμένο, μα τα τελευταία χρόνια πάσχουμε όλο και περισσότερο από τη λεγόμενη «λήθη τού σήμερα». Και εντείνουμε ακόμα περισσότερο αυτή τη συνθήκη έχοντας μετατρέψει τα κινητά μας σε προέκταση των χεριών μας.
Τις προάλλες που πήγαινα στη σχολή με το λεωφορείο, συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει το κινητό μου στο σπίτι. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Ολα τα κεφάλια σκυμμένα στις οθόνες. Ενας πιτσιρικάς χαχάνιζε μόνος του – μάλλον παρακολουθούσε κάποιο αστείο βίντεο. Μια κοπέλα κουνούσε αγχωμένη τα πόδια της και ξαφνικά το πρόσωπό της φωτίστηκε – μάλλον έλαβε το μήνυμα που περίμενε. Δύο μεγαλύτερες κυρίες αντάλλασσαν βλέμματα (όχι μεταξύ τους, μεταξύ των κινητών τους) – μάλλον η ανάγκη της κλειδαρότρυπας μας ακολουθεί και στα μέσα μεταφοράς. Δύο κορίτσια έβγαζαν σέλφι. Κάποιος άλλος έψαχνε ραδιοφωνικό σταθμό. Πρόσωπα χαμηλωμένα. Πρόσωπα φωτισμένα από τα κινητά. Ετερόφωτα. Κι εγώ. Απλά έτυχε εκείνη τη μέρα να ξεχάσω το κινητό μου.
Κατέβηκα από το λεωφορείο και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Εκ πρώτης όψεως το θέαμα όλων μας είναι εντελώς γελοίο. Ομως, είναι μόνο αυτό;
Το διαδίκτυο μας έχει διευκολύνει σε πολλά. Στην επικοινωνία, στα ψώνια, στην ενημέρωση, στην έρευνα. Και αυτό έγινε πιο αισθητό κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Και πλέον, έγινε η καινούργια μας ζωή. Δεν κοιταζόμαστε, δεν αγγιζόμαστε, δεν παρατηρούμε την πόλη με τα καλά και τα κακά της. Σώματα εικονικά, απόντα και λειψά. Πίσω από εικονικές ζωές υποδυόμαστε τις πραγματικές. Και αν αυτά τα δύο δεν βρίσκουν σημεία σύμπτωσης κρυβόμαστε όλο και περισσότερο πίσω από τα ετερόφωτα προσωπεία μας.
* πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός
efsyn.gr
