Αναπόφευκτα, εξομολογητικό σημείωμα το σημερινό. Ούτως ή άλλως, η αλήθεια των Χριστουγέννων ωθεί στην ενδοσκόπηση και όταν αναφέρομαι σε «αλήθεια» δεν εννοώ βέβαια την κοσμική καπηλεία της, αυτή θριάμβευσε και φέτος με ακόλουθους-θύματά της όσους τους παριστάνουν χωρίς να είναι πιστοί, παρά μόνο μη σκεπτόμενοι καταναλωτές.
Σπύρος Τσάμης
Αιτία, επιτρέψτε μου, και η πρόσφατη απώλεια του πατέρα μου, συλλέκτη των έργων του Παπαδιαμάντη… Από την εποχή, λοιπόν, που, παιδί εγώ, τον άκουγα να μου ψελλίζει και να επικαιροποιεί λέξεις, νοήματα απ’ το έργο του «Στο Χριστό στο κάστρο» και από άλλα κείμενα του «αγίου των γραμμάτων μας», ως υποβλητικό βίωμα της ίδιας περιόδου, η ατμόσφαιρα με αγκαλιάζει και φέτος. Επιτρέψτε μου λοιπόν…
Να θυμηθώ πως λίγο μετά την άφεσή μου στο δικό του «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα» είχαν αποκτήσει ιδιαίτερη αξία οι στίχοι του Μενέλαου Λουντέμη για τον Παπαδιαμάντη όταν καλούσε το «γλυκομούρμουρο του Αιγαίου» να μας «σιμώσει προς την Σκιάθο» ώστε να διαπιστώσουμε, όπως και σήμερα, πως «πνίγηκε στα πένθη η σκέψη» και «μοίρεται ο γιαλός φαιός».
Μα, ο κυρ Αλέξανδρος στη «Δέησή» του ανοίγει πύλη στην ελπίδα όταν γράφει-διδάσκει πως «του ήλιου η ακτίς την δρόσον καταπίνει», υπενθυμίζει στον ουρανό «τα φλέγοντά μου δάκρυα θυσίαν σοι προσφέρω» και ναι μεν στο «Μοιρολόι της φώκιας» αναλογίζεται «Σα νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου» αλλά δεν ξεχνάμε πως στο «Ονειρο στο κύμα» η Μοσχούλα «είχε βρέξει την κόμην της, απ’ τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν»… Ερωτας! Καλό νέο χρόνο σε όλους σας!
efsyn.gr
