Τις καλύτερες ευχές για τον καινούργιο χρόνο. Μέρες που είναι θέλουμε να απολαύσουμε έστω την ψευδαίσθηση πως ο καινούργιος χρόνος θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, πως κάποιες ευχές θα εκπληρωθούν, πως κάποιες απογοητεύσεις θα αποσοβηθούν και τα σχετικά. Κατά τα καθιερωμένα. Κι ας μας διαψεύδει κατ’ εξακολούθησιν ο ένας νέος χρόνος μετά τον άλλον.
Είπαμε να επιμείνουμε κι αυτή τη φορά στις ευχές. Πριν όμως προλάβουμε να τις εκφράσουμε έρχονται ειδήσεις που είναι δύσκολο να διαχειριστούμε και να κατατάξουμε. Το χειρότερο δεν είναι πώς πρόκειται για ειδήσεις που διαψεύδουν όσους κι όσες πιστεύουν ότι κάθε χρόνος είναι ένα βήμα προόδου. Ούτε εκείνους που λένε πως η ζωή μας κύκλους κάνει και τα μελλούμενα είναι λίγο–πολύ αντίγραφα των περασμένων. Το χειρότερο είναι πως προετοιμάζουν χειρότερα.
Μια έντονη κινητικότητα παρουσιάζεται τις τελευταίες ημέρες στο εσωτερικό της χώρας με παραλήπτες στο εγγύς εξωτερικό, που μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία ή σαν παιχνίδι με τη φωτιά. Μια προετοιμασία πολέμου που δεν δικαιολογείται σε αυτή τη φάση και με αυτόν τον τρόπο από το επίπεδο βρασμού της ελληνοτουρκικής έντασης.
Συγκεκριμένες πράξεις, και οι απειλές για επέκταση του εναέριου χώρου δεν είναι η μόνη, οι οποίες δεν μπορεί να μη γίνονται αντιληπτές από τους γείτονες, οι οποίοι παίρνουν τις πάσες και απαντούν αναλόγως ή πρωτοστατούν και υπερθεματίζουν σε ένταση.
Ταυτόχρονα, ενέργειες ή δηλώσεις υπευθύνων, και από τις δυο πλευρές της θάλασσας, ακόμη κι αν έχουν επαναληφθεί πολλές φορές στο παρελθόν και έχουν περάσει στα ψιλά, προβάλλονται με θερμές αποχρώσεις. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, η φιλοπόλεμη και απειλητική δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου ότι πιθανή επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στην Κρήτη στα 12 μίλια θα αποτελέσει για την γείτονα αιτία πολέμου. Εφόσον ο τούρκος πολιτικός έχει επαναλάβει αυτή την (απαράδεκτη) δήλωση, προς τι οι τόσο υψηλοί τόνοι εκ μέρους της Αθήνας τώρα;
Μήπως η Αθήνα (και η Άγκυρα) εξυπηρετείται από την ένταση; Για ποιο λόγο σε αυτή τη φάση;
Από τις πιθανές εξηγήσεις η πιο προσιτή είναι και η πιο εκκεντρική. Προεκλογικό τέχνασμα για να πάνε να ψηφίσουν οι συμπατριώτες μας υπό τους πολεμικούς παιάνες ώστε να καταθέσουν ψήφο «εθνικής ασφάλειας» υπέρ του εθνικοπατριωτικού κόμματος της ΝΔ (και αντιστοίχως του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν);
Εξωφρενικό σας ακούγεται; Και μένα που το γράφω. Απίθανο όμως όχι.
Προς επίρρωσιν έρχεται το κεντρικό θέμα της εφημερίδας Εστία, την τελευταία ημέρα της χρονιάς, στο οποίο γίνεται λόγος (με συγκεκριμένα στοιχεία) για αμοιβαία ένταση που διευκολύνει τα εκλογικά σχέδια και των δυο, Ερντογάν και Μητσοτάκη.
Στα καθ’ ημάς, έχουμε να κάνουμε μ’ έναν τύπο που έχει κατ’ επανάληψιν αποδείξει πως είναι αδίστακτος και ανίκανος να καταλάβει, ή να συγκρατηθεί ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ή του εξηγούν, τις συνέπειες των πράξεών του. Η μόνη του έγνοια είναι η πολιτική επιβίωση.
Γιατί όχι και μια ένταση με την Τουρκία, σκηνοθετημένη ή ακόμη και πραγματική;
Καθώς οι δημοσιευόμενες δημοσκοπήσεις ανεβάζουν ψηλά τις ανησυχίες των πολιτών για τα εθνικά ζητήματα (βλ. την έρευνα της Marc, της οποίας είναι πολύ γνωστή η σχέση που έχει με το Μαξίμου και άρα σηματοδοτεί τις κυβερνητικές επιθυμίες) κατανοείται πως το χαρτί θα παιχτεί με όλους τους τρόπους.
Η λέξη τυχοδιωκτισμός είναι πολύ επιεικής για να αποδώσει την πραγματικότητα, καθώς οι πράξεις έχουν πολλαπλά αποτελέσματα και πολύ συχνά κάποια από αυτά βγαίνουν έξω από τα όρια που έθεσαν ή ήθελαν να θέσουν οι δράστες τους. Πολύ περισσότερο που στις διεθνείς σχέσεις παίζουν πολλοί παίχτες, οι οποίοι διασταυρώνουν τα συμφέροντα και τα ξίφη τους και κανείς δεν ξέρει, και δεν μπορεί να ελέγξει, τις αντιδράσεις, τις ανάγκες της συγκυρίας, τις συμπτώσεις τα των πράξεων, τη …συναστρία!
Γι’ αυτό οι στοιχειωδώς σώφρονες πολιτικοί αποφεύγουν να οδηγούν τα πράγματα σε ακραία σημεία, ερεθίζοντας προκλητικούς κι ευερέθιστους ούτως ή άλλως ανταγωνιστές που έχουν μάθει (εδώ κι έναν …αιώνα) να μην αφήνουν καμιά ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη. Οι στοιχειωδώς σώφρονες θα μου πείτε!
Αν όμως το πράγμα πάει πιο πίσω, εκεί που όντως παίρνονται οι αποφάσεις, οδηγούμαστε, δικαίως, σε ανήσυχες σκέψεις.
Η μόνη ικανή δύναμη ανάσχεσης των σχεδίων αυτών είναι η ενωμένη αντίδραση των λαϊκών δυνάμεων. Και εδώ και απέναντι. Δύσκολο εγχείρημα καθώς ζούμε σε εποχή υποχώρησης του λαϊκού παράγοντα, με την αντίστοιχη έλλειψη αυτοπεποίθησης για τη δύναμη του να επιβάλλει λύσεις. Αλλά, ας το ξανασκεφτούμε, η μόνη!
.kommon.gr/