Η Αριστερά μπροστά στις εκλογές

Η  κυβέρνηση του Μητσοτάκη επιδίωξε την πρόκληση/πόλωση της κοινωνίας προκειμένου να τσακίσει τον ιδεολογικοπολιτικό συσχετισμό που διαμορφώθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και να εγκαθιδρύσει το νεοφιλελεύθερο, αυταρχικό καθεστώς στην οικονομία και στο κράτος, για βάθος χρόνου.

Απο­τε­λεί μείγ­μα νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού με ακρο­δε­ξιά -για πρώτη φορά με τέ­τοια απρο­κά­λυ­πτη συμ­με­το­χή σε κυ­βέρ­νη­ση μετά  την χού­ντα- και πρω­το­φα­νή επι­θε­τι­κό­τη­τα ενά­ντια στο κοι­νω­νι­κό κρά­τος και στο μα­ζι­κό κί­νη­μα.  

Γιώργος Σαπουνάς*

Το σύν­θη­μα «να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αρι­στε­ρά» εκ­φρά­ζει και «ενο­ποιεί» σή­με­ρα τον αρι­στε­ρό κόσμο. Ωστό­σο κα­νέ­να τμήμα της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να το διεκ­δι­κή­σει στο σύ­νο­λό του.

Απέ­να­ντι στη με­ρο­λη­πτι­κή τα­ξι­κά κυ­βέρ­νη­ση, αυ­ταρ­χι­κή και διε­φθαρ­μέ­νη, δεν εμ­φα­νί­ζε­ται γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή ανα­τρο­πής παρά ορι­σμέ­νους επί­μο­νους και εμ­βλη­μα­τι­κούς αγώ­νες όπως στην Υγεία και στην Παι­δεία. Το πρό­σφα­το σι­δη­ρο­δρο­μι­κό δυ­στύ­χη­μα μπο­ρεί δυ­νη­τι­κά να λει­τουρ­γή­σει ως «στα­γό­να που ξε­χει­λί­ζει το πο­τή­ρι της οργής» επη­ρε­ά­ζο­ντας απρό­βλε­πτα το προ­ε­κλο­γι­κό σκη­νι­κό. Όμως δεν μπο­ρεί να υπερ­βεί τους πο­λι­τι­κούς όρους που έχουν δια­μορ­φω­θεί στην πε­ρί­ο­δο.

Η ει­κό­να του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος απέ­χει πολύ απ’ αυτή ενός ορι­σμέ­νου δι­κομ­μα­τι­σμού, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, που κυ­ριάρ­χη­σε για σχε­δόν 4 δε­κα­ε­τί­ες μετά την Με­τα­πο­λί­τευ­ση. Το πλαί­σιο αυτό κα­τέρ­ρευ­σε στην κρίση των μνη­μο­νί­ων και της κοι­νω­νι­κής αντί­δρα­σης που απο­κα­θή­λω­σε από τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό, κυ­βερ­νη­τι­κό ρόλο του το ΠΑΣΟΚ και ανέ­δει­ξε το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυτός ωστό­σο δεν απο­τε­λεί σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό υπό­δειγ­μα χτι­σμέ­νο στις πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές σχέ­σεις με τα τα­ξι­κά και εκλο­γι­κά του ακρο­α­τή­ρια, ηγε­τι­κή πα­ρου­σία στα συν­δι­κά­τα και μνήμη από τη συμ­με­το­χή σε με­γά­λους και νι­κη­φό­ρους αγώ­νες, ακόμα και «αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης» με ανα­δια­νε­μη­τι­κό πρό­γραμ­μα. Εδώ, φευ, η μνήμη είναι το μνη­μό­νιο του 2015 με την  ανα­τρο­πή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, που «εμπο­δί­ζει» την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να υπο­σχε­θεί …σχε­δόν οτι­δή­πο­τε! Σ’ όλη την διάρ­κεια της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας της Δε­ξιάς δεν έχει κα­τα­φέ­ρει να συ­γκρο­τή­σει κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρεύμα ανα­τρο­πής.

Η δια­φο­ρε­τι­κή και αστα­θής αυτή πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή «γε­ω­με­τρία» θέτει πρω­τό­γνω­ρες προ­κλή­σεις στα κόμ­μα­τα στ’ αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η κομ­μου­νι­στι­κή, η εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή, η επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά για μια ολό­κλη­ρη πε­ρί­ο­δο που την κα­θό­ρι­σαν το Πο­λυ­τε­χνείο και ο «διε­θνής Μάης» της δε­κα­ε­τί­ας του ‘70, ακο­λού­θη­σε πολ­λές, δια­φο­ρε­τι­κές και αντι­φα­τι­κές εκλο­γι­κές τα­κτι­κές («αλ­λα­γή δεν γί­νε­ται χωρίς το ΚΚΕ» ή και «ψήφο στο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυ­τα­πά­τες» έως το «πέντε κόμ­μα­τα δύο πο­λι­τι­κές» και μέχρι «άκυρο – λευκό – αποχή») που, όμως, όλες κα­θο­ρί­ζο­νταν από το στοι­χείο πως πρα­κτι­κά την εκ­δί­ω­ξη της Δε­ξιάς από την κυ­βέρ­νη­ση ανα­λάμ­βα­νε το ΠΑΣΟΚ.

Στις προ­σε­χείς εκλο­γές την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη διεκ­δι­κεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (σε διά­φο­ρα κυ­βερ­νη­τι­κά «μείγ­μα­τα»). Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπάρ­χει με­γά­λη αντί­φα­ση με­τα­ξύ των προσ­δο­κιών και  της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής ταυ­τό­τη­τας με­γά­λου μέ­ρους του δυ­νη­τι­κού εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της φυ­σιο­γνω­μί­ας και των επι­λο­γών της ηγε­σί­ας του, η οποία με­τα­φρά­ζε­ται σε έλ­λειμ­μα δυ­να­μι­κής. Αν θα εμ­φα­νι­στεί με­γά­λη αποχή αρι­στε­ρού κό­σμου ευ­νοϊ­κή για την Δεξιά ή πό­λω­ση της «τε­λευ­ταί­ας ώρας» ευ­νοϊ­κή προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα το μά­θου­με στις εκλο­γές.

Το βέλ­τι­στο θα ήταν να υπήρ­χε στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μια με­γά­λη συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων που θα διεκ­δι­κού­σε στις εκλο­γές αυτές το μή­νυ­μα ότι υπάρ­χει άλλος δρό­μος, ρι­ζο­σπα­στι­κός, που διεκ­δι­κεί ανα­τρο­πές από το πε­ζο­δρό­μιο ως το εκλο­γι­κό/κοι­νο­βου­λευ­τι­κό επί­πε­δο.

Το ΚΚΕ επι­λέ­γει στα­θε­ρά την «στρα­τευ­μέ­νη αποχή» με πυ­ρή­να την θέση ότι είναι αδιά­φο­ρο ποια είναι η κυ­βέρ­νη­ση. Η τα­κτι­κή αυτή συ­νι­στά «αφαί­ρε­ση» δυ­νά­με­ων από τη σύ­γκρου­ση με την Δεξιά. Γι­’αυ­τό το ΚΚΕ θα κα­τα­γρά­ψει, ξανά, ένα πο­σο­στό ασύμ­με­τρο με την ορ­γα­νω­τι­κή και κοι­νω­νι­κή του «γεί­ω­ση».

Οι υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, ΜΕ­ΡΑ­25, ΛΑΕ, ορ­γα­νώ­σεις της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς, με πο­λύ­τι­μη πα­ρου­σία στο κί­νη­μα και πο­λι­τι­κές και εκλο­γι­κές κα­τα­γρα­φές, δεν μπό­ρε­σαν να συ­γκρο­τή­σουν ευρύ συ­σχε­τι­σμό καθώς διά­φο­ρα σχέ­δια που επι­χει­ρή­θη­καν έμει­ναν όλα στη …μέση. Παρά ταύτα η εκλο­γι­κή κα­τα­γρα­φή και ακόμη η πι­θα­νό­τη­τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης έχουν ση­μα­σία.

Επο­μέ­νως «ψήφο στην Αρι­στε­ρά», για να φύγει ο Μη­τσο­τά­κης, όπως ο κα­θέ­νας/μια κρί­νει.

Τα πο­λι­τι­κά, συν­δι­κα­λι­στι­κά, κι­νη­μα­τι­κά/ κοι­νω­νι­κά στε­λέ­χη της Αρι­στε­ράς, ορ­γα­νώ­σεις και συλ­λο­γι­κό­τη­τες, το  δυ­να­μι­κό που μπο­ρεί, υπό όρους, να δώσει συ­νέ­χεια, είναι σή­με­ρα εκλο­γι­κά διά­σπαρ­το. Μετά τις εκλο­γές θα χρεια­στεί να συ­νε­χί­σει την συ­ζή­τη­ση και τις προ­σπά­θειες για την συ­γκρό­τη­ση της ανα­γκαί­ας μα­ζι­κής Αρι­στε­ράς, ρι­ζο­σπα­στι­κής,  αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, αντι­πο­λε­μι­κής και διε­θνι­στι­κής.

*Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Πο­λι­τι­κή Ομάδα

/rproject.gr