Ενας κουρασμένος καναπές

Ενας κουρασμένος καναπές

  • |

«Εχω την αγωνία των πραγμάτων!», έλεγε στον ερχομό μας προς Πήλιο φίλη, εννοώντας τα πράγματα που θα έπαιρνε μαζί της, με φόβο μήπως και κάτι ξεχάσει [ξέχασε, εντέλει, φάρμακα πίεσης και καλώδιο laptop!]. Με την αγωνία των πραγμάτων, στη δική μου πρόσληψη και εκδοχή, η αγωνία, από τον άνθρωπο, που φοβάται μήπως και κάτι ξεχάσει, μεταφέρεται στα ίδια τα πράγματα.

Πέτρος Μανταίος

Τα ίδια τα πράγματα, που με τον άλφα ή βήτα τρόπο έχουν συνδεθεί με μας, τον άνθρωπο που τα διάλεξε και έζησε μαζί τους κάποιο διάστημα -ίσως και κάποια από αυτά να τα αγάπησε-, έχουν το φόβο μήπως και τα ξεχάσουμε. Υποκείμενο δηλαδή είναι το αντικείμενο (το πράγμα) και αντικείμενο το υποκείμενο άνθρωπος. Δεν ξεχνάει ο άνθρωπος. Ξεχνιούνται τα πράγματα.

Θυμήθηκα ένα κομμάτι, παλιό, μια παλιά σημείωση, χειρόγραφη· ούτε και θυμάμαι κατά πού να βόσκει στο χάος του γραφείου μου. Ημασταν πάντως στο σπίτι του Παγκρατίου που είμαστε και τώρα κι έβλεπα, απέναντι, στο σαλόνι, τον καναπέ. Εκείνο το πρωινό -δεν ξέρω τι μπορεί να είχε συμβεί- και είδα τον καναπέ απίστευτα κουρασμένο.

Επιασα κι εγώ κι έγραψα μια σημείωση για τον κουρασμένο καναπέ. Τι μπορεί να ήταν αυτά που τον κούρασαν, στα είκοσι χρόνια που τον είχαμε στο σπίτι, από νιόπαντροι. Θυμήθηκα πώς μας έδειξε ο επιπλοποιός σχέδια από καναπέδες και άλμπουμ με δείγματα από ταπετσαρίες. Ποια ήταν, εκείνη την εποχή, η μόδα στα έπιπλα. Και μετά… ο ατελείωτος κόσμος, άνθρωποι, ζώντες και τεθνεώτες, που κάθισαν σ’ αυτόν τον καναπέ, σε χαρά ή λύπη, ή σε τυχαίες επισκέψεις «για έναν καφέ» και «μια κουβέντα».

Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά τη σημείωση και μου είπε ένα πρωί η γυναίκα μου: «Ξέρεις κάτι; Τον βαρέθηκα αυτόν τον καναπέ… Τόσα χρόνια… Σκέφτηκα να τον αλλάξουμε… Είδα και κάτι σχέδια…».

efsyn.gr

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος