Ο μετα-δοσιλογισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ

Είναι καιρός τώρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταφράζει την επιλογή του να είναι πολυ-συλλεκτικό κόμμα στο «μάζευε κι ας είναι ρώγες». Η μεταμόρφωσή του σε κόμμα του Κέντρου του επιτρέπει να επιχειρεί ευφάνταστες και γενναίες (sic) διευρύνσεις.

Χρήστος Λάσκος

Το patchwork, που λέει κι ο Τσί­πρας, το συ­νον­θύ­λευ­μα, δη­λα­δή, έχει πολλά υφά­δια. Βάσει της λο­γι­κής, οι αντι­φά­σεις, γε­λοί­ες πολ­λές φορές, βγά­ζουν μάτι. Ο κλα­ρι­νο­γα­μπρί­στι­κος αυ­ρια­νι­σμός του Πο­λά­κη δίπλα στην «κομ­μου­νι­στι­κή ανα­νέ­ω­ση» (!), ο Φίλης δίπλα στον Σίμο Κε­δί­κο­γλου, που, επί σα­μα­ρο­βε­νι­ζε­λι­σμού, με εντο­λή Κυ­ριά­κου, απέ­λυ­σε χι­λιά­δες εκ­παι­δευ­τι­κούς, ο Αντώ­να­ρος πλάι στον Ξανθό, η παρ­θέ­να με τον Σα­τα­νά. Κι ένα εκα­τομ­μύ­ριο, ακόμα, τέ­τοια.

Αντι­φά­σεις ξε-αντι­φά­σεις, ωστό­σο, πο­λυ­συλ­λέ­κτες είναι, ό,τι θέ­λουν κά­νουν. Ένα κόμμα, με ανα­φο­ρά απο­κλει­στι­κά στις εκλο­γές και που­θε­νά αλλού, μπο­ρεί να κάνει τα πάντα -κυ­ριο­λε­κτι­κά, τα πάντα.

Η γνώμη μου είναι πως αυτή η τα­κτι­κή θα πάει άπατη στις 21 Μαΐου. Γιατί, εκτός του ό,τι είναι εντε­λώς ανοί­κεια για τους αρι­στε­ρούς αν­θρώ­πους, που ψη­φί­ζουν ή σκέ­φτο­νται να ψη­φί­σουν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν φέρ­νει τί­πο­τε εκλο­γι­κά. Το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο όλων αυτών «της διευ­ρύν­σε­ως» είναι αμε­λη­τέο -το πολύ να έχουν να συμ­βάλ­λουν με κά­ποιο προ­σω­πι­κό πε­λα­τεια­κό δί­κτυο.

Και ο αντι­κει­με­νι­κός εκ­βια­σμός, που θα υπε­ρα­ξιο­ποι­ή­σει ο Τσί­πρας -να φύγει ο Μη­τσο­τά­κης!- ίσως ατο­νή­σει και για αι­σθη­τι­κούς -πόσο, μάλ­λον, για ηθι­κούς- λό­γους.

Εδώ ήθελα να φτάσω, με τα προη­γού­με­να.

Από αρ­κε­τό καιρό τώρα, ένα πρό­σω­πο που έχει γίνει, κυ­ριο­λε­κτι­κά, super darling για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ο κα­θη­γη­τής Νίκος Μα­ραν­τζί­δης. Τι ανα­φο­ρές, τι συ­νε­ντεύ­ξεις στα συ­ρι­ζι­κά έντυ­πα, τι πα­ρου­σί­ες στο «Κόκ­κι­νο», τι εγκώ­μια και ποίος πο­λι­τι­σμός!

Ο Μα­ραν­τζί­δης έγινε διά­ση­μος (sic) ως απο­λο­γη­τής του κα­το­χι­κού φι­λο-να­ζι­στι­κού δο­σι­λο­γι­σμού. Το ξέ­πλυ­μα των κα­θαρ­μά­των, που επι­χεί­ρη­σε, με τη μέ­γι­στη παρ­ρη­σία, να κάνει, μαζί με τον άλλο φι­λε­λεύ­θε­ρο, τον Κα­λύ­βα, είναι από τα πιο ακραία πα­ρα­δείγ­μα­τα ιστο­ρι­κού ανα­θε­ω­ρη­τι­σμού, ακρο­δε­ξιού τύπου, σε διε­θνές επί­πε­δο. Η παλιά καλή «Αυγή», η «Ελευ­θε­ρο­τυ­πία», η «Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών», έχουν πλεί­στες όσες πα­ρεμ­βά­σεις, που απο­δει­κνύ­ουν, με­τα­ξύ άλλων, και την επι­στη­μο­νι­κή ανε­πάρ­κεια της δου­λειάς του. Τον γυμνά προ­πα­γαν­δι­στι­κό της χα­ρα­κτή­ρα.

Πα­ρα­πέ­μπω, όποιον θέλει να εκνευ­ρι­στεί πολύ, στα «Εμ­φύ­λια πάθη» του, του 2015. Μια «ιστο­ρία» χωρίς την πα­ρα­μι­κρή τεκ­μη­ρί­ω­ση. Που οι αρι­στε­ροί ιστο­ρι­κοί, ο Με­νέ­λα­ος Χα­ρα­λα­μπί­δης, ο Μι­χά­λης Λυ­μπε­ρά­τος, ο Ιά­σο­νας Χαν­δρι­νός, ο Πο­λυ­μέ­ρης Βό­γλης, την κο­νιορ­το­ποιούν.

Αυτή η επι­λο­γή, λοι­πόν, νο­μί­ζω πως είναι αλη­θι­νή αλ­λα­γή πί­στας. Μια βαριά προ­σβο­λή για τη γενιά του ΕΑΜ, το άνθος της ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας, που πλή­ρω­σε όχι ακρι­βά, αλλά συ­ντρι­πτι­κά την κα­λο­σύ­νη του. Πόσες νέες και νέοι κα­τα­στρά­φη­καν, αν δεν σφά­χτη­καν, τότε. Η κα­λύ­τε­ρη, ίσως, απ’ όλες τις γε­νιές!

Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για έγκλη­μα κα­θο­σιώ­σε­ως. Είναι ηθική επι­τα­γή, κα­τη­γο­ρι­κή προ­στα­γή, που έλεγε κι ο Καντ, η έκ­φρα­ση εν­συ­ναί­σθη­σης απέ­να­ντι στους «πα­λιούς», που πήγαν νέοι.

Με τα λόγια του Μπέν­για­μιν, «ακόμα κι οι νε­κροί μας κιν­δυ­νεύ­ουν», από τον ανε­λέ­η­το εχθρό. Να το, που συμ­βαί­νει, λοι­πόν.

Ο με­τα-δο­σι­λο­γι­σμός ξα­να­γρά­φο­ντας, με απο­λύ­τως πο­λι­τι­κή πρό­θε­ση και χωρίς καμιά ντρο­πή, την ιστο­ρία, προ­κα­λεί κα­τάλ­λη­λα απο­τε­λέ­σμα­τα στο παρόν. Κι όποιος δεν κα­τα­λα­βαί­νει, δεν ξέρει πού πατά και πού πη­γαί­νει.

Εδώ, πραγ­μα­τι­κά, ντρά­πη­κε η ντρο­πή.

rproject.gr