Οι αγώνες των εργαζομένων στην Γαλλία έβγαλαν στον δρόμο πάνω από δυο εκατομμύρια εργαζόμενους ενάντια στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Μακρόν, που στην ουσία είναι ο τρόπος των γερακιών του νεοφιλελευθερισμού να μειώσουν στο ελάχιστο τις συντάξεις καθώς για ορισμένες κατηγορίες από συντάξεις θα μετατραπούν σε επιδόματα φτώχιας. Το θέμα δεν είναι απλά τα δυο χρόνια παραπάνω που θα χρειαστούν οι Γάλλοι εργαζόμενοι για να συνταξιοδοτηθούν αλλά ότι το χρονικό σημείο κατά το οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν χωρίς μειώσεις στη σύνταξη από 62 πάει στα 64 υπό την προϋπόθεση να έχουν εργαστεί επί 43,5 χρόνια!
Τα δυο εκατομμύρια απεργών και διαδηλωτών που βρίσκονται στους δρόμους δεν θέτουν μόνο το συνταξιοδοτικό στα αιτήματα τους. Η εργατική τάξη έχει ξεσηκωθεί ενάντια στην συνολική αντεργατική της πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν, την καταστολή, την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων της. Οι αγώνες αυτοί στέλνουν στην εργατική τάξη της Ευρώπης πολλά ελπιδοφόρα μηνύματα που πρέπει να αξιοποιηθούν.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του αγώνα των Γάλλων εργαζομένων είναι η διάρκεια και η εναλλαγή των μορφών πάλης, οι επαναλαμβανόμενες απεργίες σε μεγάλους σημαντικούς κλάδους και μεγάλους χώρους δουλειάς, με αποφασισμένες απεργιακές φρουρές που προχωρούν σε αποκλεισμούς σε βιομηχανικές ζώνες, λιμάνια, διόδια, σιδηροδρόμους. Με μαχητικές μορφές πάλης και ακτιβισμούς που έφταναν στην εισβολή στο χρηματιστήριο και την Louis Vuitton
Μια άλλη σημαντική πλευρά είναι η εργατική και λαϊκή αλληλεγγύη απέναντι στην επιχείρηση λάσπης από την κυβέρνηση Μακρόν που δεν κατάφερε να συκοφαντήσει τους εργαζόμενου αφού η μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων υποστηρίζει τους αγώνες των εργαζομένων. Η άγρια καταστολή και οι επιστρατεύσεις των απεργών δεν κατάφεραν να λυγήσουν τους απεργούς και τους διαδηλωτές παρά τις επιθέσεις των ΜΑΤ, τις εκατοντάδες συλλήψεις και απαγορεύσεις των διαδηλώσεων.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά που σφράγισαν τους αγώνες των εργατών δεν προέκυψαν ξαφνικά. Οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα επέβαλαν την αγωνιστική ταξική γραμμή σε μαζικές συνελεύσεις απέναντι στην λογική του διαλόγου και της κοινωνικής συναίνεσης που πρέσβευε η ηγεσία της CGT.
Μεγάλες ομοσπονδίες όπως των εργαζομένων χημικής βιομηχανίας, το Εργατικό Κέντρο της Μασσαλίας, πρωτοβάθμια σωματεία και ταξικά ρεύματα όχι απλά πρωτοστάτησαν στο να έχει ο αγώνας διάρκεια και προοπτική αλλά έβαλαν την σφραγίδα τους ώστε να βρει αγωνιστική οργανωμένη διέξοδο η λαϊκή οργή.
Σε αυτές τις συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης στην Γαλλία πραγματοποιήθηκε το 53ο Συνέδριο της CGT και όπως ήταν φυσικό αυτό που κυριάρχησε ήταν το με ποια στρατηγική θα προχωρήσει η ομοσπονδία μπροστά στις μεγάλες μάχες που θα ακολουθήσουν. Α η γραμμή της ομοσπονδίας θα παραμείνει αυτή του ρεφορμιστικού συμβιβασμού και του διαλόγου με την κυβέρνηση που απλά θέλει να κερδίσει χρόνο ή θα υιοθετηθεί η ταξική γραμμή που αποτελεί την καύσιμη ύλη των μεγάλων και παρατεταμένων αγώνων της γαλλικής εργατικής τάξης.
Επικεφαλής των ταξικών δυνάμεων που έδωσαν την μάχη ήταν ο Olivier Mateu , συνδικαλιστής στα Διυλιστήρια, γραμματέας στην περιοχή Bouches-du-Rhone, και ο Emmanuel Lépine, γραμματέας του συνδικάτου εργατών χημικών Σιδηροδρόμων, Ενέργειας. Προηγούμενα ο Olivier Mateu και ο Emmanuel Lépine το 2019 είχαν ιδρύσει μαζί με άλλες ταξικές δυνάμεις μια οργανωμένη τάση στα πλαίσια της CGT την Unité CGT.
Οι θέσεις που έχουν διατυπωθεί από την Unité CGT είναι της υπέρβασης της γραφειοκρατίας μέσα από συνελεύσεις βάσης το διπλό καθήκον της μαχητικής υπεράσπισης των εργαζομένων για τους μισθούς , τον χρόνο εργασίας, τις συνθήκες δουλειάς κ.λπ., όπου θα συνδέονται με τον αγώνα για την χειραφέτηση της τάξης μέχρι την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Προτείνουν ακόμα εθνικοποίηση πολλών βασικών τομέων της οικονομίας σε τράπεζες, μεταφορές, ενέργεια, φαρμακευτική βιομηχανία, μεγάλους βιομηχανικούς τομείς. Αυτές τις θέσεις οι ηγέτες της Unité CGT τις ζύμωσαν πριν από το συνέδριο, μέσα στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, οργανώνοντας σε μια σειρά από πόλεις της χώρας συνδικαλιστικές συναντήσεις με μεγάλη συμμετοχή, θέτοντας το βασικό ερώτημα: τι Συνομοσπονδία έχουμε ανάγκη.
Οι ταξικοί συνδικαλιστές στην πρώτη μέρα του συνέδριου κατήγγειλαν τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις που σκόπευαν στον αποκλεισμό από τα όργανα της ομοσπονδίας των εκπρόσωπων της ταξικής πτέρυγας ενώ εκφράστηκε παράλληλα η μεγάλη δυσαρέσκεια για την απερχόμενη ηγεσία της CGT, για τη λογική του συμβιβασμού και της κοινωνικής συναίνεσης που ακολούθησε τα προηγούμενα χρόνια.
Ασκήθηκε σφοδρή κριτική στην κοινή δήλωση που υπέγραψαν οι ηγεσίες της CGT και των Συνομοσπονδιών CFDT, FO, CFE-CGC, CFTC με τις μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις τον Μάρτη του 2020, στην αρχή της πανδημίας, στην οποία υπογραμμιζόταν η ανάγκη κοινωνικής συναίνεσης, την ώρα που η εργοδοτική επίθεση εναντίον των εργαζομένων κλιμακωνόταν μέρα με την μέρα . Πολλά Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες της CGT είχαν καταγγείλει αυτήν την κοινή δήλωση, ως μαχαιριά στην πλάτη των εργαζομένων.
Αναφέρθηκαν στην τάση απομαζικοποίησης της ομοσπονδίας αφού τα προηγούμενα χρόνια δεκάδες χιλιάδες μέλη αποχώρησαν. Στο συνέδριο συμμετείχαν 942 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούσαν 605.000 μέλη από 676.623 που ήταν το 2014. Καταγγέλθηκε από αντιπροσώπους η στάση του Γ.Γ. της ομοσπονδίας Philippe Martinez, ο οποίος εν μέσω των μεγάλων κινητοποιήσεων για την κατάργηση του αντιασφαλιστικού νόμου καλούσε σε διάλογο και διαμεσολάβηση με την κυβέρνηση.
Τα αποτελέσματα αυτής της αντιπαράθεσης έθεσαν μετά από πολλά χρόνια νέα δεδομένα που καθιστούν το 53ο συνέδριο ιστορικό. Σε γενικές γραμμές ήταν τα εξής:
Για πρώτη φορά στα 128 χρόνια ύπαρξης της συνομοσπονδίας καταψηφίστηκε ο απολογισμός της απερχόμενης ηγεσίας της ομοσπονδίας από το 50,34% των συνέδρων, αποδοκιμάζοντας με αυτόν τον τρόπο τη γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης και του συμβιβασμού που ακολούθησε.
Καταψηφίστηκε η συμμετοχή της CGT στο σχήμα «Ποτέ Ξανά», μία πρωτοβουλία που συσπειρώνει , συνδικαλιστικές οργανώσεις με ΜΚΟ, όπως η Greenpeace, η Attac σε ένα πλαίσιο που μονόπλευρα αντιμετώπιζε την περιβαντολογική κρίση μην λαμβάνοντας υπόψη το μέλλον των εργαζομένων σε βιομηχανίες όπως τα διυλιστήρια, τους πυρηνικούς σταθμούς κλπ. Η συμμετοχή της CGT είχε αποφασιστεί από την απερχόμενη ηγεσία, παρακάμπτοντας τα συλλογικά όργανα.
Στις αρχαιρεσίες για τη νέα ηγεσία της CGT, οι ταξικές δυνάμεις, εκφράστηκαν με τις υποψηφιότητες του Γ.Γ του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας, Olivier Mateu, και του Γ.Γ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας, Emmanuel Lepine. Η προσπάθεια της απερχόμενης ηγεσίας να αποκλείσει τις υποψηφιότητές τους στο ψηφοδέλτιο για τη νέα ηγεσία της CGT συνάντησε έντονες αντιδράσεις από μεγάλο μέρος του σώματος, που φώναζε χαρακτηριστικά «Martinez 49.3», σε μια αναφορά στη διάταξη 49.3 του γαλλικού Συντάγματος που χρησιμοποίησε ο Μακρόν, για να περάσει τον αντιασφαλιστικό νόμο, παρακάμπτοντας ακόμα και το Κοινοβούλιο.
Παρά τις μεθοδεύσεις αυτές που οδήγησαν στη μη εκλογή των δύο συνδικαλιστών, το 36,5% των συνέδρων ψήφισε υπέρ της υποψηφιότητάς τους, δείχνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι διαμορφώνεται ένα σημαντικό ρεύμα συνδικάτων και συνδικαλιστών που τάσσονται υπέρ μιας αλλαγής σε ταξική κατεύθυνση.
Απορρίφθηκε ακόμα η πρόταση του απερχόμενου Γ.Γ. της CGT, Phlippe Martinez, για τη διαδοχή του στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας από την Marie Buisson. Το γεγονός ωστόσο ότι ξεκαθάριζε πως θα αποτελέσει τη συνέχεια της σημερινής ηγεσίας, οδήγησε σε πολύ χαμηλή αποδοχή της από το σώμα του συνεδρίου. Νέα Γ.Γ. εκλέχθηκε μετά από διαβουλεύσεις η Sophie Binet.
Η Sophie Binet που προβάλλεται ως ακτιβίστρια και φεμινίστρια προέρχεται από την δεξιά πτέρυγα της CGT και η εκλογή της υπόσχεται, μέσα από άλλους δρόμους φυσικά, να συνεχιστεί η ίδια γραμμή του συμβιβασμού. Την ανακούφιση τους για την εξέλιξη αυτή έκφρασε με δήλωση του ο βουλευτής του Μακρόν Marc Ferracci που είπε πως «είναι καλά τα νέα για τον κοινωνικό διάλογο» ενώ ο Βουλευτής Paul Christophe, επίσης Μακρονιστής, είπε «Κανείς πια δεν μπορεί να ελπίζει ότι ο ριζοσπαστισμός θα υιοθετηθεί από την CGT, Δεν μπορούμε παρά να χαιρόμαστε που βλέπουμε μια μεταρρυθμιστή στην ηγεσία της CGT».
Τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν από το 53ο Συνέδριο της CGT είναι πως παρά τις θετικές διεργασίες με την ενίσχυση του ταξικού ρεύματος, η ιστορική εργατική συνομοσπονδία που είναι συνδεδεμένη με μεγαλειώδεις ταξικούς αγώνες στο παρελθόν θα παραμείνει και πάλι εγκλωβισμένη στην γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης και του διαλόγου. Αυτό εξάλλου δήλωσε και η Sophie Binet αμέσως μετά την εκλογή της, ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνει θα είναι να συναντηθεί στις 5 Απρίλη με την κυβέρνηση για να της ζητήσει να αποσύρει το νομοσχέδιο!
Όσο θα βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού και θα οξύνεται η ταξική πάλη, οι σημερινοί αρνητικοί συσχετισμοί θα αλλάζουν. Οι αγώνες της Γαλλικής εργατικής τάξης μάς δείχνουν ότι αυτό που ωρίμασε παραπέρα την συνείδηση μεγάλων τμημάτων της – ακόμα βέβαια μειοψηφικών – δεν έγινε στα ξαφνικά αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας που αρχίζει από τους αγώνες για την Πρώτη Σύμβαση Εργασίας το 2006, κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος το 2010 και το 2014, κατά των νέων εργατικών νόμων το 2016 και το 2017, κατά των περικοπών στα δικαιώματα των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους το 2018.
Σε όλους αυτούς τους αγώνες η ηγεσία της CGT δεν κατόρθωσε να δώσει προοπτική νίκης ακολουθώντας την γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης. Αυτό το συνειδητοποιούν όλο και πλατύτερα τμήματα εργαζομένων κατανοώντας πως οι αγώνες, το περιεχόμενο, η προοπτική και η διάρκεια τους είναι το μέσο για την ανατροπή των συσχετισμών. Η πάλη των εργαζομένων είναι αυτή που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις, να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός τους, να ανοίξει τον δρόμο για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
kommon.gr
