Για τις εκλογές της 21ης του Μάη στην Ελλάδα

Τα προη­γού­με­να χρό­νια, το rpoject και κατ’ επέ­κτα­ση η Διε­θνι­στι­κή Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά και η εφη­με­ρί­δα, Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά φι­λο­ξέ­νη­σαν, με αυ­τα­πό­δει­κτη ανοχή σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις και καλή προ­αί­ρε­ση σε άλλες τόσες, έναν, αν θέ­λε­τε, ‘’πε­ρα­στι­κό­’’, για να θυ­μη­θώ ένα μικρό και ωραίο βι­βλίο του Πάκο Ιγνά­σιο Τάι­μπο, έναν πε­ρα­στι­κό από τη ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά που βρέ­θη­κε στις τά­ξεις της πε­ρισ­σό­τε­ρο από το οφει­λό­με­νο πε­ρίσ­σευ­μα τα­ξι­κής ευ­θύ­νης και συ­νεί­δη­σης και λι­γό­τε­ρο από κά­ποια πα­τρο­πα­ρά­δο­τη και πολύ βα­θειά μαρ­ξι­στι­κή με­λέ­τη και θε­ω­ρία ή κυ­ρί­ως το έλ­λειμ­μα μιας κά­ποιας ‘’συ­νέ­πεια­ς’’ στον χώρο και τον χρόνο που η τα­ξι­κή πάλη ξε­δι­πλώ­νε­ται και τα πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κά δια­κυ­βεύ­μα­τα ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται.  

Γιάννης Νικολόπουλος

Με απλά λόγια, κι αν εί­χα­με εα­μο­βούλ­γα­ρους κομ­μου­νι­στο­συμ­μο­ρί­τες προ­γό­νους (Έλ­λη­νες είστε και φαί­νε­στε, όπως γρά­φουν ενί­ο­τε και οι ‘’ο­μο­νοιά­τε­ς’’ στην Κύπρο), αυτοί είναι οι τι­μη­μέ­νοι νε­κροί μας  και οι φω­τει­νοί ση­μα­το­δό­τες μας, αλλά σε καμία πε­ρί­πτω­ση δε μπο­ρεί να απο­τε­λούν το διαρ­κές άλ­λο­θι για τη δική μας ζωή, πράξη και πα­ρου­σία.

Ή εν προ­κει­μέ­νω, την απου­σία. Το κεί­με­νο που ακο­λου­θεί ίσως κα­νο­νι­κά δε θα έπρε­πε να γρα­φτεί (πολλώ δε μάλ­λον, να δη­μο­σιευ­τεί, ε;…) για τον απλού­στα­το λόγο ότι μέσα σε μία εξαι­ρε­τι­κά πο­λω­μέ­νη, ελά­χι­στα εν­δια­φέ­ρου­σα, πά­ντο­τε αξιο­πρό­σε­κτη, σί­γου­ρα κρί­σι­μη, δυ­σά­ρε­στα και μι­κρο­πρε­πώς το­ξι­κή για τους εντε­λώς λάθος λό­γους, αλλά και πάλι πα­θο­λο­γι­κά και συ­στη­μα­τι­κά ‘’α-νοη­τή­’’ προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, το κεί­με­νο, σκέ­φτο­μαι και γράφω, που ακο­λου­θεί μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι ένα κεί­με­νο από έναν άν­θρω­πο, έναν ‘’πε­ρα­στι­κό­’’ που θα απέ­χει πολύ συ­νει­δη­τά και κα­θα­ρά από τις εκλο­γές.

Δεν πρό­κει­ται να πλη­σιά­σω την κάλπη για να ψη­φί­σω.

Σε αυτό το ση­μείο, κα­νο­νι­κά, ο ανα­γνώ­στης και η ανα­γνώ­στρια θα πε­ρί­με­ναν να αρ­χί­σει ένα κατά κά­ποιον τρόπο ‘’α­πο­λο­γη­τι­κό­’’ κα­τε­βα­τό που θα εξηγώ το γιατί θα απέχω. Υπάρ­χουν αντι­κει­με­νι­κοί και προ­σω­πι­κοί λόγοι, αλλά θα ήταν πολύ φθηνό και άκομ­ψο να τους επι­κα­λε­στώ. Και δίπλα στο εκλο­γι­κό τμήμα του τόπου κα­τα­γω­γής να διέ­με­να (έτσι συ­νέ­βαι­νε μέχρι πριν από έξι-επτά χρό­νια, όταν κι ανα­χώ­ρη­σα για άλλες πο­λι­τεί­ες…), δεν επρό­κει­το να προ­σέλ­θω εις τις κάλ­πες – πρώ­τες, δεύ­τε­ρες, ει­κο­στές όγδο­ες, όσες.

Στο rproject και την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά, μπο­ρεί­τε να το δια­πι­στώ­σε­τε ιδί­οις όμ­μα­σι, ανα­πτύ­χθη­κε ένας γό­νι­μος, αντι­προ­σω­πευ­τι­κός και θα έλεγα πάντα εν­δια­φέ­ρων διά­λο­γος (όσο μπό­ρε­σα να τον με­λε­τή­σω) και για τις εκλο­γές και για το τι θα μπο­ρού­σε να ψη­φί­σει από θέση πάντα τα­ξι­κής ευ­θύ­νης, συ­νεί­δη­σης και παι­δεί­ας ένας αρι­στε­ρός ρι­ζο­σπά­στης και αντι­κα­πι­τα­λι­στής, ένας κομ­μου­νι­στής, ένας επα­να­στά­της, ένας σύ­ντρο­φος και μία συ­ντρό­φισ­σα στην Ελ­λά­δα ή και το εξω­τε­ρι­κό, εφό­σον ανή­κει στους 22.000 από­δη­μους που κα­τέ­θε­σαν τη σχε­τι­κή αί­τη­ση.

Με άλλα λόγια, εκ­προ­σω­πή­θη­καν και δια­τυ­πώ­θη­καν, σωστά σπεύ­δω να γράψω, όλες ή οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εκ­φάν­σεις της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς σε πο­λι­τι­κό και κομ­μα­τι­κό επί­πε­δο, κοι­νο­βου­λευ­τι­κό ή μη, που διεκ­δι­κούν την προ­σο­χή μας και την ψήφο μας.

Οπότε, μπο­ρεί­τε να κά­νε­τε και τη σχε­τι­κή επι­λο­γή. Με άλλα λόγια, σε καμία πε­ρί­πτω­ση το κεί­με­νο που δια­βά­ζε­τε, δε φι­λο­δο­ξεί να σας πεί­σει να απέ­χε­τε. Το αντί­θε­το. Θεωρώ ότι μπο­ρεί­τε (ίσως και ‘’πρέ­πει­’’) να συμ­με­τέ­χε­τε και φυ­σι­κά, να ψη­φί­σε­τε. Σκε­φθεί­τε, σταθ­μί­στε, ψη­φί­στε. Η ιστο­ρία, και η εκλο­γι­κή, προ­χω­ρά­ει και κυ­ρί­ως γρά­φε­ται με τους και από τους πα­ρό­ντες. Όχι με τους από­ντες. Και η τα­ξι­κή πάλη, φυ­σι­κά. Με τους πα­ρό­ντες διε­ξά­γε­ται, όχι με τους από­ντες.

Από το προ­σκλη­τή­ριο της 21ης του Μάη (και τα επό­με­να στις επό­με­νες Κυ­ρια­κές) ημείς θα απέ­χο­μεν. Αντί για φθη­νές και άκομ­ψες εξη­γή­σεις πάνω στο ‘’για­τί­’’, επι­τρέψ­τε μου να μοι­ρα­στώ μαζί σας με­ρι­κές σκέ­ψεις σχε­τι­κά με ορι­σμέ­να φλέ­γο­ντα, κατά την τα­πει­νή μου γνώμη, ζη­τή­μα­τα που δεν τα είδα να συ­ζη­τού­νται επαρ­κώς ή στοι­χειω­δώς έστω στη σπο­ρα­δι­κή σχέση που έχω πλέον με την Ελ­λά­δα, το ενη­με­ρω­τι­κό της δια­δί­κτυο και κατ’ επέ­κτα­ση την Αρι­στε­ρά ή μάλ­λον τις Αρι­στε­ρές (της Ελ­λά­δας και του δια­δι­κτύ­ου).

Κω­δι­κο­ποι­η­μέ­να και σύ­ντο­μα, με τί­τλους όπως λέ­γα­με παλιά στον Δη­μο­σιο­γρα­φι­κό Ορ­γα­νι­σμό Λα­μπρά­κη (χωρίς τις εξε­γερ­σια­κές και τε­λε­τουρ­γι­κές φω­τιές των Ιου­λια­νών του 1965…) : Σκέ­ψεις πάνω στην κλι­μα­τι­κή κρίση, την παν­δη­μία κό­βι­ντ19 και για την ακρί­βεια τον απο­λο­γι­σμό της, την κα­τά­στα­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, γε­νι­κά στην Ευ­ρώ­πη, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στην Ελ­λά­δα, ει­δι­κά και εξ απο­στά­σε­ως και τέλος, ο πό­λε­μος όχι απα­ραί­τη­τα και μόνο ο Ου­κρα­νι­κός για να με­τα­χει­ρι­στώ θου­κυ­δί­δεια ορο­λο­γία.

Ζή­τη­μα πρώτο. Η κλι­μα­τι­κή κρίση. Στην Ελ­λά­δα, ο σχε­τι­κός διά­λο­γος είναι εξαι­ρε­τι­κά φτω­χός, συ­νή­θως απο­σπα­σμα­τι­κός, κατά κα­νό­να, πε­ριο­ρι­σμέ­νος και σί­γου­ρα, προ­κα­θο­ρι­σμέ­νος και εξα­ντλη­μέ­νος στο πε­ρί­φη­μο ‘’ε­νερ­γεια­κό μείγ­μα­’’ που μας οδη­γεί όχι με μα­θη­μα­τι­κή ή αυ­στη­ρή ακρί­βεια σε έναν τά­χα­τες πρά­σι­νο οπωσ­δή­πο­τε κα­πι­τα­λι­σμό τον οποί­ον πάλι δέκα οι­κο­γέ­νειες και οι 1.000 κολ­λη­τοί τους θέ­λουν να οι­κειο­ποι­η­θούν και να επι­βά­λουν κατά τα ελ­λα­δι­κά ειω­θό­τα.

Ο πρό­σφα­τος δε κλι­μα­τι­κός νόμος είναι εντε­λώς ‘’α­μυ­ντι­κό­ς’’, ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κός και ως συ­νή­θως με όσα συμ­βαί­νουν και εις τας Ευ­ρώ­πας, ποι­νι­κο­ποιεί συ­γκε­κρι­μέ­νες ενερ­γο­βό­ρες συ­μπε­ρι­φο­ρές και δρα­στη­ριό­τη­τες, θα έλεγε κα­νείς, πλα­τιάς κα­τα­νά­λω­σης, αφή­νο­ντας άλλες (εκεί­νες θα λέ­γα­με του ‘’με­γά­λου­’’ κε­φα­λαί­ου) στο απυ­ρό­βλη­το και το ‘’α­προ­σάρ­μο­στο­’’ ή κα­λύ­τε­ρα, το αρ­ρύθ­μι­στο. Εκτός βέ­βαια κι αν μας προ­κύ­ψει ένα νέο Μάτι ή  μια ανά­λο­γη πύ­ρι­νη ή άλλη φυ­σι­κή κα­τα­στρο­φή με δε­κά­δες ή εκα­το­ντά­δες θύ­μα­τα, όταν οι κυ­βερ­νώ­ντες θα επι­κα­λού­νται την κλι­μα­τι­κή κρίση σαν τά­χα­τες από­λυ­το και μη αντι­με­τω­πί­σι­μο δαί­μο­να του κακού – πα­ρε­μπι­πτό­ντως είναι εξαι­ρε­τι­κά εν­δια­φέ­ρον ότι οι επερ­χό­με­νες εθνι­κές κάλ­πες θα στη­θούν δια­δο­χι­κά με­σού­σης της αντι­πυ­ρι­κής πε­ριό­δου με τις γνω­στές ‘’α­δυ­να­μί­ε­ς’’ του επι­τε­λι­κού κρά­τους να αντα­πε­ξέλ­θει σε τέ­τοιες πε­ρι­στά­σεις, ακόμη κι όταν υπάρ­χει κυ­βέρ­νη­ση εγκα­τε­στη­μέ­νη στα υπουρ­γι­κά και υπη­ρε­σια­κά γρα­φεία…

Ομως η κλι­μα­τι­κή κρίση είναι και τα­ξι­κή πάλη – ακόμη κι όταν γί­νο­νται μαλ­λιά-κου­βά­ρια οι κε­φα­λαιού­χοι με­τα­ξύ τους, μι­κροί, με­γά­λοι, με­σαί­οι.

Αυτά που συ­ντε­λού­νται τα τε­λευ­ταία πέντε χρό­νια στην Ολ­λαν­δία για πα­ρά­δειγ­μα, είναι ξε­κά­θα­ρα και εν­δει­κτι­κά. Στη σκιά του Μπρέ­ξιτ και συ­γκε­κρι­μέ­νων πα­ρα­χω­ρή­σε­ων που έκανε η Χάγη προς το Πα­ρί­σι και την επι­τρο­πή Μπαρ­νιέ, κυ­ρί­ως στα αλιευ­τι­κά δι­καιώ­μα­τα της στη Μάγχη και το δι­με­ρές πια εμπό­ριο με το Λον­δί­νο, ήρθε στην επι­φά­νεια ένα νε­ο­σύ­στα­το αγρο­τι­κό κόμμα δια­μαρ­τυ­ρί­ας, το Κί­νη­μα Αγρο­τών και Αστών που γι­γα­ντώ­θη­κε μόλις η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση Μαρκ Ρούτε απο­φά­σι­σε να δη­μο­σιεύ­σει την εθνι­κή στρα­τη­γι­κή για την κλι­μα­τι­κή κρίση, ποι­νι­κο­ποιώ­ντας ου­σια­στι­κά την κτη­νο­τρο­φία.

Για ένα κρά­τος και μία κοι­νω­νία που απο­τε­λούν την πρώτη πα­ρα­γω­γι­κή και εξα­γω­γι­κή δύ­να­μη σε αγρο­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα στην Ευ­ρώ­πη και τη δεύ­τε­ρη στον κόσμο με μικρή δια­φο­ρά από τις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες (ως προς τα κέρδη) και τη Βρα­ζι­λία (ως προς τον όγκο προ­ϊ­ό­ντων), το να μειω­θεί η κτη­νο­τρο­φι­κή πα­ρα­γω­γή κατά 50%, δη­λα­δή στο μισό, και μά­λι­στα σχε­δόν να μη­δε­νι­στεί απο­κλει­στι­κά και μόνο για τους σκο­πούς της εσω­τε­ρι­κής κα­τα­νά­λω­σης, προ­κει­μέ­νου να μη δια­τα­ρα­χθούν οι διε­θνείς εμπο­ρι­κές συμ­φω­νί­ες, όταν μέ­νουν στο απυ­ρό­βλη­το και το αρ­ρύθ­μι­στο πχ οι ρυ­πο­γό­νες δρα­στη­ριό­τη­τες της εξο­ρυ­κτι­κής Shell και της αε­ρο­πο­ρι­κής KLM, είναι κα­νο­νι­κή αιτία ‘’πο­λέ­μου­’’ και πρώ­της γραμ­μής ζή­τη­μα στα εσω­τε­ρι­κά θέ­μα­τα της ολ­λαν­δι­κής κοι­νω­νί­ας, πέραν όλων των άλλων προ­βλη­μά­των. Ας υπο­γραμ­μι­στεί εδώ ότι και στη Shell και στην KLM, βα­σι­κό πα­κέ­το με­το­χών έχει ο θρό­νος, η βα­σι­λι­κή οι­κο­γέ­νεια της Ολ­λαν­δί­ας – όπως και στην κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα της χώρας.

Αλλά αυτήν την ανα­μέ­τρη­ση, το πώς, προς τα πού και με ποια μέσα και με­θό­δους προ­χω­ρά­με στην αντι­με­τώ­πι­ση της κλι­μα­τι­κής κρί­σης και κυ­ρί­ως στις κυ­βερ­νη­τι­κές απο­φά­σεις που παίρ­νο­νται κατά κα­νό­να ερή­μην μας και ασφα­λώς κατά κα­νό­να και ενα­ντί­ον μας, δε τη σή­κω­σε, δεν την ανέ­λα­βε η Αρι­στε­ρά ή μάλ­λον οι Αρι­στε­ρές της Ολ­λαν­δί­ας ει­δι­κά όταν μι­λά­με για το κε­ντρι­κό, πο­λι­τι­κό και κομ­μα­τι­κό, επί­πε­δο – την ανέ­λα­βε ένα νέο κόμμα που έχει σαφές (ακρο)δεξιό πρό­ση­μο.

Και πλέον, μετά τις γε­ρου­σια­στι­κές εκλο­γές που έγι­ναν τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρ­τιο, αυτό το κόμμα, Αγρο­τών και Αστών, ελέγ­χει πλειο­ψη­φι­κά την Ανω Βουλή στη Χάγη. Μέσα σε πέντε χρό­νια συ­νέ­βη­σαν όλα αυτά, από το από­λυ­το ορ­γα­νω­τι­κό μηδέν, πέ­ρα­σαν στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις με τρα­κτέρ και φορ­τη­γά, μετά στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2021 (με απλή ανα­λο­γι­κή) που έδω­σαν μία έδρα στους Αγρό­τες και Αστούς και σή­με­ρα κα­τέ­λη­ξαν στον πλειο­ψη­φι­κό έλεγ­χο της Γε­ρου­σί­ας (με 17 έδρες στις 75, κερ­δι­σμέ­νες και σε αστι­κές πε­ριο­χές, την ώρα που για πα­ρά­δειγ­μα το συ­γκυ­βερ­νη­τι­κό Λαϊκό Κόμμα του Ρούτε έχει μόλις 10). Με γνώ­μο­να ακρι­βώς την κλι­μα­τι­κή κρίση, για την ακρί­βεια τον προ­σα­να­το­λι­σμό, την πυ­ξί­δα και τα ερ­γα­λεία αντι­με­τώ­πι­σής της επί εθνο­κρα­τι­κού εδά­φους.

Η κλι­μα­τι­κή κρίση, όρος που ει­σή­χθη ακρι­βώς από την οι­κο­λο­γι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ήταν προ­νο­μια­κός υπο­τί­θε­ται αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός τόπος για εμάς. Κι­νη­μα­τι­κά, πο­λι­τι­κά, ορ­γα­νω­τι­κά, προ­γραμ­μα­τι­κά. Κάτι ‘’χά­θη­κε­’’ στην πο­ρεία – και δε μιλάω βέ­βαια για τις Πα­ρα­σκευ­ές για το Κλίμα ή τις ‘’βο­λι­κέ­ς’’ εν­σω­μα­τώ­σεις συ­γκε­κρι­μέ­νων ακτι­βι­στών ή ακτι­βι­στριών στα σε­μι­νά­ρια και τις συ­να­ντή­σεις ‘’κα­λών προ­θέ­σε­ω­ν’’ στη Νέα Υόρκη (τυ­πι­κή έδρα των Ηνω­μέ­νων Εθνών) ή το Ντα­βός (συμ­βο­λι­κή έδρα του πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νου κε­φα­λαί­ου).

Κι­νη­μα­τι­κά, πο­λι­τι­κά, ορ­γα­νω­τι­κά, προ­γραμ­μα­τι­κά, κάτι ‘’χά­θη­κε­’’, κάπου κό­πη­κε το νήμα. Από τη δε προ­ε­κλο­γι­κή συ­ζή­τη­ση στην Ελ­λά­δα, κι ανε­ξάρ­τη­τα από το πόσο ‘’ψη­λά­’’ ή ‘’χα­μη­λά­’’ θα είχε το θέμα η Αρι­στε­ρά ή μάλ­λον οι Αρι­στε­ρές, το θέμα, η κλι­μα­τι­κή κρίση, απου­σιά­ζει πλή­ρως, του­λά­χι­στον κρί­νο­ντας εξ απο­στά­σε­ως και μέσω δια­δι­κτύ­ου, για να μην είμαι άδι­κος ίσως με ορι­σμέ­νους.

Γιατί, άραγε;

Και μά­λι­στα όταν όλα τα επί­ση­μα δε­δο­μέ­να και στοι­χεία, ει­δι­κά τα πλέον πρό­σφα­τα της υπη­ρε­σί­ας Κο­πέρ­νι­κος της Ευ­ρω­παϊ­κής Ενω­σης, φα­νε­ρώ­νουν και πι­στο­ποιούν ότι φέτος ζή­σα­με τον χει­ρό­τε­ρο από άποψη ξη­ρα­σί­ας χει­μώ­να των τε­λευ­ταί­ων πε­νή­ντα και βάλε ετών και σί­γου­ρα της τε­λευ­ταί­ας, ούτως ή άλλως υπερ­θερ­μα­σμέ­νης, δε­κα­ε­τί­ας με ένα τε­ρά­στιο κόκ­κι­νο ‘’νέ­φο­ς’’ υψη­λών για την εποχή θερ­μο­κρα­σιών και ανομ­βρί­ας να κα­λύ­πτει μια πε­ριο­χή που εκτει­νό­ταν από το Μα­ρό­κο έως τη Σι­βη­ρία.

Για να μη θυ­μί­σω και την πρό­σφα­τη ‘’α­να­τί­να­ξη­’’ των γερ­μα­νι­κών κυ­βερ­νη­τι­κών σχε­δί­ων κλι­μα­τι­κής προ­σαρ­μο­γής που διέ­πρα­ξε η αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία, Volkswagen, όταν ανα­κοί­νω­σε, αρ­χι­κά μο­νο­με­ρώς, την πα­ρά­τα­ση πα­ρα­γω­γής και πώ­λη­σης πε­τρε­λαιο­κί­νη­των αυ­το­κι­νή­των έως του­λά­χι­στον το 2039-στην ίδια πάντα Γερ­μα­νία που έχει αυ­το­ε­ξαι­ρε­θεί από το λου­κέ­το στα ορυ­χεία και ερ­γο­στά­σια λι­γνί­τη έως πάλι το 2039.

Μι­λά­με για την ίδια Volkswagen που το 2016 απο­κα­λύ­φθη­κε πως πλα­στο­γρα­φού­σε τα στοι­χεία για τις εκ­πο­μπές ρύπων των αυ­το­κι­νή­των της, το­πο­θε­τώ­ντας ένα ει­δι­κό λο­γι­σμι­κό που ‘’έ­σβη­νε­’’ χι­λιο­στό­γραμ­μα διο­ξει­δί­ου από τις κα­τα­γρα­φές στους κι­νη­τή­ρες και τις εξα­τμί­σεις. Και δεν θα μπω καν στον κόπο να επι­ση­μά­νω την ιλα­ρο­τρα­γω­δία που παί­ζε­ται στις με­τα­φο­ρές από τα αυ­το­κί­νη­τα έως τα αε­ρο­σκά­φη με τους κι­νη­τή­ρες και τις μπα­τα­ρί­ες ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος, την από­δο­ση, τη διάρ­κεια, την ανα­νέ­ω­σή τους… Οι κα­πι­τα­λι­στές και εδώ έχουν κάνει το ‘’θαύ­μα­’’ τους. Το επι­κίν­δυ­νο και κα­τα­στρο­φι­κό ‘’θαύ­μα­’’ τους για να πα­ρα­τα­θεί εις το δι­η­νε­κές (αμ, δε!) η εξάρ­τη­ση και η χρήση ορυ­κτών καυ­σί­μων.

Στις πρό­σφα­τες γε­ρου­σια­στι­κές εκλο­γές στην Ολ­λαν­δία, δό­θη­καν κά­ποιες απα­ντή­σεις, καλές ή κακές, δεν το εξε­τά­ζω, σε εκλο­γι­κό επί­πε­δο πά­ντως και ακρι­βώς στο μεί­ζον ζή­τη­μα, το με­γά­λο ερώ­τη­μα της κλι­μα­τι­κής κρί­σης και των ‘’λύ­σε­ω­ν’’ για την αντι­με­τώ­πι­ση ή την ανά­σχε­σή της : ποιος ή ποιοι θα πλη­ρώ­σουν το μάρ­μα­ρο για να σωθεί ο πλα­νή­της και η αν­θρω­πό­τη­τα από την κλι­μα­τι­κή κα­τα­στρο­φή – αν μπο­ρεί ακόμη να σω­θούν. Οι αγρό­τες της Ολ­λαν­δί­ας είπαν ‘’όχι, δεν θα πλη­ρώ­σου­με εμείς τα σπα­σμέ­να­’’ με όχημα ένα (ακρο)δεξιό κόμμα και απο­σπώ­ντας τον έλεγ­χο ακρι­βώς του νο­μο­θε­τι­κού σώ­μα­τος που μπο­ρεί να μπλο­κά­ρει και τη νο­μο­θε­σία της Κάτω Βου­λής και τα πι­θα­νά δια­τάγ­μα­τα της συ­νταγ­μα­τι­κής βα­σι­λεί­ας. Με άλλα λόγια, τα­κτι­κά και εκλο­γι­κά, πέ­τυ­χαν διάνα στον θε­σμι­κό στόχο τους.

Η απου­σία, κα­λύ­τε­ρα η ‘’συ­γκα­τα­βα­τι­κή­’’ και ‘’χα­λα­ρή­’’ στάση της Αρι­στε­ράς στο ζή­τη­μα, ει­δι­κά της πάλαι ποτέ επα­να­στα­τι­κής, οι­κο­λο­γι­κής και πολύ ‘’πρά­σι­νη­ς’’ ήταν απλώς εκνευ­ρι­στι­κή και απο­λύ­τως αυ­το­κτο­νι­κή – εν προ­κει­μέ­νω εκλο­γι­κά και ψη­φο­θη­ρι­κά. Και για να γίνω πιο πρα­κτι­κός και για να κα­τα­θέ­σω και προ­τά­σεις : Αυτή τη στιγ­μή οι αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ες (όχι μόνο η Volkswagen) εγκλη­μα­τούν ενά­ντια στην αν­θρω­πό­τη­τα. Γιατί να μην προ­πα­γαν­δι­στεί και να ορ­γα­νω­θεί ένα μπο­ϋ­κο­τάζ στις ει­σα­γω­γές και πω­λή­σεις ρυ­πο­γό­νων αυ­το­κι­νή­των; Ει­δι­κά τα θη­ριώ­δους κα­τα­νά­λω­σης SUV είναι κι­νού­με­νες βόμ­βες κλι­μα­τι­κής κα­τα­στρο­φής. Το ίδιο να γίνει απέ­να­ντι στις με­γά­λες εξο­ρυ­κτι­κές πε­τρε­λαί­ου και φυ­σι­κού αε­ρί­ου. Το ίδιο και στη βιο­μη­χα­νι­κής κλί­μα­κας κτη­νο­τρο­φία (αν ξέ­ρα­τε πόσο ολ­λαν­δι­κό γάλα και πα­ρά­γω­γά του κα­τα­να­λώ­νο­νται στην Ελ­λά­δα ως τάχα ‘’ελ­λη­νι­κά­’’ θα φρίτ­τα­τε). Θέ­λη­ση, ορ­γά­νω­ση, επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία και λο­γι­κή άμεση προ­σέγ­γι­ση χρειά­ζο­νται. Αλ­λιώς και η κλι­μα­τι­κή κρίση και οι πο­λι­τι­κές προ­κλή­σεις που θέτει θα πε­ρά­σουν πάνω από το κε­φά­λια μας στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και γε­νι­κά την κοι­νω­νία.

Κι αυτές οι γραμ­μές γρά­φο­νται την ώρα που στην Οστάν­δη του Βελ­γί­ου, έχουν μα­ζευ­τεί οκτώ πρό­ε­δροι και πρω­θυ­πουρ­γοί από τα κράτη που βρέ­χο­νται από τη Βό­ρεια Θά­λασ­σα (Βρε­τα­νία, Γαλ­λία, Ολ­λαν­δία, Γερ­μα­νία, Δανία, Νορ­βη­γία, Σου­η­δία, Φιν­λαν­δία συν το Λου­ξεμ­βούρ­γο) μαζί με την πρό­ε­δρο της Κο­μι­σιόν, Ουρ­σου­λα φον ντερ Λάιεν, και συ­ζη­τούν πώς και πότε (έως το 2030) θα εγκα­τα­στα­θεί το με­γα­λύ­τε­ρο υπε­ρά­κτιο πάρκο ανε­μο­γεν­νη­τριών στον κόσμο.

Σύμ­φω­να με τους εξει­δι­κευ­μέ­νους κλι­μα­τι­κούς συ­ντά­κτες (ναι, είναι απα­ραί­τη­το πια να έχου­με σο­βα­ρούς όσο και ρη­ξι­κέ­λευ­θους δη­μο­σιο­γρά­φους εξει­δι­κευ­μέ­νους απο­κλει­στι­κά στην κλι­μα­τι­κή κρίση όχι γε­νι­κά σε θέ­μα­τα πε­ρι­βάλ­λο­ντος ή οι­κο­λο­γί­ας) , η με­γά­λη πλάκα (διό­λου πλάκα, τρα­γω­δία…) είναι πως η Ευ­ρώ­πη δε δια­θέ­τει πλέον τις ερ­γο­στα­σια­κές και πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες για να κα­τα­σκευά­σει τόσες και τέ­τοιες ανε­μο­γεν­νή­τριες (θα τις αγο­ρά­σει από την Κίνα!) ενώ κι η βα­σι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση ανα­μέ­νε­ται να προ­έλ­θει από την Αμε­ρι­κή (συ­γκε­κρι­μέ­να την Bank of America που ‘’ε­ξει­δι­κεύ­ε­ται­’’ πλέον σε πα­γκό­σμιας κλί­μα­κας τέ­τοιες επεν­δύ­σεις ). [τώρα αν θέ­λε­τε μπο­ρεί­τε να δια­βά­σε­τε απευ­θεί­ας το πέμ­πτο ζή­τη­μα περί πο­λέ­μου (ή ‘’πο­λέ­μου­’’) ανά­με­σα στη Δύση και την Ανα­το­λή].

Ζή­τη­μα δεύ­τε­ρο. Η παν­δη­μία κό­βι­ντ19. Δε θα σας κου­ρά­σω με στα­τι­στι­κές και αριθ­μούς που μπο­ρεί­τε να ανα­ζη­τή­σε­τε στις σχε­τι­κές πηγές δε­δο­μέ­νων. Από πο­λι­τι­κή σκο­πιά, η παν­δη­μία κό­βι­ντ19 επι­βε­βαί­ω­σε την αν­θρω­πο­φα­γία του εφαρ­μο­σμέ­νου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους στην υγεία, την πρό­νοια, την πρό­λη­ψη, την πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα, την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση και εξα­σφά­λι­ση που κο­στί­ζει όχι σε λεφτά αλλά σε νε­κρούς. Πα­γκό­σμια, όχι μόνο στην Ελ­λά­δα. Κάθε μέρα, κι όχι μόνο στις έκτα­κτες πε­ρι­στά­σεις μιας παν­δη­μί­ας. Ομως ει­δι­κά στην ημε­τέ­ρα πα­τρί­δα, και από τη στιγ­μή που η συμ­με­το­χή στις εκλο­γές για τον ψη­φο­φό­ρο πο­λί­τη ση­μαί­νει έστω μια ελά­χι­στη απο­δο­χή των θε­σμών και του ‘’τεί­χους της δη­μο­κρα­τί­α­ς’’ που υπο­τί­θε­ται ότι ‘’πρέ­πει­’’ και επι­βάλ­λε­ται να προ­στα­τεύ­ει τον άν­θρω­πο και την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή όχι μόνο από τον φα­σι­σμό (τι γράφω τώρα, με όσα έχουν με­σο­λα­βή­σει στο Ελ­λά­ντα, τη Βουλή και τον Αρειο Πάγο…!;), αλλά και από κάθε άλλο ‘’ιό’’ , η παν­δη­μία κό­βι­ντ19 μπο­ρού­σε να είναι το από­λυ­το μέτρο ανα­στο­χα­σμού και στάθ­μι­σης του πα­ρό­ντος και του μέλ­λο­ντος για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις.

Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, συ­νο­λι­κά, η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, συ­γκυ­ρια­κά και του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη, πρω­θυ­πουρ­γο­κε­ντρι­κά απέ­τυ­χαν στην παν­δη­μία – και συ­νε­χί­ζουν να απο­τυγ­χά­νουν καθώς κάθε εβδο­μά­δα στην Ελ­λά­δα κα­τα­γρά­φο­νται σα­ρά­ντα-πε­νή­ντα νε­κροί. Απέ­τυ­χαν εσκεμ­μέ­να, προ­δια­γε­γραμ­μέ­να, συ­στη­μι­κά και συ­στη­μα­τι­κά κι αυτή η απο­τυ­χία με­τρή­θη­κε και κό­στι­σε σε αν­θρώ­πι­νες ζωές. Η διά­λυ­ση του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας, με τα τρωτά του, τα σαφώς μη υπε­ρα­σπί­σι­μα και δι­καιο­λο­γη­μέ­να από την Αρι­στε­ρά, ήταν κα­τα­στρο­φι­κή και δο­λο­φο­νι­κή.

Και μόνο για τις συ­νέ­πειες της κό­βι­ντ19 και τους νε­κρούς που στοί­χι­σε και συ­νε­χί­ζει να στοι­χί­ζει, το σύ­νο­λο των κομ­μά­των που εφάρ­μο­σαν και υπο­στή­ρι­ξαν το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς δη­μο­σιο­νο­μι­κού αυ­ταρ­χι­σμού και συρ­ρί­κνω­σης και ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, θα έπρε­πε να υπο­στεί τη χλεύη του ‘’μαύ­ρο δα­γκω­τό­’’ στην κάλπη.

Σε όλες τις κάλ­πες.

Κα­θα­ρές κου­βέ­ντες χωρίς αστε­ρί­σκους και δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις. Από την ίδια σκο­πιά, βα­ραί­νει κα­τα­λυ­τι­κά στην ατμό­σφαι­ρα και τη ζυ­γα­ριά της ιστο­ρί­ας και των εκτι­μή­σε­ων και το έγκλη­μα στις ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες, δη­μό­σιες (όχι ως προς το ιδιο­κτη­σια­κό κα­θε­στώς και τον έλεγ­χό τους, αλλά ως προς τους χρή­στες, τους επι­βά­τες τους) με­τα­φο­ρές, όπως αυτό συ­ντε­λέ­στη­κε με το σι­δη­ρο­δρο­μι­κό δυ­στύ­χη­μα των Τε­μπών και τους 57 νε­κρούς, νέους αν­θρώ­πους τους πε­ρισ­σό­τε­ρους.

Κι αυτό, γιατί πολύ απλά, το ελ­λα­δι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και κα­τε­στη­μέ­νο του μνη­μο­νια­κού μπλοκ εξου­σί­ας δε σέ­βε­ται πλέον ορι­στι­κά και τε­λε­σί­δι­κα την αν­θρώ­πι­νη ζωή και αξία, ει­δι­κά όταν ανα­φε­ρό­μα­στε στις αν­θρώ­πι­νες ζωές και την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και υπο­τε­λών τά­ξε­ων.

Τόσο απλά. Αν μά­λι­στα ήμουν ‘’πού­ρο­ς’’ θια­σώ­της της θε­σμι­κής και εντός των τει­χών της δη­μο­κρα­τί­ας αντι­με­τώ­πι­σης των προ­βλη­μά­των, θα δια­πί­στω­να ότι ει­δι­κά το ζή­τη­μα της παν­δη­μί­ας θα ήταν ιδα­νι­κός τόπος για ένα Ει­δι­κό Δι­κα­στή­ριο, με κα­τη­γο­ρού­με­νους το μισό υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο της ΝΔ και τον πρω­θυ­πουρ­γό, Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, αλλά ορι­σμέ­νοι κα­θε­στω­τι­κοί πα­πα­ρο­γρά­φοι, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα αν ανή­κουν στους ‘’ρε­βαν­σι­στέ­ς’’ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μάλ­λον θα ‘’προ­τι­μού­σα­ν’’ τις υπο­κλο­πές και τον ‘’έ­λεγ­χο­’’ της ΕΥΠ/πρώην ΚΥΠ, καθώς ως γνω­στόν στην Ελ­λά­δα, ει­δι­κά δι­κα­στή­ρια συ­γκρο­τού­νται μόνο για την ‘’ε­πί­λυ­ση­’’ των δια­μα­χών και συ­γκρού­σε­ων εντός του συ­στή­μα­τος εξου­σί­ας και όχι για τα μεί­ζο­να ζη­τή­μα­τα στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα του πο­λί­τη – από την παι­δεία και την υγεία έως τις με­τα­φο­ρές και την εκτε­τα­μέ­νη δια­φθο­ρά στο κρά­τος και τον ιδιω­τι­κό τομέα. Ακόμη και όταν αυτά τα προ­βλή­μα­τα και οι πα­θο­γέ­νειες οδη­γούν τον πο­λί­τη στην κυ­ριο­λε­ξία στον τάφο. Κατά δε­κά­δες και εκα­το­ντά­δες θύ­μα­τα.

Ζή­τη­μα τρίτο. Η κα­τά­στα­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης στην Ευ­ρώ­πη, γε­νι­κά, ας μην ‘’ε­πι­μεί­νω­’’ μόνο στα της Ελ­λά­δας. Στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του 2000, δια­μορ­φώ­θη­κε στη Γερ­μα­νία η πε­ρι­βό­η­τη κα­ταρ­χάς σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή Ατζέ­ντα Σρέ­ντερ για το ερ­γα­σια­κό κα­θε­στώς των mini jobs = ωρά­ριο πέραν του 8ώρου, αμοι­βές κάτω των 700 ευρώ, μηδέν υπε­ρω­ρί­ες, έν­ση­μα, άδειες, ρεπό κτλ. Νο­μί­ζω ότι πλέον και στα από­νε­ρα της κό­βι­ντ19, μπο­ρού­με να μι­λά­με με (αν)ασφά­λεια για τις shitty jobs είτε στην εκ του σύ­νεγ­γυς είτε στην εξ απο­στά­σε­ως τη­λε-ερ­γα­σία – και δε νο­μί­ζω ότι χρειά­ζε­ται να με­τα­φρά­σω την αγ­γλι­κή φράση.

Όχι απλώς πρε­κα­ριά­το αλλά με­τα-πρε­κα­ριά­το και ακόμη πιο χα­μη­λά και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κά. Από τα ‘’ω­ρά­ρια­’’ των 12-16 ωρών έως τους ‘’μι­σθού­ς’’ των 150-200 ευρώ τον μήνα, τη μη­δέ­πο­τε απο­ζη­μιω­μέ­νη απα­σχό­λη­ση ‘’με το κομ­μά­τι­’’ από το χω­ρά­φι και τη ρα­πτο­μη­χα­νή έως το πλη­κτρο­λό­γιο, το σάιτ και το τη­λε­φω­νι­κό κέ­ντρο. Από τον ιδιω­τι­κό τομέα έως το ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο κρά­τος- όταν ανα­φε­ρό­μα­στε σε οτι­δή­πο­τε άλλο εκτός κατά κα­νό­να των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής και πει­θάρ­χη­σης.  Από τις με­τα­φο­ρές έως τη γε­ωρ­γία, από τα νο­σο­κο­μεία έως τις κάθε μορ­φής, έκτα­σης και έργου ερ­γο­λα­βί­ες και υπερ­γο­λα­βί­ες και αν­θυ­περ­γο­λα­βί­ες. Εξού και είναι πα­νευ­ρω­παϊ­κό το φαι­νό­με­νο της ‘’με­γά­λης πα­ραί­τη­ση­ς’’ και από­συρ­σης – δεν ερ­γά­ζο­νται όσοι είναι από 16-18 έως 30-34 ετών για ψί­χου­λα και ‘’ε­θε­λο­ντι­κά­’’. Και καλά κά­νουν – στο με­τα­ξύ οι ηλι­κί­ες είναι εν­δει­κτι­κές καθώς με τις απο­λύ­σεις της παν­δη­μί­ας, ο πήχης των shitty jobs έχει φθά­σει και συ­μπε­ρι­λά­βει και το ηλι­κια­κό φάσμα από 40-44 έως 50-55 ετών.

Ει­λι­κρι­νά, μπρο­στά στο ισχυ­ρό εν­δε­χό­με­νο και μιας νέας πα­γκό­σμιας τρα­πε­ζι­κής και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής κρί­σης (‘’δια­σώ­θη­κε­’’ η Credit Suisse, ε;…), δε βλέπω πώς θα λυ­θούν τα κα­θη­με­ρι­νά ζη­τή­μα­τα ζωής (ποιας ζωής!; επι­βί­ω­σης…) και ερ­γα­σί­ας (ποιας ερ­γα­σί­ας!; δου­λι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης και ακόμη πιο κάτω…) ει­δι­κά της γε­νιάς που σή­με­ρα ενη­λι­κιώ­νε­ται μέσα στα πα­νε­πι­στή­μια ή και στις πρώ­τες, ‘’προ­πα­ρα­σκευα­στι­κέ­ς’’ και ‘’μα­θη­τευό­με­νε­ς’’ θέ­σεις ερ­γα­σί­ας/δου­λεί­ας.

Πώς θα δο­θούν λύ­σεις και απα­ντή­σεις μέσα στην και μέσω της αντι­προ­σω­πευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και συμ­με­το­χής και όχι με επα­να­στα­τι­κές προ­ε­τοι­μα­σί­ες και δια­δι­κα­σί­ες. Ει­λι­κρι­νά το γράφω, χωρίς ‘’τυ­φλό­’’ τα­ξι­κό μίσος, χωρίς ‘’αι­μο­βό­ρε­ς’’ δια­θέ­σεις, χωρίς να κρα­τάω το όπλο παρά πόδα ή μάλ­λον ανά χεί­ρας. Παρά το τα­μπε­ρα­μέ­ντο που μου έχει ‘’χα­ρί­σει­’’ η τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία και βάλε.

Όπως εξί­σου ει­λι­κρι­νά και κα­θα­ρά πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σου­με και να αξιο­λο­γή­σου­με το γε­γο­νός ότι πα­νευ­ρω­παϊ­κά, ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα της νέας γε­νιάς και ψήφου ελ­κύ­ο­νται από την Ακρο­δε­ξιά και επει­δή μπρο­στά τους, στην ιδιο­κτη­σία των μέσων πα­ρα­γω­γής και την κα­θη­με­ρι­νή ερ­γα­σια­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση και επι­χει­ρη­μα­τι­κή ιε­ραρ­χία, ‘’συ­να­ντού­ν’’ και ανα­με­τρώ­νται με τη γενιά του ‘’1968’’ ή κα­λύ­τε­ρα την αμέ­σως επό­με­νη ηλι­κια­κά και χρο­νι­κά, που κα­τέ­χει πλέον τις θέ­σεις εξου­σί­ας εντός, μέσα και μέσω και της υπο­τι­θέ­με­νης ‘’δη­μο­κρα­τι­κής υπε­ρί­σχυ­ση­ς’’ του ‘’τέ­λους της ιστο­ρί­α­ς’’ και του θριάμ­βου της φι­λε­λεύ­θε­ρης δη­μο­κρα­τί­ας, όπου έτερα ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα μιας πάλαι ποτέ επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς έβα­λαν πλάτη και έδω­σαν λευκή επι­τα­γή, απο­ποιού­με­να κάθε επα­να­στα­τι­κή προ­ο­πτι­κή και αλ­λα­γή. Κάθε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κρι­τι­κή και προ­σέγ­γι­ση. Και αυτό το φαι­νό­με­νο (της ‘’νε­α­νι­κή­ς’’ Ακρο­δε­ξιάς) όχι μόνο δε φαί­νε­ται να είναι πα­ρο­δι­κό, αλλά απο­κτά ρίζες και βάθος σε κάθε πε­ρί­πτω­ση διό­λου απο­κλει­στι­κά συν­δε­δε­μέ­να με τη με­τα­νά­στευ­ση, που υπήρ­ξε κυ­ρί­ως σε ένα ‘’φα­ντα­σια­κό­’’ πλαί­σιο μι­κρο­κομ­μα­τι­κής υπερ­βο­λής, (σο­σιαλ)μι­ντια­κής τρο­μο­κρα­τί­ας και εκτε­τα­μέ­νης πα­ρα­χά­ρα­ξης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, η αρ­χι­κή μήτρα της νέας φα­σί­ζου­σας Δε­ξιάς τα προη­γού­με­να χρό­νια.

Ζή­τη­μα τέ­ταρ­το. Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στην Ελ­λά­δα. Εδώ θα ταί­ρια­ζε η λαϊκή πα­ροι­μία, Πιάσ’ το αβγό και κού­ρε­ψ’ το. Τις προ­άλ­λες, ξα­να­διά­βα­ζα (ίσως και για να απο­κτή­σω ‘’έ­μπνευ­ση­’’) το μυ­θι­στό­ρη­μα, Περί Φω­τί­σε­ως του Ζοζέ Σα­ρα­μά­γκου. Ο κομ­μου­νι­στής Special One της πορ­το­γα­λι­κής λο­γο­τε­χνί­ας αφη­γεί­ται μια βρο­χε­ρή ημέρα εθνι­κών εκλο­γών σε μία χώρα που είναι και δεν είναι η πα­τρί­δα του Σα­ρα­μά­γκου, όπου μα­ζι­κά οι ψη­φο­φό­ροι πη­γαί­νουν στις κάλ­πες και απηυ­δι­σμέ­νοι από όλα τα κόμ­μα­τα, ει­δι­κά τα λε­γό­με­να ‘’ε­ξου­σί­α­ς’’, επι­λέ­γουν και ρί­χνουν στις κάλ­πες, σε συ­ντρι­πτι­κά πο­σο­στά, τα λευκά ψη­φο­δέλ­τια.

Κοι­νώς, ‘’α­σπρί­ζου­ν’’ το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα της χώρας τους που εξω­θεί­ται στην πα­ρά­κρου­ση και σε ακραία κα­τα­σταλ­τι­κά μέτρα με την πα­ρό­τρυν­ση βέ­βαια και των μέσων μα­ζι­κής ‘’ε­νη­μέ­ρω­ση­ς’’ – μέχρι κι ο στρα­τός ανα­λαμ­βά­νει δράση για να ‘’πει­θαρ­χή­σου­ν’’ οι ψη­φο­φό­ροι και (επι­τέ­λους!…) να ψη­φί­σουν κά­ποιον από τους ‘’όλοι το ίδιο εί­ναι­’’, προ­κει­μέ­νου η χώρα, η πα­τρί­δα, η κε­νω­νία (sic) να επα­νέλ­θουν στην κα­νο­νι­κό­τη­τα, τη στα­θε­ρό­τη­τα, τη δια­χεί­ρι­ση των υπο­θέ­σε­ων με μία κά­ποια κυ­βέρ­νη­ση και μία κά­ποια βουλή που θα ‘’κα­θο­δη­γού­σα­ν’’ και θα ‘’η­γού­ντα­ν’’ των εξορ­γι­σμέ­νων ‘’λευ­κών ψη­φο­φό­ρω­ν’’, μπας και ανα­κου­φι­στούν και τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης, οι ιδιο­κτή­τες, οι μέ­το­χοι, οι χρη­μα­το­δό­τες και οι πα­πα­ρο­γρά­φοι τους που στρέ­φουν πλέον τα βέλη τους ενά­ντια στον ‘’ε­χθρό της δη­μο­κρα­τί­α­ς’’ λαό.

Ψη­φί­στε (επι­τέ­λους!…) για το έθνος, την πα­τρί­δα, την οι­κο­νο­μία, το νό­μι­σμα, τις τρά­πε­ζες, την ελίτ ‘’μα­ς’’ και την ηγε­σία ‘’σα­ς’’ – έστω ψη­φί­στε για την πι­στο­λη­πτι­κή βαθ­μί­δα. Ψη­φί­στε λο­γι­κά, άντε! Δώστε τέλος στην ακυ­βερ­νη­σία και την αβε­βαιό­τη­τα, την αστά­θεια και την πα­ρακ­μή. Ψη­φί­στε ρε­α­λι­στι­κά, λέμε! Δια­λέξ­τε αυ­τούς που θα σας κα­θί­σουν στον σβέρ­κο για τέσ­σε­ρα χρό­νια και θα σας πιουν το αίμα με το μπου­ρί της σό­μπας κατ’ εντο­λή του κε­φα­λαί­ου. Ψη­φί­στε σωστά, επι­τέ­λους!

Τί­πο­τα. Μα­ζι­κή απει­θαρ­χία και παλ­λαϊ­κή ανυ­πα­κοή. Ξανά λευκά ψη­φο­δέλ­τια σε πο­σο­στά 90% και βάλε. Άσπρο δα­γκω­τό, σαν να λέμε. Και ξανά. Και πάλι. Και σε όσες κάλ­πες ακο­λου­θούν μέχρι τις δρα­μα­τι­κές κο­ρυ­φώ­σεις και το ‘’άγ(ρ)ιο φι­νά­λε­’’, σε ένα τρα­γι­κά αστείο όσο και αδυ­σώ­πη­τα πικρό μυ­θι­στό­ρη­μα οξεί­ας πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής κρι­τι­κής που μας χά­ρι­σε ο Σα­ρα­μά­γκου.

Έτσι είναι. Κά­ποιες στιγ­μές στε­ρεύ­ουν, δεν επαρ­κούν οι δι­δα­χές των προ­παπ­πού­δων Μα­ξι­μι­λια­νού (Ρο­βε­σπιέ­ρου) και Γράκ­χου (Μπα­μπέφ), του παπ­πού Κα­ρό­λου (Μαρξ), του μπαρ­μπα-Βλα­δί­μη­ρου (Λένιν) και των άλλων με­γά­λων επα­να­στα­τών, δια­νοη­τών και φι­λο­σό­φων του πα­ρελ­θό­ντος και του μέλ­λο­ντος- με το ‘’πα­ρό­ν’’, έχου­με ‘’θε­μα­τά­κια­’’. Κά­ποιες στιγ­μές, κα­τα­φεύ­γου­με στη λο­γο­τε­χνία για να ‘’α­ντι­με­τω­πί­σου­με­’’ και το ελ­λα­δι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα που ‘’διεκ­δι­κεί­’’ την ψήφο ‘’μα­ς’’, πέρα και έξω ίσως και από τη ‘’συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης κα­τά­στα­ση­ς’’, ει­δι­κά όταν και η ανά­λυ­ση και η κα­τά­στα­ση είναι ανυ­πό­φο­ρα και ανε­πα­νόρ­θω­τα (;) απο­κλει­στι­κά εκλο­γο­κε­ντρι­κές και χυ­δαία εκλο­γο­ε­πι­κε­ντρω­μέ­νες.

Αλλά, εί­πα­με: δια­βά­ζε­τε το κεί­με­νο ενός από­ντος και απέ­χο­ντος, που σε καμία πε­ρί­πτω­ση δε φι­λο­δο­ξεί ούτε και θέλει να σας στρέ­ψει προς τη μία ή την άλλη κα­τεύ­θυν­ση. Ορι­σμέ­νες σκέ­ψεις και κά­ποιους προ­βλη­μα­τι­σμούς κα­τα­θέ­τω. Και μόνο.

Ζή­τη­μα πέμ­πτο και τε­λευ­ταίο (ναι, τε­λευ­ταίο, το υπό­σχο­μαι. Φθά­σα­με κοντά 4.000 λέ­ξεις, κι εγώ κου­ρά­στη­κα που σκέ­φτο­μαι και γράφω, κι εσείς κου­ρα­στή­κα­τε να δια­βά­ζε­τε τέσ­σε­ρις χι­λιά­δες λέ­ξεις του­τέ­στιν τέσ­σε­ρις γε­μά­τες σε­λί­δες εφη­με­ρί­δας για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω μία παλιά ‘’μο­νά­δα μέ­τρη­ση­ς’’ κατά κα­νό­να κα­κο­πλη­ρω­μέ­νου δη­μο­σιο­γρα­φι­κού έργου – είτε στον ΔΟΛ είτε αλ­λα­χού). Ο πό­λε­μος. Όχι δεν πρό­κει­ται να ασχο­λη­θώ επι­στα­μέ­νως με τον Ου­κρα­νι­κό Πό­λε­μο – αυτά μπο­ρεί­τε να τα δια­βά­σε­τε, κατά τις γνώ­σεις, τις πε­ποι­θή­σεις ή και τις προ­κα­τα­λή­ψεις σας, σε άλλα κεί­με­να και με άλλες ‘’υ­πο­γρα­φέ­ς’’. Είτε σε ου­δέ­τε­ρους, απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νους, ει­λι­κρι­νείς και αντι­πο­λε­μι­κούς τό­νους, κάπως σπά­νιο είναι αλή­θεια φαι­νό­με­νο, είτε με φι­λο-δυ­τι­κό είτε με φι­λο-ανα­το­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και εν­δε­χο­μέ­νως, ‘’τα­μεί­ο­’’. Μαύρο, άσπρο, γκρί­ζο, δε θα σας γε­λά­σω, αλλά δε θέλω και να… δυ­να­μι­τί­σω το κλίμα ενό­ψει της εθνι­κής κάλ­πης.

Αρκεί που το ‘’δυ­να­μι­τί­ζου­ν’’ τα ακί­νη­τα και τα πε­ριου­σιο­λό­για του ενός και του άλλου κομ­μα­τάρ­χη, τα ποι­νι­κά αδι­κή­μα­τα τους ενός και του άλλου πο­λι­τι­κά­ντη, οι βια­σμοί, οι πα­ρε­νο­χλή­σεις, οι υπο­κλο­πές, η δια­φθο­ρά, τα ρου­σφέ­τια, η καλ­πά­ζου­σα ακρί­βεια, οι φόνοι στο Μάτι και στα Τέμπη ή στην παν­δη­μία κό­βι­ντ19, οι πε­ρι­κο­πές στους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, η διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, που έχουν τη σφρα­γί­δα του ενός και του άλλου υπουρ­γού και της μίας ή της άλλης κυ­βέρ­νη­σης, οι ευ­θύ­νες του ενός και τα ‘’κα­θα­ρά χέ­ρια­’’ του άλλου, τα βρώ­μι­κα πα­ρα­σκή­νια και οι εξί­σου δυ­σώ­δεις βα­ριές σκιές εντός και εκτός της μι­κράς και ανε­ντί­μου Ελ­λά­δος.

Εδώ θα το­νί­σω μόνο τα κά­τω­θι. Αν πραγ­μα­τι­κά σας εν­δια­φέ­ρει να πα­ρα­κο­λου­θή­σε­τε (ή και να φα­να­τι­στεί­τε και να δια­λέ­ξε­τε, ‘’α­ξιω­μα­τι­κά­’’ και ‘’πά­για­’’, πλευ­ρά) με το άλ­λο­τε ψυχρό και άλ­λο­τε θερμό πο­λε­μι­κό ‘’ντέρ­μπι­’’ ανά­με­σα στη Δύση (ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑ­ΤΟ κτλ) και την Ανα­το­λή (Ρω­σία-Κί­να-Ιράν κτλ), θα σας πα­ρό­τρυ­να να ‘’βλέ­πε­τε­’’ τι συμ­βαί­νει από πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή σκο­πιά, στη Βρα­ζι­λία (το ‘’βα­ρό­με­τρο­’’ στον Νότιο Κώνο), την Αφρι­κή (πά­ντο­τε το με­γά­λο και λε­η­λα­τη­μέ­νο ‘’θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιο­’’ ´πόρων και αν­θρώ­πων της αποι­κιο­κρα­τί­ας, δυ­τι­κής τε και ανα­το­λι­κής με τε­λευ­ταίο χρο­νι­κά ‘’ε­πει­σό­διο­’’ διέ­νε­ξης στο Σου­δάν), τους φο­ρο­λο­γι­κούς πα­ρα­δεί­σους όπου γης, από το Χονγκ Κονγκ (ξέ­πλυ­μα βρώ­μι­κου χρή­μα­τος της Κίνας) έως τα νησιά Κέι­μαν και το Σίτι του Λον­δί­νου (ξέ­πλυ­μα βρώ­μι­κου χρή­μα­τος για όλες τις πλευ­ρές). Κυ­ρί­ως δε, στην Ινδία που θεωρώ ότι θα είναι ο κρί­σι­μος όσο και αδύ­να­μος κρί­κος για το πού εντέ­λει θα ‘’κά­τσει­’’ η μπί­λια στην ανοι­χτή ρου­λέ­τα ενό­ψει του Τρί­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου – που σε αντί­θε­ση με τους προη­γού­με­νους δύο θα είναι κα­ταρ­χήν  ‘’α­σια­τι­κό­ς’’, μην έχετε αμ­φι­βο­λία επί τού­του.

Εξάλ­λου και συν τοις άλ­λοις, γι’ αυτό στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί ‘’προ­πό­νη­σα­ν’’ ως αντι­πρό­ε­δρο την (και ιν­δι­κής κα­τα­γω­γής) Κά­μα­λα Χάρις (με κω­μι­κο­τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα δη­μό­σιας πα­ρου­σί­ας και δι­πλω­μα­τί­ας) ενώ οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι πλέον το σκέ­φτο­νται πολύ σο­βα­ρά να ‘’στη­ρί­ξου­ν’ την (επί­σης ιν­δι­κής κα­τα­γω­γής) Νίκι Χέιλι στον δρόμο για τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 2024 – και η Χέιλι, όπως έχω ξα­να­γρά­ψει, έχει πολλά ‘’προ­σό­ντα­’’ (βα­θύ­πλου­τη υπο­στη­ρί­κτρια του Tea Party, πρώην κυ­βερ­νή­τρια στην πάντα ρα­τσι­στι­κή Νότια Κα­ρο­λί­να και πρώην πρέ­σβει­ρα στον ΟΗΕ με τις πλά­τες του Ντό­ναλντ Τραμπ και του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ).

Και η Ελ­λά­δα, φίλε ανα­γνώ­στη και φίλη ανα­γνώ­στρια, σύ­ντρο­φε και συ­ντρό­φισ­σα; Πού βρί­σκε­ται η Ψω­ρο­κώ­σται­να μέσα σε αυτό το πε­ρι­βάλ­λον;

Θεωρώ ότι η μικρά και ανέ­ντι­μος ημε­τέ­ρα πα­τρίς θα θυ­μη­θεί τις κα­λύ­τε­ρες, δη­λα­δή χει­ρό­τε­ρες, πα­ρα­δό­σεις της από αρ­χαιο­τά­των έως συγ­χρό­νων ετών, όταν όπως μας δι­δά­σκει η αφα­νής και άγνω­στη ιστο­ρία του τόπου, διά­φο­ροι ηγέ­τες, διά­φο­ρες ελίτ, διά­φο­ρες άρ­χου­σες τά­ξεις, διά­φο­ροι ‘’πα­ρά­γο­ντε­ς’’ του δη­μό­σιου βίου, ήθε­λαν να ‘’μα­ς’’ ξε­που­λή­σουν είτε στη Δύση είτε στην Ανα­το­λή είτε και στον Βορρά – άλ­λο­τε στη Ρώμη (οι ‘’γραι­κύ­λοι­’’), άλ­λο­τε στην Περ­σι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία (πώς κρί­θη­κε ο Πε­λο­πον­νη­σια­κός Πό­λε­μος με­τα­ξύ άλλων;), άλ­λο­τε στη Μα­κε­δο­νία του Φι­λίπ­που, αν θυ­μη­θού­με εκεί­νο το φο­βε­ρό πο­λι­τι­κό επει­σό­διο ανά­με­σα στον υπο­κρι­τή (δη­λα­δή ηθο­ποιό) Αι­σχί­νη και τον ρή­το­ρα Δη­μο­σθέ­νη που συ­νέ­βη στην Εκ­κλη­σία του Δήμου, πα­ρα­μο­νές αν θυ­μά­μαι καλά, της μάχης στη Χαι­ρώ­νεια. Τότε ο Δη­μο­σθέ­νης κα­τη­γό­ρη­σε ανοι­χτά και βά­σι­μα τον Αι­σχί­νη ότι ήταν που­λη­μέ­νος πρά­κτο­ρας και διε­φθαρ­μέ­νος απο­στά­της που είχε στρα­το­λο­γη­θεί επί χρή­μα­σι στην υπη­ρε­σία της μα­κε­δο­νι­κής μο­ναρ­χί­ας ενα­ντί­ον της αθη­ναϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας-και οι δύο δη­μό­σιοι άν­δρες ήρθαν στα χέρια.

Το ίδιο είχε συμ­βεί ως απο­κο­ρύ­φω­μα της πά­ντο­τε (και) ξε­νι­κής εξάρ­τη­σης και στους δύο προη­γού­με­νους πα­γκό­σμιους πο­λέ­μους, όταν παρά τον μύθο της ‘’σω­στής πλευ­ράς της ιστο­ρί­α­ς’’, οι άρ­χου­σες τά­ξεις στην Ελ­λά­δα, από τα κόμ­μα­τα και τους βιο­μη­χά­νους έως τις τρά­πε­ζες και τις ένο­πλες δυ­νά­μεις, δι­χο­το­μή­θη­καν ανά­με­σα στα αντι­τι­θέ­με­να στρα­τό­πε­δα (Αντάντ-Κε­ντρι­κές Δυ­νά­μεις, φι­λε­λεύ­θε­ρη Βρε­τα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία-να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία), πα­ρα­σύ­ρο­ντας όλους τους υπό­λοι­πους εξ ημών, σε δι­χα­σμούς, εμ­φύ­λιες συρ­ρά­ξεις, οι­κο­νο­μι­κή υστέ­ρη­ση, κοι­νω­νι­κή κα­θί­ζη­ση, εκτε­τα­μέ­νες κα­τα­στρο­φές και αλ­λε­πάλ­λη­λες εκα­τόμ­βες νε­κρών και θυ­μά­των από τη Μι­κρα­σία και τα στρα­τιω­τι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα έως τον λιμό της Κα­το­χής, τις κυ­βερ­νή­σεις δω­σι­λό­γων και τα Τάγ­μα­τα Ασφα­λεί­ας.

Οπως είχε γρά­ψει με άφθα­στη ει­λι­κρί­νεια ο (και γερ­μα­νό­φι­λος και γερ­μα­νο­σπου­δαγ­μέ­νος στα νιάτα του) δι­κτά­το­ρας Ιω­άν­νης Με­τα­ξάς στο Ημε­ρο­λό­γιο του, ενό­ψει του Δευ­τέ­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου (με­τα­γρά­φω στη δη­μο­τι­κή) : ‘’Αν στον επι­κεί­με­νο πό­λε­μο επι­κρα­τή­σουν οι Βρε­τα­νοί, τότε θα γί­νου­με δού­λοι τους. Αν επι­κρα­τή­σουν οι Γερ­μα­νοί, τότε θα γί­νου­με δού­λοι δικοί τους…’’.

Μην έχετε καμία αμ­φι­βο­λία ότι το δόγμα Με­τα­ξά περί ελ­λα­δι­κής εθε­λο­δου­λεί­ας, συ­νε­χί­ζει να κα­θο­ρί­ζει στα­θε­ρά και πα­γιω­μέ­να τις εσω­τε­ρι­κές εξε­λί­ξεις στην Ελ­λά­δα με­τα­ξύ πια Δύσης (εις την οποία η Ελλάς ‘’α­νή­κει­’’ ως νε­ο­ε­πα­να­συ­στα­θέν κρά­τος άλ­λο­τε ‘’βρε­τα­νι­κό­’’, άλ­λο­τε ‘’α­με­ρι­κα­νι­κό­’’, σε γεν­ναί­ες πο­σο­στιαί­ες μο­νά­δες επιρ­ρο­ής ‘’γαλ­λι­κό­’’ ή ‘’γερ­μα­νι­κό­’’, με ‘’καρ­δια­κέ­ς’’ και μι­κρές δια­κυ­μάν­σεις αλ­λη­θω­ρί­ζον ‘’ρω­σι­κό­’’, εντέ­λει εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ, δυ­τι­κό εν γένει) και Ανα­το­λής (προς την οποία αρκεί μια ερευ­νη­τι­κή και υπο­ψια­σμέ­νη ματιά σε δη­μο­σιεύ­μα­τα, συ­νε­ντεύ­ξεις, δη­μό­σιες πα­ρεμ­βά­σεις πο­λι­τι­κών, πα­νε­πι­στη­μια­κών, πρέ­σβε­ων και φυ­σι­κά, δη­μο­σιο­γρά­φων για να κα­τα­λά­βει κα­νείς ότι ορι­σμέ­νοι ‘’πα­ρά­γο­ντε­ς’’ και ‘’ιν­φλου­έν­σε­ρς’’ στρέ­φο­νται ξανά εσχά­τως, με το αζη­μί­ω­το προ­φα­νώς, προ­κει­μέ­νου να ‘’προ­ε­τοι­μα­στού­ν’’ ή να εξα­σφα­λι­στούν συ­γκε­κρι­μέ­νες υπο­χρε­ώ­σεις και συμ­φέ­ρο­ντα, ‘’ελ­λι­με­νι­σμέ­να­’’ και εφο­πλι­στι­κά ή και όχι μόνο…).

Εξάλ­λου, γιατί να το κρύ­ψω­μεν άλ­λω­στε, όπως θα έλεγε και μία προ πολ­λού πε­θα­μέ­νη όσο και ‘’βρυ­κο­λα­κια­σμέ­νη­’’ ψυχή άλ­λο­τε του ελ­λα­δι­κού Κέ­ντρου και άλ­λο­τε της ελ­λα­δι­κής Δε­ξιάς, αν κά­ποιοι κά­πο­τε, σε μία φα­ντα­στι­κή χώρα που δεν έχει καμία ομοιό­τη­τα με πραγ­μα­τι­κές κα­τα­στά­σεις και γε­γο­νό­τα που είναι συ­γκυ­ρια­κές συμ­πτώ­σεις, που­λή­θη­καν στο Λον­δί­νο, την Ουά­σιγ­κτον και το Βε­ρο­λί­νο (ή τις Βρυ­ξέλ­λες και τον αρα­βι­κό κόσμο…), γιατί να μην που­λη­θούν σή­με­ρα ή και αύριο, οι ίδιοι ή οι αντα­γω­νι­στές τους, και στο Πε­κί­νο ή τη Μόσχα!; Ο με­γα­λύ­τε­ρος πλειο­δό­της (the highest bidder) ας κερ­δά­ει. Και μετά ας τον τρα­πε­ζώ­σου­με κιό­λας, πάνω σε μάρ­μα­ρα και αγάλ­μα­τα, και με  κα­λι­τσού­νια και με ντολ­μα­δά­κια και με mouzaka-tzatziki-rooms to let-airbnb και με εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, βρε αδερ­φέ, κα­θό­τι ο Ρω­μιός είναι φι­λό­ξε­νος λαός…

Φίλε ανα­γνώ­στη, φίλη ανα­γνώ­στρια που μπο­ρεί κάλ­λι­στα να μην είσαι ούτε σύ­ντρο­φος ούτε και συ­ντρό­φισ­σα, αν είχες την υπο­μο­νή να φθά­σεις μέ­χρις εδώ, τότε μπο­ρείς και να κα­τα­λά­βεις γιατί κά­ποιοι επι­λέ­γου­με την αποχή σε αυτές τις κάλ­πες. Ή τις επό­με­νες. Ή όσες ακο­λου­θή­σουν του­λά­χι­στον για φέτος, στη ‘’συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τά­στα­ση­’’. Και δεν ανα­ζη­τού­με ούτε φθη­νές ούτε άκομ­ψες δι­καιο­λο­γί­ες για αυτήν τη στάση που μπο­ρεί να νιώ­θε­ται μπο­ρεί και να μη νιώ­θε­ται.

Η ιστο­ρία και η εκλο­γι­κή, γρά­φε­ται από τους πα­ρό­ντες, όχι από τους από­ντες. Αλλά θα ήταν του­λά­χι­στον άστο­χο αν δε βλέ­πα­με σή­με­ρα ότι ορι­σμέ­νοι κό­πτο­νται και­ρο­σκο­πι­κά, ας πούμε από πλευ­ράς του τρι­σά­θλιου και κα­τα­γέ­λα­στου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πχ για την αποχή που θα προ­κα­λέ­σει η εσω­τε­ρι­κώς  με­τα­να­στευ­τι­κή και άκρως εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή απα­σχό­λη­ση/δου­λεία κυ­ρί­ως των νέων στον του­ρι­σμό, όταν το κα­λο­καί­ρι του 2019 ήταν οι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που προ­κά­λε­σαν άρον-άρον και εσπευ­σμέ­να εθνι­κές εκλο­γές πάνω στη συ­ντρι­βή των ευ­ρω­ε­κλο­γών και μέσα στον Ιού­λιο, προ­κει­μέ­νου να μη ‘’φά­νε­’’ μαύρο δα­γκω­τό στην κάλπη και από τους ερ­γα­ζό­με­νους στον του­ρι­σμό!

Αν πραγ­μα­τι­κά νοιά­ζο­νταν οι πο­λι­τι­κοί των κομ­μά­των εξου­σί­ας για την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα και όχι μόνο την ψήφο των νέων, δε θα έστελ­ναν κοντά 500.000 νέους επι­στή­μο­νες και ερ­γα­ζό­με­νους στο εξω­τε­ρι­κό, με­τα­νά­στες του brain drain, ήδη από το 2009 κιό­λας, πριν τα μνη­μό­νια, ούτε θα υπο­χρέ­ω­ναν λόγω της διά­λυ­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, να ερ­γά­ζο­νται στις υπη­ρε­σί­ες (τον του­ρι­σμό κι όχι μόνο) για 300-500  ευρώ, χωρίς οκτά­ω­ρο, ρεπό και έν­ση­μα.

Είναι να γε­λά­ει κα­νείς, όπως έλεγε κι ένας αεί­μνη­στος δη­μο­σιο­γρά­φος του αθλη­τι­κού ρε­πορ­τάζ – που ανήκε και στο ‘’βε­ρι­τά­μπλ’’ πα­παν­δρεϊ­κό ΠΑΣΟΚ, όχι στις ανι­στό­ρη­τες, κα­κό­γου­στες και φαι­δρές απο­μι­μή­σεις του…

Αυτά τα διό­λου ολίγα, φίλε ανα­γνώ­στη, φίλη ανα­γνώ­στρια είτε είσαι είτε δεν είσαι σύ­ντρο­φος και συ­ντρό­φισ­σα.

Σκέ­ψου, στάθ­μι­σε, ψή­φι­σε. Αν θες και μπο­ρείς και εν­θου­σιά­ζε­σαι να ψη­φί­σεις.

Και να ψη­φί­σεις με οποιο­δή­πο­τε μέτρο και οποιον­δή­πο­τε γνώ­μο­να επι­θυ­μείς και γνω­ρί­ζεις και του­λά­χι­στον, αν είσαι πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ρός και αρι­στε­ρή, κα­θη­με­ρι­νά, εντός και εκτός της ερ­γα­σί­ας σου, του σπι­τιού σου, της γει­το­νιάς σου και του συν­δι­κά­του σου, κι όχι απλώς δη­λώ­νεις αρι­στε­ρός μία φορά στις τόσες, ίσως και μόνο στις κάλ­πες, αν είσαι πραγ­μα­τι­κά και όχι κατά δή­λω­ση ή κατά φα­ντα­σία αρι­στε­ρός και αρι­στε­ρή, όπως έλεγε κι ο πραγ­μα­τι­κά όχι τη­λε­ο­πτι­κά με­γά­λος μας ηθο­ποιός, Τζα­βα­λάς Κα­ρού­σος, να ψη­φί­σεις όντως αρι­στε­ρά.

Αγω­νι­στι­κά, μα­χη­τι­κά, τα­ξι­κά, ‘’α­ρι­στε­ρί­στι­κα­’’, επα­να­στα­τι­κά, αντι­κυ­βερ­νη­τι­κά και θα έλεγα και αντι-εξου­σια­στι­κά – αν και, και στις Αρι­στε­ρές ‘’μα­ς’’, ένα ‘’θε­μα­τά­κι­’’ με την εξου­σία στον μι­κρό­κο­σμο, το έχου­με…

Μέσα στην κάλπη, το πε­ζο­δρό­μιο και κάτω από το πε­ζο­δρό­μιο, η πα­ρα­λία.

Καλό βόλι – που λέ­γα­με κι οι ‘’πα­λιοί­’’, είτε στην κάλπη είτε στο Δεύ­τε­ρο Αντάρ­τι­κο.

rproject.gr