«Συμβόλαιο Αλλαγής», ονομάζει ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμά του, ενώ «Απόφαση Αλλαγής» λέει το ΠΑΣΟΚ το δικό του. Και τα δύο κόμματα ομνύουν στην Αλλαγή, ανατρέχοντας στην αντίστοιχη που ευαγγελιζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1981. Τότε, το ΠΑΣΟΚ, ονόμαζε το πρόγραμμά του «Συμβόλαιο με το λαό», όπως περίπου το λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς εκτιμάνε ότι υπάρχει μεγάλο ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θέλουν, ο καθείς από τη μεριά του, να το ενστερνιστούν. Τι να πω, ότι εδώ η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα;
Δημήτρης Κατσορίδας
Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να πείσει το ΠΑΣΟΚ ότι υπάρχει σύμπνοια μεταξύ τους και σε μερικά σημεία προγραμματική ταύτιση και άρα περιθώρια να σχηματίσουν κυβέρνηση από τις 22 Μαΐου. Αν δει κάποιος/-α την εφ. «Αυγή της Κυριακής», 7-5-2023 (σελ. 4, 12 και 13), έχει εκτεταμένα άρθρα πάνω σε αυτό. Δίνουν τα ρέστα τους για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν κάνουν το ίδιο κάλεσμα προς το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη. Μάλιστα, όσον αφορά το ΜΕΡΑ25, επικαλούνται τα λόγια του Τσίπρα ότι «Δεν μπορεί να υπάρξει σχέση εμπιστοσύνης» με τον Βαρουφάκη, λες και το ζήτημα είναι προσωπικό και όχι πολιτικό.
Τελικά, στον ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν ευρύτερη προοδευτική διακυβέρνηση ή όχι; Διότι, δεν μπορεί ο Α. Τσίπρας, στη συνέντευξη του στην «Καθημερινή» (9-4-2023), να λέει ότι «η πρότασή μας δεν εξαιρεί κανέναν, πέραν της ΝΔ, του κ. Βελόπουλου και φυσικά τη ακροδεξιάς», εγκαλώντας τις «ηγεσίες των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης […] να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα κοινό πρόγραμμα αλλαγής και προόδου» ή «στην περιπέτεια μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης», ενώ από την άλλη να δυναμιτίζει αυτή την πρόταση και άρα την ίδια την απλή αναλογική. Τελικά, τι θέλουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν μπορεί από τη μια να θέτουν 11 Σημεία ως πρόγραμμα-πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας στα άλλα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, και από την άλλη να το δυναμιτίζουν με ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς, όπως κάνει το ΠΑΣΟΚ, που βάζει όρους. Είτε πιστεύεις στην προοδευτική διακυβέρνηση και άρα στις συμμαχίες, προσπαθώντας με υπομονή, επιμονή και συνέπεια να την υλοποιήσεις είτε το κάνεις ως μανούβρα, ενοχοποιώντας και εκθέτοντας συνεχώς τους εν δυνάμει συμμάχους. Όμως, οι συνεργασίες, δεν είναι μια δόλια μανούβρα, αλλά πρέπει να πατάνε στην ειλικρινή διάθεση για ενότητα του κόσμου της εργασίας, προκειμένου να δώσει την μάχη απέναντι στην παρακμιακή δεξιά διακυβέρνηση.
Αν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει πραγματικά την προοδευτική διακυβέρνηση, τότε ανοιχτά και ειλικρινά να ομολογήσει ποια συγκεκριμένα ήταν τα λάθη τους ως κυβέρνηση, να πουν ότι θα καταργήσουν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που ήταν δικός τους νόμος, θα καταργήσουν την προσωπική διαφορά στις συντάξεις του νόμου Κατρούγκαλου, θα επαναφέρουν τον ΕΚΑΣ, θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ (τουλάχιστον στα πιο χαμηλά εισοδήματα), θα φέρουν το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, όπως ήταν πριν τα μνημόνια, θα θεσπίσουν όχι μόνο την 13η, αλλά και την 14η σύνταξη, κ.λπ. Σε συνδυασμό με τα 11 Σημεία που προτείνουν, να κάτσουν στο τραπέζι των συζητήσεων με τα υπόλοιπα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, και εκεί να τεθούν οι προϋποθέσεις και οι συμφωνίες της μετεκλογικής συνεργασίας, με ένα και βασικό όρο: τον διακομματικό και συνεχή έλεγχο για το αν υλοποιούνται οι δεσμεύσεις ή όχι.
Αυτό, βέβαια, θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν, εδώ και έναν χρόνο, όπως πρότεινε το ΜΕΡΑ25, το οποίο έθετε προς συζήτηση «7+1 Τομές για μια προοδευτική προγραμματική συμφωνία», με σκοπό τη «συγκρότηση ενός πραγματικού προοδευτικού μετώπου το οποίο θα στηρίξει μια προοδευτική διακυβέρνηση, που θα εφαρμόσει ένα πραγματικά προοδευτικό, ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό πρόγραμμα Ρήξης με την ολιγαρχία», αλλά αρνούνταν συστηματικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να συζητήσει, ανάγοντας ως πιο σημαντικό το προσωπικό ζήτημα με τον γραμματέα του ΜΕΡΑ25, έναντι του πολιτικού. Όμως, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ηγεσιών είναι να μπορούν να χτίζουν συμμαχίες, να έχουν όραμα και το κυριότερο να είναι μεγαλόψυχες, διότι με εμπάθειες και ηγεμονισμούς δεν κάνεις πολιτική, αλλά προσωπική πολιτική. Και αυτή μπορεί να την πληρώσει ακριβά ο κόσμος της εργασίας.
Παρ’ όλα αυτά, και παρά τις σκόπιμες καθυστερήσεις, εάν πραγματικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει «σε ένα κοινό πρόγραμμα αλλαγής και προόδου», όπως λέει ο Α. Τσίπρας, τότε ας πάψει να αποποιείται τις δικές της ευθύνες και να τις φορτώνει στην υπόλοιπη Αριστερά (ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη). Χωρίς, βέβαια, να παρακάμπτουμε τις ευθύνες, που αντιστοιχούν και στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά, εντούτοις τόσο το μαχαίρι όσο και το καρπούζι βρίσκονται στα χέρια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
efsyn.gr/
