Αν διαβάσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους τις επερχόμενες εκλογές, τη γιορτή της δημοκρατίας, θα λέγαμε ότι επίκειται ο τελικός μιας μεγάλης διοργάνωσης που θα μας χαρίσει αξέχαστες στιγμές: ωραίες φάσεις, δυνατές συγκινήσεις, ανατροπές, αγωνία κι ένα παιχνίδι υψηλής ποιότητας, το οποίο θα το θυμόμαστε σ’ όλη μας τη ζωή.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που παρακολουθούμε είναι μια σύρραξη χούλιγκαν μέσα κι έξω από το γήπεδο. Μια μάχη μέχρι εσχάτων όπου όλα επιτρέπονται επειδή η νίκη του ενός ή του άλλου εκ των δύο μονομάχων θα μας ρίξει στα τάρταρα ή θα φέρει τον επί γης παράδεισο. Στη γαλάζια κερκίδα το σύνθημα είναι να μην κυβερνήσει ποτέ ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ, και η αντιφώνηση από την κόκκινη, ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν. Διαλέγετε και παίρνετε.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Μήπως όμως πρόκειται για μια εικόνα που φιλοτέχνησαν τα επικοινωνιακά επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για να μας μαντρώσουν; Δεν θα επικαλεστώ το τι συζητάμε στη δική μου παρέα, αλλά όποτε βρίσκομαι σε δημόσιους χώρους, π.χ. στον δρόμο, σε εστιατόρια, καφέ, ταξί, λεωφορεία και μετρό, δεν έχω ακούσει σχεδόν κανέναν να μιλάει για τις εκλογές.
Σε αντίθεση με τον παλιό καλό/κακό καιρό, τότε που οι αφίσες, τα μεγάφωνα, οι συγκεντρώσεις, οι καβγάδες και τα πειράγματα στα καφενεία δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα γενικευμένης αντιπαλότητας που όντως ήταν η γιορτή της δημοκρατίας. Βάζω στοίχημα ότι οι ξένοι που τυχαίνει να βρίσκονται στην Ελλάδα δεν έχουν αντιληφθεί ότι σε λίγες μέρες θα κριθεί το μέλλον της χώρας.
Πώς εξηγείται αυτή η νηνεμία; Απλούστατα, το πεδίο της μάχης έχει μετακομίσει στο διαδίκτυο όπου οι έμμισθοι ή άμισθοι τρολ διασταυρώνουν τα ξίφη τους, ενώ στα κανάλια που υποτίθεται ότι μας ενημερώνουν για τις θέσεις των κομμάτων, μαλλιοτραβιούνται τα γνωστά και μη εξαιρετέα πρωτοπαλίκαρα της μιας και της άλλης παράταξης. Κι όλα αυτά ενώ ο δεδηλωμένος στόχος αμφοτέρων είναι να κερδίσουν το Κέντρο!
Μια και μιλήσαμε για το παρελθόν, η κόντρα μεταξύ των δύο μεγάλων με γυρνάει πίσω στην εφηβεία μου, τότε που οι γονείς, με ύφος αυστηρό, έλεγαν στα παιδιά τους να μην αρχίσουν το κάπνισμα. Κι όταν τα παιδιά τους ρωτούσαν, μα καλά, γιατί εσείς καπνίζετε, η απάντηση ήταν πάντα: Αλλο εμείς! Τα χρόνια πέρασαν, αλλά στην πολιτική η εν λόγω νοοτροπία εξακολουθεί να ισχύει.
Για να μιλήσουμε με παραδείγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στον Αδωνι Γεωργιάδη επειδή φρόντισε να φωτογραφηθεί ενώ προσκυνούσε μια εικόνα, ενώ ο κατά τα άλλα άθεος Αλέξης Τσίπρας, τότε που μάζευε ψήφους απ’ όπου και να προέρχονται, πήγε στο Αγιον Ορος και ζήτησε να μείνει μόνος επί δέκα λεπτά με την εικόνα της Παναγίας. (Ως γνωστόν, οι ψήφοι δεν μυρίζουν, όπως είπε κάποιος.)
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Πώς γίνεται να κατηγορείς τους αντιπάλους σου για κάτι το οποίο έχεις πράξει εσύ ο ίδιος; Πώς γίνεται να επιδιώκεις τον εξορθολογισμό της πολιτικής ζωής όταν οι δικοί σου αποκαλύπτουν –ω της φρίκης!– ότι ο Αλέξης Τσίπρας κάνει botox; Γιατί επικαλείσαι τις δημοσκοπήσεις όποτε καταγράφουν τη φθορά των αντιπάλων σου και τις καταγγέλλεις όταν αποφαίνονται ότι η ψαλίδα ανοίγει ξανά;
Μια απάντηση θα ήταν ότι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, για αδιευκρίνιστους λόγους, απορρίπτουν την περίφημη κατηγορική προσταγή του Καντ –προτεστάντης ήταν, τι περιμένεις– σύμφωνα με την οποία πράττω ορθά μόνον όταν η στάση μου μπορεί να γίνει μια γενική αρχή που να ισχύει για όλους ανεξαιρέτως. Με απλά λόγια, δεν δικαιούται ένας καπνιστής με το τσιγάρο στο στόμα να λέει στους άλλους να μην καπνίζουν.
Εχω την εντύπωση ότι παρά τις φιλότιμες ή απεγνωσμένες προσπάθειες των κομματικών επιτελείων να παρομοιάσουν τις εκλογές με τα μαρμαρένια αλώνια όπου οι άγγελοι συγκρούονται με τους δαίμονες, το παιχνίδι θα γίνει χωρίς θεατές.
Δεν υπάρχει λόγος να πάει κανείς στο γήπεδο όταν καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτούς που ευαγγελίζονται ένα σύγχρονο high tech κράτος, το οποίο ευθύνεται για τηλεφωνικές υποκλοπές που σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα θα σήμαινε αυτομάτως πτώση της κυβέρνησης, και σε όσους υπόσχονται (ξανά) τα πάντα, αποδείχθηκαν ανίκανοι να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα όταν κυβέρνησαν, αλλά καμαρώνουν για το ηθικό πλεονέκτημα που απένειμαν εις εαυτούς επειδή ο παππούς τους ήταν στο ΕΑΜ πριν από ογδόντα χρόνια.
Το ποιος θα υπερισχύσει θα το μάθουμε σε λίγες μέρες. Υπομονή λοιπόν. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο νικητής θα είναι αυτός που μας αξίζει. Γιατί εμείς θα τον τιμήσουμε με την ψήφο μας.
efsyn.gr
