Θερμό μήνυμα από φίλο (Σ.Κ.) αναγνώστη: «Από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα αποδεικνύεται ότι τελικά είμαστε ένας γελοίος λαός. Εδωσαν είκοσι μονάδες διαφορά στους εγκληματίες της Δεξιάς. Ευθύνεται η Αριστερά; Αναντίρρητα, όμως αυτό δεν δικαιολογεί αυτήν την ψήφο. -Περί γελοιότητας ο λόγος…».
Λοιπόν δεν συμφωνώ εν όλω, παρότι -νομίζω ότι- κατανοώ την οργή και το ξέσπασμα του αναγνώστη. Είναι βέβαιο ότι το γελοίο είναι πανταχού παρόν στην καθημερινή συνάφεια και δηλώνει περήφανα μάλιστα το «παρών» σε κάθε εκδήλωση της πραγματικότητας.
Γιώργος Σταματόπουλος
Αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι μπορούν να το ξεχωρίσουν και να το εξορίσουν από τις πράξεις τους. Εάν επικρατεί, πρέπει να αναζητηθεί αλλού αυτή του η «δυναμική» και όχι στον λαό, ο οποίος ούτως ή άλλως άγεται και φέρεται, απολίτιστος ων ακόμη στον εικοστό πρώτο αιώνα [άλλο απολίτιστος και άλλο γελοίος, νομίζω]. Δεν είναι μόνο η Δεξιά που δηλητηρίασε την πολιτική ζωή [πολιτισμική και λοιπά…] της χώρας, είναι και όλοι εκείνοι που εναντιώνονται στη «φιλοσοφία» της και τη στρατηγική της, όλοι εμείς που αυτοχαρακτηριζόμαστε «δημοκρατικοί», «αριστεροί» και ό,τι κατεβάσει η γκλάβα μας.
Αποδίδουν τινές το Βατερλό της Αριστεράς στην έλλειψη σθεναρής αντιπολίτευσης, άλλοι στη μεταστροφή της κοινωνίας προς τον συντηρητισμό [αλλά ποιος συνέβαλε σε αυτήν τη μεταστροφή, τσιμουδιά] και άλλοι στα τραγικά ολισθήματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές· και άλλοι, που δεν είναι και πολύ μακριιά από τους προηγούμενους, στην απόλυτη κυριαρχία του λάιφ στάιλ, στη χαζοχαρούμενη δηλαδή άποψη για τη ζωή, στην αβασάνιστη διαχείριση σκοπών και ονείρων [ιδεών και λοιπά]. Αποδεκτές και σεβαστές όλες οι προσεγγίσεις-αναλύσεις.
Ελα όμως που φέρεται να έχει δίκιο ο Μητσοτάκης λέγοντας πλέον, εκ του ασφαλούς και με αρκετή δόση κομπορρήμονος ταπεινοφροσύνης, ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…Τι να αντιτάξει κανείς; Σαφώς δεν είναι θέσφατο ότι «είναι σοφός» [ο λαός] και άλλες ανοησίες, είναι όμως [ο πάντοτε ίδιος αυτός λαός] σκληρός κι εκδικητικός, παρ’ όλη την ενίοτε αφειδώλευτα εξαπλούμενη αφροσύνη του.
Μοιάζουν παράδοξα και αντιφατικά ίσως όλα αυτά αλλά έχει σημασία να επικεντρώνονται οι πολιτικές αναλύσεις στο βάθος και όχι στα επιφαινόμενα, στην ουσία και όχι πια στην «ιδεολογία». Το βάθος και η ουσία σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από την έλλειψη πολιτισμού και παιδείας καθώς και οι χθαμαλές έστω ανάγκες της πλειοψηφίας των κοινωνικών ομάδων.
Οι γνωρίζοντες καλά τα συμφέροντά τους, π.χ. οι επιχειρηματίες του τουρισμού, ένιωσαν ανακούφιση από την παντελή έλλειψη ελέγχων εκ μέρους του κράτους της πολύμορφης Ακροδεξιάς· βλάκες είναι να μην εκφράσουν με την ψήφο τους την ευγνωμοσύνη τους για αυτήν την απουσία εποπτείας που, αν εφαρμοζόταν, θα μείωνε κατά πολύ τα κέρδη τους;
Δεν φαίνεται να είμαστε γελοίος λαός, ναι όμως, απολίτιστος και συμφεροντολόγος και απαίδευτος. Και πάει στο καλό αυτός ο λαός. Αυτοί που τον εκφράζουν, υποτίθεται, τι είναι; Καλύτεροι; Η Αριστερά δεν είναι παλιά και παρωχημένα συνθήματα -τι είναι ακριβώς ας αναρωτηθεί η ίδια [εάν ποτέ μπορέσει να κάνει κάτι τέτοιο].
efsyn.gr
