Το θεμελιώδες ερώτημα που τίθεται μετά τις εκλογές στις 21/5/2023 είναι τούτο: πότε δρομολογήθηκαν οι πολιτικές διεργασίες στη συνείδηση των πολιτών και ποιοι παράγοντες στα χρόνια που ακολούθησαν ολοκλήρωσαν τις διεργασίες αυτές και οδήγησαν στη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετατόπιση χιλιάδων ψηφοφόρων προς τα δεξιά;
Η απάντηση είναι: από την επόμενη μέρα της μετατροπής του «όχι» σε «ναι» στο δημοψήφισμα της 5/7/2015.
Κώστας Κοροντζής*
Μετά το αποτέλεσμα του 62% «όχι» ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αγωνιστικότητα της κοινωνίας και τη θέλησή της για ρήξη;
Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ υπόγραψε το Μνημόνιο, λίγο αργότερα προκήρυξε εκλογές, τις οποίες κέρδισε με μικρές σχετικά απώλειες. Αθέτησε όλες τις υποσχέσεις του, παρολαυτά, σαν από κεκτημένη ταχύτητα ο κόσμος τον ανέχτηκε πειθόμενος ότι αυτό που έγινε ήταν η μόνη εναλλακτική λύση.
Λίγους μήνες αργότερα εκδηλώθηκαν οι πρώτες ολέθριες συνέπειες του Μνημονίου:
-Μείωση των συντάξεων
-Επιδείνωση του δημόσιου συστήματος Υγείας και παιδείας αντίστοιχα
-Συνέχιση της φυγής ξένων επιστημόνων από την Ελλάδα.
-Ιδιωτικοποιήσεις
-Πλειστηριασμοί
-Ευέλικτες σχέσεις εργασίας
Η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ επιταχύνεται και όλο πιο πολύ συνεχίζει να ταυτίζεται στη συνείδηση των πολιτών με τη ΝΔ. Ταυτόχρονα επιταχύνονται και οι διεργασίες της πολιτικής συνείδησης προς την κατεύθυνση της συντηρητικοποίησης. Στις εκλογές του 2019 η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνεται και εκλογικά με απώλειες γύρω στο 4%. Η ΝΔ σχηματίζει κυβέρνηση μ’ ένα ποσοστό 39%. Ωστόσο, χωρίς ακόμα να έχει πάθει μια συντριβή ο ΣΥΡΙΖΑ επαληθεύεται για μια ακόμη φορά ότι αν η Αριστερά εκμεταλλευόμενη την κορύφωση μιας οικονομικής κρίσης δεν αδράξει την ευκαιρία να λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας, τότε η κοινωνία θα της γυρίσει την πλάτη, με μια μετατόπιση προς τα δεξιά. Το σύστημα αναζωογονημένο από την κάθαρση της οικονομικής κρίσης συνεχίζει την ύπαρξή του. Δεν υπάρχει τελική κρίση για το σύστημα. Υπάρχει μόνο η κορύφωση της κρίσης, που αν οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν εκμεταλλευτούν, όταν η ψυχολογία και η κοινωνική συνείδηση του κόσμου και οι περιστάσεις είναι ευνοϊκές γι’ αυτήν –κι αυτό συνήθως είναι μια εξαίρεση και όχι ο κανόνας– το σύστημα ξαναστήνεται στα πόδια του και η κοινωνία ξαναπέφτει σε αδράνεια.
Ωστόσο, αυτό που λειτούργησε καταλυτικά επιταχύνοντας την ήδη δρομολογημένη μεταστροφή της πολιτικής συνείδησης προς μια ακόμα πιο συντηρητική κατεύθυνση ήταν η πανδημία. Είναι ένας παράγοντας που δεν τον έχουν λάβει όσο θα έπρεπε υπόψιν τους οι αναλύσεις που γίνονται αυτές τις μέρες. Είναι σ΄ αυτήν την περίοδο που κατά τη γνώμη μας, διεργασίες αθόρυβες, ηφαιστειακές θα έλεγε κανείς, επιτάχυναν την ήδη τάση της κοινωνίας προς μια συντηρητικοποίηση.
Η πανδημία (20/2/20) βρίσκει την ελληνική κοινωνία πτωχευμένη, υποταγμένη στα μνημόνια, απογοητευμένη, χωρίς οράματα, με κυρίαρχα συναισθήματα τη ματαίωση.
*Εκδότης των ομώνυμων εκδόσεων Κοροντζή.
efsyn.gr
