Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25 Ιουνίου απέδειξαν -για άλλη μια φορά- ότι όσο δύσκολα και αργά μπορούμε να πάμε μπροστά, τόσο πιο εύκολα μπορούμε να πάμε προς τα πίσω. Ακροδεξιό πισωγύρισμα για την Ελλάδα, λοιπόν. Με ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία ακροδεξιά κόμματα να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Βουλή. Και με αρκετά στελέχη με ακροδεξιό παρελθόν και καταβολές, να βρίσκονται στο αυτοδύναμο κόμμα εξουσίας.
Πολλοί “σοκαρισμένοι” με την εξέλιξη, έχουν μια έκπληξη στην καλύτερη αφελή, στην χειρότερη κάλπικη.
Κρυσταλλένια Μανάβη*
Πραγματικά, πως μπορούμε να απορούμε; Γιατί απορούμε με το εθνικιστικό αμόκ που έχει πιάσει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, όταν διαρκώς καλλιεργείται ένα ξενοφοβικό κλίμα, με δηλώσεις όπως “οι πνιγμένοι πρόσφυγες απασχολούν τα ασθενοφόρα μας!” να ακούγονται σε εκπομπές πανελλήνιας εμβέλειας, σε ώρες αιχμής; Όταν η ρητορική (και) εντός του μεγαλύτερου κόμματος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, μιλάει για ανθέλληνες και προδότες; Για δημογραφικό και αγέννητα ελληνόπουλα; Όταν ένας θεσμός όπως η Εκκλησία, είναι, με την ανοχή όλων, δημόσιος συμβουλάτορας στο πως θα χαραχθεί η πολιτική σε καθαρά πολιτικά θέματα, όπως ζητήματα υγείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων (μέτρα για την πανδημία, εκτρώσεις, τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών κ.α.);
Σε μια πιο ψύχραιμη, δεύτερη ώρα, πρέπει να απορήσουμε με την απορία μας. Όλα τα σημάδια ήταν εκεί. Και ότι η νομοθετική ρύθμιση κατά του Ηλία Κασιδιάρη ήταν δώρο άδωρον ήταν προφανές, όπως και ότι ο κόσμος που έβγαλε τρίτο κόμμα την Χρυσή Αυγή δεν εξαφανίστηκε ήταν αυτονόητο. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Και τώρα; Τώρα τι;
Τώρα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την κατάσταση. Χωρίς ρομαντικές ελπίδες, αλλά και χωρίς απόγνωση που να μας παραλύει. Τα πράγματα είναι όπως είναι, και δεν θα αλλάξουν μαγικά.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει τη δυνατότητα να καταθέσει μόνη της πρόταση μομφής λόγω του αριθμού των βουλευτών που εξέλεξε. Ένα το κρατούμενο.
3 ακροδεξιά κόμματα με τρομακτικές ατζέντες, έχουν στην κορυφή των προτεραιοτήτων τους τα δικαιώματα της ΛΟΑΤ κοινότητας, την ισχυροποίηση της θρησκείας, το μεταναστευτικό και το…δημογραφικό.
Ιδρύθηκε επίσημα το Υπουργείο Οικογένειας, το οποίο επικεντρώνεται στο δημογραφικό.
Η είσοδος της Πλεύσης Ελευθερίας γεννά ερωτηματικά για το πως θα κινηθεί, και μένει να φανεί αν θα συνεχίσει το άνοιγμα προς ένα συντηρητικό ακροατήριο, ή αν θα πραγματοποιηθεί το αισιόδοξο σενάριο στο οποίο θα συνεχίσει να στηρίζει προοδευτικές θέσεις όπως την αναγνώριση του όρου “γυναικοκτονία” και τις ΛΟΑΤ διεκδικήσεις.
Η αναλογία εκλεγμένων γυναικών – ανδρών παραμένει απογοητευτική.
Δυστυχώς, δεν θα μπορούσε να έχει πάει πολύ χειρότερα το πράγμα. Έρχεται μια τετραετία δύσκολη, πολύ δύσκολη. Στην οποία οι μόνιμοι μας σύμμαχοι, πρέπει να είναι η επαγρύπνηση, η μαχητικότητα και ο ρεαλισμός. Ήδη γίνανε βήματα πίσω. Ας μην μάθουμε πόσα ακόμα “ε μη χειρότερα!” μπορούμε να αναφωνήσουμε.
*Πολιτική Επιστήμονας
.efsyn.gr/
