Μετά την απώλεια της μισής οικογενειακής περιουσίας, ο βασικός διαχειριστής αποτραβήχτηκε, αφήνοντας την ευθύνη στα άλλα μέλη της οικογένειας. Παρά το μέγεθος της απώλειας, έμεινε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Ένα ποσό που πριν από 10-15 χρόνια κανένα μέλος, ούτε στα πιο τρελά όνειρά του, δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Οι απλοί μέτοχοι, που συμμετείχαν και στήριξαν καθένας/καθεμιά με τις δυνατότητες και τις δυνάμεις τους την όλη περιπέτεια, είδαν με αντιφατικά συναισθήματα αυτή την παραίτηση. Από τη μια, έντονη ανησυχία ότι θα χαθούν και τα αυγά και τα πασχάλια. Από την άλλη, αναγνώριση της τιμιότητας και της ευθύτητας του παραιτηθέντος, που, εδώ που τα λέμε, το ένστικτο, οι πρωτοβουλίες και η προσωπικότητά του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, ανοδικές ή καθοδικές.
Χρήστος Χατζηχρήστος*
Και μαζί ελπίδα ότι θα υπάρξουν νέες ιδέες και πρωτοβουλίες, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες και σε μια εχθρική και «παράλογη» αγορά, θα σταθεροποιήσουν την κατάσταση και θα βάλουν τα σκαριά για μια νέα ανοδική πορεία. Η ελπίδα αυτή άρχισε να παίρνει κάποια μορφή, καθώς νέοι άνθρωποι, από γενιές τού σήμερα και του αύριο, εκδήλωσαν την πρόθεση, ακόμα και με αντικρουόμενες προτάσεις αλλά ομόθυμη διάθεση, να πάρουν πρωτοβουλίες. Και κει πάνω, (ξανα)βγήκαν στη φόρα οι οικογενειακές παθογένειες:
Ο θείος Προκόπης, ο λογιστής της οικογένειας, που πάντα υπεραναλύει τα δεδομένα και πάντα εκθέτει με αδήριτη λογική τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει κανείς να κάνει ποτέ τίποτα, πέρα από τη γραφειοκρατική καταγραφή και διαχείριση.
Η θεια η Αμερσούδα, η θεματοφύλακας των «ηθικών αρχών» της οικογένειας, οι οποίες δεν επιτρέπουν τίποτε άλλο από το να χώνονται τα λεφτά στο παλιό σεντούκι, για να μην εκφυλιστούν. Ένα σεντούκι, του οποίου βεβαίως αυτή είναι, σύμφωνα με την οικογενειακή επετηρίδα, η μοναδική κλειδοκράτορας.
Ο κύριος Μίμης, όψιμος θαυμαστής της συμπόρευσης με χρεοκοπημένους από καιρό πάλαι ποτέ κολοσσούς, που άλλοι, με περισσότερα φόντα και στηρίγματα, αποτυγχάνουν να ξαναστήσουν στα πόδια τους.
Και μέσα στον χαμό, να κι ο μπαρμπα-Ζήκος, ο γηραλέος κατεργαράκος μιας άλλης εποχής, που μέσα στη σύγχυση, τρύπωσε κάποια στιγμή στους κόλπους της οικογένειας, να διεκδικεί κι αυτός τον πρώτο λόγο!
Όλα αυτά φέρνουν στον απλό μέτοχο μεγαλύτερη ίσως απογοήτευση και από την πρόσφατη χρεοκοπία, που οδήγησε σε αυτή την κρίση. Ως απλός μέτοχος και εγώ, ευελπιστώ τα υγιή μέλη της οικογένειας, που είναι σίγουρα τα περισσότερα, να ορίσουν τις συνθήκες που απαιτεί το στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης. Αλλιώς, όταν φτάσει η στιγμή να πάρω θέση κι εγώ, ως απλός μέτοχος, θα έχω απομείνει ένας από τους ελάχιστους…
*Μαθηματικός
efsyn.gr
