Ξέρουμε τα αίτια, ξέρουμε τις πηγές, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, ξέρουμε πια και τις συνέπειες, ξέρουμε τα στενότατα χρονικά περιθώρια, μη φτάσουμε σύντομα να μετανιώσουμε για όσα δεν κάναμε όταν μπορούσαμε…
«Κάποιος κάθεται στη σκιά σήμερα, γιατί κάποιος άλλος φύτεψε ένα δέντρο πριν από χρόνια»
(Γουόρεν Μπάφετ)
Κώστας Μαρούντας
Σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο δυνατό πράγμα να «παλαντζάρει» η συνείδησή μας ανάμεσα στην προοπτική τη μία μέρα τα θερμόμετρα να πλησιάζουν ιστορικά ρεκόρ και την επόμενη να φυσάει και να απειλείται με ολοκαύτωμα οτιδήποτε έχει απομείνει σα δάσος στον ελλαδικό χώρο. Και βεβαίως, ακόμα χειρότερη συνθήκη από τα ατομικά μας συνειδησιακά τερτίπια είναι οι άμεσες συνέπειες που βιώνει το ίδιο το σώμα όταν η θερμοκρασία αρέσκεται να φλερτάρει με πάνω από 40 βαθμούς, ενώ όταν κοιτάς ψηλά να βλέπεις καπνούς από πυρκαγιές.
Αυτά όλα δεν είναι ακριβώς δυστοπίες, τις περιγράφουν όμως λεπτομερώς, και φαίνονται συστατικά μίας κανονικότητας που δεν θα κάνει καλό σε κανέναν παρά μονάχα π.χ. σε όσους βάζουν τις φωτιές (δεν εννοώ τους φυσικούς, αλλά τους ηθικούς αυτουργούς)…
Γενικώς, η κλιματική κρίση είναι ένα ζήτημα που κακώς το βλέπουμε αποσπασματικά από όλα τα άλλα προβλήματα που μας ταλανίζουν σαν ανθρωπότητα. Και που στην αποθέωση της αντίφασης και της ειρωνείας, όσο τελειοποιούνται τα μηχανήματα και αυξάνουν με αξιοθαύμαστη ποιοτική και ποσοτική σύσταση οι τεχνικοεπιστημονικές δυνατότητες του είδους, εμείς αντί να δημιουργούμε επίγειους παραδείσους για όλους, μάλλον οδεύουμε ολοταχώς προς ραγδαίες μειώσεις πληθυσμού σε ένα κόσμο που τα προβλήματα θα είναι μεγαλύτερα από τα όποια ευεργετήματα…
Υπερβολές; Ε, αν διαβάσει κάποιος τα διάφορα δημοσιεύματα στον κυριακάτικο τύπο και το τι επισημαίνουν διάφοροι επιστήμονες, νομίζω πως στο σήμερα θα πρέπει να αλλάξει νοηματοδότηση ακόμα και η λέξη υπερβολές…
Η κλιματική κρίση δεν είναι άλλο ένα πρόβλημα. Κατά την προσωπική μου άποψη είναι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Ο καμβάς πάνω στον οποίο θα σχηματιστούν όλα τα υπόλοιπα… Αν ο καμβάς είναι φθαρμένος, άσχημος, δυσλειτουργικός, επικίνδυνος; Ε, τότε, ακόμα και ένα έργο Τέχνης να αποτυπώνει το θέαμα, αυτό δεν θα είναι και το πιο ελκυστικό…
O πατριώτης βάζει ως προτεραιότητά του τα πολυποίκιλα εθνικά θέματα, ο αριστερός το κοινωνικό ζήτημα και τις διάφορες εκφάνσεις του (μεταμοντέρνες και μη), ο οικολόγος το περιβάλλον, ο κεντρώος τις συνθέσεις, ο φιλελεύθερος το χρήμα, ο αναρχικός την εναντίωση σε κάθε εξουσία, ο φασίστας τα απωθημένα του εναντίον των άλλων. Ελπίζω όλοι αυτοί να καταλαβαίνουν πως σε ένα περιβάλλον που ο καύσωνας θα διαδέχεται τις πλημμύρες και μετά θα δίνει τη σκυτάλη στις φωτιές πριν την ξαναπάρει ακόμα πιο αγριεμένος, όλα αυτά δεν θα έχουν και τόσο μεγάλο νόημα όσο νομίζουνε…
Σώζουμε τον πλανήτη, και μετά αποκτά απτή αξία κάθε ιδέα, κάθε διαπάλη, κάθε αγώνας για το είδος της ζωής. Αν η ζωή έχει μπει σε μηχανική υποστήριξη, αν φερ΄ειπείν χρειαζόμαστε για μήνες κλιματισμό για να μπορούμε να διευθετούμε τις υποχρεώσεις μας, τότε ας σταματήσουμε εδώ κάθε κουβέντα. Δεν έχει νόημα… Άλλωστε όπως είχε πει εύστοχα ο Henry David Thoreau, «τι αξία έχει ένα όμορφο σπίτι, αν δεν έχεις έναν υποφερτό πλανήτη να το χτίσεις;»…
Για κάποιους, ανάμεσα στους οποίους τοποθετώ μάλλον και τον εαυτό μου, χρειάζονται δύο άμεσα μέτρα. Το ένα είναι ένας ενδελεχής ετήσιος έλεγχος των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, με αποτελέσματα που θα γίνονται ΓΝΩΣΤΑ σε ΟΛΗ την κοινωνία. Από υπεύθυνες, σοβαρές επιτροπές που θα απαρτίζονται από ακέραια, ικανά και με διεθνές κύρος άτομα, που θα δημοσιοποιούν τα πορίσματά τους και τα ΜΜΕ θα είναι υποχρεωμένα να προβάλλουν σε περίοπτη θέση. Και, δεύτερον, άμεση θέσπιση αυστηρών ποινών για τα κράτη και τις εταιρείες παραβάτες.
Ακόμα και η σύσταση ενός (άτεγκτου, αλλά κυρίως ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΟΥ) Διεθνούς Ειδικού Δικαστηρίου που θα καταπιάνεται με τέτοιες υποθέσεις ίσως να αποτελούσε μία έμπρακτη απόδειξη πως οι ηγεσίες του πλανήτη διάλεξαν το σωστό δρόμο, κινούνται με τις δέουσες ταχύτητες και όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να έχουμε την απαραίτητη εμπιστοσύνη, έτσι ώστε να αφοσιωθούμε στα δικά μας και να μπορέσουμε να τα κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε (και σαν άτομα και σαν σύνολα)…
Τα μεγάλα κράτη και οι εταιρείες που είναι υπεύθυνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος πρέπει να λογοδοτήσουν και να πιεστούν (όχι να πειστούν, να πιεστούν έγραψα…) να το πάρουν έγκαιρα αλλιώς το πράγμα. Ξέρουμε τα αίτια, ξέρουμε τις πηγές, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, ξέρουμε πια και τις συνέπειες, ξέρουμε τα στενότατα χρονικά περιθώρια, μη φτάσουμε σύντομα να μετανιώσουμε για όσα δεν κάναμε όταν μπορούσαμε…
ΥΓ. Ο καλύτερος τρόπος για να ξέρουμε πού ακριβώς πάει το πράγμα είναι ένας: όταν δημοσιοποιείται μία είδηση από αυτές τις φοβερές των τελευταίων ημερών που να σχετίζονται με τις άμεσες επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης (π.χ. θερμότερες μέρες στην ιστορία, κοκ), να μπορούσαμε να ξέραμε τι σκέφτονται μέσα τους οι πολιτικοί ηγέτες των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, οι αξιωματούχοι διάφορων αρμόδιων διεθνών οργανισμών, ο μεγαλομέτοχος μίας εταιρείας φυσικού αερίου και ένας «συνάδελφος» του από τον χώρο των ΑΠΕ. Μόνο τότε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τα πάντα, αλλά αφού δεν μπορούμε να το κάνουμε, ας πιάσουμε στα χέρια μας δύο ζάρια και ας τα ρίξουμε με προσεχτικό τρόπο πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι…
efsyn.gr
