Η ουκρανική «αντεπίθεση» και η διπλωματία

Μια από καιρό δη­μο­σιο­ποι­η­μέ­νη επί­θε­ση, απέ­να­ντι σε από καιρό καλά και γερά οχυ­ρωμέ­νες

­ και ναρ­κο­θε­τη­μέ­νες θέ­σεις, δεν θα μπο­ρού­σε να πα­ρά­ξει τέ­τοια «θε­α­μα­τι­κά» απο­τε­λέ­σμα­τα. 

Πάνος Πέτρου

Οι πο­λε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις

Μετά τις εκα­τόμ­βες νε­κρών Ου­κρα­νών στρα­τιω­τών στο πρώτο κύμα επι­θέ­σε­ων, η ου­κρα­νι­κή ηγε­σία εγκα­τέ­λει­ψε το σχέ­διο «μα­ζι­κής εφό­δου» σε ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο ση­μείο του με­τώ­που και προ­έ­κρι­νε μια πιο προ­σε­κτι­κή μέ­θο­δο, με πιο ολι­γά­ριθ­μες ομά­δες και πιο αργό ρυθμό προ­ώ­θη­σης, με στα­θε­ρή δρα­στη­ριό­τη­τα σε όλο το μήκος του με­τώ­που.

Η ου­κρα­νι­κή αντε­πί­θε­ση εύ­λο­γα εξε­λί­χτη­κε μέσα στο κα­λο­καί­ρι σε ένα ακόμα μακρύ επει­σό­διο «πο­λέ­μου φθο­ράς» με αργή και βα­σα­νι­στι­κή πρό­ο­δο για τον επι­τι­θέ­με­νο. Καθώς γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, ο ου­κρα­νι­κός στρα­τός στη Ζα­πο­ρί­ζια είχε μόλις κα­τα­φέ­ρει να «ρηγ­μα­τώ­σει» ένα ση­μείο της πρώ­της ρω­σι­κής γραμ­μής άμυ­νας και να κα­τα­γρά­ψει μια σχε­τι­κά ορατή διείσ­δυ­ση σε μέχρι πρό­τι­νος κα­τε­χό­με­να εδάφη. Αλλά όπως το έθεσε άρθρο στο Foreign Policy: «Η Ρωσία έχει τρεις γραμ­μές άμυ­νας και πίσω από αυτές ακο­λου­θούν οχυ­ρω­μέ­νες πό­λεις. Το θέμα δεν είναι αν η Ου­κρα­νία μπο­ρεί να δια­σπά­σει μία ή δύο. Αλλά αν μπο­ρεί να τις δια­σπά­σει και τις τρεις και να δια­θέ­τει -μετά από τη φθορά που θα υπο­στεί- αρ­κε­τές δια­θέ­σι­μες δυ­νά­μεις για να πε­τύ­χει κάτι ση­μα­ντι­κό όπως η κα­τά­λη­ψη του Τόκ­μακ». Το Τόκ­μακ είναι ένας πολύ κρί­σι­μος κόμ­βος στο δρόμο προς την  Με­λι­τό­πο­λη, που θε­ω­ρεί­ται ο στρα­τη­γι­κός στό­χος της ου­κρα­νι­κής αντε­πί­θε­σης -ένας στό­χος για την επί­τευ­ξη του οποί­ου (στο άμεσο μέλ­λον) αμ­φι­βά­λουν πλέον οι αμε­ρι­κα­νι­κές υπη­ρε­σί­ες σύμ­φω­να με την Washington Post. Σε όλο το υπό­λοι­πο μέ­τω­πο, επι­κρα­τεί σχε­τι­κή στα­σι­μό­τη­τα με εναλ­λα­γές στο ρόλο  επι­τι­θέ­με­νου και του αμυ­νό­με­νου (ενώ στα σύ­νο­ρα Λου­χάνσκ-Πε­ρι­φέ­ρειας Χαρ­κό­βου, είναι ο ρω­σι­κός στρα­τός αυτός που κα­τα­γρά­φει αργά αλλά στα­θε­ρά κέρδη).

Ση­μείο κα­μπής;

Όταν η «ου­κρα­νι­κή αντε­πί­θε­ση» βρι­σκό­ταν στο στά­διο της προ­α­ναγ­γε­λί­ας, την εί­χα­με πε­ρι­γρά­ψει ως «ορό­ση­μο όσον αφορά τις δι­πλω­μα­τι­κές διερ­γα­σί­ες». Ανα­φε­ρό­μα­σταν κυ­ρί­ως στην αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή, καθώς στις ΗΠΑ είχε ήδη φου­ντώ­σει η δη­μό­σια δια­φω­νία με­τα­ξύ πολύ βα­ρυ­σή­μα­ντων «Ιν­στι­τού­των» για τη συ­νέ­χεια της στή­ρι­ξης στον ου­κρα­νι­κό στρα­τό ή για την ανά­γκη να ασκη­θεί πίεση στο Κίεβο για δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Αυτή η δια­φω­νία συ­νε­χί­στη­κε αμεί­ω­τη και μέσα στο κα­λο­καί­ρι. Σε αυτό το φόντο, η κα­τά­λη­ξη της ου­κρα­νι­κής αντε­πί­θε­σης μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει και μια στιγ­μή «ανα­στο­χα­σμού» στην Ουά­σινγ­κτον, έχο­ντας πλέον πολύ πιο χει­ρο­πια­στά δε­δο­μέ­να για το αν και πόσο μπο­ρεί το Κίεβο να αντι­στρέ­ψει με στρα­τιω­τι­κά μέσα τα τε­τε­λε­σμέ­να της ρω­σι­κής ει­σβο­λής.

Αυτή η πιο στρα­τη­γι­κή συ­ζή­τη­ση επί των αμε­ρι­κα­νι­κών προ­τε­ραιο­τή­των, συ­μπί­πτει και με πιο «πρα­κτι­κά» ζη­τή­μα­τα. Στις 30 Σε­πτέμ­βρη, λήγει η ισχύς του «πα­κέ­του βο­ή­θειας στην Ου­κρα­νία» που είχε εγκρί­νει το Κο­γκρέ­σο και από το οποίο αντλεί χρή­μα­τα ο Μπάι­ντεν σε όλη τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου και δεν είναι κα­θό­λου σί­γου­ρο ότι η Ρε­που­μπλι­κα­νι­κή πλέον πλειο­ψη­φία θα συμ­φω­νή­σει σε ένα νέο. Αυτή η από­φα­ση μπο­ρεί να πάρει μια μικρή πα­ρά­τα­ση, καθώς σύμ­φω­να με κά­ποιους υπο­λο­γι­σμούς, τα χρή­μα­τα που απο­μέ­νουν αρ­κούν για να συ­νε­χι­στεί η αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη -στα τρέ­χο­ντα επί­πε­δά της- μέχρι το τέλος του χρό­νου.

Δεν απο­κλεί­ε­ται έτσι να αντι­λαμ­βά­νε­ται (ως «απο­φα­σι­στι­κή ζαριά») την τρέ­χου­σα αντε­πί­θε­ση και το ίδιο το Κίεβο. Μέσα στο κα­λο­καί­ρι, διέρ­ρευ­σε στον Τύπο το «σχέ­διο» που πα­ρου­σί­α­σε η ου­κρα­νι­κή ηγε­σία στον επι­κε­φα­λής της CIA: Σύμ­φω­να με αυτό, η κυ­βέρ­νη­ση Ζε­λέν­σκι φι­λο­δο­ξεί να έχει μέχρι το τέλος του χρό­νου κά­ποιες ση­μα­ντι­κές στρα­τιω­τι­κές επι­τυ­χί­ες (χερ­σαία απο­μό­νω­ση της Κρι­μαί­ας από το Ντον­μπάς και κά­ποια εδα­φι­κά κέρδη στα ανα­το­λι­κά) μετά τις οποί­ες το Κίεβο θε­ω­ρεί ότι μπο­ρούν να ξα­να­νοί­ξουν οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις.

Χωρίς να μπο­ρεί να προ­κα­τα­βά­λει κα­νείς τα συ­μπε­ρά­σμα­τα στα οποία θα κα­τα­λή­ξουν τα επι­τε­λεία από την -επι­τυ­χή ή απο­τυ­χη­μέ­νη- έκ­βα­ση της αντε­πί­θε­σης (είτε «ανά­γκη συ­νέ­χειας/κλι­μά­κω­σης» είτε «ως εδώ ήταν»), είναι δε­δο­μέ­νο ότι η κα­τά­λη­ξή της θα είναι η στιγ­μή που θα μά­θου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα για τις δια­θέ­σεις που επι­κρα­τούν.

Δι­πλω­μα­τία

Άλ­λω­στε, πα­ράλ­λη­λα με την ου­κρα­νι­κή αντε­πί­θε­ση ξε­δι­πλώ­θη­καν και διά­φο­ρες -προ­δρο­μι­κές- δι­πλω­μα­τι­κές διερ­γα­σί­ες μέσα στο κα­λο­καί­ρι. Η αρχή έγινε στα τέλη Ιούνη στη Δανία, όπου συ­να­ντή­θη­καν αντι­προ­σω­πεί­ες από την Ου­κρα­νία, τα μέλη των G7, την Ινδία, τη Βρα­ζι­λία, τη Νότια Αφρι­κή, τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία και την Τουρ­κία. Ακο­λού­θη­σε τον Αύ­γου­στο η 2ή­με­ρη Σύ­νο­δος στην Τζέ­ντα, η οποία προ­κά­λε­σε με­γα­λύ­τε­ρο «θό­ρυ­βο» για αρ­κε­τούς λό­γους. Είχε ακόμα πιο διευ­ρυ­μέ­νη συμ­με­το­χή από εκεί­νη της Δα­νί­ας (40 κράτη, που πε­ρι­λάμ­βα­ναν όσα βρέ­θη­καν στη Δανία αλλά και άλλες δυ­νά­μεις όπως Ιν­δο­νη­σία, Αί­γυ­πτος, Με­ξι­κό, Χιλή, Πο­λω­νία κλπ). Σε αντί­θε­ση με τη συ­νά­ντη­ση στη Δανία (όπου αρ­νή­θη­κε να συμ­με­τέ­χει), στην Τζέ­ντα συμ­με­τεί­χε και αντι­προ­σω­πεία της Κίνας, κάτι που χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από το Κίεβο ως «υπέ­ρο­χο βήμα προ­ό­δου και ιστο­ρι­κή επι­τυ­χία», ενώ υπο­χρέ­ω­σε τον Κι­νέ­ζο υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών να δια­βε­βαιώ­σει τον Λα­βρόφ ότι η Κίνα «δια­τη­ρεί την ανε­ξάρ­τη­τη και αμε­ρό­λη­πτη στάση» της. Διορ­γα­νώ­θη­κε από τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, που φι­λο­δο­ξεί να παί­ξει όλο και πιο ηγε­τι­κό ρόλο στη διε­θνή σκηνή, αξιο­ποιώ­ντας τις σχέ­σεις που δια­τη­ρεί με όλες τις Με­γά­λες Δυ­νά­μεις και την (οι­κο­νο­μι­κή και πε­τρε­λαϊ­κή) ισχύ που έχει το Βα­σί­λειο. Καμία από αυτές τις συ­να­ντή­σεις δεν έβγα­λε ιδιαί­τε­ρη εί­δη­ση, πέρα από την θολή «συ­ναί­νε­ση να συ­νε­χί­σου­με τις συ­νο­μι­λί­ες για ει­ρη­νι­κή λύση». Αλλά το πύ­κνω­μα και η διεύ­ρυν­ση των συ­νο­μι­λιών (βλ. και τις επι­σκέ­ψεις Αμε­ρι­κά­νων, Γερ­μα­νών, Γάλ­λων στο Πε­κί­νο, όπως και το πι­θα­νο­λο­γού­με­νο τα­ξί­δι του Πού­τιν στην Κίνα τον Οκτώ­βρη) δεί­χνουν ότι αυ­ξά­νε­ται το διε­θνές  εν­δια­φέ­ρον για ανα­ζή­τη­ση φόρ­μου­λας πι­θα­νής λήξης των εχθρο­πρα­ξιών.

Όμως από αυτή την διε­θνή κι­νη­τι­κό­τη­τα μέχρι την επί­λυ­ση της σύ­γκρου­σης με­τα­ξύ των εμπό­λε­μων απέ­χου­με αρ­κε­τά. Όσον αφορά την κυ­βέρ­νη­ση Ζε­λέν­σκι, η αι­σιο­δο­ξία/προ­θυ­μία για μια «πα­γκό­σμια σύ­νο­δο ει­ρή­νης μέχρι το τέλος του 2023» φαί­νε­ται να συν­δέ­ε­ται με την αι­σιο­δο­ξία για στρα­τιω­τι­κή αντι­στρο­φή ση­μα­ντι­κού μέ­ρους των τε­τε­λε­σμέ­νων της ει­σβο­λής, που -ως τώρα- θε­ω­ρεί­ται προ­ϋ­πό­θε­ση συ­νο­μι­λιών. Την ίδια στιγ­μή, η ρω­σι­κή άμυνα απο­δει­κνύ­ε­ται αν­θε­κτι­κή, ενώ ο Πού­τιν έχει ανα­κοι­νώ­σει την πρό­θε­σή του να διε­ξά­γει πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές (που θα γί­νουν σε όλη τη Ρωσία στις 10 Σε­πτέμ­βρη) και στις 4 ου­κρα­νι­κές επαρ­χί­ες που ανα­κοί­νω­σε την προ­σάρ­τη­σή τους (χωρίς καν να τις ελέγ­χει πλή­ρως στρα­τιω­τι­κά) στέλ­νο­ντας ένα σήμα ότι εξα­κο­λου­θεί να αντι­με­τω­πί­ζει τη «ρω­σο­ποί­η­ση» των κα­τε­κτη­μέ­νων εδα­φών ως δρόμο χωρίς επι­στρο­φή…

Το τέλος του Πρι­γκό­ζιν και η «οχύ­ρω­ση» του Κρεμ­λί­νου

Η «κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή» ζωή του Γε­βγέ­νι Πρι­γκό­ζιν είχε ένα αντί­στοι­χο τέλος, με τον αιφ­νί­διο (;) και (όχι-τό­σο) μυ­στη­ριώ­δη θά­να­τό του.

Το διά­στη­μα μετά την ένο­πλη ανταρ­σία της Βά­γκνερ, ο «εξό­ρι­στος στη Λευ­κο­ρω­σία» ολι­γάρ­χης έκανε πυκνά τα­ξί­δια με­τα­ξύ Μό­σχας-Πε­τρού­πο­λης, όπως και με­τα­ξύ Ρω­σί­ας-Αφρι­κής, ενι­σχύ­ο­ντας όσους εκτι­μού­σαν ότι εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει υπό­γεια «συ­νεν­νό­η­ση» με­τα­ξύ Πού­τιν-Πρι­γκό­ζιν, ακόμα και μετά την απο­τυ­χη­μέ­νη ανταρ­σία. Με την «μυ­στη­ριώ­δη» πτώση του αε­ρο­πλά­νου του (όπου επέ­βαι­νε και ο στρα­τιω­τι­κός ιδρυ­τής και διοι­κη­τής της Βά­γκνερ, Ντίμ­τρι Ούτ­κιν)  επι­βε­βαιώ­θη­καν τε­λι­κά όσοι εκτι­μού­σαν ότι ο Πρι­γκό­ζιν ήταν «dead man walking» (όπως λέ­γο­νται οι θα­να­το­ποι­νί­τες που βα­δί­ζουν τα τε­λευ­ταία μέτρα προς την εκτέ­λε­ση).

Δε γνω­ρί­ζου­με αν ο Πού­τιν είναι οπα­δός της σχο­λής που θε­ω­ρεί την  εκ­δί­κη­ση ως «κρύο πιάτο» ή αν με τις προ­σπά­θειες του Πρι­γκό­ζιν να δια­τη­ρή­σει την αυ­τό­νο­μη ισχύ της Βά­γκνερ και των επι­χει­ρή­σε­ών του (ιδιαί­τε­ρα με τα τα­ξί­δια στην Αφρι­κή) κρί­θη­κε «υπό­τρο­πος» και ενερ­γο­ποι­ή­θη­κε τε­λι­κά η θα­να­τι­κή ποινή που κρε­μό­ταν πάνω από το κε­φά­λι του.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, πρό­κει­ται για το τέλος της δια­δρο­μής ενός από τους πιο σκο­τει­νούς αν­θρώ­πους που «γέν­νη­σε» η σύγ­χρο­νη Ρωσία, αλλά και το τέλος της Βά­γκνερ -του­λά­χι­στον με τη μορφή που τη γνω­ρί­σα­με. Σε διε­θνές επί­πε­δο, το εγκλη­μα­τι­κό «έργο» της θα ανα­λά­βουν άλλες εται­ρί­ες ή ένο­πλα σώ­μα­τα που πρό­σκει­νται στο ρω­σι­κό υπουρ­γείο Άμυ­νας. Πα­ρό­λα αυτά, το γε­γο­νός ότι δια­κό­πη­κε βίαια η τρο­μα­κτι­κή άνο­δος του Πρι­γκό­ζιν και της Βά­γκνερ είναι μια καλή εί­δη­ση. Η δο­λο­φο­νία του Πρι­γκό­ζιν συ­νέ­πε­σε χρο­νι­κά και με κά­ποιες άλλες ει­δή­σεις από το εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας.

Πίεση στην ακρο­δε­ξιά «αντι­πο­λί­τευ­ση»

Ο στρα­τη­γός Σου­ρο­βί­κιν, ο «Αρ­μα­γε­δώ­νας», ο λα­τρε­μέ­νος των σκλη­ρών εθνι­κι­στών, έχο­ντας ήδη υπο­βαθ­μι­στεί στο ου­κρα­νι­κό μέ­τω­πο, απο­μα­κρύν­θη­κε και συ­νο­λι­κό­τε­ρα από τη διοί­κη­ση της Πο­λε­μι­κής Αε­ρο­πο­ρί­ας και του­λά­χι­στον προς το παρόν, τί­θε­ται σε αργία, «στη διά­θε­ση του υπουρ­γεί­ου Άμυ­νας». Είχε προη­γη­θεί η προ­σα­γω­γή και η κρά­τη­ση/ανά­κρι­σή του, στα πλαί­σια των ερευ­νών/εκ­κα­θα­ρί­σε­ων για την ανταρ­σία της Βά­γκνερ. Είναι το κο­ρυ­φαίο όνομα σε μια ευ­ρύ­τε­ρη λίστα κα­ρα­το­μη­μέ­νων στρα­τιω­τι­κών στε­λε­χών, που αφο­ρούν κυ­ρί­ως θερ­μούς υπο­στη­ρι­κτές της ει­σβο­λής, που όμως είναι και οι πλέον «φω­να­κλά­δες» όσον αφορά την κακή κα­τά­στα­ση στο μέ­τω­πο.

Επί­σης μέσα στο κα­λο­καί­ρι, εί­χα­με τη σύλ­λη­ψη του Ιγκόρ Γκίρ­κιν («Στρέλ­κοφ») για «υπο­κί­νη­ση σε εξ­τρε­μι­σμό». Ο άν­θρω­πος που πυ­ρο­δό­τη­σε τον πό­λε­μο στο Ντον­μπάς το 2014, ο πρώ­τος υπουρ­γός Άμυ­νας της «Λαϊ­κής Δη­μο­κρα­τί­ας του Ντο­νιέ­τσκ», ήταν από τους πιο σκλη­ρούς εκ δε­ξιών επι­κρι­τές της «Ει­δι­κής Στρα­τιω­τι­κής Επι­χεί­ρη­σης», απαι­τώ­ντας «ολο­κλη­ρω­τι­κή πο­λε­μι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση». Δεν εμπλέ­κε­ται με την ανταρ­σία της Βά­γκνερ, καθώς υπήρ­ξε εχθρός του Πρι­γκό­ζιν και «νο­μι­μό­φρων» στη διάρ­κεια της κρί­σης. Η δίωξή του, όπως και του από­στρα­του αξιω­μα­τι­κού Βλα­ντι­μίρ Κβά­τσκοβ (για δυ­σφή­μι­ση των ενό­πλων δυ­νά­με­ων), είναι επί­θε­ση στο «Σύλ­λο­γο Θυ­μω­μέ­νων Πα­τριω­τών», μια νε­ο­πα­γή ορ­γά­νω­ση-ομπρέ­λα που φι­λο­δο­ξού­σε να ορ­γα­νώ­σει την ανε­ξάρ­τη­τη πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση των υπερ-εθνι­κι­στών.

Σε αυτά πρέ­πει να προ­στε­θούν μια σειρά από «πε­ρι­στα­τι­κά» στο telegram, που ανα­δει­κνύ­ουν μια προ­σπά­θεια του Κρεμ­λί­νου να χα­λι­να­γω­γή­σει (ή και να φι­μώ­σει) ακόμα και (κά­ποιους από) τους «στρα­τιω­τι­κούς μπλό­γκερ» που είχε αφή­σει να κυ­ριαρ­χή­σουν στην σο­σιαλ­μι­ντια­κή-πλη­ρο­φο­ρια­κή σφαί­ρα της Ρω­σί­ας.

Σε όλη τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου, οι άν­θρω­ποι της αντι­πο­λε­μι­κής (φι­λε­λεύ­θε­ρης ή αρι­στε­ρής) αντι­πο­λί­τευ­σης, ση­μεί­ω­ναν με πι­κρία ότι διώ­κο­νται για την ανα­φο­ρά της λέξης «πό­λε­μος», ενώ οι εθνι­κι­στές μπο­ρού­σαν ελεύ­θε­ρα να επι­δί­δο­νται ανη­λε­ώς στο αδί­κη­μα της  «δυ­σφή­μι­σης των ενό­πλων δυ­νά­με­ων». Φαί­νε­ται ότι αυτή η συν­θή­κη παίρ­νει τέλος. Έχο­ντας συ­ντρί­ψει τις άλλες αντι­πο­λι­τεύ­σεις, το Κρεμ­λί­νο έδωσε χώρο στην εθνι­κι­στι­κή-μι­λι­τα­ρι­στι­κή «αντι­πο­λί­τευ­ση», που ήταν βο­λι­κή για την στή­ρι­ξη της ει­σβο­λής. Αλλά πλέον φρο­ντί­ζει να οχυ­ρω­θεί και απέ­να­ντί της, καθώς την είδε να «θε­ριεύ­ει» μέσα στην πο­ρεία του πο­λέ­μου -και η ανταρ­σία Πρι­γκό­ζιν λει­τούρ­γη­σε ως «κα­μπα­νά­κι».

Το ανοι­χτό ερώ­τη­μα είναι αν αυτή η επί­θε­ση αφορά τη γε­νι­κό­τε­ρη ανά­γκη του Πού­τιν να «οχυ­ρω­θεί» (και το ευ­ρύ­τε­ρο κλίμα «φόβος και πα­ρά­νοια» που πά­ντο­τε υπήρ­χε στο Κρεμ­λί­νο και πα­ρό­ξυ­νε η ανταρ­σία της Βά­γκνερ). Ή αν η στο­χευ­μέ­νη πίεση πάνω στους υπερ-εθνι­κι­στές συν­δέ­ε­ται με την εξέ­λι­ξη του πο­λέ­μου. Δη­λα­δή την προ­λη­πτι­κή  εξου­δε­τέ­ρω­ση/αδρα­νο­ποί­η­ση όσων θα μπο­ρού­σαν να φω­νά­ξουν «προ­δο­σία!» (και να ακου­στούν…) τη στιγ­μή ενός πι­θα­νού τερ­μα­τι­σμού της ει­σβο­λής…

Να απε­λευ­θε­ρω­θεί ο Μπό­ρις Κα­γκαρ­λί­τσκι

Μέσα στο κα­λο­καί­ρι, ήρθε και μια σκλη­ρή υπεν­θύ­μι­ση ότι το κα­θε­στώς διε­ξά­γει έναν ανε­λέ­η­το πό­λε­μο στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, με τη σύλ­λη­ψη του Μπό­ρις Κα­γκαρ­λί­τσκι. Πρό­κει­ται για τον πιο ανα­γνω­ρί­σι­μο Ρώσο μαρ­ξι­στή δια­νο­ού­με­νο εντός και εκτός Ρω­σί­ας, που είχε γλι­τώ­σει το πο­γκρόμ που υπέ­στη η ευ­ρύ­τε­ρη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και αναρ­χία λόγω της φήμης και του πο­λι­τι­κού πα­ρελ­θό­ντος του. Το 2014-15 είχε υπο­στη­ρί­ξει τις «Λαϊ­κές Δη­μο­κρα­τί­ες» και πί­στευε σε μια κά­ποια δυ­να­τό­τη­τα προ­ο­δευ­τι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού του ρω­σι­κού κα­θε­στώ­τος. Μετά το 2017 πέ­ρα­σε ξανά στην αντι­πο­λι­τευ­τι­κή-αντι­κα­θε­στω­τι­κή δράση (που χα­ρα­κτη­ρί­ζει όλη τη ζωή του από την εποχή Μπρέζ­νιεφ και μετά). Από το Φλε­βά­ρη του 2022 απο­τε­λεί δριμύ πο­λέ­μιο της ρω­σι­κής ει­σβο­λής και του κα­θε­στώ­τος. Τον Μάη του 2022, το ρω­σι­κό κρά­τος τον χα­ρα­κτή­ρι­σε «πρά­κτο­ρα ξένης δύ­να­μης». Ήταν μια δια­κρι­τι­κή προει­δο­ποί­η­ση ότι μάλ­λον ήρθε η ώρα να φύγει από τη χώρα ή να σω­πά­σει. Επέ­λε­ξε να μην κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Συ­νε­λή­φθη τον Ιού­λιο (τις ίδιες μέρες με τον «Στρέλ­κοφ») και διώ­κε­ται για «δι­καιο­λό­γη­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας» (7 χρό­νια φυ­λά­κι­ση), για ένα σχό­λιο που είχε κάνει στο telegram τον… Οκτώ­βρη του 2022 για την έκρη­ξη στη γέ­φυ­ρα της Κρι­μαί­ας. Στην πρώτη του δή­λω­ση μέσα από το κελί, ο Ρώσος μαρ­ξι­στής χα­ρα­κτη­ρί­ζει τη φυ­λά­κι­σή του ως «από­δει­ξη της ση­μα­σί­ας που έχουν αυτά που λέω και γράφω». Μια κα­μπά­νια για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του, που ανοί­γει και το ζή­τη­μα συ­νο­λι­κά των πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων, είναι σε εξέ­λι­ξη. Τη ση­μα­σία της πε­ριέ­γρα­ψε o Ου­κρα­νός αρι­στε­ρός αγω­νι­στής (αυ­το­ε­ξό­ρι­στος στην Ισπα­νία από το 2014, λόγω επι­θέ­σε­ων που δέ­χτη­κε από την ου­κρα­νι­κή ακρο­δε­ξιά) Αντρέι Μόβ­τσαν:

«Η κα­μπά­νια για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του είναι ση­μα­ντι­κή και για άλ­λους λό­γους [σσ: πέρα από την αυ­το­νό­η­τη αλ­λη­λεγ­γύη σε πο­λι­τι­κό κρα­τού­με­νο]. Χωρίς ένα αντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα μέσα στην ίδια τη Ρωσία, θα είναι πολύ δύ­σκο­λο, ίσως και ανέ­φι­κτο, να τερ­μα­τι­στεί ο πό­λε­μος στην Ου­κρα­νία. Η ρω­σι­κή κοι­νω­νία απέ­χει από το να είναι ιδα­νι­κή φυ­σι­κά, αλλά μόνο μέσα από αυτή την ατελή κοι­νω­νία, με τους ατε­λείς αν­θρώ­πους που έχουν ατελή βιο­γρα­φι­κά, μπο­ρεί να ανα­δυ­θεί ένα αντι­πο­λε­μι­κό, αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό κί­νη­μα. Όποιος κα­θυ­στε­ρεί την ανά­δυ­ση αυτού του κι­νή­μα­τος προ­κα­λεί ζημιά. Τους τε­λευ­ταί­ους 18 μήνες, ο Κα­γκαρ­λί­τσκι την έφερε πιο κοντά».

rproject.gr