Η κυβερνητική επιχειρηματολογία για τις καταστροφές εξαντλήθηκε στην «αναποδιά». Είχε ήδη εξαντληθεί σε άκομψα καλαμπούρια, στην καταστολή των διαμαρτυρόμενων, σε μισόλογα, σε δικαιολογίες για το μέγεθος της θεομηνίας, σε ταξίματα και, σταθερά, στην επικοινωνιακή διαχείριση, ενώ έχει αποδειχθεί ότι η επικοινωνία κάνει από λίγα έως τίποτα. Με παραγκωνισμένη την αντιπολίτευση, πρωθυπουργός και κυβέρνηση είναι οι επιλογές τους. Και οι επιλογές τους είναι ο φόρος πληθωρισμού που καταβάλλει το σύνολο. Δεν υφίσταται αχρείαστη «πολιτικοποίηση» και «τοξικότητα». Εχουν καταρρεύσει στον δημόσιο διάλογο, εφόσον η εμπειρία δείχνει ότι η καταστροφή, από τις πυρκαγιές μέχρι τις πλημμύρες, από την πρόληψη μέχρι την καταστολή, ξεβράζεται μόνη της στη θάλασσα. Ούτε καν το επιχείρημα των έκτακτων καταστάσεων ισχύει διότι η συχνότητα των καταστροφών (πυρκαγιές, πλημμύρες, ακραία φαινόμενα κ.λπ.) δείχνουν μια κανονικότητα που επαναλαμβάνεται και που οφείλουμε να διαχειριστούμε ως χώρα.
Θανάσης Βασιλείου
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να ελέγξει τους αρμούς του κράτους. Υπήρξε συνεπής και επικεντρωμένη σε πολλά: στις παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων, στην παραβίαση του τηλεφωνικού απορρήτου και στις υποκλοπές, στο ακαταδίωκτο των τραπεζιτών, στις απευθείας αναθέσεις, στη φθορά του συστήματος υγείας, παιδείας κ.λπ. Στο κυνήγι μαγισσών…
Αλλά για μία ακόμα φορά αποδείχθηκε στην πράξη ότι το πολιτικό παράδειγμα αυτής της κυβέρνησης δεν οδήγησε στη χώρα την οποία περιέγραφε ο πρωθυπουργός το 2019. Επρόκειτο απλά για ένα όνειρο ή ένα ψέμα. Πολύ περισσότερο, σήμερα, που το όνειρο έχει γίνει εφιάλτης. Μερικοί στην κυβέρνηση δούλεψαν σκληρά για να αποδείξουν την πλήρη αποτυχία του κράτους. Και οδήγησαν ακριβώς στο αποτυχημένο κράτος. Τα στατιστικά δεδομένα τόσο των ελληνικών όσο και των ευρωπαϊκών πηγών (ΕΛΣΤΑΤ και Eurostat) το αποδεικνύουν σε πολλούς επιμέρους δείκτες. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνία και μοντέλο που θα προωθούσε τα συμφέροντα των μεγάλων κοινωνικών ομάδων στο σύνολο της χώρας και στις περιφέρειες. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε πολιτικές δεσμεύσεις, στήριξη και δημιουργία υποδομών, λογοδοσία και διαφάνεια, κράτος δικαίου και νομική προστασία και διοχέτευση πόρων στους κρίσιμους τομείς, με στόχους, με όρους προστασίας, ασφάλειας και διεύρυνσης του εθνικού πλούτου. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Οι αλλεπάλληλες καταστροφές δεν είναι τυχαία φαινόμενα. Είναι απότοκα συγκεκριμένων πολιτικών. Και η αγωνία της κυβέρνησης δεν έχει να κάνει με την αλλαγή πολιτικών, αλλά με τη διατήρηση και την ένταση των ίδιων πολιτικών επιλογών. Ποιος θα σκότωνε, άραγε, την κότα που κάνει το χρυσό αυγό;
Επί πολλές ημέρες παρακολουθούσαμε την καταστροφή του Εβρου. Και πριν καν φύγει το καμένο δάσος της Δαδιάς από τις ειδήσεις, περάσαμε στην καταστροφή της Θεσσαλίας. Είχε προηγηθεί η τραγωδία των Τεμπών. Για μία εβδομάδα η χώρα παραμένει κομμένη στα δύο. Η εθνική οδός Αθηνών-Θεσσαλονίκης είναι κλειστή με απαγόρευση της κυκλοφορίας – κάτι που προκαλεί τεράστια προβλήματα στις μεταφορές, στην κοινωνική και οικονομική ζωή. Το ίδιο και η σιδηροδρομική σύνδεση της χώρας.
Ηδη, μετά το καλάθι των 250 εκατ. ευρώ βοήθειας από την Ευρωπαϊκή Ενωση για φέτος, η κυβέρνηση θα καταργήσει αρκετές προγραμματισμένες εξαγγελίες βοήθειας σε σχέση με το κόστος ζωής (λόγου χάρη, την επέκταση των διάφορων pass). Και με δεδομένο ότι δεν έχει υπολογιστεί στο συνολικό κόστος των καταστροφών της κακοκαιρίας «Daniel».
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι επιτελείς του Μαξίμου, μετονομάζοντας την πρωθυπουργική «μεγάλη αναποδιά» σε «πρωτοφανή κακοκαιρία», υπέθεσαν ότι επινόησαν κάποια πολιτική παραμυθία που θα ανακουφίσει τους πνιγμένους. Με δεδομένο ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν θέλουν και δεν μπορούν να αλλάξουν πολιτική, τα «δεινά θα μαστίζουν τη χώρα» – για να θυμηθούμε λίγο τον τίτλο του βιβλίου του ιστορικού Τόνι Τζαντ. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς κατανόηση της πραγματικότητας, χωρίς αφήγημα για τη μεγάλη εικόνα και δίχως ενσυναίσθηση του τραύματος που συνοδεύει τις περιβαλλοντικές/οικολογικές καταστροφές, η επιχειρούμενη αποκατάσταση θα είναι ατελής, πρόχειρη, για τα μάτια, για να κλείσει στόματα και να ταΐσει ορισμένα άλλα – όπως ακριβώς και οι προηγούμενες. Το τίμημα για το οποίο αδιαφορεί η κυβέρνηση θα είναι η μιζέρια, η φτωχοποίηση, ο κακός μας ο καιρός και η οργή που έχουν αναδειχθεί σε πιο μόνιμα στοιχεία, μαζί με τον προσδοκώμενο και ανεξέλεγκτο πληθωρισμό και την κερδοσκοπία.
Οσο για τη λεγόμενη κριτική που ασκείται τις τελευταίες ημέρες στην κυβέρνηση, ας μην υπάρχουν αυταπάτες και εδώ.
Τα φιλοκυβερνητικά σαλιγκάρια αναπτύσσουν τόση δήθεν πολιτική και επιστημονική σκέψη που γλιστράνε στα σάλια της δικής τους φιλελεύθερης αυταπάτης. Ποιος είπε ότι περνούν από πριονοκορδέλα τον Κυριάκο; Νέα λίστα Πέτσα σκέφτονται, με δεδομένο ότι μια μεγάλη μερίδα πιστεύει ότι πρόκειται για θεϊκή αντίδραση, με τον αντίχριστο να μας τιμωρεί για τις νέες ταυτότητες. Και ξανά στον Μωυσή.
efsyn.gr/
