Έξι εβδομάδες. Τόσο, περίπου, διήρκησαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις λεγόμενες Big Three του Detroit. Πρόκειται για τις τρεις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες των Η.Π.Α: General Motors, Ford και Stellantis (στην οποία ανήκει η Jeep και η Chrysler). Το αίτημα των εργαζομένων ήταν σαφές: αύξηση αποδοχών ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις καλπάζουσες τιμές των αγαθών και υπηρεσιών.
Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό με τις τρεις εταιρίες να καταλήγουν σε συμφωνία με τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων τους. Οι ειδικοί αναφέρουν πως πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες αυξήσεις μισθών που έχουν συμφωνηθεί στο χώρο των αυτοκινητοβιομηχανιών, με τις προβλέψεις να μιλούν για περίπου 10% αύξηση στις ετήσιες αποδοχές των εργαζομένων.
Αυτή η νίκη φυσικά δεν ήρθε από μόνη της και δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν οι εργαζόμενοι δεν ένωναν τις δυνάμεις τους για να διεκδικήσουν αυτό που θεωρούσαν ότι άξιζαν. Είναι προφανές ότι όλοι οι δικαιούχοι δεν θα πετύχαιναν το στόχο τους αν μεμονωμένα διεκδικούσαν τέτοιας μεγέθους αύξηση.
Σύμφωνα με μια έρευνα της εταιρίας Gallup, οι εργαζόμενοι που ανήκουν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις κερδίζουν κατά μέσο όρο 10% έως 20% παραπάνω από όσους παραμένουν ανένταχτοι. Εν ολίγοις, όπως σχολιάζουν και οι New York Times, όταν οι εργαζόμενοι συνενώνονται μπορούν να μειώσουν την ανισορροπία ισχύος. Μπορούν να μοιράζονται πληροφορίες ο ένας με τον άλλον και να ασκούν πίεση βάσει των δικών τους συμφερόντων στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Μια επιχείρηση που έχει την οικονομική δυνατότητα να χάσει έναν εργαζόμενο λόγω διαφωνίας για τις αμοιβές, δεν σημαίνει ότι μπορεί να χάσει και δεκάδες αυτών.
Στις Η.Π.Α, λοιπόν, το συνδικαλιστικό κίνημα δείχνει να συγκεντρώνει συνεχώς όλο και περισσότερους υποστηρικτές, όπως για παράδειγμα στην Amazon όπου οι φωνές για τη δημιουργία συνδικαλιστικών ενώσεων πληθαίνουν μετά και την πρώτη επιτυχή προσπάθεια των εργαζομένων για συγκρότηση συνδικάτου στην Αλαμπάμα, πριν από δύο χρόνια.
Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι ελαφρώς διαφορετικά. Αφενός υπάρχει μεγάλη παράδοση συνδικαλισμού στις χώρες της Γηραιάς ηπείρου, αφετέρου όμως από το 1985 κι έπειτα η συμμετοχή σε συνδικάτα μειώθηκε περίπου κατά 50%. Παράλληλα, και πιθανόν καθόλου τυχαία, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας επίσης μειώθηκαν κατά περίπου 33%.
Η περίοδος όμως της πανδημίας αναζωπύρωσε εκ νέου το ενδιαφέρον για συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η εργασιακή ανασφάλεια που προέκυψε από το κλείσιμο επιχειρήσεων, η σημασία της αναρρωτικής άδεια και το δικαίωμα να λείψεις από την εργασία σου όταν αυτό επιβάλλεται από εξωγενείς παράγοντες και φυσικά η σημασία του κοινωνικού κράτους στην περίθαλψη ασθενών, έστρεψε ξανά το ενδιαφέρον των ανθρώπων προς τον συνδικαλισμό.
Το ζήτημα πλέον είναι και οι συνδικαλιστικές ενώσεις να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που έρχονται να αλλάξουν το Μέλλον τη Εργασίας. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία που οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές, οι Ενώσεις οφείλουν να είναι ευέλικτες ώστε να έχουν απάντηση στα νέα δεδομένα. Η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης, οι ανελαστικές μορφές εργασίας, η εργασία στις ψηφιακές πλατφόρμες, η προστασία ακόμη και των ελεύθερων επαγγελματιών είναι ορισμένα μόνο σημεία που χρειάζονται πειστικές και σύγχρονες απαντήσεις ώστε οι εργαζόμενοι να νιώσουν ασφαλείς.
Η ευκαιρία για τις συνδικαλιστικές ενώσεις είναι εδώ και είναι στο χέρι τους να την αρπάξουν.
*σύμβουλος επικοινωνίας
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/414390_i-simasia-toy-syghronoy-syndikalismoy-sti-simerini-epohi
