Γενική Απεργία 9 Απρίλη: Μάχη για πραγµατικές αυξήσεις και συλλογικές συµβάσεις

Η ιστορική απεργιακή κινητοποίηση της 28ης Φλεβάρη 2025, που δεν επέτρεψε να µετατραπεί σε συλλογικό µνηµόσυνο η επέτειος των δυο χρόνων από το σιδηροδροµικό έγκληµα στα Τέµπη, έχει ανεβάσει, πλέον, ψηλά τον πήχη της συµµετοχής!

Κατερίνα Γιαννούλια

Ση­µα­το­δο­τώ­ντας µια νέα εποχή σε επί­πε­δο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, έχει ανοί­ξει τη συ­ζή­τη­ση για τα αι­τή­µα­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος, που µπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν τη µα­ζι­κή κι­νη­µα­τι­κή συ­νέ­χεια και κά­ποιες νίκες, επι­τέ­λους.

Ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις

Το αί­τη­µα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις είναι αυτό που θα µπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει την απο­τε­λε­σµα­τι­κή απά­ντη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος, µιας και συ­µπυ­κνώ­σει όλη την επι­θε­τι­κή πο­λι­τι­κή που ασκεί­ται από πλευ­ράς κυ­βέρ­νη­σης και συ­στη­µι­κών κο­µµά­των «εξου­σί­ας»: αµύ­θη­τα κέρδη για το κε­φά­λαιο, επι­κίν­δυ­νη και εξα­θλιω­µέ­νη ζωή για την ερ­γα­ζό­µε­νη κοι­νω­νία, συ­νει­δη­τή διά­λυ­ση του Δη­µο­σί­ου, επι­σφα­λείς συν­θή­κες δου­λειάς σε ιδιω­τι­κό και δη­µό­σιο τοµέα τόσο για τους-τις ερ­γα­ζό­µε­νους-ες, όσο και για τις-τους χρήστ(ρι)ες των υπη­ρε­σιών.

Στο αί­τη­µα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, δυ­στυ­χώς, συ­στη­µα­τι­κά επι­µέ­νει µόνο η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά, ενώ το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ το βάζει πε­ρι­στα­σια­κά ή τόσο…πε­ρι­γρα­φι­κά που εξα­φα­νί­ζε­ται, επει­δή, λένε, η λει­τουρ­γία του κρά­τους µε ιδιω­τι­κο­οι­κο­νο­µι­κά κρι­τή­ρια είναι εξί­σου κακή για τον κόσµο της δου­λειάς. Στο τε­λευ­ταίο θα συ­µφω­νή­σου­µε από­λυ­τα, αλλά το αί­τη­µα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις είναι γε­νι­κό­τε­ρο και συ­µπε­ρι­λα­µβά­νει και αυτήν την πτυχή, επο­µέ­νως, δεν θε­ω­ρού­µε ότι εµπο­δί­ζε­ται για αυτόν τον λόγο η ρητή δια­τύ­πω­ση και διεκ­δί­κη­ση να στα­µα­τή­σουν οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και να επα­νέλ­θουν τα ιδιω­τι­κο­ποι­η­µέ­να αγαθά κι οι υπη­ρε­σί­ες στον έλεγ­χο του Δη­µο­σί­ου. Εξάλ­λου, αν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα επι­κε­ντρώ­σει, άµεσα και για αρχή, στην επα­να­φο­ρά του σι­δη­ρο­δρό­µου στο Δη­µό­σιο, χωρίς απο­ζη­µί­ω­ση στην Hellenic Train και το επι­τύ­χει, τότε θα είναι πολύ πιο εφι­κτή η διεκ­δί­κη­ση µε νι­κη­φό­ρα έκ­βα­ση και άλλων αι­τη­µά­των, έχο­ντας εξα­σφα­λί­σει την αυ­το­πε­ποί­θη­ση από µια πρώτη νίκη και την εµπει­ρία των νε­ό­τε­ρων γε­νιών ότι οι απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις µπο­ρούν και να κερ­δί­ζουν!

Τα υπό­λοι­πα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κό­µµα­τα δεν τα πε­ρι­λα­µβά­νου­µε στη συ­ζή­τη­ση περί των διεκ­δι­κή­σε­ων καθώς έχουν σαφή θέση υπέρ των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, µε άλλη ρη­το­ρι­κή, αλλά ίδια ουσία, το κα­θέ­να.

Η διά­λυ­ση των δη­µο­σί­ων υπη­ρε­σιών, απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να κερ­δί­ζουν οι ιδιώ­τες και µά­λι­στα χωρίς το πα­ρα­µι­κρό ρίσκο, έχει επι­πτώ­σεις τόσο στον κόσµο που ερ­γά­ζε­ται στο Δη­µό­σιο, όσο και στο λαϊκό κόσµο που έχει ανά­γκη τις δη­µό­σιες δοµές και τα δη­µό­σια αγαθά για να ζει αξιο­πρε­πώς, µε ασφά­λεια και φρο­ντί­δα.

Η εγκα­τά­λει­ψη του Δη­µο­σί­ου είναι συ­νει­δη­τή επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης και του συ­στή­µα­τος συ­νο­λι­κά, αυτό το ξέ­ρου­µε και το γρά­φου­µε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ωστό­σο, η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση φρο­ντί­ζει να µας το θυ­µί­ζει ρητώς και κα­τη­γο­ρη­µα­τι­κώς. Έτσι, ο πρω­θυ­πουρ­γός (νο­µί­ζει πως) κο­ροϊ­δεύ­ει τον κόσµο όλον µε την εβδο­µα­διαία ανάρ­τη­σή του να ανα­φέ­ρει ότι «ο 13ος µι­σθός έχει ήδη δοθεί και πάµε για τον 14ο», ενώ ο υπουρ­γός Εθνι­κής Οι­κο­νο­µί­ας και Οι­κο­νο­µι­κών, Κυ­ριά­κος Πιερ­ρα­κά­κης, ξε­κα­θα­ρί­ζει όσο δεν πάει, την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης: «Ακόµη και αν υπήρ­χαν χρή­µα­τα…» δεν θα δι­νό­ντου­σαν σε 13ο και 14ο µισθό. Προ­φα­νώς, τα 12 ευρώ το µήνα αύ­ξη­ση στους Δ.Υ., από το φε­τι­νό Απρί­λιο, θε­ω­ρού­νται ως υπερ-αρ­κε­τά για τη ζωή µε αυτόν τον πλη­θω­ρι­σµό, µε αυτά τα νοί­κια, µε αυτά τα υπερ-κέρ­δη των επι­χει­ρή­σε­ων που αυ­ξά­νουν τις τιµές κάθε λίγο σε ρεύµα, τρό­φι­µα, καύ­σι­µα, συ­γκοι­νω­νί­ες, µε αυτές τις δα­πά­νες για υγεία και παι­δεία που απαι­τού­νται στην πρα­γµα­τι­κή ζωή!

Η µι­σθο­λο­γι­κή απα­ξί­ω­ση των ερ­γα­ζο­µέ­νων στο Δη­µό­σιο, µαζί µε την τρα­γι­κή υπο­στε­λέ­χω­ση (αυτή που ανα­φέρ­θη­κε ότι σχε­τί­ζε­ται και µε τη λει­τουρ­γία των σι­δη­ρο­δρό­µων), την καλ­λιέρ­γεια αντι­συ­να­δελ­φι­κού κα­νι­βα­λι­σµού για ένα αµφι­λε­γό­µε­νο και απο­λύ­τως αµφί­βο­λο µπό­νους ή για θέ­σεις ευ­θύ­νης λόγω της οι­κο­νο­µι­κής ανέ­χειας, την καλ­λιέρ­γεια κοι­νω­νι­κού αυ­το­µα­τι­σµού µέσω της «αξιο­λό­γη­σης» (µέχρι και τα Τέµπη φορ­τώ­θη­καν στους Δ.Υ. και την έλ­λει­ψη αξιο­λό­γη­σής τους!!!) και τη λυσ­σα­λέα επί­θε­ση µε εκα­το­ντά­δες συν­δι­κα­λι­στι­κές διώ­ξεις για συ­µµε­το­χή σε απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, µε ποι­νές που έρ­χο­νται από την εποχή της χού­ντας, φέρ­νουν το Δη­µό­σιο ολό­κλη­ρο σε πλήρη απα­ξί­ω­ση και κα­τάρ­ρευ­ση. Οι πιο πα­λιοί Δ.Υ. ψά­χνουν άρον-άρον να φύ­γουν και οι νε­ό­τε­ροι-ες δεν θέ­λουν να δου­λέ­ψουν ή µόλις προ­σλη­φθούν και αντι­λη­φθούν την κα­τά­στα­ση, φεύ­γουν…τρέ­χο­ντας!

Οι όµη­ροι-συ­µβα­σιού­χοι του Δη­µο­σί­ου, που σε ορι­σµέ­νες υπη­ρε­σί­ες είναι πλέον πλειο­ψη­φία (πχ σε κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες των ΟΤΑ, στις δοµές στή­ρι­ξης κα­κο­ποι­η­µέ­νων γυ­ναι­κών του Υπ. Ερ­γα­σί­ας και αλλού), κι­νη­το­ποιού­νται για τη µο­νι­µο­ποί­η­σή τους, αλλά χωρίς τη στή­ρι­ξη όλων των ερ­γα­ζο­µέ­νων, του δη­µο­σί­ου και του ιδιω­τι­κού τοµέα, δεν µπο­ρούν να πε­τύ­χουν ολο­κλη­ρω­τι­κή νίκη κι αυτό µας αφορά και µας επη­ρε­ά­ζει όλες-ους που ανή­κου­µε στην κοι­νω­νι­κή, ερ­γα­τι­κή πλειο­ψη­φία.

Τα ίδια τα σω­µα­τεία έχουν θέµα επι­βί­ω­σης µε τις πο­λι­τι­κές που ασκού­νται. Είτε άµεσα θα πα­ρου­σιά­σουν έλ­λει­ψη µελών (πχ στο Δη­µό­σιο και την ίδια την ΑΔΕΔΥ), είτε έλ­λει­ψη αι­τη­µά­των και πεδίο διεκ­δι­κή­σε­ων, αφού νο­µο­θε­τού­νται απευ­θεί­ας από την κυ­βέρ­νη­ση τα πάντα, ακόµα κι ο κα­τώ­τε­ρος µι­σθός.

Συλ­λο­γι­κές συ­µβά­σεις

Οι Συλ­λο­γι­κές Δια­πρα­γµα­τεύ­σεις για ΣΣΕ και για τον κα­θο­ρι­σµό των µι­σθών είναι άµεση ανά­γκη να απο­τε­λέ­σουν ση­µα­ντι­κό πεδίο διεκ­δί­κη­σης.

Κα­ταρ­χάς, οι ΣΣΕ ρυ­θµί­ζουν πολύ ση­µα­ντι­κές λει­τουρ­γί­ες της ερ­γα­σια­κής ζωής, όπως η υγιει­νή και ασφά­λεια, η ποιό­τη­τα ζωής µέσω των αδειών, των ωρα­ρί­ων, των δι­καιω­µά­των. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός και τρα­γι­κός συ­νά­µα, ο αρι­θµός των ερ­γα­τι­κών δυ­στυ­χη­µά­των µε 300 νε­κρούς τα τε­λευ­ταία 2 χρό­νια, µε 7 νε­κρούς ερ­γά­τες µόνο τις τε­λευ­ταί­ες δυο εβδο­µά­δες. Η ασφά­λεια των ερ­γα­ζο­µέ­νων, που λο­γί­ζε­ται ως πε­ριτ­τό κό­στος από την ερ­γο­δο­σία (ιδιώ­τες και κρά­τος), πάρα πολ­λές φορές συν­δέ­ε­ται άµεσα µε την ασφά­λεια των χρηστ(ρι)ών των υπη­ρε­σιών, όπως συ­νέ­βη στα Τέµπη. Ανά­µε­σα στους 57 νε­κρούς υπάρ­χουν κι ερ­γα­ζό­µε­νες-οι στα τρένα. Η ερ­γα­τι­κή κα­θη­µε­ρι­νό­τη­τα έχει κρυ­µµέ­να πολλά «Τέµπη»!

Η κο­ροϊ­δία της κυ­βέρ­νη­σης για την αύ­ξη­ση των κα­τώ­τα­των µι­σθών είναι διπλή και τρι­πλή.

Αφε­νός γιατί πλέον η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των µι­σθών είναι στο ύψος του κα­τώ­τα­του, έχο­ντας εξα­φα­νι­στεί οι µέσοι µι­σθοί. Η κα­τά­στα­ση που έχει δια­µορ­φω­θεί, µε νού­µε­ρα, είναι η εξής: το 2011 η δια­φο­ρά µε­τα­ξύ µέσου και κα­τώ­τα­του µι­σθού έφτα­νε πε­ρί­που τα 600 ευρώ, ενώ σή­µε­ρα είναι στα 357 ευρώ. Ο πρα­γµα­τι­κός µέσος µι­σθός είναι κατά 27% χα­µη­λό­τε­ρος από ό,τι το 2011 και ο πρα­γµα­τι­κός κα­τώ­τα­τος είναι µειω­µέ­νος κατά 6%.

Αφε­τέ­ρου, η φο­ρο­λο­γία των ερ­γα­τι­κών ει­σο­δη­µά­των αυ­ξά­νε­ται πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από το ίδιο το ποσό της αύ­ξη­σης, ρο­κα­νί­ζο­ντας ακόµα και τις µι­κρές αυ­ξή­σεις που γί­νο­νται.

Η αγο­ρα­στι­κή δύ­να­µη των ερ­γα­ζο­µέ­νων είναι πολύ µειω­µέ­νη σε σχέση ακόµα και µε τα πρώτα µνη­µο­νια­κά χρό­νια. Απο­κα­λυ­πτι­κή είναι η πε­ρί­πτω­ση των ερ­γα­ζο­µέ­νων στο εµπό­ριο όπου το 2011 o µι­σθός του νε­ο­προ­σλα­µβα­νό­µε­νου ήταν 918 ευρώ και το 2025 είναι 880 ευρώ.  Επί­σης, υπάρ­χουν  χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­µε­νοι µε ελα­στι­κές ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις και κα­λού­νται να ζή­σουν (να επι­βιώ­σουν;;;) µε 350 και 400 ευρώ το µήνα.

Η νίκη των ερ­γα­ζο­µέ­νων της EFood, µετά από επί­µο­νους, συλ­λο­γι­κούς, µα­χη­τι­κούς και µα­ζι­κούς αγώ­νες, που κα­τά­φε­ραν να ακυ­ρώ­σουν το δια­βό­η­το Νόµο Χα­τζη­δά­κη και να ανα­γκά­σουν την ερ­γο­δο­σία να υπο­γρά­ψει δι­µε­ρή συ­µφω­νία µε το σω­µα­τείο, κα­το­χυ­ρώ­νο­ντας το δι­καί­ω­µα των µι­σθω­τών δια­νο­µέ­ων να δια­µορ­φώ­νουν το πρό­γρα­µµα ερ­γα­σί­ας, µε βάση το 5ή­µε­ρο και το 8ωρο, χωρίς διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου ερ­γα­σί­ας, προ­φα­νώς δεί­χνει το δρόµο.

Η επι­µο­νή των εκ­παι­δευ­τι­κών στον αγώνα ενά­ντια στην «αξιο­λό­γη­ση», παρά τον ασύλ­λη­πτο εκ­φο­βι­σµό και τις διώ­ξεις µέχρι αρ­γί­ας αγω­νιστ(ρι)ών που συ­µµε­τεί­χαν στην απερ­γία-απο­χή από την αξιο­λό­γη­ση, επί­σης δεί­χνουν το δρόµο.

Οι Συλ­λο­γι­κές δια­πρα­γµα­τεύ­σεις για ΣΣΕ µπο­ρούν ακόµα και µε την υπάρ­χου­σα νο­µο­θε­σία να επα­νέλ­θουν στην ηµε­ρή­σια διά­τα­ξη και να διεκ­δι­κη­θούν αγω­νι­στι­κά. Και στις τρά­πε­ζες υπε­γρά­φη ΣΣΕ.

Η συ­νέ­χεια της 28ης Φλε­βά­ρη

Η Γε­νι­κή Απερ­γία της 9 Απρί­λη, για να πε­τύ­χει χρειά­ζε­ται να αντι­µε­τω­πι­στεί ως η αγω­νι­στι­κή «φυ­σι­κή» συ­νέ­χεια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για τα Τέµπη, για την Πα­λαι­στί­νη, για τις φε­µι­νι­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις. Γιατί δεν υπάρ­χει ει­ρή­νη χωρίς δι­καιο­σύ­νη. Η δι­καιο­σύ­νη δεν είναι αό­ρι­στη, είναι τα­ξι­κή.

Δεν µπο­ρού­µε να συ­νε­χί­σου­µε χωρίς να φο­ρο­λο­γεί­ται ισά­ξια ο πλού­τος και να γί­νε­ται συ­νε­χής τρο­φο­δό­τη­ση του κε­φα­λαί­ου από την ερ­γα­σία και το αίµα των ερ­γα­ζο­µέ­νων της κοι­νω­νί­ας µας. Να φο­ρο­λο­γη­θούν οι πλού­σιοι και η µεί­ω­ση να γίνει στους αβά­στα­χτους και άδι­κους φό­ρους των ερ­γα­ζο­µέ­νων.

Δεν µπο­ρού­µε να συ­νε­χί­σου­µε απορ­ρο­φώ­ντας τρο­µα­κτι­κά ποσά για εξο­πλι­σµούς, πο­λέ­µους και γε­νο­κτο­νί­ες. Σε ελ­λη­νι­κό επί­πε­δο το δη­µό­σιο χρήµα που αφαι­ρεί­ται από τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, για όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους πο­λε­µι­κούς εξο­πλι­σµούς, τη στή­ρι­ξη του γε­νο­κτο­νι­κού Ισ­ρα­ήλ και της επι­κίν­δυ­νης αστά­θειας στην πε­ριο­χή της Με­σο­γεί­ου και πα­γκό­σµια είναι αδια­νό­η­το! Όσο για την ΕΕ, αντί να µας προ­τρέ­πει να απο­θη­κεύ­σου­µε κον­σέρ­βες και νερό, να απο­σύ­ρει την πο­λι­τι­κή της αφαί­µα­ξης των λαών µε ακόµα 800 δισ. ευρώ για τους πο­λε­µι­κούς σκο­πούς της.

Δεν µπο­ρού­µε να συ­νε­χί­σου­µε άλλο χωρίς δη­µό­σιες δοµές, για δω­ρε­άν φρο­ντί­δα του κό­σµου της δου­λειάς. Ενί­σχυ­ση του Δη­µο­σί­ου.

Δεν µπο­ρού­µε να συ­νε­χί­σου­µε άλλο µε την τε­ρά­στια κα­τάρ­ρευ­ση του Δη­µο­σί­ου και των ερ­γα­ζο­µέ­νων του. Επι­στρο­φή του 13-14ου µι­σθού σε Δ.Υ. και συ­ντα­ξιού­χους.

Δεν µπο­ρού­µε να συ­νε­χί­σου­µε άλλο µε τα κέρδη πάνω από τις αν­θρώ­πι­νες ζωές. Ασφα­λείς χώροι δου­λειάς για ερ­γα­ζό­µε­νους-ες και χρήστ(ρι)ες. Τέλος στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κι επα­να­φο­ρά στο Δη­µό­σιο των ιδιω­τι­κο­ποι­η­µέ­νων υπη­ρε­σιών και αγα­θών. Χρεια­ζό­µα­στε ΣΣΕ και ισχυ­ρά σω­µα­τεία! Όχι άλλα Τέµπη!

https://rproject.gr/article/geniki-apergia-9-aprili-mahi-gia-praguatikes-ayxiseis-kai-syllogikes-syuvaseis