«Το να αλλάξουμε ολοκληρωτικά τη θέση των γυναικών είναι δυνατόν να γίνει μόνο όταν μεταβληθούν όλες οι συνθήκες της κοινωνικής, οικογενειακής και κυρίαρχης ζωής»
Λ. Τρότσκι, Γυναίκες και Οικογένεια
Επειδή γυναίκα δεν γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι, αναπαράγοντας σχέσεις συστημικές, σχέσεις δηλαδή κυριαρχίας, κι επειδή η όποια ταυτότητα δεν είναι παρά ένα κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό, κατασκεύασμα, το να είσαι γυναίκα πιστή στο νόμο του Ισλάμ είναι πέρα από κάθε προσωπική, ενσυνείδητη, επιλογή. Όπως επίσης και να είσαι γυναίκα πιστή στο νόμο του Μωυσέως, του Ιησού Χριστού, του Βούδα κ.ο.κ. Αιώνες επί αιώνων, τα στερεότυπα επικάθονται, αλλοτριώνοντας τις συνειδήσεις, και δημιουργούν ρόλους, οι οποίοι παρεμποδίζουν τις φυσικές κλίσεις ώστε τούτες να αναπτυχτούν και να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην ευτυχία.
Τούτων δοθέντων, είναι άραγε δυνατόν να πιστεύει οιοσδήποτε άνθρωπος ότι δύναται γυναίκα να ευτυχεί κουκουλωμένη, έστω με βαμβακερά, απ’ την κορφή ως τα νύχια, με 35ο βαθμούς υπό σκιάν; Και τούτο να αποτελεί ολοκάθαρη επιλογή της;
Είναι, από την άλλη, γεγονός πως η ευτυχία του ανθρώπου συναρτάται πλείστες όσες φορές με κάθε λογής κοινωνικούς επικαθορισμούς: έξω από τις συνήθειες της κοινότητας είναι/νοιώθει κανείς μόνος/η και δυστυχής. Τόσο, που, ακόμη κι αν υποθέσουμε πως τίποτε δεν τίθεται εκβιαστικά, ως ζήτημα ζωής και θανάτου, μπορεί ο οποιοσδήποτε να υποστεί μαρτύρια επί μαρτυρίων για μια στάλα αποδοχής, εκείνη που μοναχά η ενσωμάτωση στην κοινότητα μπορεί να προσφέρει. Πολλώ δε μάλλον εάν η όλη υπόθεση άπτεται της μεταφυσικής, της εξουσίας δηλαδή που ασκεί η επίκληση του θείου. Έτσι, χριστιανές, Ιουδαίες, μουσουλμάνες, υπακούουν σε κοινούς κώδικες: αν πρόκειται για την τιμή του θεού και των ανθρώπων, μπορούν να μαντιλοδεθούν και να υπηρετούν τον άνδρα και την κοινωνία, ως εκκολαπτική μηχανή ή ό,τι άλλο.
Ο όντως ταξικός χαρακτήρας της ανισοτιμίας ανδρών – γυναικών (αφού ταξικός είναι και ο χαρακτήρας του μορφωτικού επιπέδου) δεν εγγυάται πως οι πλούσιες έχουν εξασφαλίσει κάθε δυνατό πλεονέκτημα. Σε Δύση και Ανατολή, η υποχρέωση να υπακούς τη Σαρία ή τας Γραφάς δεν έχει ταξικό πρόσημο αλλά πολιτισμικό. Που δύσκολα μεταβάλλεται.
Είναι δε υψίστη προσβολή για τον πιστό να του στερείς, διά του νόμου ή της βίας, τα πάσης φύσεως θρησκευτικά σύμβολα. Αν τέτοιο θεωρείται το περιβόητο μπουρκίνι, η γυναίκα που εκείνο το οποίο, με πειθαναγκασμούς αιώνων έστω, της φορέθηκε, δεν γίνεται ευτυχέστερη αν, εν μία νυκτί, της το αφαιρέσεις. Θα πρέπει να «μεταβληθούν όλες οι συνθήκες της κοινωνικής, οικογενειακής και κυρίαρχης ζωής» της ώστε να απεκδυθεί την αλλοτρίωση που επέφερε η θρησκεία της ή οι παραδόσεις του λαού της.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν δυστυχεί, με 35ο βαθμούς υπό σκιάν, ακόμα κι αν είναι θύμα του πολιτισμού της –πασίγνωστο το φαινόμενο και για τις γυναίκες της Δύσης- η γυναίκα του Ισλάμ δεν θα γίνει ευτυχέστερη αν υποστεί τη βαναυσότητα της απαγόρευσης ενός συμβόλου που θεωρεί ιερό.
Έτσι, εκείνοι που –υποτίθεται πως- κατέχουν τα πολιτισμικά πρωτεία ένα μοναχά καθήκον έχουν: να υποβοηθήσουν ώστε κάθε γυναίκα, όπου γης, να ανατρέψει τις σχέσεις εξουσίας που την κρατούν στα χαμηλά. Αλλά, βέβαια, μια τέτοια τακτική δεν είναι παρά μπούμερανγκ: θα πλήξει πρώτα εκείνους που τώρα παριστάνουν τους μεγάλους τιμητές.
