Οι κακές παρέες πάνε στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο ή η δική μας (;) Ελ Κομρί

Ενί­ο­τε, επι­λο­γές σε κρί­σι­μα, κυ­βερ­νη­τι­κά και υπουρ­γι­κά πόστα εμπε­ριέ­χουν στοι­χεία μι­μη­τι­σμού και αντι­γρα­φής προ­τύ­πων άλλων χωρών – ένα φαι­νό­με­νο ντό­μι­νο, που επι­δρά σε πλή­θος χωρών, κομ­μά­των, κυ­βερ­νή­σε­ων. Ενί­ο­τε, πάλι, τέ­τοια πρό­τυ­πα και τέ­τοιες επι­λο­γές μπο­ρεί να συ­ζη­τού­νται ανοι­κτά με­τα­ξύ πρω­θυ­πουρ­γών, προ­έ­δρων της δη­μο­κρα­τί­ας, υψηλά ιστά­με­νων αξιω­μα­τού­χων.

Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, είναι επί­σης γνω­στό, ότι έχει μια τάση «αυ­το-υιο­θέ­τη­σης» του από διά­φο­ρους πο­λι­τι­κούς «πα­τε­ρά­δες» – έως εκεί­νο το ση­μείο όπου ο «αυ­το-υιο­θε­τη­μέ­νος» νυν πρω­θυ­πουρ­γός τραβά μα­χαί­ρι και καρ­φώ­νει αιφ­νι­δια­στι­κά τους κατά και­ρούς «πα­τε­ρά­δες» του, σαν άλλος Βρού­τος (εξαι­ρεί­ται η πε­ρί­πτω­ση Φλα­μπου­ρά­ρη ο οποί­ος κα­τέ­χει θέση… παπ­πού και όχι πα­τέ­ρα). Στο πλαί­σιο αυτής της «αυ­το-υιο­θέ­τη­σης» ο Τσί­πρας έχει κάνει συλ­λο­γή από πα­τρι­κές φι­γού­ρες, προ­κει­μέ­νου να απο­κο­μί­σει προ­σω­πι­κά οφέλη ανέ­λι­ξης και τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γι­κά πλα­σα­ρί­σμα­τα σε πλε­ο­νε­κτι­κό­τε­ρη για αυτόν θέση – και ανά­με­σα σε αυτές τις επι­λο­γές και ολο­φά­νε­ρα συ­γκα­τα­λέ­γε­ται πια ο γάλ­λος πρό­ε­δρος Φραν­σουά Ολάντ, ο οποί­ος δεν χάνει ευ­και­ρία να υπεν­θυ­μί­ζει τον… κομ­βι­κό του ρόλο ως συμ­βου­λά­το­ρας και κα­θο­δη­γη­τής του νε­α­ρού και άπει­ρου πρω­θυ­πουρ­γού, ει­δι­κά το πρώτο εξά­μη­νο του 2015.

Οι κακές πα­ρέ­ες με την πα­ρα­παί­ου­σα ευ­ρω­παϊ­κή και γαλ­λι­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και ει­δι­κό­τε­ρα με τον πάλαι ποτέ «Ολαν­δρέ­ου» Φραν­σουά ανοί­γουν την πόρτα του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου, ερ­γα­σια­κού πα­ρα­δεί­σου της νέας επο­χής και εμπε­ριέ­χουν στοι­χεία πο­λι­τι­κού μι­μη­τι­σμού, κα­λο­στη­μέ­νης αντι­γρα­φής και επι­κοι­νω­νια­κών τε­χνα­σμά­των. Τον Σε­πτέμ­βρη του 2015, ο Ολάντ προ­χώ­ρη­σε σε ανα­σχη­μα­τι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης του, επι­λέ­γο­ντας για το υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, Απα­σχό­λη­σης και Κοι­νω­νι­κού Δια­λό­γου, την 37χρο­νη δι­κη­γό­ρο και πο­λι­τι­κή επι­στή­μο­να, Μι­ριάμ Ελ Κομρί.

Η κυρία Ελ Κομρί, μέχρι εκεί­νη τη στιγ­μή, ήταν άγνω­στη στο ευρύ κοινό, αν και διέ­θε­τε πλού­σιο βιο­γρα­φι­κό τόσο στο πεδίο των σπου­δών όσο και στο πεδίο της πο­λι­τι­κής εμπλο­κής της στο Κόμμα των Σο­σια­λι­στών, με θη­τεί­ες κυ­ρί­ως στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση της πε­ρι­φέ­ρειας του Πα­ρι­σιού. Με κα­τα­γω­γή από το Μα­ρό­κο, στοι­χείο – μπό­νους στη δη­μό­σια ει­κό­να της, η 37χρο­νη δι­κη­γό­ρος πλα­σα­ρί­στη­κε σαν το νέο, φω­τει­νό, χα­μο­γε­λα­στό, φρέ­σκο πρό­σω­πο της γαλ­λι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και ως «αντι­προ­σω­πευ­τι­κή» εκ­πρό­σω­πος της γε­νιάς της.

Χρειά­στη­καν κάτι λι­γό­τε­ρο από έξι μήνες προ­κει­μέ­νου η «αντι­προ­σω­πευ­τι­κή» εκ­πρό­σω­πος της γε­νιάς της να κάνει γνω­στό το όνομα της σε όλη τη Γαλ­λία – η ερ­γα­τι­κή τάξη και η νε­ο­λαία κα­τέ­βη­καν μα­ζι­κά στους δρό­μους σε κο­λοσ­σιαί­ες απερ­γί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις απέ­να­ντι στον πλέον δια­λυ­τι­κό, αντερ­γα­τι­κό νόμο της με­τα­πο­λε­μι­κής Γαλ­λί­ας.

Ο νόμος Ελ Κομρί «σή­κω­σε τους Γάλ­λους από τους κα­να­πέ­δες τους» και έβαλε στην τε­λι­κή τρο­χιά δη­μο­σκο­πι­κής κα­τάρ­ρευ­σης και πο­λι­τι­κής απο­δό­μη­σης τον γάλλο πρό­ε­δρο. Από τις αρχές του Μάρτη έως τα μέσα Ιου­νί­ου, η Γαλ­λία δο­νού­ταν από τις απερ­γί­ες, τις δια­δη­λώ­σεις, τα μπλό­κα, τα οδο­φράγ­μα­τα, τη λα­ο­θά­λασ­σα στους δρό­μους. Ο νόμος πέ­ρα­σε, μόλις το ογκω­δέ­στα­το, απερ­για­κό κί­νη­μα κό­πα­σε το κα­λο­καί­ρι, στις 15 του Σε­πτέμ­βρη, μέσω μιας εν κρυ­πτώ και εξαι­ρε­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας νο­μο­θέ­τη­σης, που πα­ρα­κάμ­πτει τη γαλ­λι­κή εθνο­συ­νέ­λευ­ση – κάτι σαν τις δικές μας Πρά­ξεις Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου. Πά­ντως ακόμη και την ημέρα επι­κύ­ρω­σης του νόμου Ελ Κομρί, 200.000 Πα­ρι­ζιά­νοι έδω­σαν δυ­να­μι­κό «παρών» στους δρό­μους, προ­σθέ­το­ντας το απερ­για­κό λι­θα­ρά­κι τους στην ου­σια­στι­κή απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση συ­νο­λι­κά της κυ­βέρ­νη­σης Ολάντ και ει­δι­κά του αντερ­γα­τι­κού νόμου του.

Ερ­χό­μα­στε στα δικά μας, τα οποία όπως φαί­νε­ται έχουν με­γά­λες ομοιό­τη­τες με τα τε­κται­νό­με­να στους γαλ­λι­κούς δια­δρό­μους εξου­σί­ας και το ερ­γα­σια­κό τοπίο που δια­μορ­φώ­νε­ται εκεί. Ο Τσί­πρας επέ­λε­ξε για το χαρ­το­φυ­λά­κιο του υπουρ­γεί­ου Ερ­γα­σί­ας, Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης και Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, την «άγνω­στη στο ευρύ κοινό», στενή συ­νερ­γά­τι­δα του Γιώρ­γου Κα­τρου­γκα­λου, 31χρο­νη δι­κη­γό­ρο, με σπου­δές και πο­λι­τι­κών επι­στη­μών, Έφη Αχτσιό­γλου. Μι­μή­θη­κε, συν τοις άλ­λοις, τον Ολάντ, στο­χεύ­ο­ντας σε ένα «νέο, φρέ­σκο,χα­μο­γε­λα­στό πρό­σω­πο» της δικής του στρο­φής στον ρε­α­λι­σμό και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία; Είναι πολύ πι­θα­νό.

Πόσο επί­σης πι­θα­νό είναι η κυρία Αχτσιό­γλου να εξε­λι­χθεί στη «δική μας Ελ Κομρί»; Εξαι­ρε­τι­κά πι­θα­νό­τε­ρο, καθώς το κουαρ­τέ­το των δα­νει­στών βάζει και απαι­τεί, στο τρα­πέ­ζι της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης, ένα νέο πλαί­σιο κα­νό­νων, που απορ­ρυθ­μί­ζει πλή­ρως τα τε­λευ­ταία απο­μει­νά­ρια ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου στη χώρα μας. Οι ομοιό­τη­τες με το έκτρω­μα «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας» Ελ Κομρί είναι εντυ­πω­σια­κές – συρ­ρί­κνω­ση σε βαθμό εξά­λει­ψης της επιρ­ρο­ής και της πα­ρου­σί­ας των συν­δι­κά­των στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, υπε­ρο­χή των επι­χει­ρη­σια­κών συμ­βά­σε­ων, κα­τα­φυ­γή σε εσω­τε­ρι­κά δη­μο­ψη­φί­σμα­τα μειο­ψη­φιών για θέ­μα­τα ερ­γα­σια­κών συν­θη­κών, κα­τάρ­γη­ση επι­δο­μά­των και πα­ρο­χών, εξα­φά­νι­ση ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών από τους κλά­δους υγεί­ας, πρό­νοιας και σύ­ντα­ξης,κα­θιέ­ρω­ση και γε­νί­κευ­ση του λοκ – άουτ, κα­τα­κρή­μνι­ση της απο­ζη­μί­ω­σης από­λυ­σης, κα­θιέ­ρω­ση εκ πα­ραλ­λή­λου εξο­ντω­τι­κών ωρα­ρί­ων ερ­γα­σί­ας και εξαϋ­λω­μέ­νων ημε­ρο­μι­σθί­ων, αύ­ξη­ση των ελά­χι­στων, μη­νιαί­ων πο­σο­στών «απο­δέ­σμευ­σης προ­σω­πι­κού» (η εύ­πε­πτη τι­τλο­φό­ρη­ση των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων).

Αν ο Τσί­πρας βά­δι­σε τον δρόμο του Ολάντ στον πρό­σφα­το ανα­σχη­μα­τι­σμό και η κυρία Αχτσιό­γλου προ­βά­ρει τις πο­λι­τι­κές και υπουρ­γι­κές ομι­λί­ες της κυ­ρί­ας Ελ Κομρί, τότε το βάρος για την πε­ραι­τέ­ρω «αντι­γρα­φή» του πα­ρα­δείγ­μα­τος της απερ­για­κής, συ­γκρου­σια­κής και κο­χλά­ζου­σας Γαλ­λί­ας των προη­γού­με­νων μηνών, πέ­φτει στους ώμους των συν­δι­κά­των και της ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αν η δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση κλεί­νει με τον ερ­γα­σια­κό Αρ­μα­γεδ­δώ­να, τότε το ελά­χι­στο που μπο­ρεί να κάνει το μα­ζι­κό, ερ­γα­τι­κό και νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα, είναι να κλεί­σει τους δρό­μους γύρω και έξω από το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου. Αν οι κακές πα­ρέ­ες του πρω­θυ­πουρ­γού στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, υπα­γο­ρεύ­ουν ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πα­ρά­δει­σο για τους ερ­γο­δό­τες και μια αέναη ερ­γα­σια­κή κό­λα­ση για τους ερ­γα­ζό­με­νους, οφεί­λου­με να πα­λέ­ψου­με δυ­να­μι­κά για να αντι­στρέ­ψου­με τους όρους. Και αν η συ­γκυ­βέρ­νη­ση προ­ε­τοι­μά­ζει τον εντα­φια­σμό του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου στη χώρα, τότε η κοι­νω­νία οφεί­λει να ανα­στή­σει τους απερ­για­κούς αγώ­νες των προη­γού­με­νων χρό­νων.

Η κυρία Αχτσιό­γλου εν­δέ­χε­ται να απο­δεί­ξει, στο πλαί­σιο της ευ­ρύ­τε­ρης κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, ότι είναι η ελ­λη­νί­δα «Ελ Κομρί». Σε εμάς πέ­φτει η ευ­θύ­νη να λάβει την πρέ­που­σα απά­ντη­ση για αυτή την πο­λι­τι­κή της ταύ­τι­ση.

/rproject.g