Σκέφτομαι μόνο την αρχή. Ότι είναι το τέλος μιας αρχής. Που είναι η αρχή ενός τέλους. Ώστε κάθε αρχή να είναι ένα νέο τέλος ή κάθε τέλος να είναι μια νέα αρχή.
Λεκτικά παιχνίδια, θα μου πεις. Κοινότοπα και τετριμμένα. Σαν τις καρκινικές και παλίνδρομες λέξεις/φράσεις με τις δύο αναγνώσεις. Τις ΣΕΡΡΕΣ και τα ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ, που διαβάζονται από δεξιά προς τα αριστερά και από τα αριστερά προς τα δεξιά. Για να καταλήξουν στην ίδια και την αυτή λέξη/φράση.
Αλλά στην προκειμένη, αρχή και τέλος και τέλος και αρχή ενδείκνυνται προς πάσα χρήση και προς πάσα δικαίωση. Ανάλογα με τις πολιτικές ή υπαρξιακές ή κοινωνικές ανάγκες. Οπτιμισμού ή πεσιμισμού. Υλισμού ή ιδεαλισμού. Προόδου ή συντήρησης. Και ό,τι μένει από αυτή τη χρήση και από αυτή τη δικαίωση είναι μια ασήμαντη νίκη μπρος στην επικράτεια του τέλους, που ξορκίζεται με κάθε νέα αρχή. Έστω και αν κατά βάθος ξέρουμε πως κάθε νέα αρχή είναι μια διαφορετική αρχή σε αντίθεση με κάθε καινούριο τέλος που είναι πάντα το ίδιο και το αυτό τέλος.
Σκέφτομαι μόνο το τέλος. Που είναι το τέλος τέλος. Αλλά με τρομάζει η ιδέα ενός τέτοιου τέλους. Και μη μπορώντας να κάνω τίποτα άλλο, προσφεύγω στη δήλωση της αρχής. Με τα καρκινικά και παλίνδρομα νοήματά της.
artinews
