Το μεταβατικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα /του α ταρπαγκου

Στο ελληνικό αριστερό κίνημα, αλλά και ευρύτερα, προβάλλονται διαφοροποιημένες εκδοχές ενός προγράμματος μετασχηματισμών, που από μια γενική άποψη παίρνουν την μορφή του μεταβατικού ριζοσπαστικού προγράμματος, μιας κατεύθυνσης δηλαδή που επιδιώκει να προάγει καίριες, και με βάση τη συγκυρία και τους ταξικούς συσχετισμούς αλλαγές, προς όφελος των συμφερόντων των λαϊκών εργαζομένων στρωμάτων και σε βάρος των μορφών της αστικής ταξικής κυριαρχίας.

Ήδη σ’ αυτό το επί­πε­δο κα­τα­γρά­φο­νται σχε­δόν αγε­φύ­ρω­τες δια­φο­ρές ανά­με­σα στις υπαρ­κτές αρι­στε­ρές στρα­τη­γι­κές, που αφο­ρούν τόσο τους όρους ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος, όσο και τους σκο­πούς που τε­λι­κά κα­λεί­ται να υπη­ρε­τή­σει. Μπο­ρού­με λοι­πόν να δούμε ξε­χω­ρι­στά την κάθε πε­ρί­πτω­ση και αφού την αντι­με­τω­πί­σου­με κρι­τι­κά, να επι­χει­ρή­σου­με να συμ­βά­λου­με στην οριο­θέ­τη­ση των όρων αυτού του προ­γράμ­μα­τος, σε σχέση με την τε­λι­κή του στρα­τη­γι­κή κα­τά­λη­ξη.

Οι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές τομές στην τα­κτι­κή της Αρι­στε­ράς

α) Σε μια πρώτη πε­ρί­πτω­ση τί­θε­ται το ζή­τη­μα ανα­φο­ρι­κά με την τα­κτι­κή της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, ή της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, ή του σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, που στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­πτω­ση εκ­προ­σω­πεί η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο σχη­μα­τι­σμός αυτός, μετά την προ­γραμ­μα­τι­κή του αυ­τό-αναί­ρε­ση και ακύ­ρω­ση στα μέσα του 2015, εγκα­τέ­λει­ψε τόσο την τα­κτι­κή των εν­διά­με­σων ρι­ζο­σπα­στι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων τις οποί­ες ευαγ­γε­λί­ζο­νταν, όσο και την στρα­τη­γι­κή του σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Απε­να­ντί­ας υιο­θέ­τη­σε μια σειρά μνη­μο­νια­κών μέ­τρων σε βάρος των λαϊ­κών τά­ξε­ων (έντα­ση των φο­ρο­λο­γι­κών επι­βα­ρύν­σε­ων, δια­τή­ρη­ση των μι­σθών στα επί­πε­δα εξα­θλί­ω­σης, συ­νέ­χι­ση της μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων κλπ.). Το «πα­ράλ­λη­λο» πρό­γραμ­μα που επι­κα­λέ­στη­κε προ­κει­μέ­νου να αντι­σταθ­μί­σει αυτές τις αντι­λαϊ­κές πα­ρεμ­βά­σεις, απο­δεί­χθη­κε άνευ ση­μα­σί­ας και αντι­κει­μέ­νου, εφό­σον αφο­ρού­σε ορι­σμέ­νες τρι­τεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας αλ­λα­γές, οι οποί­ες κι’ αυτές δεν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν. Αλλά και στο στρα­τη­γι­κό επί­πε­δο την θέση στην ανα­φο­ρά στον σο­σια­λι­σμό πήρε η συμ­βο­λή στην στή­ρι­ξη με κάθε τρόπο της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης (φο­ρο­λο­γι­κά κί­νη­τρα και απαλ­λα­γές σε επι­χει­ρή­σεις, δια­τή­ρη­ση κα­θε­στώ­τος ερ­γα­σια­κής απορ­ρύθ­μι­σης κ.ά.), η οποία εφό­σον πραγ­μα­το­ποιού­νταν (πράγ­μα πλέον εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λο) θα επέ­φε­ρε αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας και ορι­σμέ­νες απο­χρώ­σεις κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης. Συ­νο­λι­κά άρα ο μνη­μο­νια­κά με­ταλ­λαγ­μέ­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πήρε ορι­στι­κά δια­ζύ­γιο τόσο από τις όποιες εν­διά­με­σες ρι­ζο­σπα­στι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, όσο προ­φα­νέ­στα­τα και από τον στρα­τη­γι­κό στόχο της σο­σια­λι­στι­κής αλ­λα­γής. Αντί­στοι­χη άλ­λω­στε είναι και η μοίρα όλων των ευ­ρω­παϊ­κών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των, της ευ­ρω­παϊ­κής κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς (γαλ­λι­κό ΣΚ, ιτα­λι­κό Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα κλπ.).

β) Η χρε­ο­κο­πία και ήττα αυτή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ση­μαί­νει βέ­βαια αυ­τό­μα­τα ότι οι υπό­λοι­πες αρι­στε­ρές τα­κτι­κές μπο­ρούν να αντι­με­τω­πί­σουν με γό­νι­μο τρόπο το ζή­τη­μα της ορ­γα­νι­κής σχέ­σης τα­κτι­κής (με­τα­βα­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα) και στρα­τη­γι­κής (σο­σια­λι­στι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός), πα­ρό­λο που όλες ανα­φέ­ρο­νται σ’ αυτά. Έτσι το ΚΚΕ, στον αντί­πο­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχει ως ανα­φο­ρά του απο­κλει­στι­κά την στρα­τη­γι­κή προ­ο­πτι­κή της κα­τάρ­γη­σης της εξου­σί­ας των μο­νο­πω­λί­ων και του κε­φα­λαί­ου, ως απο­τέ­λε­σμα μιας ιστο­ρι­κής στιγ­μής στο απροσ­διό­ρι­στο  μέλ­λον, ενώ στο επί­πε­δο της τα­κτι­κής και με­σο­πρό­θε­σμα απορ­ρί­πτει κάθε έν­νοια ενός με­τα­βα­τι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος. Απ’ αυτή την άποψη θε­ω­ρεί ότι οι όποιες αλ­λα­γές του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων και λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση, είναι στό­χοι ανέ­φι­κτοι, πριν την εγκα­θί­δρυ­ση της αντι­μο­νο­πω­λια­κής εξου­σί­ας, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και αν ακόμη υλο­ποι­η­θούν είναι εν­σω­μα­τώ­σι­μοι στην αστι­κή κοι­νω­νι­κή κυ­ριαρ­χία.

Κατά συ­νέ­πεια το ΚΚΕ αρ­κεί­ται στο ιστο­ρι­κό παρόν να επι­χει­ρεί να «εν­δυ­να­μώ­σει» τον υπο­κει­με­νι­κό πα­ρά­γο­ντα (κόμμα), να κα­τα­δεί­ξει την αντι­λαϊ­κό­τη­τα των ασκού­με­νων αστι­κών κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­τι­κών, και να διορ­γα­νώ­νει «δια­μαρ­τυ­ρί­ες» ερ­γα­τι­κού, νε­ο­λαι­ί­στι­κου, αγρο­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα που πά­ντο­τε μέ­νουν «με­τέ­ω­ρες» εφό­σον στε­ρού­νται ως τέ­τοιες της σχε­τι­κής απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας. Με μια τέ­τοια στάση πώς να προ­κύ­ψει μια κί­νη­ση προς την θε­με­λί­ω­ση της «λαϊ­κής εξου­σί­ας» και του σο­σια­λι­σμού, εφό­σον στο εν­διά­με­σο δεν συ­νο­δεύ­ε­ται από τα­ξι­κούς βη­μα­τι­σμούς κα­τά­κτη­σης θέ­σε­ων, ικα­νών να οδη­γή­σουν και στην υλο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής προ­ο­πτι­κής ; Υπ’ αυτή την έν­νοια, στε­ρού­με­νο ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος (το οποίο συ­νή­θως αντι­κα­θι­στά με έναν κα­τά­λο­γο συν­δι­κα­λι­στι­κών αι­τη­μά­των δια­μαρ­τυ­ρί­ας), και πα­ρα­πέ­μπο­ντας απο­κλει­στι­κά στον μελ­λο­ντι­κό στρα­τη­γι­κό στόχο δεν ασκεί πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή πα­ρέμ­βα­ση, αλλά ανα­κυ­κλώ­νε­ται και πε­ρι­δι­νί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά σε έναν ιδε­ο­λο­γι­κό δια­φω­τι­σμό και μόνον.

γ) Ακρι­βώς αντί­στρο­φη το­πο­θέ­τη­ση των πραγ­μά­των υλο­ποιεί η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, η οποία και αυτή ου­σια­στι­κά δεν κάνει ανα­φο­ρά σε ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, αλλά απε­να­ντί­ας στη θέση της τα­κτι­κής και με­σο­πρό­θε­σμης δρά­σης το­πο­θε­τεί το σύ­νο­λο σχε­δόν των στρα­τη­γι­κών της κομ­μου­νι­στι­κών στό­χων. Επι­διώ­κει την πραγ­μα­το­ποί­η­ση στην άμεση συ­γκυ­ρία  την ρήξη και ανα­τρο­πή ταυ­τό­χρο­να με την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, το κε­φά­λαιο, την Ευ­ρω­ζώ­νη και το ΔΝΤ, όπως και ένα σύ­νο­λο άμε­σων αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών μέ­τρων κλπ. Αυτή η λο­γι­κή ανα­πτύσ­σε­ται χωρίς να παίρ­νει υπ’ όψιν της τους συ­σχε­τι­σμούς των δυ­νά­με­ων, το επί­πε­δο της λαϊ­κής συ­νεί­δη­σης, την ορ­γα­νω­τι­κή υπό­στα­ση του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, και απο­λή­γει να αντι­προ­σω­πεύ­ει μια ιδε­ο­λο­γι­κή και μόνον ανα­φο­ρά, ενώ η κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση αδυ­να­τεί, εξ αυτού του λόγου, να δια­μορ­φώ­σει ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης με τμή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Με τέ­τοιες συ­νο­λι­κές, αθροι­στι­κές και μα­ξι­μα­λι­στι­κές ανα­φο­ρές είναι φυ­σι­κό να μην είναι εφι­κτή η κι­νη­το­ποί­η­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα, η οποία πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο πεδίο των ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών και όχι άμε­σων στρα­τη­γι­κών ανα­φο­ρών.

Ο επα­να­στα­τι­κός ιδε­ο­λο­γι­σμός, η απου­σία κάθε με­τα­βα­τι­κής προ­γραμ­μα­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης, είναι και η βα­σι­κή αιτία της αδυ­να­μί­ας της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και του ΝΑΡ να απο­κτή­σουν διευ­ρυ­μέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κής απή­χη­σης και εκλο­γι­κής εμ­βέ­λειας. Η πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή συ­σπεί­ρω­ση των λαϊ­κών ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων σε μια κι­νη­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση δεν μπο­ρεί να γίνει με την αφε­τη­ρια­κή απαί­τη­ση και επί­κλη­ση μιας ολό­κλη­ρης επα­να­στα­τι­κής πο­λι­τι­κής προ­ο­πτι­κής, που σω­ρεύ­ει αθροι­στι­κά το σύ­νο­λο των θε­ω­ρού­με­νων ως ανα­γκαί­ων στό­χων. Αυτή γί­νε­ται στη βάση υλι­κών ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών κα­θο­λι­κής φύσης (π.χ. απο­κα­τά­στα­ση βα­σι­κού μι­σθού, απο­δο­χών συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, γε­νι­κευ­μέ­νη επι­δό­τη­ση των ανέρ­γων κλπ.), και στο μέτρο που αυτό επι­τυγ­χά­νε­ται μπο­ρεί να προ­ω­θεί­ται συ­στη­μα­τι­κά και με κλι­μά­κω­ση μια πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση και ρι­ζο­σπα­στι­κή εμ­βά­θυν­ση των στό­χων. Απε­να­ντί­ας, ο ιδε­ο­λο­γι­κός αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός δια­κη­ρυ­κτι­σμός, που επι­διώ­κει δια μιας να τρο­πο­ποι­ή­σει τα πάντα ου­σια­στι­κά αναι­ρεί οποια­δή­πο­τε υπό­στα­ση του με­τα­βα­τι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος.

δ) Οι μόνες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που επι­χει­ρούν να κά­νουν σαφή ανα­φο­ρά σε ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα είναι τα σχή­μα­τα της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που δια­χω­ρί­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τον Αύ­γου­στο 2015, ιδιαί­τε­ρα η Λαϊκή Ενό­τη­τα και ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­μεις. Θέ­τουν έτσι το ζή­τη­μα ότι εφό­σον υπάρ­ξει η αντι­πα­ρά­θε­ση και απο­χώ­ρη­ση από τη ζώνη του ευρώ και υιο­θε­τη­θεί το εθνι­κό νό­μι­σμα, και εφό­σον πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στάση πλη­ρω­μών και δια­γρα­φή του χρέ­ους, καθώς επί­σης και δη­μό­σιος έλεγ­χος του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, χρειά­ζε­ται να εφαρ­μο­στεί ένα τέ­τοιο ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα, και μά­λι­στα σε μια μα­κρο­πρό­θε­σμη σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Προ­φα­νώς η μο­νο­διά­στα­τη απο­χώ­ρη­ση από το κοινό ευ­ρω­παϊ­κό νό­μι­σμα (το οποίο δαι­μο­νο­ποιεί­ται ως η αιτία όλων των δει­νών του ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού, χωρίς να λαμ­βά­νε­ται υπ’ όψιν και η πα­ράλ­λη­λη επε­νέρ­γεια της κρί­σης κα­πι­τα­λι­στι­κής υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης που έχει προ­κα­λέ­σει κα­θο­λι­κή οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων), από μόνη της δεν αντι­προ­σω­πεύ­ει μια επα­να­στα­τι­κή πο­λι­τι­κή, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που απο­τε­λεί επεί­γον αί­τη­μα των δυ­νά­με­ων της γαλ­λι­κής, ιτα­λι­κής, γερ­μα­νι­κής κλπ. ακρο­δε­ξιάς. Πε­ρισ­σό­τε­ρο αντι­προ­σω­πεύ­ει ένα δη­μο­σιο­νο­μι­κό και νο­μι­σμα­τι­κό πλαί­σιο που θε­ω­ρεί­ται ανα­γκαίο και κα­τάλ­λη­λο για την έκρη­ξη ενός «επεν­δυ­τι­κού μπουμ» και την ανά­δει­ξη μιας «ανα­πτυ­ξια­κής άνοι­ξης» της εθνι­κής (κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής ωστό­σο) οι­κο­νο­μί­ας.

Από εκεί και πέρα εκεί­νο που προ­βάλ­λε­ται ως με­τα­βα­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα κυ­ρί­ως έχει να κάνει με την στή­ρι­ξη της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης και όχι με ρι­ζι­κές τομές στο πεδίο των αστι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής. Δύο κυ­ρί­αρ­χες κα­τευ­θύν­σεις από αυτή την άποψη είναι εμ­βλη­μα­τι­κές : Η στή­ρι­ξη των μι­κρών και με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων και η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση (ή πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός επί το αρι­στε­ρό­τε­ρον) της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Στην μία πε­ρί­πτω­ση δεν πρό­κει­ται για τί­πο­τα άλλο παρά για την χρη­μα­το­δο­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη του μι­κρο­με­σαί­ου κε­φα­λαί­ου, που αντι­προ­σω­πεύ­ει την μα­ζι­κή βάση της πυ­ρα­μί­δας της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, αυτό που μά­λι­στα λει­τουρ­γεί συ­στη­μα­τι­κά με την εξα­γω­γή μορ­φών από­λυ­της υπε­ρα­ξί­ας, και που έχει ωφε­λη­θεί τα μέ­γι­στα από τις μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις. Στην άλλη πε­ρί­πτω­ση δεν πρό­κει­ται παρά για ανα­διαρ­θρώ­σεις στο επί­πε­δο των κλά­δων πα­ρα­γω­γής (αγρο­τι­κής, βιο­μη­χα­νι­κής, υπη­ρε­σιών) εντός των πλαι­σί­ων της υφι­στα­μέ­νης κα­πι­τα­λι­στι­κής λει­τουρ­γί­ας της οι­κο­νο­μί­ας, δη­λα­δή για έναν οι­κο­νο­μι­σμό που θέτει σε προ­τε­ραιό­τη­τα την ανά­πτυ­ξη των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και πα­ρα­πέ­μπει στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες τον με­τα­σχη­μα­τι­σμό των σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής. Άραγε η χρε­ο­κο­πία της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, καθώς βά­δι­ζε προς την αστι­κή της με­τάλ­λα­ξη, δεν βα­σί­ζο­νταν, και συ­νε­χί­ζει να έχει σαφή ανα­φο­ρά στην πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και στην στή­ρι­ξη των μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων ;

Ρι­ζο­σπα­στι­κά με­τα­βα­τι­κά οι­κο­νο­μι­κά ορό­ση­μα

Ποια είναι έτσι τα ορό­ση­μα που στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία στοι­χειο­θε­τούν το ρι­ζο­σπα­στι­κό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, που είτε έχει εγκα­τα­λει­φθεί από την αρι­στε­ρή τα­κτι­κή είτε του προσ­δί­δε­ται ένα εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο, αλλά που είναι ζω­τι­κά ανα­γκαίο για την ορ­γα­νι­κή δια­σύν­δε­ση της τα­κτι­κής και στρα­τη­γι­κής του αρι­στε­ρού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος ;

1)Πρώτα από όλα είναι η άμεση προ­ώ­θη­ση (ως αντι­πο­λι­τευ­τι­κό ή κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα) μιας ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των κερ­δο­φό­ρων ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και των ει­σο­δη­μά­των των ανώ­τε­ρων μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων. Κι’ αυτό γιατί τα τρία αλ­λε­πάλ­λη­λα μνη­μό­νια υπήρ­ξαν το μέσον για την υπο­βάθ­μι­ση της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, έτσι ώστε να κα­τα­στεί «φθηνή, πει­θή­νια, ελα­στι­κο­ποι­η­μέ­νη», προ­κει­μέ­νου ο ελ­λη­νι­κός εται­ρι­κός το­μέ­ας της οι­κο­νο­μί­ας να ξε­πε­ρά­σει τα ζη­μιο­γό­να απο­τε­λέ­σμα­τα που προ­κα­λού­σε η κρίση κε­φα­λαια­κής υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης. Κατά συ­νέ­πεια η κα­τάρ­γη­ση των πο­λυά­ριθ­μων μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων ση­μαί­νει άμεση ανα­γκαιό­τη­τα επού­λω­σης των μνη­μο­νια­κών πληγ­μά­των στο σώμα της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νί­ας. Για να γίνει αυτό απαι­τεί­ται η ευ­θεία φο­ρο­λό­γη­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας με συ­ντε­λε­στές της τάξης του 50% – 75%, γιατί ακρι­βώς απο­τε­λεί τον μη­χα­νι­σμό από­δο­σης κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης μετά τα επτά χρό­νια άγριας ει­σο­δη­μα­τι­κής λι­τό­τη­τας.

2)Στη συ­νέ­χεια η άμεση απο­κα­τά­στα­ση και αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού καθώς και των αμοι­βών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας, με νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση, όπως ακρι­βώς και κα­ταρ­γή­θη­καν με την Πράξη 6 Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου της 28-Φε­βρουα­ρί­ου-2012. Γιατί ακόμη και αν απο­κα­τα­στα­θεί η ελεύ­θε­ρη δια­δι­κα­σία των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και συμ­βά­σε­ων, με το επί­πε­δο της ανερ­γί­ας στο 25%, είναι αδύ­να­το να συ­να­φθούν συμ­φω­νί­ες επω­φε­λείς για τους ερ­γα­ζό­με­νους, λόγω της απου­σί­ας ευ­νοϊ­κών τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών προς όφε­λος της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας. Άλ­λω­στε συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις δεν μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν με προ­ω­θη­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, παρά μόνον τότε (δε­κα­ε­τί­ες 1970 και 1980) που η ανερ­γία βρί­σκο­νταν σε εξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λά επί­πε­δα.

3)Κα­τό­πιν η χωρίς όρους και όρια γε­νι­κευ­μέ­νη χο­ρή­γη­ση επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας σε αξιο­πρε­πή επί­πε­δα, με βάση τους απο­κα­τα­στη­μέ­νους μι­σθούς, για το σύ­νο­λο των ανέρ­γων, στο βαθμό που σή­με­ρα μόλις το 10% δι­καιού­ται το γλί­σχρο επί­πε­δο των 350 ευρώ, στο ένα τρίτο του ευ­ρω­παϊ­κού μέσου όρου. Γιατί ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση μιας κοι­νω­νι­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­τα­ξης, το επί­πε­δο της ανερ­γί­ας θα μειω­θεί στα­δια­κά, με απο­τέ­λε­σμα οι υπο­λει­πό­με­νοι άνερ­γοι να έχουν ανά­γκη το στα­θε­ρό επί­δο­μα ανερ­γί­ας. Χωρίς αυτό η ερ­γα­τι­κή τάξη θα βρί­σκε­ται σε πλήρη συν­δι­κα­λι­στι­κή και κοι­νω­νι­κή πα­ρά­λυ­ση εξ αι­τί­ας της δια­λυ­τι­κής επί­δρα­σης της ανερ­γί­ας στον ενερ­γό ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο.

4)Ταυ­τό­χρο­να νευ­ραλ­γι­κής με­τα­βα­τι­κής ση­μα­σί­ας είναι η άμεση ανά­δει­ξη του κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νου τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, σε αντα­γω­νι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση με τον κα­πι­τα­λι­στι­κό εται­ρι­κό τομέα. Αυτός δεν μπο­ρεί παρά να πε­ρι­λαμ­βά­νει το σύ­νο­λο των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί, με την επι­στρο­φή τους στη δη­μό­σια κυ­ριό­τη­τα και την κα­θιέ­ρω­ση της κοι­νω­φε­λούς τους λει­τουρ­γί­ας, μα­κράν των προ­τύ­πων του κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, προ­σφι­λούς σε τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς. Πα­ράλ­λη­λα χρειά­ζε­ται να πε­ρι­λά­βει το σύ­νο­λο των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν εκ­κα­θα­ρι­στεί από την κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης, την θέση τους σε επα­να­λει­τουρ­γία με δη­μό­σια χρη­μα­το­δό­τη­ση, την αξιο­ποί­η­ση της ερ­γα­σια­κής εμπει­ρί­ας του απο­λυ­μέ­νου προ­σω­πι­κού και την έντα­ξη της διά­θε­σης των προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών τους σε κοι­νω­νι­κά κυ­κλώ­μα­τα εμπο­ρι­κής δια­νο­μής και διά­θε­σης. Η επι­τυ­χής κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νη λει­τουρ­γία αυτού το οι­κο­νο­μι­κού τομέα μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει αντα­γω­νι­στι­κό πα­ρά­γο­ντα της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας και δη­μιουρ­γό ση­μα­ντι­κής πο­σό­τη­τας θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας.

5)Η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση στην εται­ρι­κή οι­κο­νο­μία δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται μόνον στην με­γά­λη ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και προς όφε­λος του κοι­νω­νι­κού ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, των νο­ση­λευ­τι­κών ιδρυ­μά­των, των εκ­παι­δευ­τι­κών μη­χα­νι­σμών κλπ. Καμιά προ­ο­δευ­τι­κή προ­ο­πτι­κή δεν μπο­ρεί να δια­νοι­χθεί χωρίς την θε­σμι­κή κα­το­χύ­ρω­ση των ερ­γα­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των στη λει­τουρ­γία των ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, με πάνω από ένα ορι­σμέ­νο όριο προ­σω­πι­κού, με δρα­στι­κές εξου­σί­ες ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου και προ­ώ­θη­σης μορ­φών ορι­ζό­ντιου κα­τα­με­ρι­σμού της ερ­γα­σί­ας ένα­ντι του ισχύ­ο­ντος κά­θε­του και ιε­ραρ­χι­κού κα­τα­με­ρι­σμού της εξου­σί­ας, της γνώ­σης, των αρ­μο­διο­τή­των και δε­ξιο­τή­των. Ο ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος αντι­προ­σω­πεύ­ει την ασφα­λι­στι­κή δι­κλεί­δα στην πο­ρεία πο­λι­τι­κής υπο­κει­με­νο­ποί­η­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης προς την χει­ρα­φέ­τη­σή της, και αφορά σε όλα τα επί­πε­δα της επι­χει­ρη­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας, πε­ριο­ρί­ζο­ντας με σα­φή­νεια την άσκη­ση του διευ­θυ­ντι­κού δι­καιώ­μα­τος του κε­φα­λαί­ου.

Πρό­κει­ται για ορι­σμέ­να, με­τα­ξύ άλλων, ορό­ση­μα που ση­μα­το­δο­τούν ένα τα­κτι­κό πρό­γραμ­μα ρι­ζο­σπα­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, όπου το κα­θέ­να από αυτά επι­φέ­ρει αντί­στοι­χη αντι­πα­ρά­θε­ση, ανα­τρο­πή, ρήξη με την αστι­κή τα­ξι­κή κυ­ριαρ­χία. Η ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος απο­σκο­πεί να κα­λύ­ψει τις διευ­ρυ­μέ­νες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες των λαϊ­κών τά­ξε­ων και απο­σπά­ται από την ιδιο­ποιού­με­νη υπε­ρα­ξία των ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, η στή­ρι­ξη των ανέρ­γων με στα­θε­ρά επι­δό­μα­τα ανερ­γί­ας γε­νι­κευ­μέ­νης μορ­φής εξου­δε­τε­ρώ­νει το ισχυ­ρό όπλο της ση­με­ρι­νής αστι­κής τάξης για την κα­τα­στο­λή της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, η επι­στρο­φή των απο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων στο δη­μό­σιο και η κή­ρυ­ξη σε κα­θε­στώς κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν κλεί­σει βάλ­λει ευ­θέ­ως κατά του δι­καιώ­μα­τος της ιδιο­κτη­σί­ας των μέσων πα­ρα­γω­γής, ο ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος πε­ριο­ρί­ζει δρα­στι­κά την απο­λυ­ταρ­χία του διευ­θυ­ντι­κού δι­καιώ­μα­τος της ερ­γο­δο­σί­ας. Μ’ αυτή την έν­νοια τέ­τοιου εί­δους μέτρα, από τη μια πλευ­ρά έχουν βα­θειά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, ενώ από την άλλη πλευ­ρά ανοί­γουν έμπρα­κτους δρό­μους για την σο­σια­λι­στι­κή ανα­διορ­γά­νω­ση και την κα­θο­λι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας.