Από το Τρίτο στο Τέταρτο Μνημόνιο / του ανεστη ταρπαγκου

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της συγγραφής των εφαρμοστικών νόμων του Τρίτου Μνημονίου, που ψηφίστηκαν τον Μάϊο του 2016 και αφορούσαν κυρίως την κοινωνική ασφάλιση και τη φορολόγηση, όχι μόνον της μισθωτής εργασίας αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων, και έχουν αρχίσει να συγγράφονται, σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου, οι ρυθμίσεις του Τετάρτου Μνημονίου που αναθεωρούν επί το δυσμενέστερο τις προβλέψεις του Τρίτου Μνημονίου (κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, μείωση του αφορολογήτου ορίου κλπ.).

Το αν αυτό κα­θυ­στε­ρεί οφεί­λε­ται απο­κλει­στι­κά στην ανα­ζή­τη­ση και ανεύ­ρε­ση ενός «φύλου συκής» για ένα σύ­νο­λο κοι­νω­νι­κών και οι­κο­νο­μι­κών ρυθ­μί­σε­ων που ωθούν τη λαϊκή εξα­θλί­ω­ση στα έσχα­τα όρια, με βάση το οποίο να εμ­φα­νι­σθεί η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι απο­δέ­χε­ται μεν τον και­νού­ριο «επώ­δυ­νο συμ­βι­βα­σμό», εντού­τοις κα­τορ­θώ­νει να δια­τη­ρή­σει μια κά­ποια «κόκ­κι­νη γραμ­μή» σε ένα δευ­τε­ρο­γε­νές ζή­τη­μα.

 

Μια μνη­μο­νια­κή νο­μο­θε­σία που επι­βάλ­λε­ται χωρίς αντι­στά­σεις

 

Το μεί­ζον ζή­τη­μα που προ­έ­κυ­ψε τον προη­γού­με­νο Μάϊο και συ­νε­χί­ζει και σή­με­ρα να χα­ρα­κτη­ρί­ζει τη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία είναι ότι τα μέτρα αυτά κα­ταγ­γέλ­λο­νται, κα­τα­δει­κνύ­ε­ται η αντι­λαϊ­κό­τη­τά τους, και ταυ­τό­χρο­να δεν κα­τα­γρά­φε­ται η πα­ρα­μι­κρή συ­ντο­νι­σμέ­νη αντι­πο­λι­τευ­τι­κή ανά­τα­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, προ­κει­μέ­νου να ορ­θω­θεί φραγ­μός σ’ αυτές τις τε­λευ­ταί­ες πλέον μάχες οπι­σθο­φυ­λα­κών. Οι εφαρ­μο­στι­κοί νόμοι του Τρί­του Μνη­μο­νί­ου ψη­φί­στη­καν από τη βουλή χωρίς την πα­ρου­σία μιας ευ­ρεί­ας απερ­για­κής κι­νη­το­ποί­η­σης που υπο­κα­τα­στά­θη­κε από μία 48ωρη πα­νελ­λα­δι­κή απερ­γία «στα χαρ­τιά», εφό­σον προ­κη­ρύ­χθη­κε ως μέρα πραγ­μα­το­ποί­η­σής το Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο κα­τά­θε­σης των μέ­τρων στην εθνι­κή αντι­προ­σω­πεία. Στη τρέ­χου­σα πε­ρί­ο­δο των αρχών του 2017. Οι δύο «κύ­ριες» δυ­νά­μεις του ορ­γα­νω­μέ­νου θε­σμι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος (ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ) κι­νού­νται σε μια τρο­χιά αδρά­νειας και πα­ρα­κο­λού­θη­σης των εξε­λί­ξε­ων. Ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα οι βρυ­χηθ­μοί του ΠΑΜΕ απέ­να­ντι στις ρυθ­μί­σεις του Τε­τάρ­του Μνη­μο­νί­ου (μια και η ΓΣΕΕ εκ­φρά­ζει τον κα­θα­ρό ερ­γο­δο­τι­κό και κα­θε­στω­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό) δεί­χνουν την απρο­θυ­μία και της αδυ­να­μία της να αντι­δρά­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά. Το ρι­ζο­σπα­στι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, πα­ρό­λες τις ενω­τι­κές και αγω­νι­στι­κές του προ­θέ­σεις δεν μπο­ρεί να προ­βάλ­λει μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­ρεία, λόγω και του πε­ριο­ρι­σμέ­νου του με­γέ­θους στην ερ­γα­τι­κή τάξη της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρα­γω­γής.

Αλλά και στο κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, οι τρεις βα­σι­κοί σχη­μα­τι­σμοί της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενό­τη­τα, Ανταρ­σύα), ενώ ασκούν την πλέον πλη­θω­ρι­κή και ακραία κρι­τι­κή στα και­νού­ρια μνη­μο­νια­κά μέτρα, εντού­τοις αδυ­να­τούν κα­τα­φα­νώς, είτε από μόνας, είτε μέσα από συμ­μα­χι­κά σχή­μα­τα, να προ­τά­ξουν μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή λαϊκή αντι­πο­λί­τευ­ση, τέ­τοια που να μπο­ρεί να κλο­νί­σει τη μο­νι­μο­ποί­η­ση των μνη­μο­νια­κών κα­θε­στώ­των. Κυ­ρί­ως είναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­να στον πο­λι­τι­κό τους υπο­κει­με­νι­σμό, αντί της πρό­τα­ξης και προ­α­γω­γής ενός γε­νι­κού, και αντι­κει­με­νι­κά ενω­τι­κού, κι­νή­μα­τος των ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών και ενερ­γο­ποί­η­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων σε μια κι­νη­μα­τι­κή δια­δι­κα­σία ανά­δει­ξής τους. Κι’ αυτό μά­λι­στα τη στιγ­μή που είναι δε­δο­μέ­νο ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει με­τα­στρο­φή των λαϊ­κών τά­ξε­ων με μόνη μια πο­λι­τι­κή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία (είτε έχει στο επί­κε­ντρό της την ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση και την ευ­ρω­ζώ­νη, είτε το­πο­θε­τεί στο κέ­ντρο των προ­σα­να­το­λι­σμών της στον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό), αν δεν συ­νο­δεύ­ε­ται άρ­ρη­κτα από την οι­κο­δό­μη­ση μιας λαϊ­κής συμ­μα­χί­ας στη βάση των καί­ριων ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών. Από­δει­ξη το γε­γο­νός ότι, παρά την κα­τα­φα­νή χρε­ο­κο­πία της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρά το γε­γο­νός ότι ένα ση­μα­ντι­κό μέρος των εκλο­γι­κών του δυ­νά­με­ων έχει με­τα­κι­νη­θεί προς τη «απο­στα­σιο­ποί­η­ση», η δυ­νη­τι­κή εκλο­γι­κή επιρ­ροή των αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών σχη­μά­των πα­ρα­μέ­νει στα χα­μη­λά επί­πε­δα του Σε­πτεμ­βρί­ου 2015.

Είναι πρω­το­φα­νές τε­λι­κά για τα ευ­ρω­παϊ­κά δε­δο­μέ­να να μπο­ρεί και να ψη­φί­ζε­ται και να εφαρ­μό­ζε­ται ένα τέ­τοιου εύ­ρους μνη­μο­νια­κό πρό­γραμ­μα, χωρίς να «ανοί­γει ρου­θού­νι», χωρίς να ξε­ση­κώ­νει ένα ευ­ρύ­τα­το κύμα λαϊ­κών αντι­δρά­σε­ων. Αυτό οφεί­λε­ται στο μο­να­δι­κό για τα ευ­ρω­παϊ­κά και ευ­ρύ­τε­ρα δε­δο­μέ­να γε­γο­νός ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λει­τουρ­γεί ως άτεγ­κτος φο­ρέ­ας εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, δια­θέ­το­ντας ακόμη ένα μέρος των εκλο­γι­κών ερ­γα­τι­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων του 2015. Η κοι­νω­νι­κή του υπο­στή­ρι­ξη δεν βρί­σκε­ται πλέον σή­με­ρα στην γε­νι­κή ανα­φο­ρά της εκ­προ­σώ­πη­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων που πλήτ­το­νταν από το Πρώτο και το Δεύ­τε­ρο Μνη­μό­νιο : Ένα ση­μα­ντι­κό μέρος (περί το 20% – 25%) του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος συ­νε­χί­ζουν να ωθού­νται στο πε­ρι­θώ­ριο και στην εξα­θλί­ω­ση της μα­κρο­χρό­νιας ανερ­γί­ας, των εξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λών συ­ντά­ξε­ων, των αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα με τα νέα ερ­γα­σια­κά δε­δο­μέ­να (κα­τάρ­γη­ση συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των κλπ.). Αυτό είναι το λαϊκό τμήμα που έχει πάρει τις απο­στά­σεις του από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χωρίς να δια­μορ­φώ­νει σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης με τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό της ΝΔ, και έτσι «αιω­ρεί­ται» στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία σε ένα είδος «κενού εκ­προ­σω­πή­σε­ων». Το υπό­λοι­πο όμως μισό της αρ­χι­κής εκλο­γι­κής του εκ­προ­σώ­πη­σης του 2015 πα­ρα­μέ­νει στη συ­γκυ­ρία προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, γιατί πρό­κει­ται για κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που έχουν πλη­γεί μεν από τις μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις, ωστό­σο βρί­σκε­ται μα­κράν της «κο­λά­σε­ως» της κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης: Ένα ση­μα­ντι­κό μέρος των δυ­νά­με­ων της δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λί­ας, των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις του ιδιω­τι­κού τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, των μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των και μι­κρο­ε­πι­χει­ρή­σε­ων κλπ.

Το κύριο πο­λι­τι­κό επί­δι­κο της πε­ριό­δου για την Αρι­στε­ρά και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα θα ήταν η δια­μόρ­φω­ση ορ­γα­νι­κών σχέ­σε­ων εκ­προ­σώ­πη­σης και μορ­φών τα­ξι­κής συλ­λο­γι­κό­τη­τας μ’ αυτό το πρώτο μέρος των «κοι­νω­νι­κά από­κλη­ρων», που ωστό­σο είχαν κάνει το διά­βη­μα της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής υπο­στή­ρι­ξης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2012 και το 2015. Εντού­τοις με τα υπαρ­κτά δε­δο­μέ­να κί­νη­σης των αρι­στε­ρών και ερ­γα­τι­κών δυ­νά­με­ων αυτό δεν φαί­νε­ται να μπο­ρεί να έρθει στην επι­φά­νεια, όπως άλ­λω­στε είχε απο­δει­χθεί στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Ιου­νί­ου 2012. Τόσο το ΚΚΕ όσο και η Ανταρ­σύα, καθώς και πα­ράλ­λη­λα η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν κα­τόρ­θω­σαν να αξιο­ποι­ή­σουν την μα­ζι­κή με­τα­στρο­φή της λαϊ­κής βάσης της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, πα­ρό­λο που είχαν προη­γη­θεί οι πα­νερ­γα­τι­κές απερ­γί­ες του 2010 – 12, με απο­τέ­λε­σμα όλο αυτό το ερ­γα­τι­κό κύμα της κοι­νω­νι­κής βάσης του ΠΑΣΟΚ να κα­τευ­θυν­θεί απο­κλει­στι­κά στην με­γέ­θυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπό την ηγε­μο­νία των δυ­νά­με­ων της μι­κρο­α­στι­κής εκ­συγ­χρο­νι­στι­κής ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι ιστο­ρι­κές ευ­και­ρί­ες δί­νο­νται μια φορά… Αν το ΚΚΕ, η Ανταρ­σύα και η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα είχαν κα­τορ­θώ­σει μια διεύ­ρυν­ση της συ­σπεί­ρω­σής τους τον Ιού­νιο 2012, τότε στο επό­με­νο διά­στη­μα μέχρι τις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου 2015 ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κά θα είχαν εξε­λι­χθεί τα πράγ­μα­τα, εφό­σον η ισχύς αυτών των σχη­μα­τι­σμών θα λει­τουρ­γού­σε ως τρο­χο­πέ­δη της αστι­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα προ­κα­λού­σε αντι­πα­ρα­θέ­σεις και ανα­γκα­στι­κή απο­σα­φή­νι­ση των πο­λι­τι­κών τα­κτι­κών, και το όλο εγ­χεί­ρη­μα του 2015 θα είχε εξε­λι­χθεί με εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κούς όρους.

Έτσι βρι­σκό­μα­στε σή­με­ρα μπρο­στά στην κα­τά­στα­ση προ­ε­τοι­μα­σί­ας  της ψή­φι­σης του Τε­τάρ­του Μνη­μο­νί­ου, αφο­πλι­σμέ­νοι από δύο πλευ­ρές: Της πλή­ρους ακι­νη­σί­ας και πα­ρά­λυ­σης του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος σε όλα τα επί­πε­δα και τους το­μείς, χωρίς καμία αξιό­πι­στη προ­ο­πτι­κή μιας απο­τε­λε­σμα­τι­κής απερ­για­κής αντι­με­τώ­πι­σης. Και από την άλλη πλευ­ρά της αδυ­να­μί­ας συ­σπει­ρω­τι­κής δυ­να­μι­κής, επι­μέ­ρους ή συμ­μα­χι­κής, αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, πέραν του ιστο­ρι­κού, μι­κρό­τε­ρου ή με­γα­λύ­τε­ρου, χώρου της εμ­βέ­λειάς τους. Βέ­βαια σε πο­λύ­μορ­φους το­μείς της κοι­νω­νι­κής πα­ρα­γω­γής κι­νού­νται αγω­νι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες, οι οποί­ες όμως έχουν εντε­λώς με­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, αδυ­να­τώ­ντας να κλο­νί­σουν τις κυ­ρί­αρ­χες κυ­βερ­νη­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις του 4ου Μνη­μο­νί­ου, συ­νή­θως με αφορ­μή την άρ­νη­ση της ερ­γο­δο­σί­ας για την πλη­ρω­μή των «δε­δου­λευ­μέ­νων», την ακύ­ρω­ση μιας από­λυ­σης πα­ρά­νο­μης και κα­τα­χρη­στι­κής, τις συν­θή­κες υγιει­νής της ερ­γα­σί­ας, το κλεί­σι­μο επι­χει­ρή­σε­ων λόγω της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης κλπ. Εντού­τοις πρό­κει­ται κυ­ρί­ως για εξαι­ρε­τι­κά αμυ­ντι­κούς στό­χους, προ­ϊ­όν προ­φα­νώς της όξυν­σης των συν­θη­κών της τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, που δεν φαί­νο­νται να ενο­ποιού­νται δια­λε­κτι­κά σε ένα ενω­τι­κό λαϊκό αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο.

 

Ν’ αλ­λά­ξου­με ρι­ζι­κά πο­ρεία πλεύ­σης στα πράγ­μα­τα

 

Αν συ­νε­χι­στεί αυτή η κα­τά­στα­ση πραγ­μά­των που χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από τον πο­λι­τι­κό υπο­κει­με­νι­σμό της Αρι­στε­ράς (Το ΚΚΕ θέτει ως κύριο στόχο του 20ου Συ­νε­δρί­ου του την «ενί­σχυ­ση του εαυ­τού του», η Λαϊκή Ενό­τη­τα ανα­λώ­νε­ται σε μια εκ­στρα­τεία μο­νο­με­ρώς προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στο εθνι­κό νό­μι­σμα και την εθνι­κό – πα­τριω­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη κλπ.). – Αν συ­νε­χί­σει η κυ­ριαρ­χία συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων της αδρά­νειας (είτε ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού που ανα­πα­ρά­γουν οι πλειο­ψη­φι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις των ΔΕΚΟ, είτε  τα­ξι­κών ανα­φο­ρών, ωστό­σο σε μια ιδιό­τυ­πη κα­τά­στα­ση απο­μο­νω­τι­σμού). – Αν έτσι εμπε­δω­θεί όπως φαί­νε­ται μια αντι­πο­λί­τευ­ση προς την μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ασκεί­ται ου­σια­στι­κά μόνον από τα δεξιά του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, με ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του λαϊ­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού στο πε­ρι­θώ­ριο, τότε θα είναι βέ­βαιη πλέον η επι­κρά­τη­ση και των ρυθ­μί­σε­ων του Τε­τάρ­του Μνη­μο­νί­ου, οι οποί­ες αθροι­ζό­με­νες στις προη­γού­με­νες δη­μιουρ­γούν ένα κα­θε­στώς που θα είναι πλέον δυ­σχε­ρέ­στε­ρα ανα­τά­ξι­μο, μετά από μια επτα­ε­τία συ­νε­χών και αλ­λε­πάλ­λη­λων ηττών και υπο­χω­ρή­σε­ων.

Μπρο­στά σ’ αυτή την ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και άγονη πο­ρεία, εκεί­νο που μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει σε μια ορι­σμέ­νη διέ­ξο­δο κλο­νι­σμού της αστι­κής πο­λι­τι­κής των μνη­μο­νί­ων είναι πρω­ταρ­χι­κά η δρο­μο­λό­γη­ση ενός ανε­ξάρ­τη­του, ευ­ρύ­τα­του κι­νή­μα­τος λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης και προ­βο­λής στο επί­κε­ντρο των ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών (μι­σθών και όρων ερ­γα­σί­ας, αδιά­λει­πτης μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων, ατε­λεύ­τη­των μέ­τρων φο­ρο­λο­γι­κών επι­βα­ρύν­σε­ων, στα­θε­ρο­ποί­η­σης της μα­κρο­χρό­νιας ανερ­γί­ας σε πολύ υψηλά επί­πε­δα, απο­κα­τά­στα­σης των δη­μό­σιων νο­ση­λευ­τι­κών υπη­ρε­σιών κλπ.). Σ’ αυτό το κί­νη­μα, με κύρια ερ­γα­τι­κά τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μπο­ρούν να βρουν τη θέση τους ο ερ­γα­ζό­με­νος κό­σμος της Αρι­στε­ράς και του με­γά­λου τμή­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που έχει πάρει τις απο­στά­σεις του, ανε­ξαρ­τή­τως πο­λι­τι­κών προ­σα­να­το­λι­σμών και εντά­ξε­ων, θέ­το­ντας δύο επί­πε­δα προ­τε­ραιο­τή­των της: Στον πυ­ρή­να τα καί­ρια ζη­τή­μα­τα των χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χων, των ανέρ­γων, των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα με συν­θή­κες οι­κο­νο­μι­κής και θε­σμι­κής εξα­θλί­ω­σης, και στην πε­ρι­φέ­ρεια τις καί­ριες ανά­γκες των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο δη­μό­σιο τομέα και στις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρα­γω­γής, των μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των της πόλης και της υπαί­θρου. Η λει­τουρ­γία αυτού του πα­νερ­γα­τι­κού, πα­νελ­λα­δι­κού κι­νή­μα­τος, πέραν από οποιον­δή­πο­τε συ­σχε­τι­σμό με τον θε­σμι­κό ερ­γο­δο­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, όπως και εκεί­νον της αγω­νι­στι­κής «πε­ρι­χα­ρά­κω­σης», μπο­ρεί να προ­σλά­βει ποι­κι­λό­μορ­φα κι­νη­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και να κλο­νί­σει τον πυ­ρή­να της αστι­κής πο­λι­τι­κής, εθνι­κής και διευ­ρω­παϊ­κής, θέ­το­ντας το σύ­νο­λο των καί­ριων ζη­τη­μά­των (ρι­ζι­κά ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος, άμεση παύση πλη­ρω­μών του δη­μό­σιου χρέ­ους, επι­δό­τη­ση ανερ­γί­ας για το σύ­νο­λο τν ανέρ­γων, σύ­γκρου­ση με την αστι­κή κυ­ριαρ­χία και την χρη­μα­τι­στη­ρια­κή επι­τρο­πεία κλπ.).

Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση καί­ριας ση­μα­σί­ας είναι η κα­θο­λι­κή υπο­στη­ρι­κτι­κή πα­ρέμ­βα­ση των σχη­μα­τι­σμών του αρι­στε­ρού αντι­μνη­μο­νια­κού κι­νή­μα­τος, πα­ρα­κάμ­πτο­ντας τους υπο­κει­με­νι­σμούς που κα­τα­τρέ­χουν εξο­λο­κλή­ρου την Αρι­στε­ρά, καθώς και αντί­στοι­χες συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις. Ποια είναι σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση η «αξία χρή­σης» της Αρι­στε­ράς: Να ασχο­λεί­ται και να κα­τα­να­λώ­νε­ται με τον εαυτό της ή να υπη­ρε­τεί την δρο­μο­λό­γη­ση ενός τέ­τοιου κι­νή­μα­τος, το οποίο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να έχει, και να φέρει τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο της αντι­πα­ρά­θε­σης, ένα­ντι της κα­τα­φα­νούς σήψης που χα­ρα­κτη­ρί­ζει το αστι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, που τόσο απο­τρο­πια­σμό προ­κα­λεί στον κόσμο των λαϊ­κών τά­ξε­ων, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα μετά την ολο­σχε­ρή προ­σχώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη αστι­κή πο­λι­τι­κή. Αυτή είναι και η μο­να­δι­κή οδός για να δια­δρα­μα­τί­σουν οι δυ­νά­μεις της λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης έναν κε­ντρι­κό ρόλο στο συ­σχε­τι­σμό των δυ­νά­με­ων, εκ­φρά­ζο­ντας πο­λι­τι­κά την κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή αυτού του αυ­τό­νο­μου κι­νή­μα­τος. Και είναι η πε­ρί­πτω­ση που μπο­ρεί να συ­γκε­ντρώ­σει ευ­ρεί­ες πλειο­ψη­φί­ες σε μέτρα και προ­σα­να­το­λι­σμούς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα όπως η αντι­με­τώ­πι­ση της ευ­ρω­παϊ­κής πο­λι­τι­κής και νο­μι­σμα­τι­κής ολο­κλή­ρω­σης, με­γά­λων αλ­λα­γών στην ίδια την δομή των αστι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής, εξου­σιών ελέγ­χου των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό γί­γνε­σθαι κλπ.

rproject.gr