Τι είναι ο χρόνος, για σένα; Πόσο γρήγορα περνάει;
Σου αρκεί;
Αν όχι, δε σε αδικώ.
Έτσι όπως εξελίσσεται η ζωή, πώς γίνεται να σου φτάνει ο «χρόνος»;
Θυμάσαι όταν ήσουν δέκα χρονών; Πόσο αργά κυλούσε…
Όταν έφτασες στα είκοσι; Που βιαζόσουν να μεγαλώσεις… Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Που βγήκες στην κοινωνία μόνος σου, να αντιμετωπίσεις τα θηρία. Δεν ήξερες ότι είχε θηρία εκεί έξω; Θηρία που κατασπαράζουν τον πολύτιμό σου χρόνο.
Βιάστηκες…
Θυμάσαι κι εκείνη την ημέρα που έσβησες τα κεράκια των τριάντα χρόνων; Πόσο την περίμενες αυτή την ηλικία… Και φοβόσουν, συνάμα.
Κάπου εκεί, άρχισες να νιώθεις πως ο χρόνος περνάει γρήγορα. Πως τρέχει αυτός μπροστά, ενώ εσύ απελπισμένα ακολουθείς, μήπως και τον προλάβεις.
Περνάνε από μπροστά σου κομμάτια του παρελθόντος, ελάχιστες στιγμές του παρόντος και τεράστια «ίσως» του μέλλοντος.
Και, ουσιαστικά, ζεις με την παρακαταθήκη των αναμνήσεων του παρελθόντος, σβήνεις το παρόν και σχεδιάζεις ένα αβέβαιο μέλλον.
Ωστόσο, το παρελθόν σου έφυγε, το παρόν σου δεν το προλαβαίνεις κι εξαφανίζεται. Το μέλλον σου έρχεται διαφορετικό. Και τρέχεις να προλάβεις…
Να προλάβεις να επανασυντονίσεις τη ζωή και τα πλάνα σου με βάση τα νέα δεδομένα του παρόντος-προηγούμενου μέλλοντος.
Φεύγει ο χρόνος, αισθάνεσαι. Χάνεται μέσα στις στιγμές σου.
Και ποιος είναι αυτός ο «χρόνος» τελικά; Ένα ακαθόριστο στοιχείο του κόσμου είναι, νοητό, το οποίο ο άνθρωπος αποφάσισε να ορίσει με κάποιες μονάδες μέτρησης. Του έθεσε και ονομασία: «Χρόνος».
Προσπάθησε, με αυτόν τον τρόπο, να οικειοποιηθεί αυτή την άγνωστη, κοσμική έννοια του χρόνου. Ίσως απλώς να νόμισε πως βρήκε έναν τρόπο να ελέγχει το πέρασμα του.
Και, τελικά, νιώθεις πως αυτός ελέγχει εσένα. Ένα ρολόι, που σου αποδεικνύει συνεχώς την μη αναστρέψιμη μορφή του χρόνου, ήταν η παγίδα σου.
Χτυπούν οι δείκτες του ρολογιού και η κάθε στιγμή ανήκει ήδη στο παρελθόν. Κι όσο εσύ φροντίζεις για το μέλλον, αυτό περνάει μπροστά από τα μάτια σου και εισέρχεται στον κόσμο του πριν, του τότε, του κάποτε. Ώσπου να έρθει το επόμενο μέλλον. Τίποτα δεν μπορείς να ανασύρεις από τον χώρο αποθήκευσης παλαιών ανεκμετάλλευτων στιγμών κι ευκαιριών.
Όμως, ο χρόνος δεν είναι εναντίον σου.
Κι ας περνάει, ας χάνεται, ας σβήνει…
Ο χρόνος είναι με το μέρος σου.
Με το πέρασμά του, σου δείχνει την αξία της ζωής.
Ο χρόνος κάπου διαστέλλεται και κάπου αλλού, ίσως, συστέλλεται. Σου δείχνει πως, όποιο τέχνασμα κι αν βρεις, δεν μπορείς να τον ελέγξεις.
Στο γραμμικό του συνεχές, ένα πράγμα σου φωνάζει. Να προλάβεις να ζήσεις, όχι να επιβιώσεις. Δεν έχει σημασία για πόσο.
Ο χρόνος είναι συνεπής, σου παίρνει και σου δίνει.
Εμπειρίες, στιγμές, σκέψεις. Συναισθήματα κι ανθρώπους.
Ο χρόνος είναι, ταυτόχρονα, ο θύτης και ο θεραπευτής.
Φέρνει πληγές και τις επουλώνει.
Και εσύ, μέσα από το χρόνο, βγαίνεις πάντα πιο δυνατός.
Δεν υπάρχει λίγος χρόνος ή πολύς. Υπάρχεις εσύ και η ποιότητα του χρόνου της ζωής σου, όσος κι αν είναι αυτός. Δεν μπορείς να τον ελέγξεις, αλλά μπορείς να ζήσεις μέσα σε αυτόν.
Άφησε τον, χωρίς φόβο, να σε διδάξει, να σε αλλάξει, να σε ρίξει κάτω και να σε σηκώσει ξανά ψηλά. Να σε ομορφύνει, να σε γεράσει, να σου ασπρίσει τα μαλλιά.
Έτσι μόνο θα «νικήσεις» τον χρόνο.
Μόνο όταν θα τον έχεις συνταξιδιώτη σου, μόνο όταν θα κατανοήσεις ότι μέσω της δικής σου ύπαρξης, αυτός υπάρχει.
Όταν θα ξεχάσεις το χτύπο που κάνει στο πέρασμα του, όταν πιστέψεις ότι εσύ τον κυριεύεις, όταν τον πάρεις από το χέρι και πορευθείτε μαζί στις όμορφες στιγμές σου, τότε στο πέρασμα του δικού σου χρόνου θα του έχεις αφήσει μια παρακαταθήκη αληθινής ζωής, να κουβαλάει αιώνια στην ύπαρξη του κόσμου.
wp.loveletters.gr
