Της Λουκίας Πέτρου.
Δε σε πήρε… Ούτε έστειλε… Τρίτη ημέρα, τέταρτη, πέμπτη, δέκα ημέρες τώρα. Δεν του έτυχε κάτι, δεν έμπλεξε. Απλά δε θέλει. Ούτε να στείλει, ούτε να μάθει για σένα.
Και ξαφνικά έμεινες μόνη, να σε τρώει η σκέψη του.
Στην αρχή πονάει πολύ. Πάρα πολύ. Δεν αντέχεται. Γεμίζει η σκέψη μόνο μ’ αυτό. Ξεχειλίζει, σε πνίγει. Πότε πόνος, πότε θυμός, πότε οργή. Γιατί τον πίστεψες, τον άφησες να μπει στη ζωή σου, να καταλάβει όλο το χώρο σου, όλη τη ζωή σου. Κι αναρωτιέσαι γιατί να γίνει αυτό, γιατί σε σένα…
Και μετά ο πόνος λίγο μαλακώνει, γεμίζει το μυαλό με ελπίδα… “ Κι αν του έτυχε κάτι και δε με πήρε; Άνθρωπος είναι κι αυτός. Μπορεί κάτι να είπα κι εγώ, κάτι που δεν έπρεπε…. ”. Και τον ανακαλείς ξανά στο μυαλό σου, τη μορφή του, τα λόγια του….
Και σου έλεγε τόσα… Σ΄άρεσαν τα λόγια του, οι κινήσεις του, οι ματιές του, τα τρυφερά του χάδια, το πάντα μαζί, που σου έλεγε. Πως σ’ αγαπάει, πως είσαι η ζωή του, πως δεν έχει γνωρίσει άλλη σαν κι εσένα. Τόσο ωραία λόγια, γεμάτα με τόση αγάπη, με τόση στοργή, με τόσο ενδιαφέρον…Και πόσο νωρίς ξεκίνησε να στα λέει. Σχεδόν από την αρχή! Και σένα σου άρεσε να τα ακούς, τα αποζητούσες, να φτιάχνεις τη ζωή σου πάνω τους, να νομίζεις πως ζεις σ΄ ένα παραμύθι, με σένα πριγκήπισσα… Δική του, η μοναδική του πριγκήπισσα… Στο παραμύθι σας, στο παραμύθι που έπλαθες μαζί του…. Κι από την αρχή έφτιαξες και το τέλος, το υπέροχο τέλος κι αρχή, που ονειρευόσουν να ζήσεις μαζί του…
Και για να είμαστε ειλικρινείς, μόνη σου το έφτιαξες. Και όχι μόνο το τέλος, αλλά και την αρχή και τη μέση. Μόνη σου…
Σου πούλησε το παραμύθι κι εσύ το πήρες. Το πίστεψες. Ήθελες να το πιστέψεις. Κι αυτός ήθελε… Να το πιστέψεις. Μη ρωτάς γιατί. Μπορεί να σε ήθελε στην αρχή και μετά να μη του βγήκε. Ίσως… Ίσως πάλι, έτσι να φέρεται…
Κι εσύ ξέχασες, όταν αισθανόσουν την ανάσα του το βράδυ να σου χαιδεύει το πρόσωπο και την ψυχή, πως τα παραμύθια κάποιες φορές μιλάνε για εμπόδια, πόνο, αλλά πάντα για αγάπη. Αμοιβαία. Για το μαζί. Αγγίζουν ψυχή και σώμα, ενώνονται σε ένα. Γίνονται ένα. Όπως σε έκανε να πιστέψεις κι αυτός…Κι αυτό ήταν το πιο όμορφο… Εκτός από το μυαλό και το σώμα, σου χαϊδεψε και την ψυχή… Κι εκεί πονάει περισσότερο.
Άσε τον πόνο να σε γεμίσει. Για να σε καθαρίσει. Από εκείνα, που σου τρώνε το μυαλό και την ψυχή. Μην τον αφήσεις όμως να σε ακρωτηριάσει. Να σου κόψει κομμάτια υγιή, ζωντανά. Να αφήσεις την κάθαρση να έρθει, ώστε απελεθευρωμένη από τα βαρίδια σου, να ξαναγεννηθείς πιο δυνατή. Για να είσαι “καθαρή”. Έτοιμη… Να γνωρίσεις εκείνον που θα σου αναστατώνει σώμα, ψυχή και μυαλό κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Με κάθε σκέψη, με κάθε άγγιγμα, με κάθε του χάδι. Που θα χτίσετε μαζί το δικό σας παραμύθι. Που θα είναι δικό σας,κι όχι μόνο δικό σου αυτή τη φορά. Για να το ζήσετε μαζί.
Γιατί τα παραμύθια φιλενάδα πρέπει να τα ζούμε, όχι να τα “τρώμε”…
.anapnoes.gr
