«Αντιφάσεις και δυνατότητες μιας αριστερής συμπαράταξης»

Ανέστης Ταρπάγκος

Δεν είναι δυνατό να υπάρξει αριστερό πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα που να μην έχει στο επίκεντρό του την αντικαπιταλιστική πολιτική στο μείζον κοινωνικό ζήτημα.

Η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία της αρι­στε­ρής με­τω­πι­κής ενό­τη­τας

Από πολ­λές πλευ­ρές όλο το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα γί­νε­ται επί­κλη­ση στην ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς, η οποία εφό­σον επι­τυγ­χά­νο­νταν θα οδη­γού­σε στην  ανα­βάθ­μι­ση του πο­λι­τι­κού της ρόλου και στην με­γα­λύ­τε­ρη διεύ­ρυν­ση της επιρ­ρο­ής της.

Η πο­λυ­διά­σπα­ση του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος θε­ω­ρεί­ται ως ση­μα­ντι­κός πα­ρά­γο­ντας ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας, εφό­σον οι σχη­μα­τι­σμοί της Αρι­στε­ράς κι­νού­νται ο κα­θέ­νας στη δική του τρο­χιά.

Μά­λι­στα προ­βάλ­λε­ται η αντί­λη­ψη μιας κοι­νής συμ­φω­νί­ας σε ορι­σμέ­να βα­σι­κά ση­μεία (αντί­θε­ση στα μνη­μό­νια, έξο­δος από την ευ­ρω­ζώ­νη ή και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση κλπ.), που θε­ω­ρού­νται κοι­νός τόπος όλων των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων.

Εντού­τοις μια τέ­τοια συ­μπα­ρά­τα­ξη δεν είναι ορατή στον ορί­ζο­ντα, και οι μο­να­δι­κές φορές που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε δεν επέ­φε­ρε τα προσ­δο­κώ­με­να απο­τε­λέ­σμα­τα, οδη­γώ­ντας σε και­νού­ριες δια­σπά­σεις των ενω­τι­κών εγ­χει­ρη­μά­των.

Στη μία πε­ρί­πτω­ση πρό­κει­ται για την ενό­τη­τα που επι­τεύ­χθη­κε στο τέλος της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, με­τα­ξύ του ΚΚΕ και της ΕΑΡ, με ένα πε­ριε­χό­με­νο κυ­ρί­ως εκ­συγ­χρο­νι­στι­κό, ανα­πτυ­ξιο­λο­γι­κό και συ­ναι­νε­τι­κό προς τις αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, οδη­γώ­ντας στις κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σί­ας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που άνοι­ξαν κυ­ριο­λε­κτι­κά το δρόμο στην άνοδο της ΝΔ του ακραί­ου νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σμού στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Επό­με­νο έτσι ήταν ο ενιαί­ος Συ­να­σπι­σμός της Αρι­στε­ράς να οδη­γη­θεί στην αρχή της δε­κα­ε­τί­ας του 1990 σε μια και­νού­ρια διά­σπα­ση, με την αυ­το­νό­μη­ση του ΚΚΕ και του Συ­να­σπι­σμού, και την κα­τα­γρα­φή των χα­μη­λό­τε­ρων εκλο­γι­κών πο­σο­στών, με την Συ­να­σπι­σμό να απο­κλεί­ε­ται από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση (2,9%), και το ΚΚΕ να πέ­φτει κα­τα­κό­ρυ­φα (4%).

Μια δεύ­τε­ρη ιστο­ρι­κή πε­ρί­πτω­ση αρι­στε­ρής ενό­τη­τας κα­τα­γρά­φη­κε με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που συ­σπεί­ρω­σε τον Συ­να­σπι­σμό, ένα ευ­ρύ­τε­ρο ανε­ξάρ­τη­το αρι­στε­ρό δυ­να­μι­κό, και ορ­γα­νω­μέ­νες πο­λι­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες όπως η ΚΟΕ, η ΔΕΑ, η ΑΚΟΑ, το Ξε­κί­νη­μα κλπ. Σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση η αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη είχε μια απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα εφό­σον μπό­ρε­σε να συ­σπει­ρώ­σει ευ­ρύ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα που είχαν πλη­γεί από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Εντού­τοις η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που προ­έ­κυ­ψε ήταν εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή : Ο διευ­ρυ­μέ­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τέ­θη­κε κάτω από την ηγε­μο­νία του εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού μι­κρο­α­στι­κού ρεύ­μα­τος του πρώην Συ­να­σπι­σμού (ανα­νε­ω­τι­κή πτέ­ρυ­γα και κε­ντρι­στές – προ­ε­δρι­κοί) έτσι ώστε το ρι­ζο­σπα­στι­κό λαϊκό δυ­να­μι­κό του (Αρι­στε­ρό Ρεύμα, ΔΕΑ, ΚΟΕ κ.ά.) να απο­τε­λέ­σει κυ­ριο­λε­κτι­κά το όχημα πάνω στο οποίο πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η μνη­μο­νια­κή με­τα­στρο­φή του κα­λο­και­ριού 2015.

Κατά συ­νέ­πεια η μέχρι σή­με­ρα συμ­μα­χι­κή εμπει­ρία των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, όχι μόνον δεν κα­τέ­λη­ξε σε προ­ω­θη­τι­κές τομές και πολ­λα­πλα­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, αλλά στέ­φθη­κε με δυ­σμε­νείς για το κί­νη­μα εξε­λί­ξεις. Πα­ρό­λα αυτά, αυτή η άγονη τε­λι­κά εμπει­ρία, δεν ση­μαί­νει ότι μια ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς είναι εξ ορι­σμού απρό­σφο­ρη και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή. Το κύριο ζή­τη­μα είναι αν η αρι­στε­ρή συ­μπα­ρά­τα­ξη είναι εφι­κτή εξ αι­τί­ας της δια­φο­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής τρο­χιάς του κάθε σχή­μα­τος, και αν κάτι τέ­τοιο θα μπο­ρού­σε να λει­τουρ­γή­σει με πολ­λα­πλα­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Το βα­σι­κό για την επί­τευ­ξη μιας τέ­τοιας ενό­τη­τας είναι η ύπαρ­ξη πα­ρα­πλή­σιων ή πα­ράλ­λη­λων πο­λι­τι­κών γραμ­μών, οι οποί­ες και να μπο­ρούν να κα­τα­λή­ξουν σε ορι­σμέ­νους κοι­νούς στό­χους

. Ανέ­φι­κτη πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία, εφι­κτό κοι­νω­νι­κό λαϊκό μέ­τω­πο

Η κα­ταγ­γε­λία των συ­νε­πειών της αστι­κής και ευ­ρω­παϊ­κής πο­λι­τι­κής όπως των μνη­μο­νί­ων, της ανερ­γί­ας, της επι­τρο­πεί­ας, της οι­κο­νο­μι­κής στα­σι­μό­τη­τας, του δυ­σβά­στα­κτου βά­ρους της απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους κλπ. είναι κοινή για όλα τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα (βα­σι­κά ΚΚΕ, Λαϊκή Ενό­τη­τα, Ανταρ­σύα). Ωστό­σο χάσμα με­γά­λο ανοί­γε­ται όταν επι­χει­ρεί­ται η σύμ­πτω­ση σε μια κοινή πο­λι­τι­κή γραμ­μή, δη­λα­δή στο επί­πε­δο της ερ­μη­νεί­ας της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης και του τρό­που αντι­με­τώ­πι­σής της. Έτσι  μία άποψη εκτι­μά ότι τα ση­με­ρι­νά δεινά του ερ­γα­ζό­με­νου λαού προ­έρ­χο­νται από την εν­σω­μά­τω­ση στην ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή ενο­ποί­η­ση, ενώ μια άλλη οπτι­κή θε­ω­ρεί πώς στην αφε­τη­ρία της ση­με­ρι­νής κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής βρί­σκε­ται η κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου και το πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα υπέρ­βα­σής της προς όφε­λος των αστι­κών δυ­νά­με­ων. Αντί­στοι­χα μία αντί­λη­ψη θε­ω­ρεί ότι η οποια­δή­πο­τε ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­ρεία των πραγ­μά­των προ­ϋ­πο­θέ­τει απα­ρέ­γκλι­τα την προ­οι­μια­κή απο­χώ­ρη­ση από την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, ενώ μία άλλη αντι­με­τώ­πι­ση είναι η κε­ντρι­κή αντι­πα­λό­τη­τα στην κα­πι­τα­λι­στι­κή κυ­ριαρ­χία ως πρω­ταρ­χι­κή πο­λι­τι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα στην ελ­λη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Δια­πι­στώ­νε­ται δη­λα­δή η ου­σια­στι­κή ασυμ­βα­τό­τη­τα ανά­με­σα στις δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές γραμ­μές των αρι­στε­ρών κομ­μά­των, που δεν μπο­ρούν να οδη­γη­θούν σε μια κοινή πλεύ­ση, του­λά­χι­στον στο επί­πε­δο της τα­κτι­κής πα­ρέμ­βα­σης στη συ­γκυ­ρία. Από την άλλη πλευ­ρά τί­θε­ται το ερώ­τη­μα του κατά πόσον μια συ­νο­λι­κή αρι­στε­ρή συμ­μα­χία μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει πολ­λα­πλα­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, και να μην πα­ρα­μέ­νει άθροι­σμα των επι­μέ­ρους δυ­νά­με­ων. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες είναι ότι για να επι­τευ­χθεί αυτή η πολ­λα­πλα­σια­στι­κή διεύ­ρυν­ση χρειά­ζε­ται να κα­τα­γρά­φε­ται ήδη μια ορι­σμέ­νη λαϊκή κί­νη­ση προς τους επι­μέ­ρους φο­ρείς της Αρι­στε­ράς. Ωστό­σο στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο δεν ανα­δει­κνύ­ε­ται καμία τάση διεύ­ρυν­σης της επιρ­ρο­ής των επι­μέ­ρους σχη­μά­των, και έτσι και η συμ­μα­χι­κή τους συ­νέ­νω­ση δεν είναι σε θέση να λει­τουρ­γή­σει πολ­λα­πλα­σια­στι­κά. Κατά συ­νέ­πεια εκεί­νο που δια­πι­στώ­νε­ται είναι ότι κάθε αρι­στε­ρό κόμμα, έχο­ντας ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή γραμ­μή, επι­κα­λεί­ται την ενό­τη­τα γύρω από το ίδιο, πράγ­μα που κα­τα­λή­γει σε μια συ­μπα­ρά­τα­ξη με τον εαυτό του.

Εκεί­νο που προ­κύ­πτει είναι ότι το αρι­στε­ρό μέ­τω­πο δεν είναι αντι­κει­με­νι­κά εφι­κτό, αλλά και η εν­δε­χό­με­νη συ­γκρό­τη­σή του δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει με πολ­λα­πλα­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Συ­νε­πώς η επί­κλη­ση μιας τέ­τοιας προ­ο­πτι­κής δεν έχει ρε­α­λι­στι­κή βάση και αντι­προ­σω­πεύ­ει ένα ευ­χο­λό­γιο πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά μια υπαρ­κτή δυ­να­τό­τη­τα. Μ’ αυτή την έν­νοια ενα­πό­κει­ται σε έναν επι­μέ­ρους πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό της Αρι­στε­ράς, υπαρ­κτό ή προς δια­μόρ­φω­ση, να προσ­διο­ρί­σει τους όρους μιας αυ­το­τε­λούς πο­λι­τι­κής ανά­πτυ­ξης, με βάση ορι­σμέ­να θε­με­λιώ­δη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που να μπο­ρούν να συ­σπει­ρώ­σουν λαϊ­κές δυ­νά­μεις. Και ταυ­τό­χρο­να αυτό δεν μπο­ρεί παρά να συ­νο­δεύ­ε­ται από μια πα­ράλ­λη­λη ανά­τα­ξη και ενερ­γο­ποί­η­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, που και αυτό βρί­σκε­ται σε κα­τά­στα­ση απο­διάρ­θρω­σης (στον ιδιω­τι­κό τομέα πλή­ρους απο­ψί­λω­σης, στο δη­μό­σιο τομέα συ­στη­μα­τι­κής πα­θη­τι­κο­ποί­η­σης). Το πεδίο στο οποίο απο­κλει­στι­κά σή­με­ρα μπο­ρεί να προ­ω­θη­θεί μια μορφή αρι­στε­ρής συ­μπα­ρά­τα­ξης είναι εκεί­νο ενός κοι­νω­νι­κού με­τώ­που με αυ­το­τε­λή υπό­στα­ση, που στην ανά­πτυ­ξή του μπο­ρεί να επα­να­προσ­διο­ρί­σει τους όρους κί­νη­σης της Αρι­στε­ράς και τις σχε­τι­κές της συμ­μα­χί­ες.

Πραγ­μα­τι­κά μπο­ρεί να επι­διω­χθεί η ανά­δει­ξη ενός κοι­νω­νι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού με­τώ­που που να έχει στο επί­κε­ντρό του την προ­ώ­θη­ση διεκ­δι­κή­σε­ων που αφο­ρούν τις άμε­σες ζω­τι­κές λαϊ­κές ανά­γκες, και που να ξε­περ­νά αγω­νι­στι­κά και κι­νη­μα­τι­κά τις ασύμ­βα­τες με­τα­ξύ τους κα­τευ­θύν­σεις των αρι­στε­ρών φο­ρέ­ων. Αυτό μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το πεδίο συ­μπα­ρά­τα­ξης των τα­ξι­κών ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, υπερ­βαί­νο­ντας κατ’ αρχήν τον επι­κα­θο­ρι­σμό του από πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις που θέ­τουν προ­οι­μια­κά εμπό­δια : Προ­βο­λή αι­τη­μά­των όπως η απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών, η γε­νι­κευ­μέ­νη επι­δό­τη­ση του συ­νό­λου των ανέρ­γων, ο τερ­μα­τι­σμός του συ­νε­χούς ρο­κα­νί­σμα­τος των συ­ντά­ξε­ων, η κα­τάρ­γη­ση της βα­ριάς φο­ρο­λο­γι­κής επι­βά­ρυν­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων (ΕΝΦΙΑ, άμεση φο­ρο­λο­γία, ΦΠΑ κλπ.). Αυτή η στο­χο­θε­σία μπο­ρεί να εκ­φρά­σει την πλειο­νό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού της χώρας (το 62% του «όχι» του Ιου­λί­ου 2015, σε σχέση με το 38% του «ναι» των αστι­κών δυ­νά­με­ων), πράγ­μα που δεν μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί με τις επι­διώ­ξεις των επι­μέ­ρους πο­λι­τι­κών κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς (π.χ. προ­οι­μια­κή υιο­θέ­τη­ση εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, «ατσά­λω­μα» του κομ­μα­τι­κού υπο­κει­μέ­νου, εδώ και τώρα απο­χώ­ρη­ση από όλες τις μορ­φές της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης κ.ά.).

Έχει ήδη απο­δει­χθεί από την υπαρ­κτή εμπει­ρία ότι οι επι­μέ­ρους αυτές πο­λι­τι­κές γραμ­μές δεν μπο­ρούν να έχουν πλα­τειά λαϊκά και ερ­γα­τι­κά ακρο­α­τή­ρια, ενώ απε­να­ντί­ας ένα κί­νη­μα λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης με την μορφή ενός αγω­νι­στι­κού κοι­νω­νι­κού με­τώ­που είναι σε θέση να αγκα­λιά­σει την ίδια τη λαϊκή πλειο­ψη­φία. Αυτή άλ­λω­στε είναι η ευ­και­ρία για την ίδια την κοι­νω­νι­κή ανα­βά­πτι­ση της Αρι­στε­ράς, σε σχέση με εκ­φυ­λι­στι­κά γρα­φειο­κρα­τι­κά φαι­νό­με­να, μα­κριά  από τα αγριε­μέ­να κύ­μα­τα μιας τα­ραγ­μέ­νης θά­λασ­σας που είναι η τα­ξι­κή δια­πά­λη στους ίδιους τους χώ­ρους της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρα­γω­γής. Γρα­φειο­κρα­τιών που πά­ντο­τε βρί­σκο­νται υπε­ρά­νω των ερ­γα­τι­κών τα­ξι­κών αντα­γω­νι­σμών, θε­ω­ρούν αυ­τό­κλη­τα τον εαυτό τους ως δυ­νη­τι­κό «κα­θο­δη­γη­τή», «συ­μπα­ρα­στέ­κο­νται» στους λαϊ­κούς αγώ­νες αλλά είναι μα­κριά από την πυ­ρο­δό­τη­ση και την διε­ξα­γω­γή τους.

Ρόλος της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής στο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα

Ένα τέ­τοιο αυ­τό­νο­μο και πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο μπο­ρεί να ξε­κι­νή­σει με την συν­δυα­σμέ­νη πα­ρέμ­βα­ση των ρι­ζο­σπα­στι­κών ερ­γα­τι­κών δυ­νά­με­ων, των ανέρ­γων, της νε­ο­λαί­ας και των συ­ντα­ξιού­χων. Το ζή­τη­μα είναι να απο­κτή­σουν ένα διευ­ρυ­μέ­νο μέ­γε­θος, πέραν πά­ντο­τε του ερ­γο­δο­τι­κού και κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, έτσι ώστε να μπο­ρούν ντε φάκτο να θέ­σουν προς τις δυ­νά­μεις που συ­σπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ την ανα­γκαιό­τη­τα της τα­ξι­κής συ­μπα­ρά­τα­ξης, πέρα από τη λο­γι­κή του συν­δι­κά­του – μακρύ χέρι του κόμ­μα­τος. Μια ισχυ­ρή ανά­πτυ­ξη του ρι­ζο­σπα­στι­κού ερ­γα­τι­κού ρεύ­μα­τος, (μα­κράν της οποιασ­δή­πο­τε λο­γι­κής «ακτι­βι­σμού» που δεν δη­μιουρ­γεί κί­νη­μα παρά μόνον εντυ­πώ­σεις) είναι σε θέση με βάση τους συ­σχε­τι­σμούς δυ­νά­με­ων να εγκα­λέ­σει και να συ­σπει­ρώ­σει (στην πε­ρί­πτω­ση που το ΠΑΜΕ συ­νε­χί­ζει την στάση απο­μο­νω­τι­σμού και κομ­μα­τι­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης) τον ερ­γα­τι­κό κόσμο αυτής της πα­ρά­τα­ξης, ολο­κλη­ρώ­νο­ντας τη συ­γκρό­τη­ση ενός αυ­το­τε­λούς κοι­νω­νι­κού αγω­νι­στι­κού με­τώ­που.

Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά προ­κύ­πτει ότι η αρι­στε­ρή συ­μπα­ρά­τα­ξη δεν είναι άμεσα εφι­κτή εξ αι­τί­ας των ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών γραμ­μών των υπαρ­κτών αρι­στε­ρών ρευ­μά­των. Άλ­λω­στε δεν είναι δυ­να­τή ούτε και στο επί­πε­δο των στρα­τη­γι­κών στό­χων, μια και ανα­δει­κνύ­ο­νται δια­φο­ρε­τι­κά είδη «σο­σια­λι­σμού» : Στη μία πε­ρί­πτω­ση πρό­κει­ται για τον «κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό» κατά τα ανα­το­λι­κά κοι­νω­νι­κά πρό­τυ­πα, σε άλλη πε­ρί­πτω­ση πρό­κει­ται για τη δη­μο­κρα­τία των ερ­γα­ζο­μέ­νων με αυ­το­δια­χεί­ρι­ση και πλήρη λαϊκή χει­ρα­φέ­τη­ση, σε μια άλλη πε­ρί­πτω­ση ο «σο­σια­λι­σμός» νο­εί­ται ως συ­νώ­νυ­μος της λει­τουρ­γί­ας «κρα­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων» και προ­ϊ­όν της αστι­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης κλπ. Υπό ορι­σμέ­νες προ­ϋ­πο­θέ­σεις είναι δυ­να­τή η  με­τω­πι­κή κοι­νω­νι­κή ενό­τη­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης, των ανέρ­γων, των συ­ντα­ξιού­χων και της νε­ο­λαί­ας (μα­κράν της λο­γι­κής της εθνι­κής συ­σπεί­ρω­σης των πα­τριω­τι­κών δυ­νά­με­ων σε μια δια­τα­ξι­κή συμ­μα­χία). Κλα­σι­κό το γό­νι­μο πα­ρά­δειγ­μα του γαλ­λι­κού κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος με τη λει­τουρ­γία της Ιντερ­συ­ντι­κάλ, της ορι­ζό­ντιας δη­λα­δή συ­μπα­ρά­τα­ξης των συν­δι­κα­λι­στι­κών ρευ­μά­των (CGT, Solidaires, FO κλπ.), παρά τις επι­μέ­ρους ση­μα­ντι­κές πο­λι­τι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις, όπως απο­δεί­χθη­κε στο απερ­για­κό κί­νη­μα του 2016 απέ­να­ντι στο νόμο της Μυ­ριάμ Ελ Κομρί.

Βέ­βαια και αυτό για να συμ­βεί απο­τε­λεί στόχο προς κα­τά­κτη­ση εξ αι­τί­ας του δια­χω­ρι­σμού ΠΑΜΕ, Πα­ρεμ­βά­σε­ων και ΜΕΤΑ. Για να επι­τευ­χθεί μια αρι­στε­ρή κοι­νω­νι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη χρειά­ζε­ται την αυ­το­τε­λή πα­ρέμ­βα­ση των ρι­ζο­σπα­στι­κών ερ­γα­τι­κών δυ­νά­με­ων στο σύ­νο­λο της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νί­ας (και όχι μόνον στον συ­νή­θη, προ­στα­τευ­μέ­νο από τη μο­νι­μό­τη­τα, χώρο των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων), τη διεύ­ρυν­ση αυτού του ρεύ­μα­τος στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρα­γω­γή και στους ανέρ­γους και συ­ντα­ξιού­χους. Μόνον σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση μπο­ρεί να προ­α­χθεί η αρι­στε­ρή λαϊκή ενό­τη­τα, με βάση τη ση­μα­ντι­κή αλ­λα­γή του συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων, εντός του στρα­το­πέ­δου του τα­ξι­κού κι­νή­μα­τος. Εάν αυτά πραγ­μα­το­ποι­η­θούν, τότε η προ­βο­λή αυτού του ενω­τι­κού με­τώ­που στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο με όρους διεκ­δι­κη­τι­κούς (ου­σια­στι­κά κα­τάρ­γη­ση όλων των εφαρ­μο­στι­κών νόμων των τεσ­σά­ρων συ­νε­χών μνη­μο­νί­ων), είναι σε θέση να ανα­δια­τά­ξει και να επα­να­προσ­διο­ρί­σει τα πράγ­μα­τα στο ελ­λη­νι­κό αρι­στε­ρό κί­νη­μα, με όρους τα­ξι­κά γειω­μέ­νους και ρι­ζο­σπα­στι­κά αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κούς. Κι’ αυτό γιατί δεν είναι δυ­να­τό να υπάρ­ξει αρι­στε­ρό πο­λι­τι­κό και συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα που να μην έχει στο επί­κε­ντρό του την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή στο μεί­ζον κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα. Η Αρι­στε­ρά είτε θα είναι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και χει­ρα­φε­τη­τι­κή, είτε δεν θα υπάρ­χει και θα ανα­πα­ρά­γε­ται με στρε­βλούς κυ­ριο­λε­κτι­κά όρους, υπη­ρε­τώ­ντας σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση την κα­τί­σχυ­ση μι­κρο­α­στι­κών ή ακόμα και αστι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Η δρο­μο­λό­γη­ση μιας τέ­τοιας πο­ρεί­ας κοι­νω­νι­κής λαϊ­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στα σί­γου­ρα απαι­τεί την λει­τουρ­γία ενός αρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου που να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από στα­θε­ρές οι οποί­ες υπερ­βαί­νουν τις ση­με­ρι­νές ανε­πάρ­κειες των αρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών : Έχει στο επί­κε­ντρό του κυ­ρί­αρ­χα το κοι­νω­νι­κό τα­ξι­κό ζή­τη­μα, τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή και την κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­καμ­ψη, αντί να πα­ρα­πέ­μπει τις όποιες αλ­λα­γές στο απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον, ή να προ­τάσ­σει προ­οι­μια­κές απο­χω­ρή­σεις από την ευ­ρω­παϊ­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή ολο­κλή­ρω­ση. – Ανα­δει­κνύ­ει κατά τρόπο κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό ένα άμεσο με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα στό­χων πάλης, σε άμεση συ­νά­φεια με τα ζω­τι­κά λαϊκά προ­βλή­μα­τα και ανά­γκες, μόνος δρό­μος εφι­κτός για την διά­νοι­ξη στρα­τη­γι­κών προ­ο­πτι­κών κα­θο­λι­κής ερ­γα­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης. – Δια­μορ­φώ­νει ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις με τον κόσμο της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας της ιδιω­τι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρα­γω­γής, προ­ά­γει τις επι­διώ­ξεις της, εδρά­ζε­ται στην ερ­γα­τι­κή τάξη σε μια σχέση ορ­γα­νι­κής ισό­τι­μης αλ­λη­λο­τρο­φο­δό­τη­σης. – Επι­διώ­κει την συμ­μα­χία των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων των «από κάτω», σε μια βάση τα­ξι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, μα­κράν των λο­γι­κών των δια­τα­ξι­κών συ­μπα­ρα­τά­ξε­ων (π.χ. με τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις ή τα «αντι­μο­νο­πω­λια­κά στρώ­μα­τα») και των εθνι­κό – πα­τριω­τι­κών με­τώ­πων κλπ. Τέ­τοιες άλ­λω­στε είναι οι πε­ρι­πτώ­σεις της ση­με­ρι­νής ανό­δου του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος στο πα­γκό­σμιο σκη­νι­κό, από το βρε­τα­νι­κό Ερ­γα­τι­κό Κόμμα μέχρι τους Unidos Podemos, από την «Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία» μέχρι τον Μ. Σά­ντερς στις ΗΠΑ κ.ά.

rproject.gr