Λίγα λόγια παραμυθίας για την ΕΣΗΕΑ και τον ΕΔΟΕΑΠ

Γιάννης Νικολόπουλος

Αντί του χρεοκοπημένου, ενσωματωμένου και ανυπόληπτου «συνδικαλισμού», καθήκον είναι το ξετύλιγμα του ταξικού, αγωνιστικού νήματος από την ιστορική απαρχή του.

Ο τί­τλος δεν αντα­πο­κρί­νε­ται σε όσα ακο­λου­θή­σουν. Και αυτό, σκό­πι­μα. Όπως δεν αντα­πο­κρί­νε­ται καμιά προ­τει­νό­με­νη «λύση» στα μαύρα χάλια πρώτα του συν­δι­κα­λι­σμού, μετά των τα­μεί­ων και εν τέλει των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον Τύπο, ει­δι­κό­τε­ρα εν προ­κει­μέ­νω ορι­σμέ­νων βίαια αγου­ρο­ξυ­πνη­μέ­νων δη­μο­σιο­γρά­φων.

 

Με απλά λόγια, δεν υπάρ­χουν προ­θέ­σεις και πε­ρι­θώ­ρια πα­ρη­γο­ριάς, συ­μπό­νιας και συ­γκα­τά­νευ­σης για κα­νέ­ναν. Αυτά ται­ριά­ζουν σε κη­δεί­ες, μνη­μό­συ­να και καφέ με κου­λου­ρά­κι-όχι ότι δεν πρό­κει­ται να συμ­βεί και αυτό ως ελά­χι­στη έν­δει­ξη πέν­θους των τεσ­σά­ρων νε­κρο­θα­φτών του Τύπου στην Ελ­λά­δα.

 

Εν αρχή βέ­βαια οι ερ­γο­δό­τες, κα­τό­πιν οι κυ­βερ­νή­σεις – με τε­λευ­ταία, την…τε­λευ­ταία, βλα­χο­μπα­ρόκ μνη­μο­νια­κή-εν συ­νε­χεία οι τρά­πε­ζες και στο τέλος το μο­ντε­λά­κι «ήπιου», αναι­μι­κού, στα όρια του βα­θέ­ος ύπνου χωρίς εφιάλ­τες, εν­σω­μα­τω­μέ­νου συν­δι­κα­λι­σμού, του τό­σο-όσο. Δη­λα­δή τόσο επι­κίν­δυ­νος, όσο ανύ­παρ­κτος.

 

Ο ΕΔΟ­Ε­ΑΠ πνέει τα λοί­σθια άνευ πόρου, αγ­γε­λιο­σή­μου και ερ­γο­δο­τι­κής προ­θέ­σε­ως να ανα­λά­βουν οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες του χώρου, πα­λαιοί και νέοι, την ασφα­λι­στι­κή κά­λυ­ψη των ερ­γα­ζο­μέ­νων τους. Αν βέ­βαια απο­φα­σί­σουν κά­πο­τε αυτοί οι ίδιοι ερ­γο­δό­τες, κομ­μα­τι­κοί και μη, αρι­στε­ροί και δε­ξιοί, αφε­ντι­κά και επι­στά­τες, να πλη­ρώ­σουν τα νό­μι­μα και τα δε­δου­λευ­μέ­να. Γιατί εκεί κα­τρα­κύ­λη­σε και κα­τά­ντη­σε ο Τύπος, με την εσκεμ­μέ­νη ανοχή όλων των τε­λευ­ταί­ων κυ­βερ­νή­σε­ων, μηδέ εξαι­ρου­μέ­νης της ση­με­ρι­νής, ένα με­γά­λο «Ολυ­μπια­κοί 2004», με εθε­λο­ντές και εθε­λό­ντριες στο όνομα του ιστο­ρι­κού τί­τλου (βλέπε ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ ή ΤΟ ΕΘΝΟΣ), του κόμ­μα­τος (βλέπε Αυγή και Κόκ­κι­νο) ή δεν ξέρω ποιου κα­πρί­τσιου του δη­μο­σιο­γρά­φου-επι­χει­ρη­μα­τία-εκ­δό­τη (πχ γκρουπ Real News)- για το δια­δί­κτυο, είναι προ­ϋ­πάρ­χου­σα και ανί­α­τη η «αρ­ρώ­στια». Και έπε­ται συ­νέ­χεια, γιατί ο χώρος προ­σαρ­μό­ζε­ται με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα στα νέα βάθη και τους νέους πά­τους, ενός προ πολ­λού τρύ­πιου βα­ρε­λιού ανε­ξέ­λεγ­κτης, ερ­γα­τι­κής εξα­θλί­ω­σης-ει­δι­κά στα «μυ­στή­ρια πράγ­μα­τα» που συμ­βαί­νουν και σε νε­ο­ναυ­πη­γη­μέ­να σκα­ριά, τα οποία εκ­πλη­ρώ­νουν ταμάμ το γνω­στό ρητό «εδώ κα­ρά­βια χά­νο­νται, βαρ­κού­λες (φι­λο­δο­ξούν να) αρ­με­νί­ζουν», έως ότου ξε­κα­θα­ρί­σει το τοπίο για το ποιος απο­σπά κυ­κλο­φο­ρί­ες, δια­φή­μι­ση και επι­δρα­στι­κό­τη­τα, σε μια αστα­μά­τη­τη ελεύ­θε­ρη πτώση και στα τρία [τα περί αξιο­πι­στί­ας ή σφαι­ρι­κό­τη­τας (ουχί αντι­κει­με­νι­κό­τη­τας) δεν συ­ζη­τιού­νται καν-ση­μείο και αυτό των και­ρών].

 

Πριν από λίγες εβδο­μά­δες έγι­ναν δια­δο­χι­κά εκλο­γές. Για τα διοι­κη­τι­κά συμ­βού­λια και του βα­σι­κού σω­μα­τεί­ου (ΕΣΗΕΑ) και του κοι­νού, επι­κου­ρι­κού και ασφα­λι­στι­κού τα­μεί­ου (ΕΔΟ­Ε­ΑΠ). Νι­κή­τριες εκτός κάλ­πης η αποχή και εντός κάλ­πης η αντί­λη­ψη ότι υπάρ­χει μια ορατή μόνο στους πει­θή­νιους και συ­νερ­γά­σι­μους κα­νο­νι­κό­τη­τα που θα την απο­κα­τα­στή­σουν πρώτα οι καλές, αγα­θές και «σαν να μην τρέ­χει τί­πο­τα» σχέ­σεις με τους ερ­γο­δό­τες και κα­τό­πιν η ανα­ζή­τη­ση κε­φα­λαί­ων για την τό­νω­ση σω­μα­τεί­ου και τα­μεί­ου, οπου­δή­πο­τε αλλού, εκτός από τα λο­γι­στή­ρια των επι­χει­ρή­σε­ων, τα κέρδη των ερ­γο­δο­τών και τους τρα­πε­ζι­κούς λο­γα­ρια­σμούς των επι­χει­ρη­μα­τιών.

 

Δέν­δρα, στα οποία να καρ­πί­ζουν λεφτά, δεν υπάρ­χουν. Εν­δε­χο­μέ­νως όμως μπο­ρεί να έχουν ονει­ρώ­ξεις ορι­σμέ­νοι ότι πχ κά­ποιο ΕΣΠΑ και κανά ευ­ρω­παϊ­κό, χα­ρι­στι­κό προ­γραμ­μα­τά­κι μπο­ρεί να συ­ντη­ρή­σει πρώτα εκλο­γι­κές πε­λα­τεί­ες και εν συ­νε­χεία σω­μα­τεία, που φυ­το­ζω­ούν και σα­πί­ζουν γοργά, ακρι­βώς επει­δή δεν έχουν απο­κτή­σει νέα μέλη και όχι επει­δή δεν έχουν χρή­μα­τα να ανα­πα­ρά­γουν επ’ άπει­ρον την ηθε­λη­μέ­νη ανι­κα­νό­τη­τά τους.

 

Φυ­σι­κά, για τους ίδιους «συν­δι­κα­λι­στές», που πλειο­ψή­φη­σαν με με­γά­λη δια­φο­ρά, χωρίς να κρύ­βουν αφε­νός τις καλές σχέ­σεις με την πα­λαιά, πο­λι­τι­κή τρόι­κα εσω­τε­ρι­κού (ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-απο­μει­νά­ρια της ΔΗΜΑΡ) και αφε­τέ­ρου την εξαι­ρε­τι­κή προ­σαρ­μο­στι­κό­τη­τά τους στις εναλ­λα­γές ιδιο­κτη­τών, με­τό­χων και «γραμ­μής» στα επι­μέ­ρους μα­γα­ζιά τους, «φταί­ει και η κυ­βέρ­νη­ση»-αν και δεν πο­λυ­λέ­γε­ται αυτό, μόνο όμως επει­δή είναι των άλλων ψευ­δο­α­ρι­στε­ρών μνη­μο­νια­κών και όχι η δική μας.

 

Τα νέα φύκια για με­τα­ξω­τές κορ­δέ­λες, που πω­λούν στην εξαι­ρε­τι­κά, δύ­σκο­λη συ­γκυ­ρία, λόγω γε­νι­κής στά­σης πλη­ρω­μών του ΕΔΟ­Ε­ΑΠ-που καίει και τσου­ρου­φλί­ζει συ­ντα­ξιού­χους, δι­καιού­χους πρό­νοιας και υγεί­ας κτλ-εί­ναι τα έκτα­κτα δά­νεια που υπο­τί­θε­ται θα λάβει το τα­μείο από τον ΕΦΚΑ και την ΕΣΗΕΑ. Ει­δι­κά το πρώτο, ύψους 10 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν η από­λυ­τη πα­νά­κεια. Για το γε­γο­νός ότι ο ΕΦΚΑ δεν απο­δί­δει κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες ει­σπρά­ξεις του πάλαι ποτέ μο­να­δι­κού και ανα­ντι­κα­τά­στα­του πόρου ευ­και­ρί­ας με την ονο­μα­σία αγ­γε­λιό­ση­μο, ύψους 70 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, ελά­χι­στα λέ­γο­νται και διεκ­δι­κού­νται (και μόνο από δύο-τρεις συν­δι­κα­λι­στές χωρίς ει­σα­γω­γι­κά όπως η Πόπη Χρι­στο­δου­λί­δου). Οι υπό­λοι­ποι τα έχουν γρά­ψει στο χιόνι και εξα­σκού­νται σε ακρο­βα­σί­ες και πι­ρου­έ­τες του στιλ «δά­νειο, με μι­κρές εγ­γυ­ή­σεις». Με άλλα λόγια, εκεί που ο ΕΦΚΑ (δη­λα­δή ο κρα­τι­κός μη­χα­νι­σμός εί­σπρα­ξης ασφα­λι­στι­κών οφει­λών) χρω­στά­ει, να πάρει και το βόδι (απαι­τώ­ντας εξα­σφα­λί­σεις σε άυλες, κι­νη­τές και ακί­νη­τες αξίες, πχ κτή­ρια και με­το­χές).

 

Και ενώ αγου­ρο­ξυ­πνη­μέ­νοι από τον λή­θαρ­γο δη­μο­σιο­γρά­φοι συ­γκε­ντρώ­νο­νται έξω από τον ΕΔΟ­Ε­ΑΠ, δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι επει­δή όπως στους Γα­λά­τες του Αστε­ρίξ, συ­νέ­βη εντέ­λει το αδια­νό­η­το και τους έπεσε ο ου­ρα­νός στο κε­φά­λι, καθώς ο Ορ­γα­νι­σμός στα­μά­τη­σε να κα­τα­βά­λει (σχε­δόν) τα πάντα, όλα, άλλοι, στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, ανα­κα­λύ­πτουν – από το που­θε­νά – την κρυφή γοη­τεία του βομ­βι­στή αυ­το­κτο­νί­ας, ο οποί­ος δεν γα­λου­χεί­ται και δεν εκ­παι­δεύ­ε­ται στα στρα­τό­πε­δα των σου­νι­τών φα­να­τι­κών, αλλά στην πίκρα, την οργή και την απο­γο­ή­τευ­ση που ο πάλαι ποτέ «αξιό­πι­στος» και «φε­ρέγ­γυος» ερ­γο­δό­της κλη­ρο­δό­τη­σε ως μο­να­δι­κό, υπαρ­κτό στοι­χείο στα κατά τα άλλα εντε­λώς άδεια και ρη­μαγ­μέ­να αμπά­ρια ιστο­ρι­κού Συ­γκρο­τή­μα­τος.

 

Είναι και αυτή μια στά­σις, νιώ­θε­ται, όπως θα έγρα­φε και ο ποι­η­τής – μόνο που προ­τού φτά­σει κα­νείς στο απο­νε­νοη­μέ­νο διά­βη­μα (υπο­νο­ώ­ντας ευ­θέ­ως ότι μπο­ρεί να πάρει και πε­ντέ­ξι «κα­κούς», τα­ξι­κούς αντι­πά­λους μαζί του, αν βέ­βαια εγκα­τα­λεί­ψει την εύ­κο­λη εξ­τρε­μι­στι­κή γλώσ­σα των μέσων κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης με την εξί­σου εύ­κο­λη και επι­φα­νεια­κή «δράση» τους), ας εξε­τά­σει, κατά μόνας ή συλ­λο­γι­κά, αν έχει εξα­ντλή­σει όλα τα άλλα μέσα, κα­ταρ­χάς «ει­ρη­νι­κού» πο­λι­τι­κού αγώ­να-αν και αγώ­νας και ει­ρη­νι­κός είναι έν­νοιες εκ προ­οι­μί­ου αντι­θε­τι­κές όπως το επί­θε­το φι­λή­συ­χος με το ου­σια­στι­κό πο­λί­της.

 

Σε έναν κλάδο, που «συν­δι­κα­λι­στές» πρώτα ψή­φι­ζαν υπέρ πχ μιας απερ­γί­ας στον ΔΟΛ και μετά έκα­ναν τη­λέ­φω­να ορ­γά­νω­σης του απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και δη­λώ­σε­ων νο­μι­μο­φρο­σύ­νης στα εκά­στο­τε αφε­ντι­κά ή ακόμη και «αρι­στε­ροί» έχουν επι­λέ­ξει τον ανα­χω­ρη­τι­σμό και την ασφά­λεια της δου­λί­τσας τους, αφή­νο­ντας εμ­βλη­μα­τι­κά, αστι­κά μα­γα­ζιά με ροπή τε­λευ­ταία στην εξύ­μνη­ση της χού­ντας, χωρίς συν­δι­κα­λι­στι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση πχ στο Μει­κτό Συμ­βού­λιο της ΕΣΗΕΑ , το «άλμα» στα εκρη­κτι­κά και τη δια­σπο­ρά εμπρη­στι­κών ανα­γνω­σμά­των στο facebook, έχει την ίδια αξία με το μα­κλουα­νι­κό μέσο που είναι το μή­νυ­μα – απλά, καμία.

 

Με­τα­ξύ επο­μέ­νως χρε­ο­κο­πη­μέ­νου, εν­σω­μα­τω­μέ­νου και ανυ­πό­λη­πτου «συν­δι­κα­λι­σμού» της πε­ρι­φο­ράς υπο­γρα­φών και σω­μα­τεί­ων-πτω­μά­των και των ανέ­ξο­δων, πα­που­λά­κειων λόγων από τον άμ­βω­να του facebook, κα­θή­κον είναι το ξε­τύ­λιγ­μα του τα­ξι­κού, αγω­νι­στι­κού νή­μα­τος από την ιστο­ρι­κή απαρ­χή του, όταν τα σω­μα­τεία ήταν εκτός νόμου και οι απερ­γί­ες, πα­ρά­νο­μες. Με απλά λόγια, λου­κέ­το (χθες) σε κάθε γα­λέ­ρα του Τύπου, επι­χει­ρη­μα­τι­κή, κομ­μα­τι­κή, αστι­κή ή «αρι­στε­ρή», έντυ­πη ή δια­δι­κτυα­κή, στην οποία ενόσω οι «συν­δι­κα­λι­στές» δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται δά­νεια και διευ­κο­λύν­σεις πα­ρά­τα­σης της ανυ­παρ­ξί­ας τους, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας δου­λεύ­ει κα­τα­να­γκα­στι­κά και εξευ­τε­λι­στι­κά, απλή­ρω­τος, εκ­βια­ζό­με­νος, απει­λού­με­νος, συ­ντε­τριμ­μέ­νος και προ­δο­μέ­νος.

 

Λου­κέ­το, αγω­νι­στι­κό, τα­ξι­κό, διαρ­κεί­ας. Λου­κέ­το με πρω­το­βου­λία των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων νε­ο­σκλά­βων, που συν­θλί­βο­νται με­τα­ξύ ερ­γο­δο­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας και «συν­δι­κα­λι­στι­κής» γρα­φειο­κρα­τί­ας. Λου­κέ­το υπε­ρα­σπί­σι­μο ακόμη και με τη βία. Και ας στεί­λει ο Τό­σκας την αστυ­νο­μία να ανοί­ξει τα ναυ­πη­γεία του Τύπου, που κα­θελ­κύ­ο­νται γα­λέ­ρες για τους ερ­γα­ζό­με­νους και πο­λυ­τε­λή κό­τε­ρα ανα­ψυ­χής ή ανα­χώ­ρη­σης για τους ερ­γο­δό­τες. Και τότε, να ξα­να­με­τρη­θού­με όλοι…

/rproject.gr