Αντίσταση στην κρατική καταστολή

Η ποι­νι­κο­ποί­η­ση των δια­προ­σω­πι­κών σχέ­σε­ων, η αυ­θαί­ρε­τη και πα­ρά­νο­μη στέ­ρη­ση του νό­μι­μου δι­καιώ­μα­τος άδειας εξό­δου από τις φυ­λα­κές σε αναρ­χι­κούς ή αρι­στε­ρούς κρα­τού­με­νους που έχουν κα­τα­δι­κα­στεί για αδι­κή­μα­τα «τρο­μο­κρα­τί­ας», η από­πει­ρα της κυ­βέρ­νη­σης να επε­κτεί­νει τον «τρο­μο­νό­μο», ώστε να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και «αδι­κή­μα­τα» που άπτο­νται της ελευ­θε­ρί­ας έκ­φρα­σης και γνώ­μης, η επί­θε­ση σε κοι­νω­νι­κές κα­τα­λή­ψεις και σε κα­τα­λή­ψεις στέ­γα­σης προ­σφύ­γων, η ολο­έ­να και συ­χνό­τε­ρα επα­νερ­χό­με­νη στο προ­σκή­νιο συ­νερ­γα­σία αστυ­νο­μί­ας και φα­σι­στι­κών συμ­μο­ριών, που επι­τί­θε­νται σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες ερ­γά­τες (π.χ. Ασπρό­πυρ­γος), η κα­τα­στο­λή των με­γά­λων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων της πε­ριό­δου με χρήση δα­κρυ­γό­νων και ΜΑΤ, οι πα­ρά­νο­μες απε­λά­σεις αι­τού­ντων άσυλο στα σύ­νο­ρα, βά­ζουν τέλος στις όποιες ψευ­δαι­σθή­σεις μπο­ρού­σαν να δια­τη­ρού­νται από κά­ποιους «κα­λό­πι­στους» σε ό,τι αφορά τη συ­νέ­χι­ση της δια­χεί­ρι­σης των μη­χα­νι­σμών του κρά­τους και της δι­καιο­σύ­νης από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ.

Η πε­ρί­πτω­ση της 29χρο­νης Ηριάν­νας, η οποία, λόγω της προ­σω­πι­κής της σχέ­σης με «ύπο­πτο» αναρ­χι­κό που έχει αθω­ω­θεί αμε­τά­κλη­τα, κα­τα­δι­κά­στη­κε, χωρίς κα­νέ­να απο­λύ­τως επι­βα­ρυ­ντι­κό στοι­χείο, ως μέλος της ορ­γά­νω­σης Συ­νο­μω­σία Πυ­ρή­νων της Φω­τιάς, στην εξου­θε­νω­τι­κή ποινή της κά­θειρ­ξης 13 ετών, έρ­χε­ται να προ­στε­θεί στην εξο­ντω­τι­κή κα­τα­δί­κη του νε­α­ρού αναρ­χι­κού Α. Θε­ο­φί­λου, επί­σης χωρίς επι­βα­ρυ­ντι­κά στοι­χεία που να τεκ­μη­ριώ­νουν την κα­τη­γο­ρία που τού απο­δό­θη­κε. Η δι­καιο­λο­γη­μέ­νη, άλ­λω­στε, ικα­νο­ποί­η­σή μας για τη χο­ρή­γη­ση άδειας στον αναρ­χι­κό κρα­τού­με­νο Φοίβο Χα­ρί­ση, ύστε­ρα από πολ­λές τα­λαι­πω­ρί­ες και χάρη στην πλα­τειά αλ­λη­λεγ­γύη που εκ­φρά­στη­κε γύρω από το δί­καιο (και νό­μι­μο) αί­τη­μά του, δεν μπο­ρεί παρά να τέ­μνε­ται με την αγα­νά­κτη­ση για την επί­μο­νη στέ­ρη­ση του ανά­λο­γου δι­καιώ­μα­τος του Δ. Κου­φο­ντί­να, ή την εκ­βια­στι­κή συ­νάρ­τη­ση της χο­ρή­γη­σης άδειας στον (πα­τέ­ρα μι­κρού παι­διού) Κ. Γουρ­νά με την απο­κή­ρυ­ξη της ιδε­ο­λο­γί­ας του και της πο­λι­τι­κής του ιστο­ρί­ας.

Είναι πέρα από κάθε αμ­φι­βο­λία ότι οι θε­σμοί του κρά­τους και της απο­νο­μής του «δι­καί­ου» δεν είναι «ανε­ξάρ­τη­τοι» ή «ου­δέ­τε­ροι», αλλά έχουν σαφή τα­ξι­κό ρόλο υπέρ της δια­τή­ρη­σης των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων στην εξου­σία και σαφή κα­τα­σταλ­τι­κή απο­στο­λή. Είναι ακρι­βώς αυτή η απο­στο­λή που επι­τρέ­πει μεν στους χρυ­σαυ­γί­τες δο­λο­φό­νους του Παύ­λου Φύσσα να κυ­κλο­φο­ρούν ελεύ­θε­ροι, αλλά στε­ρεί την ελευ­θε­ρία αν­θρώ­πων όπως η Ηριά­να ή ο Θε­ο­φί­λου, με βάση τις συ­να­να­στρο­φές τους ή τις ιδε­ο­λο­γι­κές τους πε­ποι­θή­σεις. Είναι επί­σης βέ­βαιο ότι μία πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα πρέ­πει να έχει πολύ σκλη­ρές συ­γκρού­σεις και αντι­πα­ρα­θέ­σεις με τους μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους, οι οποί­οι προ­σπα­θούν διαρ­κώς να δια­σφα­λί­σουν την αδιά­λει­πτη συ­νέ­χεια των κα­τα­σταλ­τι­κών πο­λι­τι­κών που εξυ­πη­ρε­τούν τα συμ­φέ­ρο­ντα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας.

Υπο­κρι­σία

Όμως, ο με­ταλ­λαγ­μέ­νος, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί σε καμία πε­ρί­πτω­ση να έχει αυτή τη δι­καιο­λο­γία, επει­δή:

• Δεν επι­χεί­ρη­σε καμία σύ­γκρου­ση με τους μη­χα­νι­σμούς αυ­τούς, κα­ταρ­γώ­ντας κα­ταρ­χήν τους «τρο­μο­νό­μους», όπως είχε δε­σμευ­τεί προ­ε­κλο­γι­κά, ή, κατ’ ελά­χι­στο, νο­μο­θε­τώ­ντας  μέτρα που να βά­ζουν φραγ­μό στη δι­κα­στι­κή αυ­θαι­ρε­σία, όπως η κα­τάρ­γη­ση του ει­σαγ­γε­λι­κού βέτο στις άδειες των κρα­του­μέ­νων.

• Το υπουρ­γείο Δι­καιο­σύ­νης προ­σπα­θεί, μέσω τρο­πο­λο­γιών, να απο­δυ­να­μώ­σει νο­μι­κά και να κα­τα­στρα­τη­γή­σει ακόμη και θε­σμούς (όπως για την απο­συμ­φό­ρη­ση των φυ­λα­κών) που ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ψή­φι­σε πριν την πλήρη μνη­μο­νια­κή του με­τάλ­λα­ξη.

• Το υπουρ­γείο Προ.Πο. συ­νε­χί­ζει να αφή­νει ασύ­δο­τους τους αστυ­νο­μι­κούς που επι­τί­θε­νται σε δια­δη­λω­τές ή συ­γκα­λύ­πτουν/υπο­στη­ρί­ζουν τη δράση φα­σι­στι­κών συμ­μο­ριών.

• Συ­νυ­πο­γρά­φει διε­θνείς συμ­φω­νί­ες και απο­φά­σεις που πε­ρι­στέλ­λουν τα ατο­μι­κά και πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα σε όλη την Ευ­ρώ­πη, ενι­σχύ­ο­ντας έτσι την ατζέ­ντα της ευ­ρω­παϊ­κής ακρο­δε­ξιάς.

• Βου­λευ­τές και στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σης, με την πα­ρου­σία ή τις δη­λώ­σεις τους, νο­μι­μο­ποιούν ακρο­δε­ξιούς και φα­σί­στες (βλ. εκ­δή­λω­ση για τον Γρίβα στην Κύπρο, κοι­νές φω­το­γρα­φί­ες των Βίτσα και Καμ­μέ­νου με Χρυ­σαυ­γί­τες βου­λευ­τές στο Κα­στε­λό­ρι­ζο).

Κυ­ρί­ως, όμως, επει­δή οι κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές της εξου­θε­νω­τι­κής λι­τό­τη­τας, που έχουν επι­βλη­θεί στην κοι­νω­νία, δεν θα μπο­ρού­σαν να εφαρ­μο­στούν χωρίς την ταυ­τό­χρο­νη πε­ρι­στο­λή του «κρά­τους δι­καί­ου», χωρίς σο­βα­ρή όξυν­ση του αυ­ταρ­χι­σμού και της κα­τα­στο­λής. Κι από αυτή τη σκο­πιά, είναι του­λά­χι­στον οξύ­μω­ρη και φαι­δρή η προ­σπά­θεια ορι­σμέ­νων κυ­βερ­νη­τι­κών βου­λευ­τών να εμ­φα­νί­ζο­νται ως υπε­ρα­σπι­στές των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, ψη­φί­ζο­ντας με το ένα χέρι τα μνη­μό­νια που επι­βάλ­λουν την πε­ρι­στο­λή τους και με το άλλο κα­τα­θέ­το­ντας επε­ρω­τή­σεις ως «εχέγ­γυα» της «αρι­στε­ρο­σύ­νης» τους.

Από την άλλη πλευ­ρά, η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά δεν επι­τρέ­πε­ται να είναι άτολ­μη, όταν πρέ­πει να υπε­ρα­σπι­στεί δι­καιώ­μα­τα.

Η αλ­λη­λεγ­γύη στην Ηριάν­να και στον Τ. Θε­ο­φί­λου, η υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος στην άδεια εξό­δου του Δ. Κου­φο­ντί­να, του Κ. Γουρ­νά ή του Ρω­μα­νού από τις φυ­λα­κές, υπερ­βαί­νει το πλαί­σιο μιας «αξια­κής» στή­ρι­ξης σε αν­θρώ­πους που υφί­στα­νται πα­ρα­βιά­σεις των δι­καιω­μά­των τους: Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, συ­νι­στά ένα ανά­χω­μα στις προ­σπά­θειες κοι­νω­νι­κής εμπέ­δω­σης του δόγ­μα­τος της «μη­δε­νι­κής ανο­χής», της καλ­λιέρ­γειας φο­βι­κών κοι­νω­νι­κών αντα­να­κλα­στι­κών και του εθι­σμού στην αντί­λη­ψη ότι τα ατο­μι­κά και πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα μπο­ρούν να είναι ανα­λώ­σι­μα. Γιατί μια τέ­τοια αντί­λη­ψη, όχι σε με­γά­λο βάθος χρό­νου, κα­τα­λή­γει να απει­λεί όλους /ες όσοι/ες αντι­στέ­κο­νται!

rproject.gr